Rondom Denali Gastblog van Helma - september

Na de prachtige zeildagen hebben we nog een heerlijke week tegoed op het vaste land in zuid-Alaska.

Met de ferry varen we van Whittier naar Valdez door de Prince William Sound. Een bijzondere tocht, omdat de Prince William Sound in 1989 groot in het nieuws kwam vanwege de milieuramp door het aan de grond lopen van de supertanker ‘Exxon Valdez’. Bijna 40.000 ton ruwe olie stroomde in zee en vervuilde de kust. De natuur heeft zich inmiddels weer hersteld en wij genoten van de prachtige gletsjers om ons heen.
Valdez en omgeving is in 1964 getroffen door een zware aardbeving, die een enorme impact heeft gehad. Het hele dorp is verwoest en een aantal kilometers verderop weer opgebouwd.

We stellen onze eerdere plannen bij en gaan niet zover noordelijk als Fairbanks, maar rijden naar Talkeetna over de Hatcherpas. Prachtige route en onderweg zien we veel mensen, die bosbessen en paddestoelen aan het plukken zijn. Echte herfstactiviteiten en hoe verder we van de kust verwijderd zijn, hoe mooier de herfstkleuren worden. In de dagen daarna zien we de bladeren iedere dag geler kleuren en de lage struiken op de hellingen roder.
In Talkeetna slapen we in een B&B waar we zelf kunnen koken. Boodschappen in de dorpswinkel levert niet veel verse producten op, maar genoeg voor 2 avondmaaltijden.
We hebben vanuit onze kamer een prachtig uitzicht op Mount Denali en we verheugen ons op de rondvlucht in een klein vliegtuigje, die we boven Mount Denali gaan maken. We treffen een dag waarop de lucht wolkeloos en strakblauw is. Voor Alaska heel bijzonder!Het is heel speciaal, om tussen de bergketens door te vliegen en de gletsjers van bovenaf te kunnen zien. Het is niet alleen maar witte sneeuw die je ziet. Ook veel grijze modder/steen-stromen. Jacomine en ik mogen copiloot zijn en wij hebben dus het allermooiste uitzicht.
Mount Denali is een bijzonder gebergte, omdat het ineens heel stijl oprijst uit de kilometers vlakke toendra er omheen. Het is de hoogste berg in Noord Amerika, 6194m.
Wij maken zelfs een gletsjerlanding en met die strakblauwe lucht boven de witte sneeuw, zou je eigenlijk zo de ski’s onder willen binden en een mooie tocht gaan maken.

‘S avonds koken we weer ons eigen potje en kunnen we zelfs nog buiten eten, zo mooi is het weer. Dat belooft veel goeds voor de nacht, want wij hebben onze zinnen gezet op het zien van de aurora borealis, het noorderlicht.
We zetten de wekker op half 2 en inderdaad, we zien kleine “vegen” in de lucht. In het half uur daarna nemen deze toe en veranderen steeds van vorm. We kleden ons dik aan en gaan buiten op het terras kijken en dan blijkt, dat de lucht overal om ons heen vol bewegende “vegen” is. Wij verwachten, dat de lucht groen zal kleuren, zoals je het noorderlicht altijd op foto’s ziet. Dat gebeurt echter niet. De sensor van de camera ziet meer kleuren, dan wij met ons oog kunnen zien.
Om 4 uur ’s nachts is het noorderlicht op z’n mooist. We worden helemaal omgeven door de draaiende, melkwitte lucht, met aan de randen groene en paarse verkleuringen. Imponerend en bijna buitenaards, zo voelt het. Verkleumd, maar helemaal tevreden duiken we ons bed weer in voor nog een paar uurtjes slaap.

Vanuit Talkeetna rijden we naar Denali National Park. We maken onderweg een mooie wandeling met weer een schitterend uitzicht op Mount Denali en rijden dan door naar het park. De eerste 15 mijl kun je met eigen auto afleggen. Na deze 15 mijl mag je alleen nog maar verder met georganiseerd busvervoer.
Wij rijden vandaag zelf het park in, om ook daar nog een wandeling te kunnen maken. Onderweg zien we een volwassen eland met een immens groot gewei. Indrukwekkend! En hopelijk een voorbode voor dag er na, want dan gaan we verder het park in, per bus.
Op de heenweg zien we vanuit de bus 2 beren op afstand en een aantal Dall schapen. We zijn nog niet erg onder de indruk. De terugweg maakt echter alles goed. Vlak na elkaar zien we redelijk dichtbij een blonde grizzlybeer , 2 kariboe’s en een eland met jong. 

Kariboe’s zijn speciaal, omdat zowel de mannetjes, als de vrouwtjes een gewei hebben.
We voelen ons heel veilig in de bus, maar deze dieren kun je eigenlijk op iedere wandeling in het wild ook tegenkomen. In theorie weten we wat we dan moeten doen, of we dat in de praktijk ook kunnen uitvoeren is maar de vraag…..
De laatste dag in Denali Park sluiten we af met een mooie wandeling om een meer, waarbij we opnieuw een eland met jong spotten. In het meer is een beverdam en aan de oever van het meer is goed te zien, hoe die bevers aan het hout komen om hun dam mee te bouwen…..hele bomen hebben ze doorgeknaagd.

Onderweg naar Anchorage maken we een tussenstop bij de Flower Kennel in de buurt van Talkeetna om Iris, een Nederlandse wonend in Alaska, op te zoeken. Chris, de piloot van het kleine vliegtuigje waarmee we boven Mount Denali hebben gevlogen, is een vriend van haar en dacht dat zij het wel leuk zou vinden om Nederlanders te ontmoeten.
Dat klopt en Iris laat ons zien waar en hoe zij met haar 8 sledehonden leeft en werkt. Voorzieningen zijn er nauwelijks zodra je niet meer in het dorp bent, je moet helemaal zelfvoorzienend zijn. Dus Iris vangt in de lente en de zomer regenwater op, om aan water te komen. In de winter haalt zij met de slee, getrokken door een aantal honden, water uit een verderop gelegen bron. Iris bouwt haar eigen huis, en is nu bezig met een porch, waarbij de steunpalen komen uit haar eigen bos. Niet altijd een makkelijk leven, maar wel een leven waar zij uit overtuiging voor gekozen heeft. En het maakt ons een beetje stil en zet ons aan het denken over wat dan echt belangrijk is in het leven.

In Anchorage hebben we een B&B met een fantastisch uitzicht over de Cook inlet en in de verte zien we in de avondzon…..Mount Denali. Weer van een andere kant. De 2 nachten dat we hier slapen genieten we vanaf het balkon van de schitterende zonsondergang. Prachtige kleuren. En we realiseren ons weer eens te meer, hoe ongelofelijk wij gemazzeld hebben met drie weken achter elkaar mooi weer. Erg on-Alaskaans, maar wel heel fijn!
We sluiten de week af met een bezoek aan het museum in Anchorage. Zeer de moeite waard, vooral de vleugel, waar kunstnijverheid van de oorspronkelijke bevolking van Alaska te zien is, traditionele kleding, ivoorsnijwerk, maskers, kajaks. Mooi om aan de hand van al die objecten nog een inkijkje te krijgen in hun cultuur.
En veel indrukken om mee te nemen en langzaam te laten bezinken, voor Jacomine en Roel naar Tara en voor mij naar huis.

Helma

vlucht met Talkeetna Air Taxi, zeker aan te raden. De website van Iris: www.flowerkennel.com over haar homestead en kennel

Aialik Fjord Gastblog van Helma - augustus - september

Terwijl het brooddeeg rijst en Jacomine en Roel met de dingy naar het strandje in Thumbcove, één van de baaien van de Kanai-fjorden, zijn geroeid, heb ik mooi tijd om te schrijven over de afgelopen week aan boord van Tara.

Na een fantastische treinreis van Anchorage naar Seward, waarin ik vast een indruk kreeg van het landschap in Alaska, werd ik zo gastvrij en lief ontvangen op Tara! Mijn pantoffels stonden klaar, in mijn hut was speciaal een kastplank vrijgemaakt, het bed was opgemaakt. Maar het meest heerlijke was het weerzien met Jacomine en Roel en te ervaren, dat we de draad zo weer oppakten en dat het leek alsof we elkaar 2 weken daarvoor nog gezien hadden.

Na de lunch zijn we naar het aquarium in Seward gelopen en hebben ons daar prima vermaakt. 

Voor mij een 1^e indruk van alles wat in Alaska rondvliegt en zwemt: puffins en mures, zeehonden, walvissen, zalm en heilbot in soorten en maten. Otters waren er niet, maar die zwommen wel in de haven. Daar hebben ze een heerlijk bestaan met al het afval van de zalmen, die er direct na de vangst worden schoongemaakt en gefileerd.
Ik ben dol op zalm, dus dit belooft een prima week te worden!

Wat slaap je heerlijk aan boord! Je wordt echt letterlijk in slaap gewiegd.

Woensdag besloten we nog in de haven van Seward te blijven. We maakten een prachtige hike bij de Excit glacier, 500m klimmen. Voor mij ploeteren over ongelijke trappen van rotsen, maar het schitterende uitzicht maakte alles goed. Stralende zon en een prachtige gletsjer. Wat een kleurenschakeringen!
De afdaling was peanuts vergeleken met de klim omhoog en nu had ik ook tijd om wat te zien van wat er groeit en bloeit. Jacomine deed ’s avonds boodschappen voor een week, Roel haalde de laatste weerberichten binnen: alleen maar stralend was de voorspelling en zo konden we donderdagmorgen op pad, nou ja…..op zeiltocht naar Aialik in de Kenai Fjords.

Een deel van de dag voeren we op de motor, maar gelukkig kon het zeil ook gehesen worden. Wat prachtig om vanaf het water de onregelmatige rotspartijen te zien. Tot de boomgrens begroeid met Alaska Spruce en daarboven kale rots met grotere en kleinere gletsjers. Sommigen lopen door tot in het water en bij een aantal daarvan zijn we in de afgelopen week met Tara of met de dingy geweest. Indrukwekkend wat je dan ziet: metershoge ijsmuren, onderbroken door diepe spleten. Het ijs is constant in beweging en dat hoor en zie je. Af en toe vallen er enorme brokstukken naar beneden, wat gevolgd wordt door een luid gerommel. Ongeveer zoals onweer klinkt, behoorlijk dreigend.
Vóór de gletsjer drijven prachtige ijsschotsen in het water, een aantal keren in beslag genomen door zeehonden.
Met de dingy voeren we naar de uitstroom van de Pedersonglacier en met Tara lagen we onder Bearglacier. Wat indrukwekkend! En wat voel je je dan nietig!

Iedere dag ankerden we in een andere cove en iedere avond was daardoor een belevenis. Met de dingy konden we vaak naar een “strandje”( bestaand uit grit en grotere en kleinere keien) om even de benen te strekken of een kampvuur te maken. Jacomine en Roel zijn keien in het met weinig organiseren van iets leuks, waardoor je een onuitwisbare indruk overhoudt aan bepaalde coves. Soms ook iets minder leuke avonturen…..we hebben namelijk een record gevestigd van twee keer omslaan met de dingy in de branding in Bulldogcove, eer we terug konden varen naar Tara. Daar is geen regenbroek en waterdichte jas tegen bestand….

Op weg naar Thumbcove, de laatste prachtige baai waar we zouden overnachten, kregen we een melding dat er orka’s waren gespot en wel vlak in de buurt waar wij voeren. We hebben onze koers verlegd en met resultaat: we hebben verschillende groepen orka’s gezien, soms met jongen erbij. Fantastisch!
De steller- zeeleeuwen vonden het duidelijk minder fantastisch. Zij zaten op een rots, omringd door orka’s, in paniek te brullen. Niet voor niets heten orka’s ook wel killerwhales……
Voor Jacomine en Roel was dit ook de eerste keer dat zij orka’s en stellerseals zagen in Alaska, dus onze dag kon niet meer stuk!

Maar ik heb goede hoop, dat Jacomine en Roel nog een zalm aan de haak zullen slaan, voordat het visseizoen voorbij is.

Terug in de haven van Seward hebben Jacomine en ik de laatste dag besteed aan het oefenen in snagging: zalmen vangen vanaf het rotsstrand met een werphengel en (akelig grote) haak, zonder aas. De vissers uit Seward staan dan soms tot hun middel in het water en halen 5 à 6 zalmen in een half uur uit het water. Deze worden ter plekke gewassen en gefileerd. Wij zijn niet verder gekomen, dan de werptechniek oefenen op een rustiger stukje rotsstrand, op veilige afstand van iedereen. Met onze hengeltechniek maakten we namelijk niet echt vrienden…..onze haak bleef hangen aan de lijnen van de buurman en ik heb zelfs bijna een chinees vissers-mevrouwtje aan de lijn gehaakt. Levensgevaarlijk!

Roel heeft tijdens ons visavontuur in Anchorage een huurauto opgehaald, waarmee we morgen op pad gaan. Heerlijk vooruitzicht, nog 10 dagen rondtrekken. Morgen beginnen we met het maken van de oversteek naar Valdez per ferry, daarna door naar Fairbanks en als slot nog een paar dagen Denali natuurpark en een dag in Anchorage.Vanaf daar vlieg ik terug en gaan Jacomine en Roel met de bus naar Seward om vanaf daar over te steken naar Sitka, waar de boot klaar zal worden gemaakt voor de winter.

Het waren bijzondere dagen aan boord. Meemaken hoe het toegaat al zeilend is toch echt anders, dan de verhalen er over horen.
Ik heb grote bewondering voor Jacomine en Roel, hoe zij zch al jaren redden in de beperkte ruimte die een zeilschip biedt. Maar de ruimte die er is, is maximaal benut en de gastvrijheid is enorm!
Héél veel dank dat ik bijna 10 dagen mee mocht varen en genieten bij en met jullie en behouden vaart tijdens alle oversteken en reizen, die jullie al in gedachten hebben voor de komende jaren!!

Liefs, Helma.

De fjorden van Kenai - augustus

Zoals altijd is het weer even omschakelen als we met z´n tweeën zijn. Brad helpt ons nog een keer met de boodschappen voor een paar weken, gas tank en diesel gevuld, we kunnen er weer even tegen. Met een warm gevoel nemen we afscheid van Brad, Marsha en Kodiak. We varen niet ver, terug naar de beschutte Kitoi baai. Dagen van storm en veel regen zijn voorspeld, dus we zetten zelfs de wintertent op om wat extra droge ruimte te hebben.

We genieten van de beren rondom de kwekerij, dit keer zien we een moeder met een drieling en een moeder met een tweeling. De 5 cubs zijn ongeveer een jaar oud en schattig. Er is ook nog een moeder met twee hele kleintjes, maar ze vindt het te druk en scharrelt heen en weer met vissen naar het bos, waar de kleintjes zijn achtergebleven. Er zijn ook een paar mannetjes, maar de cubs lopen voorzichtig om ze heen terwijl ze staan te vissen. Het stuk vlakbij de kwekerij wemelt werkelijk van de vis, dus geen wonder dat de beren het zo goed doen hier. 

We genieten daarna van het gezelschap van Genelle, Nate en de kinderen. Het is zo fijn om weer even ergens ´thuis´ te zijn. Samen eten, spelletjes doen met de kinderen, voorlezen en luisteren naar alle verhalen. We gaan bessen plukken met z´n allen en lopen naar Little Kitoi meer, varen een stuk over het meer en komen met een aardige oogst bosbessen weer terug. Nate had de beren gezien en beren zijn dol op alle bessen en naast vis is het een belangrijke voedingsbron voor ze. Het gezin komt ook op bezoek om Tara te zien, voor hen toch een vreemde wereld. De boot ziet er van buiten niet zo groot uit, maar binnen valt het ze enorm mee, je kunt alles wat je in huis ook kunt! Ik neem de oudste mee terug in de dinghy naar de kwekerij, eerst spuiten we full speed tot de afscheiding van de kwekerij en daarna mag hij rustig verder varen. Hij straalt als hij uit de dinghy stapt.

Het weer ziet er niet erg aanlokkelijk uit: regen, geen wind en vervelende golven, maar we gaan toch op weg voor een overnachter naar het vasteland. We raken er aan gewend dat het hier óf stormt óf windstil is, en dus veel motoruren maken. Het Kenai Schiereiland is onze volgende bestemming. Zo'n 750 mijl kust met diepe fjorden, enorme gletsjers tot in de zee en veel zeedieren zoals walvissen, orka's en zeeleeuwen. Aan de westkant wordt het schiereiland begrensd door de Cook Inlet – die tot Anchorage loopt - aan de oost kant door de Prince William Sound. Als we McCarty fjord invaren wordt het eindelijk droger. McCarty is het langste fjord hier, de gletsjer is nog wel 20 mijl verder het fjord in. Roel slaapt bij en ik vaar een eind het fjord in tot we een goed zicht op de gletsjer hebben. En zo gaan we een paar dagen van de ene prachtige gletsjer en ankerplaats naar de andere. 

We zien otters, zeehonden, een enkele Steller zeeleeuw en Roel komt in Thumb cove uit het niets op 50 meter afstand een beer tegen. Roel maakt zich groot en roept naar de beer, en de beer is de verstandigste en loopt weg.

De omgeving is werkelijk prachtig! Hoge kliffen met sneeuw, tientallen watervallen en gletsjers, de meesten tot in het water. De afgelopen 100 jaar zijn de meeste gletsjers wel in lengte en dikte afgenomen. Waar ze zich teruggetrokken hebben, ontstaat een meer achter de grindbank die de gletsjer voor zich uit duwde. Het Northwest fjord is zo'n prachtig gebied met 8 of 9 gletsjers die grenzen aan het binnenmeer. We scharrelen daar een paar dagen rond. Hier zien we voor het eerst rondvaartboten uit Seward die 's middags een poosje door het Northwest fjord varen. Wij hebben er geen last van, al snel keert de rust weer en zijn wij de enigen. 's Nachts horen we het donderende geluid van brokken ijs die van van de gletsjers breken en 's morgens zien we hier en daar nog het ijs drijven. Het is ook opvallend hoe verschillend de gletsjers zijn. Sommigen zijn helemaal blauw/wit tot ze het water bereiken. Anderen hebben zwarte strepen van grind die aangeven dat de gletsjer zijstromen heeft gehad in de bovenloop. Sommige gletsjers zijn bijna helemaal zwart en waar ze bijna gesmolten zijn komt hoe langer hoe meer grind naar boven. 

De ene heeft een soort puntige kantelen als een ijspaleis, de andere een verticale wand van ijs. Op de wanden waar vroeger de gletsjer langsschuurde zijn de rotsen geëtst met krassen van stenen die in de gletsjer zaten. We kunnen precies zien hoe hoog de gletsjer was aan de afgeschuurde rotsen en de puntige piekjes die daarboven uit steken. Vlakbij de voorkant van de grote Northwest gletsjer leven zeehonden op de ijsschotsen met hun jongen van dit jaar. De Orka's kunnen het binnenmeer niet in en hier liggen ze lekker veilig. In 1985 waren het er nog duizenden, nu zijn ze blij als het er enkele honderden zijn. Nog steeds weten ze niet precies waarom hun aantal zo afgenomen is, ze zijn al jaren beschermde diersoort.

De kleuren veranderen met het uur om ons heen. Het wordt al merkbaar later licht en de avondschemering zet eerder in. Het licht is ook zachter, zonsopkomst en ondergang kleuren rotsen en ijs in gloedvolle tinten. Er zijn niet veel loofbomen om ons heen, dus er zijn nog geen herfstkleuren maar alleen het donkere groen van de spruce bomen. Ook veel dode boom stompen van bomen die na de grote aardbeving van 1964 onder water gekomen zijn en daardoor afgestorven zijn. We varen in een oerlandschap wat al duizenden jaren gevormd wordt door de natuurkrachten om ons heen. Tekenen van menselijke bewoning zijn hier niet.

Er komt weer een regengebied aan en we varen met nul zicht door de Resurrection baai naar Seward. Aanlegplaats en eindpunt van talloze cruiseschepen, eind van de spoorlijn en grote weg. Te zien aan alle souvenirwinkels en restaurants lijkt het stadje vooral te draaien op toeristen. We lopen lang de waterkant naar het 'centrum', het is een kilometerslange parkeerplaats voor campers. En het zijn geen kleine Europese campertjes, dit zijn slagschepen die aan de zijkanten uitgeschoven kunnen worden voor kamerbreed tapijt. Wat doen al die mensen hier? Die vissen op de zalm die de baai in komt om naar hun respectievelijke paaiplaatsen te zwemmen boven aan de rivieren. De zalmen eten niet meer, dus aas heeft geen zin. Met grote werphaken aan hun hengel slaan ze de vissen in het lijf en halen ze binnen. Wintervoorraad! De haven heeft speciale schoonmaakplekken voor vis en bij de winkels in Seward kan je ze laten vacumeren, invriezen of op laten sturen naar huis.

We zijn opeens weer in de bewoonde wereld!

Foto's gletsjer hierboven Mc Carty, Tara in Thumb Cove, NorthWest Glacier, hieronder beren ;-), "kip uit het woud" paddestoel, enorm en erg lekker, Loon op Little Kitoi Lake, Dinglestad Glacier met top en de voet van de glacier (Mc Carty Fjord), IJsdak in Ottercove (NW Fjord), Sneeuw en ijsval vanaf NW glacier, Ogive Glacier (NW Fjord) Tara voor anker in Southwestern arm (NW Fjord)