Abrolhos Eilanden 16-23 september

prachtige luchten met zonsondergang

We zeilen twee nachten en de tussenliggende dag van Ilheus naar de Abrolhos eilanden. Het is volle maan, warm en we hebben goede wind, de mijlen glijden vlot onder ons door. Het is een geweldig mooie zeiltocht. Marcelo Luz voelt zich de eerste nacht niet zo goed, een nasleep van de rollende golven op de ankerplek in Ilheus. Door de nachten die hij als gids in de bergen doorbrengt, is Marcelo Luz goed thuis in de sterren en ondanks het vele maanlicht weet ik nu ook de Schorpioen te vinden en verschillende andere zuidelijke sterrenbeelden. Overdag zien we regelmatig op afstand walvissen en tegen de avond een groepje die om de beurt hoog opspringt en met een enorme klap weer in het water belandt: indrukwekkend. We gaan de tweede nacht te hard om bij daglicht aan te komen en we reven om snelheid te minderen.

Abrolhos is een verbastering van Abre los Ojos: doe je ogen open! Aan de zeezijde voor de eilandjes ligt immers een groot rif, waar in vroeger tijden nogal wat schepen op vergingen. Abre los Ojos stond op de vroegere zeekaarten en nu begrijpen we ook waarom er op verschillende plekken ter wereld Abrolhos eilanden zijn, onder andere bij Perth in Australië. Ook voor ons is het trouwens goed opletten, want de kaarten zijn niet helemaal goed overgezet naar GPS. Soms varen we bij het invaren “over land” op het kaartje terwijl de werkelijkheid toch echt water is en we kunnen hier dus zeker niet blind varen op de instrumenten. Ook het kompas heeft het “moeilijk”. Het magnetisch noorden geeft op verschillende plekken op de wereldbol een variatie (afwijking). In Nederland is dat een paar graden en wordt het vaak verwaarloosd. Hier is de variatie meer dan 10 graden. Dat geeft weleens verwarring als er een koers doorkomt van beneden en er op het kompas buiten +14 gestuurd moet worden. Dat vergeet je snel in het begin.

Geweldig gevoel: achter de boot onder zeil, wat een kleuren!

Al het navigatie gedoe achter de rug lopen we 's morgens om 6.30 met de opkomende zon de Abrolhos eilandjes binnen. De statige fregatvogels cirkelen om ons heen, met een spanwijdte van zo'n 2 meter geweldig om te zien. We ankeren in de luwte van Santa Barbara, het grootste eiland waar ook een Marine basis gevestigd is. Niet de Marine maar Bernadete van het Nationaal Park komt ons verwelkomen met haar twee vrijwilligers. Bernadete is biologe, zet zich al 23 jaar in voor het park en woont het grootste gedeelte van het jaar op het eiland. Aan enthousiasme heeft zij nog niets ingeleverd en later op de dag leidt zij ons rond op het Siribi eiland waar we tussen de Booby's (plaatselijke Jan van Genten) en de broedende tropicvogels doorlopen.

Jonge tropicbird (weet Ned naam niet) staart wordt nog 3x zolang

Happy family Bruine Booby's, rechts is pa

De vrijwilligers zijn een jong Braziliaans stel wat na 10 jaar werken in het bedrijfsleven het roer heeft omgegooid en nu tussendoor werkt om overal op de wereld vrijwilligerswerk te doen. In de overgang hebben zij een jaar in de Pacific op een charter zeilboot gewerkt. Genoeg te praten als zij even tijd hebben.

En passant geven zij ook even door aan de Marine dat we er zijn. Nee, de toestemming hoeven ze niet te hebben en als we twee weken willen blijven is dat ook geen probleem hoor! Bureaucratie kennen ze hier niet.

We pakken een soort zeenomaden leven op. Zoet water is erg gelimiteerd, dus we doen alles met het super heldere zoutwater: afwassen, douchen, schoonmaken. Shampoo mag niet, in de spiegel kijk je niet, t-shirt 4 dagen aan? Geen probleem want iedereen leeft hier zo. Zeilvriend Fred maakte zich zorgen om dit stadium van onze reis, maar geen zorg Fred: nog steeds witte tanden, alleen een steeds bruinere kop.

Als we aan de koffie zitten komt de eerste schildpad langs en zij/hij blijft een regelmatige gast langszij. We snorkelen op verschillende plekken, maar achter de boot is favoriet. Vooral als we na een paar keer weten waar de schildpad graast en waar de grote vissen zitten. Zoveel vissen zijn er, prachtige kleuren en iedere keer zien we weer wat nieuws.

Voor zo'n schoonheid zie je graag af, nou ja niet douchen dan

Als er een gespikkelde rog langskomt van zo'n drie meter doorsnee is dat toch wel erg groot en hoe mooi ik hem ook vind, ik ben blij dat hij de andere kant op zwemt. Bijzonder op de eilanden zijn de hersenkoralen, die inderdaad op hersenen lijken. Een kleine koraal van 30 centimeter doorsnee is algauw 7.000 jaar oud, dus geen wonder dat de biologen behoedzaam zijn voor veranderingen! Vanuit de kuip zien we soms de walvissen opspringen op zee. De vogelvliegshow is ook een dagelijks genoegen. De fregatvogels hebben geen vetlaagje op de veren en kunnen dus niet zelf duiken. Ze pikken visjes uit zee, maar favoriet blijft het afpakken van vis die andere vogels gevangen hebben. Spectaculaire achtervolgingen zijn het gevolg. Ik heb een zwak voor de witte tropicvogels met hun superlange witte staarten en geniet ervan om te zien hoe ze die grote zwarten steeds weer te snel af zijn.

Tara tussen de eilanden. Foto vanaf vuurtoren.

Verder is er geen commercie op de Eilanden, een groot contrast met bijvoorbeeld Fernando de Norhonha. Alle gasten komen per boot. Een enkele zeilboot en regelmatig boten met duikers die vanaf de vaste wal voor een paar dagen op en neer varen.

Marcelo Luz is helemaal in zijn element op de Abrolhos en wil erg graag terugkomen om ook een maand vrijwilligerswerk te doen. Door deze vakantie doet hij zoveel nieuwe indrukken op. Hij vertelt dat hij zich niet kan herinneren ooit zó lang van huis geweest te zijn in de 43 jaar van zijn leven. Op de boot gaat het wat relaxter dan de eerste week, we varen minder, klussen minder en maken minder schoon. Marcelo Luz is bijna net zo eigenwijs als Roel en vooral over de spelregels bij het kaarten zijn ze het niet erg eens.

Lasagne á la Marcelo:mmmm

Ik leer “Braziliaans” koken: manioc frietjes, couscous de tapioca, moqueca en fejoiada. Marcelo Luz kan erg goed koken en daar genieten we bijna dagelijks van. We praten over Brazilië en hoe Marcelo Luz is opgegroeid in Recife en Salvador. Gestapt wordt er niet (geen café) maar ook zonder dat is het ritme vroeg op en vroeg naar bed. 5 dagen vliegen zo voorbij, geen moment van verveling, geen boek gelezen.

Het weer gaat veranderen. Over een paar dagen komt er een koufront uit het zuiden met bijbehorende harde wind. Tijd om verder te gaan. Marcelo Luz wil weer naar huis en werk en regelt een lift naar Caravelas aan de kust. Later mailt hij dat hij er toch nog 38 uur over gedaan heeft om thuis te komen, een afstand van 600 km. Hij laat zijn matrozenpet achter op Tara en schrijft erop dat hij deze tocht nooit zal vergeten, zijn hele leven niet. We nemen afscheid na twee bijzondere weken en hopen elkaar te blijven volgen.

Volle maan en Farol Abrolhos

Wat een super week. Ik informeer nog naar de bijdrage voor het park, maar de officiële tickets zijn op dus hoeven we de bijdrage ook niet te betalen. Als we het park willen steunen kunnen we een T-shirt kopen, dat doen we natuurlijk graag. Met zo'n prachtige walvis erop.

Wij gaan de volgende ochtend anker op richting Vitória. Ongeveer even ver als de tocht hierheen maar nu varen we twee dagen en één nacht in de hoop veel walvissen te zien. De eerste dag is dat ook zo en we worden er steeds handiger in om de ademfonteinen van ver te zien en dan de walvissen te volgen als ze langs zwemmen. Soms redelijk dicht bij de boot, maar foto's nemen blijft een uitdaging. Ik kijk liever, want ze zijn maar een paar momenten boven voor ze weer verder gaan.

Walvis die onderdukt

Boorplatformen en mijlenlange visnetten halen ons uit de droom, we komen weer aan in de bewoonde wereld.

Het is net donker als we Vitória aanlopen, door al het omvaren voor de vissers en de olie. Het gaat prima, gedeeltelijk op de plotter en vooral op zicht ankeren we buiten de marina. We zijn niet de enigen die hier schuilen voor de harde zuiden wind die er aankomt. De marina is vol.

Morgen zien we wel weer verder.