 |
| Zeekoeten en kuifaalscholvers op Farne |
 |
| Kuifaalscholver, kittiwake meeuwen en zeealkenZondagmorgen is er dichte mist op Farne, jammer
natuurlijk, maar de temperatuur is goed. Om de tijd te doden zetten
we een van de voorramen er opnieuw in. De kit blijkt verhard en dat
veroorzaakt lekkage |
Voordat het eiland “open gaat”voor
de toeristen, gaan wij aan wal en kijken enige uren onze ogen uit
naar alle vogelbedrijvigheid. De aalscholvers blijken
kuifaalscholvers te zijn. We zien een jong dat nét uit het ei is,
nog blind en nat. Er broeden ook aalscholvers op Farne, maar die
hebben een eigen rotseilandje, omdat ze niet graag met andere vogels
samen broeden. Indrukwekkend vind ik de Noordse sterntjes die ieder
jaar uit Antartica (!!!) komen vliegen om in deze streken te broeden.
Ze verdedigen hun nestjes met verve en hebben er geen moeite mee om
je daarvoor flink op je kop te pikken. De zeekoeten worden ook de
pinguins van het noorden genoemd, alleen ze vliegen. Als ze landen,
ziin het net helicopters en het is een koddig gezicht! De
papegaaiduikertjes zijn nog leuker, die vliegen met de beide poten
wijdbeens naar achteren en molenwiekende vleugeltjes. Als ze landen
stoppen de vleugels, ze vallen naar beneden en kukelen bijna
voorover. Dan moeten ze snel hun hol in duiken, want als ze vis bij
zich hebben zitten de meeuwen klaar en dat gaat niet
zachtzinnig.
 |
| Papegaaiduiker (Puffin) |
 |
| de vogelboekhouding van Farne |
De vogelwachters op het eiand wonen
daar 9 maanden per jaar van maart t/m december. Ze tellen de nestjes,
de eitjes, de kuikens, ringen etc. Als de vogels uitgevlogen zijn
gaan ze verder met de zeehonden. Ze zijn bevlogen, vertellen, leggen
uit, kortom ze nemen hun werk serieus. Als ik er van een afstand naar
kijk, is het ook een uitdrukking hoe we omgaan met natuur. De vogels
zijn hier al eeuwen of nog langer? Komen en gaan en nu zijn hun
nestjes genummerd. Het maakt ze niet uit, zij gehoorzamen aan andere
wetten.
 |
| Kuifaalscholver met 3 kuikens |
Eind van de dag vertekken we. De mist
is er nog steeds, maar we hopen op open weer op zee en dat is ook zo.
De zee is ongelofelijk vlak, totaal geen wind. Een prachtige
zonsondergang rond een uur of 9, alle kleuren weerspiegelen in het
water. Magisch, op het geluid van de motor na. Als ik Roel om 12 uur
wakker maak wordt het pas een beetje donker en zie ik nog net een
paar dolfijnen achter de boot.
2 etmalen 220 mijl zeilen en varen
op de motor tot Inverness aan het begin van Caledonisch kanaal. In de
haven komt een dolfijn ons verwelkomen en blijft een stukje naast de
boot tot we bij de eerste sluis zijn en we meters omhoog gaan. We
liggen op binnenwater.
Het is prachtig hier.
Ik ben erg moe en vooral de laatste
nacht is mij zwaar gevallen. We hebben nu een kwart van het rondje
Engeland gevaren in iets meer dan een week, en zoeken nog naar het goede ritme. Eerst maar eens even slapen.
 |
| Sterntje |
Jacomine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten