Puerto Williams Chili 3-11 februari

Het uitzicht vanaf de Cerro Bandera op het Beagle Kanaal

We liggen nu een week in Puerto Williams. De tijd heeft hier stilgestaan, voor de bewoners en voor ons. Het dorp is gesticht in 1953 door de marine van Chili om duidelijk te maken dat zij hier echt thuishoorden en Argentinië op afstand te houden. Daarvoor was het al duizenden jaren bewoond door de Yagán indianen. In Ukika, een 'buitenwijk' van Puerto Williams, leeft nog de enige echte Yagán Indiaanse, maar zij is al zeer op leeftijd. Verder is het vooral marine personeel wat hier woont, in eenvormige rijtjes witte houten huizen. De rest vormt een kleurrijk geheel van min of meer bouwvallige bungalows. Veel golfplaat en dichtgeplakte ramen tegen wind en kou. In iedere “tuin” staat een reuzen bbq, vaak een half olievat groot en liggen bergen haardhout. De eerste dag gaan we ons aanmelden bij de Capitania.

"vlaggen"bomen, helemaal naar de heersende  wind gegroeid

We zijn te vroeg en moeten om 10 uur terugkomen. Om kwart over tien zijn we er weer, maar hier bestaat geen Zuid-Amerikaans kwartier of uurtje. We hadden er stipt 10 uur moeten zijn en we hebben geluk dat er andere mensen waren om in te klaren: de douane, gezondheidsdienst en immigratie staan op het punt om weer weg te gaan. Chili is op tijd. Het maakt een efficiënte indruk. Moesten we in Argentinië nog vele formulieren invullen met losse carbonvelletjes en soms zelfs de formulieren 4x overschrijven als de carbonvelletjes zoek waren, hier gaan onze gegevens in de computer en hoeven we maar één keer alles in te leveren voor al onze Chileense havens. We moeten natuurlijk nog ervaren of het echt zo gaat, maar het ziet er goed uit.

Tourist information op de muur: simpel en doeltreffend

Bloem in de botanische tuin Omora

Intussen worstelen we met het verlangen om naar Antarctica te gaan. Nu we hier zijn kunnen we het bijna niet laten, maar 500 mijl varen enkele reis. In Ushuaia hebben we al een paar keer gezocht naar last minutes, maar zo'n enorm cruiseschip trekt ons toch niet. Dan ben je er wel, maar voel je het niet zoals wij dat willen. De last minutes waren er trouwens ook nauwelijks of niet te betalen. Antarctica is reuze populair er gaan bijna 25.000 toeristen per jaar heen.

Via via krijgen we alle kaarten, pilots en informatie. We gaan met Tara besluiten we en we doen boodschappen voor een maand. Dan komen de praktische bezwaren: we hebben geen vergunning en één aanvragen duurt 6 tot 12 maanden!

Stilleven van korst- en anders mossen

Dat moet namelijk in Nederland en hoezo digitale overheid? Dan maar zonder vergunning. Vervolgens doet helaas de verzekering moeilijk. En in Puerto Williams krijgen we van de Chileense marine geen toestemming om via Chili daarheen te varen zonder vergunning. Onze tweepersoons bemanning is ook een beetje klein voor deze oversteek, want het kan een zware tocht zijn. Het voelt als een teleurstelling, we zijn er zo dichtbij.

In het dorp zijn veel jonge toeristen die hier de Dientes (tanden) de Navarino wandeling maken, 32 km, hoog in de bergen in 4 of 5 dagen zonder enige voorzieningen. Dat trekt ons minder, maar we lopen wel de eerste etappe de Cerro Bandera op. Zo'n zeshonderd meter boven het Beagle kanaal en het uitzicht is geweldig. Het is bijzonder om eerst door hele hoge bomen te lopen en allengs de bomen steeds korter te zien worden.

Het wordt steeds groener, hier met witte orchidetjes 

Boven de bomengrens is het kaal en worden we er bijna van afgeblazen, dus de eerste piek, het hoogste punt van deze wandeling, laten we maar even voor wat het is. Ons chagrijn over Antarctica lopen we er wel lekker uit op deze manier en we maken alweer plannen. Een rondje Kaap Hoorn, uitgebreid naar de gletsjers in Chileens Vuurland. We hebben weer alle tijd.

De volgende dag raak ik in gesprek met onze buurman in Puerto Williams en hij vertelt dat hij nog één chartertocht maakt naar Antarctica dit seizoen. Heb je geen bemanning nodig, vraag ik, half als grapje. Dat heeft hij niet, maar hij heeft maar zes gasten en dus twee vrije plaatsen voor ons om mee te varen. Het schip is de Santa Maria Australis, een stoere, 20 meter lange tweemaster. We kunnen ons geluk niet op! We gaan 3 weken zeilend naar Antarctica! En gelijk valt ook de spanning van ons af om het helemaal zelf te doen. We gaan leren en genieten met iemand die het gebied op zijn duimpje kent. Het verste punt is zelfs verder zuid dan wij ooit hadden durven varen. Roel's moeder heeft ons begin van het jaar een cadeau gegeven en het is bijzonder dat het deze gedroomde etappe gaat worden. We voelen ons enorme geluksvogels.

De drie locale beuken naast elkaar, Omora

In de tussenliggende week willen we ook nog naar Kaap Hoorn, maar dat lukt niet. De haven is twee dagen gesloten wegens zwaar weer en ook morgen wordt weer veel wind voorspeld. We doen het dus even rustig aan en lezen over de komende tocht. We bezoeken het enige museum van het dorp over de Yagán indianen en de komst van de witte man. Het is er verder uitgestorven, maar als Roel naar de bibliotheek loopt op de eerste verdieping zitten daar zeker 20 mensen achter het internet: backpackers, kinderen en zeilers.....toch een aanwinst voor het dorp. We wandelen door Omora, de zuidelijkste botanische “tuin” die er bestaat. Eigenlijk een wild stuk bos met paadjes en naambordjes, maar wel heel mooi. Alles is hier het zuidelijkste dit en dat. We hebben ons dat nooit zo gerealiseerd, maar als je alle zuidelijke kapen bekijkt ligt het puntje van Zuid Amerika inderdaad véél zuidelijker dan alle andere continenten. Het weer is overigens best prettig, meestal droog, zo'n 15 graden en in de zon en uit de wind heerlijk. Goed wandelweer dus.

Marine huizen, de paarden lopen los rond 

Nog even luieren in Puerto Williams. Zaterdag of zondag, afhankelijk van het weer, vertrekken we richting Antarctica. Als het lukt schrijf ik tussentijds nog wat op het blog, maar dat hangt af van de satellietontvangst. De Santa Maria heeft geen ssb radio. Zo niet, dan volgen verslag en foto's na 8 maart als we weer terug zijn.

Zomerkleuren in de berm

Het oudste huis uit het dorp uit 1953

We zijn te gast op de zomer BBQ van het dorp in het park

Echte vleeseters hier, biefstuk op de BBQ

De gewone huizen in het dorp

Ushuaia en Bahia Lapataia 27 januari- 2 februari

De laatste week van januari vliegt voorbij. We hebben onze draai in Ushuaia weer gevonden.

We staan een dagje “droog” langs de steiger op een ondiepe plek om de afdichting van de schroefas te vervangen.

Op pad om te duiken, de foto is van Roel

Ik ga een dag duiken met de Ushuaia Divers. Carlos is de instructeur en ik duik samen met Chris uit de USA. Het is voor Chris en mij nieuw om met een droogpak te duiken, maar Chris is wel divemaster en mijn ervaring is beperkt tot 8 uur duiken na het behalen van mijn brevet. Carlos is heel rustig en dat helpt. Twee lagen thermo, 2x dikke sokken en dan in het pak. Het is echt een aparte techniek omdat je het pak ook op kunt blazen en daarmee je drijfvermogen regelt. Het nadeel is dat je voeten omhoog willen en je kunt je voorstellen dat het een erg ongemakkelijke ervaring wordt. We zwemmen dus in een soort knik, met de voeten duidelijk omlaag. Alleen het hoofd en de handen komen in contact met het buitenwater in de neopreen kap/handschoenen. Maar dat water is wel 8 graden Celsius, evenals de bovenlucht.

Valse Chinese Lampion, een soort maretak, overal in de bomen

Ik ben erg benieuwd wat we te zien krijgen en heb eerlijk gezegd ook wel een beetje spijt van de trip als we in de dinghy over het ijskoude water racen. Waar ben ik aan begonnen? Carlos staat met zijn bontmuts en duikbril op achter het stuur en de spray is als hagel. De eerste duik is bij de Westpunt van Ushuaia. We gaan eerst oefenen met het droogpak voordat we tussen kelp mogen zwemmen. 

Maar dat is al geweldig. Om ons heen zijn reuze koningskrabben, waterspinnen, heremietkreeftjes en grote blauwe zeesterren.

Prachtige bloemen in het park

Het leukste vind ik de kleine zoutwater kreeftjes. Die zwemmen namelijk achteruit en dat doen ze heel kunstig alsof ze een sprong maken door het water. Ze landen dan op hun staartstuk en zitten gelijk met hun schaartjes gereed om zich te verdedigen, of is het om een lekker hapje binnen te halen? Er zitten er tientallen om ons heen en ze springen alle kanten uit. Als Carlos tevreden is gaan we richting kelp. Het is net tropisch oerwoud onderwater met de lange lianen die van de bodem af omhoog steken. Enorme bladeren, waarop weer verschillende diertjes en plantjes leven en de spinnen klimmen omhoog langs de stengels. Het is verrassend hoeveel verschillende leefvormen er zijn. Dan gaan we naar de tweede duikstek. Deze stek is aan de binnenkant van Mary Island en hier gaan we te water in echt kelp oerwoud. Het is prachtig! Helaas zijn de foto's van onze tocht mislukt, maar de herinnering is erg indrukwekkend.

De terugweg is ijzingwekkend koud door wind en golven en we zijn alle drie blij als we weer in de haven liggen. Wat een ervaring! De rest van de middag lig ik onder drie dekens op de bank bij te komen van kou en inspanning. Maar dat was het zeker waard. Carlos neemt me nog een keer mee zegt hij, om nieuwe foto's te maken, ik sla het niet af!

De Eendracht in een heldenrol in het museum

Er komt nog een Nederlands schip de haven binnen, de Lyra, met Herman en Rian aan boord. Zij varen door naar Antarctica en we luisteren met gespitste oren naar hun plannen. We zien dagelijks zeilschepen en cruiseboten vertrekken naar Antarctica en overal hangen de foto's van deze witte wereld. Erg aanstekelijk, maar ook wel een flink stuk varen.

We bezoeken het gevangenismuseum, een combinatie van van alles en nog wat. Ushuaia was in het begin, zoals zoveel afgelegen kolonies, een strafkamp. De gevangenen zaten eerst op Staten Eiland, maar de omstandigheden waren daar zo bar dat de gevangenen én de bewakers het niet overleefden. In Ushuaia werd een grote, nieuwe gevangenis gebouwd, door de bajesklanten zelf dat spreekt voor zich. Zoals ze ook de spoorlijn aanlegden naar het bosgebied voor de houtkap, wegen aanlegden en huizen bouwden. Interessant zijn ook de kamers over de ontdekkingsreizen van de Belg Gerlache met de Belgica op Antarctica.

Een hard leven in de koude gevangenis

Wij hebben nog één Argentijnse bahia op de verlanglijst staan: Lapataia. De baai ligt 15 mijl verder in het natuurpark Tierra del Fuego, echt een plaatje! Als we Ushuaia uitvaren voel ik mij helemaal blij dat we weer op het water zijn. De besneeuwde bergen aan beide zijden van het Beagle Kanaal zijn zo mooi, dat ik er tranen van in de ogen krijg. Het is jammer dat we dat niet goed op de foto krijgen, want het is de omgeving, het licht, hoe het ruikt, de schoonheid, verlatenheid en het woeste van de natuur ineen. We ankeren in een hoekje van Bahia Lapataia wat “Caleta Fin de la Ruta” heet. Hier eindigt namelijk de beroemde route 3 die helemaal van Noord naar Zuid door Argentinië loopt. 3.100 KM en je bent weer in Buenos Aires. 

Klein Maria\Kapelletje "Fin de la Ruta"  Bahia Lapataia 

Dan komt de parkwacht langs en vertelt dat we er wel mogen liggen, maar niet aan wal mogen zonder entree te betalen. Dat willen we natuurlijk graag, maar zo makkelijk gaat dat niet. De parkwacht mag geen geld aannemen, dus we moeten eerst 12 km naar de ingang lopen om kaartjes te kopen en daarna mogen we vrij rondwandelen. En anders mogen wij het park niet in. Ik probeer nog dat dit wel erg bureaucratisch is, maar dat had ik misschien toch beter niet kunnen zeggen. We kunnen ook 5 mijl terugvaren, daar ankeren en dan 4 km langs de stoffige weg lopen, dat is korter volgens de parkwachter.

Roel trekt zich er niets van aan en we gaan nog die middag de kant op. De drie dagen dat we in het park liggen gaan we braaf iedere dag op weg naar de kassa, maar we worden danig afgeleid. Vlak bij de boot zit een vos op het parkeerterrein, te wachten op een lekker hapje. 

Even een vers hapje naar de burcht brengen....

We komen langs een beverdam waar een echtpaar een nieuwe stek gebouwd heeft. Meneer Bever (denken wij) zwemt naar de overkant, plukt wat verse blaadjes paardensla en brengt die even terug naar de burcht, nog een keer een vers hapje en dan is het tijd voor het onderhoud van de dam. Erg leuk om te zien en Roel voelt herkenning, hij is niet de enige die zo sjouwt met al die takjes respectievelijk filters en afsluiters.

Die bevers zijn trouwens een ramp voor de plaatselijke natuur, hoe vermakelijk ze ook zijn. 

Dan de dam controleren, hier moet echt een takje bij....

Rond 1950 geïntroduceerd uit Canada in de hoop een pelsindustrie op te zetten. Goede vachten maken ze niet, daar is het niet koud genoeg voor, maar de plaatselijke bossen hebben zwaar te leiden onder de snel toenemende beverpopulatie.

We zien ook een zwarte specht – het vrouwtje met rode veertjes rond de snavel en een grappig kuifje, een grote plaatselijke ijsvogel en talloze andere vogels.

Iedere dag ontdekken we weer nieuwe paadjes, door het veen, over de rotsen, langs riviertjes en eilandjes, naar de Chileense grens en als we een keer verkeerd lopen kom ik de Magelan orchidee tegen waar ik al dagen naar uitkijk. Het is verrassend hoe snel de natuur gegaan is in de week die tussen ons eerste bezoek zit en nu. Allerlei kruidachtigen steken de kop op en het is veel groener geworden. We komen ook steeds nieuwe bloemen tegen, sommigen heel gewoon zoals klaver, madelief of boterbloem, maar ook hele excentrieke uitvoeringen, zie de foto's.

We gaan naar het bezoekerscentrum, er is van alles te zien en te koop, maar aan kaartjes kunnen ze ons niet helpen. In de loop van de middag moeten we wel omdraaien om op een verantwoorde tijd weer terug te zijn bij de boot. De kassa halen we geen enkele keer.

Uitzicht vanuit de kuip.  De boomgrens ligt hiet op 500 meter!

Het is weekend en er zijn veel bezoekers, maar als we lopen komen we vrijwel niemand tegen.

Bijna iedereen bekijkt het park vanachter het autoraam of met een picknick bij de parkeerplaats. Wij vinden het niet erg, maar wat missen ze veel! De parkwachter zien we ook niet meer, we laten het maar zo. Naast “onze” caleta is een groot parkeerterrein voor de touringcars en busjes uit Ushuaia waar iedere dag honderden toeristen 20 minuten vrij mogen rondlopen. Tara is dit weekend het meest gefotografeerde object in het park en daarmee hebben we toch een bescheiden bijdrage geleverd.

Magelan Orchidee

We gaan boodschappen doen en de laatste klussen aan de boot. Het wordt tijd om over te steken naar Chili en Puerto Williams te bekijken. Dat is trouwens echt de zuidelijkste haven van de wereld, dus we kunnen nog een paar mijl afzakken.

Onze "huis"vos in Caleta Fin de la Ruta

Nog zo'n bijzondere parasiet 

De orchideen aan de tak

Ushuaia 20-26 januari

Pa op wacht, veilig in het water vrouwtjes en kleintjes

Vanuit Cambaceres vertrekken we richting Isla Martillo, waar een grote pinguïn kolonie zit. We mogen niet aan land, maar zien toch de pinguïns als we langs het kiezelstrand varen. Er zitten zelfs een paar Konings-pinguïns tussen, de gele borst goed zichtbaar en een stuk groter dan de Magallanes pinguïns. We kiezen daarna voor een “kruip door sluip door” route tussen de rotseilanden. Het is een leuk stukje navigatie, met bakens op de kant en kelp als rotsverklikkers. We ankeren een nacht bij Almanza en stellen de aankomst in Ushuaia steeds een beetje uit. Hier liggen de vissers op koningskrab, maar helaas varen ze op zondag niet.

Vissershuisje in Almanza

Wel kunnen we een kilo schoongemaakte krab bemachtigen voor de 15 Euri, dus dat wordt smullen!

Aan de overkant van het Beagle kanaal ligt Puerto Williams, de “hoofdstad” van het Chileense gedeelte. Als we wandelen lopen we langs geschut wat opgesteld staat richting Puerto Williams. Het ziet er gelukkig al lange tijd ongebruikt uit, maar het geeft toch een vreemd gevoel. Stel je voor dat het anders was gelopen.

Ankerplaats in Beagle kanaal bij ALmanza

Maandag varen we dan eindelijk naar Ushuaia. Het stadje ligt prachtig aan het water met besneeuwde bergen op de achtergrond. In het oog springen gelijk de enorme cruiseschepen aan de kade, die vanuit hier naar Antarctica varen. In het stadje zelf is een futuristisch Casino met een wisselende gekleurde lichtstrook, die de omgeving een surrealistisch beeld geeft. Ik stel me zo voor dat de burgemeester het zag als een grote aanwinst toen hij de bouwtekeningen zag. Voor ons, vanaf het water, is het totaal misplaatst. We zien foto's in een van onze zeilboeken van Ushuaia 25 jaar geleden, toen Dick en Elly Koopmans hier voeren. Een dorpje met kleine huizen aan het water. Door allerlei oorzaken is Ushuaia nu een druk toeristencentrum met vliegveld, hotels, excursies, cruises enzovoort. In de hoofdstraat San Martin wisselen de winkels in dure buitenkleding, juwelen en taartjes elkaar af. De jachthaven heeft zelfs een steiger met water en elektriciteit. Dankzij de onderdelen die Pieter voor ons heeft achtergelaten, kunnen we de scheidingstransformator weer repareren en hebben we weer elektriciteit aan boord. Wat een luxe, weer warm douchewater!

Aan de steiger liggen zekere 10 Franse zeilboten, zoals we overal op deze reis veel Fransen tegenkomen. Ze trekken vooral met elkaar op, dus voor ons is het een beetje stil. Dan vaart de Finisterre binnen, een Nederlandse boot en kunnen we heerlijk ervaringen uitwisselen in onze eigen taal. We blijken veel achter elkaar aan gezeild te hebben, maar nog nooit kwam het tot een ontmoeting.

Ushuaia ( zonder Casino)

We hebben een aantal dingen te doen hier, dus we maken dankbaar gebruik van de faciliteiten. Maar als de zon schijnt nemen we snel de bus naar het nationaal park van Tierra del Fuego om een lange wandeling te maken. Het is windstil en we horen niets behalve onze voetstappen en een enkele vogel. We lopen door dicht beukenbos met een op de omgeving aangepaste groeiwijze. Langs baaien met overal groene rotsen en groen strand. Ook het water kleurt lichtgroen door de weerkaatsing van de zon op de rotsen. We zien roofvogels, witte zwanen met zwarte halzen, maar helaas niet de spectaculaire zwarte spechten met rode kuif. De bomen die ze onderhanden genomen hebben vinden we wel overal, dus we willen nog een keer terug.

We komen vrijwel geen andere wandelaars tegen, al is het hoogzomer hier. De natuur doet overigens meer voorjaarsachtig aan: typische voorjaarsbloemen en veel in de knop. Dat belooft nog wat de komende weken.

Wandeling in het park Tierrs del Fuego

Voorjaarsbloemen

Ondanks al het prachtigs om ons heen heb ik even een dip. Ik mis Nederland en vooral de familie en vrienden om bij te praten. Zelfs bellen vanuit een belhuis gaat moeizaam, om van Skype maar niet te spreken. De simpelste dingen kosten veel tijd en moeite. Na een paar dagen is het weer over. Nu ik erop terugkijk is het ook een weerslag van de afgelopen maanden waar we steeds met maar één doel voor ogen gezeild hebben in een spannende omgeving: naar het zuiden. Nu zijn we er en zijn de mogelijkheden bijna onbeperkt en moet er veel gekozen worden. Een pas op de plaats dus om de indrukken te verwerken van de tocht hierheen, te wennen aan de nieuwe omgeving en weer plannen te maken voor de komende maanden.

"menu"van restaurant Kalmo Resto

Het gaat het alweer beter. Aan het begin van avond hebben we in een fantastisch restaurant gegeten boven het centrum van de stad. Het uitzicht over de baai en het begin van het Beagle kanaal is geweldig. Een cruiseschip vaart langzaam de haven uit, het water is helemaal vlak en de zonsondergang zet alles in een gouden gloed met zachte roze tinten die weerkaatsen op de sneeuw van de bergen aan de overkant. We genieten van koningskrab en vers gevangen zeebaars, het leven hier is zo slecht nog niet.

Vuurlandse lunch: Koningskrab omelet ;-)

Wel de gaten, nog geen specht!

Prachtig reigertje, met "kroontje" in de haven

Puerto Hoppner & Bahia Cambaceres 13-19 januari

Panorama van Puerto Hoppner, Tara links in de hoek 

De aankomst in Puerto Hoppner is als in een droom. De buitenbaai is groot en biedt al veel beschutting, maar als we door een muizengaatje in de rotsen van maar 8 meter breed varen, komen we in een prachtige binnenbaai. Rondom bergen, in de verte een waterval en sneeuw en in de baai zelf kleine eilandjes. Achter één van de eilandjes ankeren we voor het eerst in Vuurland stijl: naast het anker gebruiken we 3 lijnen, twee naar de vaste wal en één naar het eiland.

Met de lijnen naar de kant roeien is nog een kunst op zich

De lijnen zorgen ervoor dat de boot niet draait op het tij of de wind, daar is namelijk geen ruimte voor. Daarnaast zorgen ze er ook voor dat als er windvlagen van de bergen denderen de boel op zijn plaats blijft. Gelukkig komt dat op deze ankerplaats niet veel voor.

veilig tussen de lijnen

Terwijl ik de meerlijnen naar de kant vaar zijn er om ons heen 3 zeeleeuwen aan het dineren. De ene na de andere reusachtige vis wordt door het mannetje naar boven gebracht en met veel geweld in stukken gebeten. Ze zijn erg nieuwsgierig en komen dicht bij onze bijbootje. Ik vond zwemmen tussen deze beesten minder eng dan dit. Maar ze laten het bootje met rust.

We kunnen het bijna niet geloven dat we er zijn, maar één blik naar buiten zegt genoeg. Eigenlijk zijn we best trots op onszelf. We hebben een van de lastigste stukken op onze reis zonder problemen weten te voltooien: champagne dus!

Omdat het hoogzomer is, zijn de dagen erg lang en is het bijna tot 23.30 licht buiten. De volgende dagen verkennen we de baai waarin we liggen, vullen jerrycans bij de waterval en klimmen een stuk de berg op om foto's te maken. In het water liggen enorme oerwouden aan waterplanten, kelp genoemd. De stengels zijn erg lang en sterk, de bladeren en bloemknoppen gigantisch. Ze zijn een voedingsbodem en leefomgeving voor talloze waterdieren.

Lijkt een beetje op Edelweiss, toch Staten Eiland

Voor het ankeren en de schroef zijn ze minder fijn, maar het zijn goede boodschappers voor ondieptes. De stilte in de baai is opvallend na al het zeilen en de onbeschutte ankerplaatsen van de laatste maand. Als de zon schijnt kunnen we in de kuip zitten lezen, of gewoon genieten van de omgeving. Achter ons is een Franse boot gekomen met een jong gezin, de Petit Prince. Het zijn leuke mensen en we vieren onze aankomst met hen als we bijgeslapen zijn. Zij varen al twee jaar in deze omgeving en wij hangen aan hun lippen om verhalen en tips op te slaan. Zij komen net terug van twee maanden Falklands en het diner aan boord van de Petit Prince met lamsbout is overheerlijk en erg gezellig.

waterval met drinkbaar water

Als de stormen buiten even stilvallen vertrekken we de 16e om 4.00 uur beiden richting Beagle kanaal. Het is erg belangrijk om door Straat le Maire te varen met stroom en wind in dezelfde richting, dit op straffe van reusachtige golven. We hebben geluk, de Straat ligt erbij als een pas gemaaid grasveld en de motor draait meer uren dan ons lief is. Na de passage van de Straat varen we nog uren aan de onbeschutte kant van Vuurland voor we het Beagle Kanaal invaren. De eerste eeuwen na de ontdekking van de Kaap Hoorn route voeren alle schepen buitenom. Het is Fitzroy op de Beagle die in 1830 het Beagle Kanaal ontdekt met kleine sloepen, als hij de kust in kaart aan het brengen is. Pas de volgende reis in 1833/34, waarbij ook Darwin aan boord is, gaat hij met de Beagle door het kanaal. Het Beagle Kanaal lijkt een beetje op het Caledonian Kanaal met onder andere Loch Ness in Schotland. Een smalle doorgang tussen hoge bergen. De oostelijke kant is nog tamelijk breed en naar het westen toe wordt het steeds smaller.

Kalkoengier, er zijn er veel hier

Het Beagle kanaal is ook de grens tussen Chili en Argentinië. Ten zuiden van het kanaal is Chili en ten noorden half Chili en half Argentinië. In 1977 dreigde er zelfs oorlog uit te breken tussen beide landen om drie onbewoonde eilandjes. De Paus heeft (God zij dank) bemiddeld en voor de landen de landsgrens getrokken, die tot op heden gerespecteerd is. De situatie in het kanaal is hierdoor wel gevoelig en procedures moeten strikt nageleefd worden. Dat geldt ook voor zeiljachten. Je kunt dus niet zomaar van de ene naar de andere kant zonder officieel uit- en in te klaren. Voor Argentinië is dat in Ushuaia, voor Chili is dat Puerto Williams. De Petit Prince vertelde ons dat het stuk Vuurland aan de oostelijke kant van het Beagle kanaal daardoor bijna niet aangedaan wordt: er is altijd een omweg nodig via Ushuaia van meer dan 55 mijl. Wij maken van de gelegenheid gebruik om op weg naar Ushuaia deze baaien te verkennen.

Bij de ingang van het kanaal worden we opgewacht door een escorte dolfijnen (ik denk Austral) die zeer opgetogen zijn. Een uur lang springen en duiken ze rond de boot. Ze slaan hard op het water met hun achtervin, maken koprollen, je kunt het zo gek niet bedenken. Wat een welkom!

Dan worden we opgeroepen door de Chileense kustwacht: “Het schip ten noorden van Isla Pitcon wilt u zich bekend maken etc. etc.”. Vervolgens meldt de Argentijnse Prefectura zich met dezelfde vragen: we zijn gesignaleerd!

Wandeling op Staten Eiland: woeste natuur!

Om 01.00 uur varen we op de radar de buitenbaai van Cambaceres in, na 21 uur varen. Eerst slapen!

Met hoog water de volgende morgen varen we de rustige binnenbaai in door een smalle doorgang met zandbanken. De kelp aan beide zijden is zeer behulpzaam voor het varen. We ankeren in een prachtige baai: anker en een lijn naar een dikke boom op de kant.

Vanuit deze baai lopen we 4 kilometer naar Puerto Harberton, waar het oudste huis van Vuurland staat. Iets meer dan 125 jaar oud, maar als je verder niets hebt, is het al een bezienswaardigheid. Het is een dagtrip vanuit Ushuaia met een catamaran.

Puerto Harberton met de Estancia op de rechteroever

De Estancia Harberton is gesticht door de familie Bridges. De oudste, Thomas, was eerst missionaris in Ushuaia. Toen hij merkte dat de bekering van de “wilden” meer kwaad deed dan goed, onder andere door het contact met infectieziekten, vroeg hij de regering om land om een beschermde plek te bieden voor de Yamana indianen. Hij kreeg 20.000 hectare aan de rand van het Beagle Kanaal. Hij verliet daarbij de missie en werd schapenboer.

Voor de indianen was het kwaad echter al geschied. Ziekten als de mazelen velden velen. Toen er steeds meer estancias en schapen kwamen, werd het weinige gras voor de voeten van de Guanaco's weggevreten door de schapen. De indianen namen daarop soms een schaap, maar dat kwam hen duur te staan. Sommige estancias betaalden een Engelse Pond per gedode Indiaan en vuurwapens deden de rest.

Camping Rio Varela, onderdeel van Harberton

Van de 15 stammen indianen die duizenden jaren in dit onherbergzame gebied leefden, is niets meer over. Thomas Bridges heeft een woordenboek Yamana/Engels opgetekend en daaruit blijkt hoe ontwikkeld deze indianen waren, ook al droegen ze geen kleding van betekenis en hadden ze zeer primitieve onderkomens die goed pasten bij hun trekkende manier van leven. Voor de eerste blanken waren het wilden van het laagste soort, Darwin schrijft daar in 1834 indringend over. Het is natuurlijk de bril van zijn tijd om zo naar de “primitieve” volken te kijken tijdens al die ontdekkingsreizen. Misschien ook een vrijbrief om het land als “niet bewoond” te zien, zodat het zonder enig hartzeer ingenomen kon worden. Maar ik vind het opvallend dat hij met zoveel passie schrijft over het aanpassingsvermogen van de dieren die hij tegenkomt en met zoveel afschuw over de indianen.

Comerson(Tonina) dolfijn

Een van de nakomelingen van Thomas Bridges is getrouwd met Nathalie Goodall, een Amerikaanse biologe. Zij heeft zich toegelegd heeft op onderzoek naar walvissen, dolfijnen en zeeleeuwen. Honderden skeletten heeft ze de afgelopen 50 jaar verzameld en het kleine, bijzondere museum op de Estancia Harberton is zeer de moeite waard. Mevr. Goodall is 78 en werkt nog iedere dag met een team van jonge biologen. Wij ontmoeten haar als ze een prachtige Tonina dolfijn aan het ontleden zijn, helaas gesneuveld in een visnet. Als ze hoort dat we regelmatig dolfijnen zien, worden we onmiddellijk gestrikt met een stapeltje formulieren om in te vullen bij iedere dolfijn of walvis die we tegen komen. Ook onze filmpjes wil ze graag hebben. Wat een energie!

De den Osse vlag op 55 graden zuid!

Uitzicht van Cambaceres baai: Bergen en sneeuw

Het wordt tijd om weer verder te gaan. We moeten even omschakelen. Na alle etappes hiervoor waar het doel steeds was om hier te komen en grote afstanden afgelegd moesten worden. Nu “zijn” we er en iedere dag moet ik er mijzelf wel even eraan herinneren dat het echt is wat we zien. De bergen, de sneeuw, de natuur, de volgende ankerplaats op slechts een paar mijl varen, de ene nog mooier dan de andere.

We gaan over op een ander ritme en richting Ushuaia.

Aalscholver met blauwe ogen

Staten Eiland - aankomst 12 januari

Verwachte positie 17.00 boordtijd: 54º46'90 Z 64º24'19 W Binnenbaai Puerto Hoppner, Staten Eiland
watertemperatuur 9 graden, buitenlucht rond de 12 graden

De contouren van Staten Eiland vanaf 10 mijl

De NW wind houden we tot vanmiddag 12.00 uur en we zeilen heerlijk. Meestal met voorzeil over stuurboord en grootzeil over bakboord, al naar gelang de wind worden de zeilen gewisseld. Vandaag in de loop van de ochtend neemt de wind af en rond 12.00 valt de wind vrijwel weg. We willen graag met daglicht Staten Eiland aanlopen, dus de motor gaat aan. We varen langs Vuurland, genoemd naar de vuren van de indianen die de eerste ontdekkers daar zagen. Waar Patagonië aan deze kant zo plat is als een dubbeltje, is Vuurland een uitloper van de Andes en zou prachtige toppen moeten hebben. Wij zien vrijwel niets van het land door de bewolking. Tijdens mijn avondwacht heb ik wél een geweldige, gloedvolle zonsondergang. Het lijkt één groot vuur boven het land.

Staten Eiland vanaf 5 mijl

Wederom een rustige nacht en nu onder zeil. Dat is nog beter, want dan is het stil en hoor je alleen de beweging van het schip op de golven en in de wind. Het is zo rustig dat Roel door zijn wekker heen slaapt tijdens zijn wacht, maar ik word wel wakker van de piepjes. Er is overigens helemaal niets te zien buiten. Het zicht is beperkt en sinds ons vertrek uit Puerto Deseado hebben we 1x een containerschip gezien op de plotter en bij Straat Magallanes een onderzoeksschip. Maar goed, wacht blijft belangrijk. Ik hoor dat de wind verandert en ga naar buiten. Het is niet de wind die verandert, maar de boot is helemaal van koers. Een verbinding van het blok waar de lijntjes van de windvaan doorlopen is finaal afgebroken: 6mm staal! Ik stuur op de hand terwijl Roel een nieuwe constructie in elkaar knutselt. Dat was het meest spectaculaire van deze nacht.
Tara en Sara kunnen het grotendeels zonder ons en redden het prima samen.

We zijn dicht bij Straat Lemaire en je voelt aan het water dat we langs een stroomgat varen. Zelfs nu het bijna doodtij is en de getijverschillen relatief klein zijn. Jammer genoeg hebben we Pieter gemist in Ushuaia, hij vliegt vandaag naar huis. Daarom hebben we geen enkele reden om daar nu naar toe te willen. Beter missen met een week dan met een dag, want wat hadden we hem graag gezien.
We koersen nu op Staten Eiland, waarvan Schouten en Lemaire overigens dachten dat het Statenland was. De wetenschappers uit die tijd hadden berekend dat om de wereld in evenwicht te houden, er op het zuidelijk halfrond een grote landmassa moest liggen. Het was voor iedereen gissen hoe het precies zat, maar de ontdekkers probeerden het plaatje zo goed mogelijk in te vullen.

Staten Eiland ligt in het verlengde van Vuurland en is de laatste uitloper van de Andes aan deze kant. De laatste ijstijd heeft diepe fjorden gemaakt en in een van die fjorden hopen wij straks te liggen. De binnenbaai van Puerto Hoppner is erg beschut voor alle winden, het is ook echt een muizengaatje. We kunnen daar wandelen en de berg opklimmen, dat lezen we althans in onze pilot. We kunnen Staten Eiland al zien en het is ongelofelijk, alsof we straks Oostenrijk binnen varen. Op de scherpe, hoge pieken ligt sneeuw. Het is een bijzonder gevoel dat Schouten en Lemaire hetzelfde gezien hebben 400 jaar geleden, wat een opwinding zal dat geweest zijn.

We zijn ook opgewonden en opgelucht dat we er bijna zijn. 5 dagen en bijna 600 mijl gevaren sinds Puerto Deseado. Om onze vreugde kracht bij te zetten hebben we zo'n 10 dolfijnen om de boot die rare capriolen uithalen en talloze zeevogels, heerlijk.

De bergen om de ankerplaats heen zijn zo hoog dat we waarschijnlijk geen bereik meer hebben met onze boordradio. We zijn dus een paar dagen uit de lucht en vandaar deze vooruitlopende blog. De barometer is sinds gistermorgen al met 16 punten gedaald, meestal een voorbode van veel wind, dus na het vieren van de aankomst zal het weer wachten worden op goed weer voor het laatste stukje naar Ushuaia. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat we ons daar dit keer best mee kunnen verzoenen.

Binnenbaai van Puerto Hoppner

Foto's en filmpjes volgen later, want wat is er veel te zien!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Aangekomen in Puerto Hoppner

Hallo iedereen,

Een berichtje van mijn ouders die door de bergen geen internet hebben. Ze zijn aangekomen in Port Hoppner, Tierra del Fuego, Argentina en hopen binnekort weer een langere post online te zetten. Jammer genoeg heeft Google maps dit deel van de wereld nog niet ontdekt (dat dat nog kan!) en zijn ze dus niet gemakkelijk te vinden maar om toch een idee te krijgen:

Puerto Hoppner, Argentinie

heel veel groetjes,

Anouk