Vitória 23-30 september

nachtvlinder in de haven van Vitória

We zijn inmiddels op weg naar Rio de Janeiro, ruim 1.000 km zuidelijker en dat is goed te merken. Enerzijds aan het weer, want voor het eerst in een jaar komen er weer depressies over. Somber weer, veel wind en langdurige regen. Ze komen uit Argentinië, geen wonder dat de Brazilianen niet van de Argentijnen houden. Dus de lange broeken en truien worden uit de mottenballen gehaald. De depressies zijn koude-fronten en geven nogal wat wind uit zuidelijke richting en dat is nu net waar we naartoe willen. Bijkomend effect van de vele wind is een zeer forse en onaangename golfslag, mede door de wind die tegen de stroom ingaat. Dit gaat ons schema en onze reis voor de komende maanden bepalen: we gaan depressie-zeilen! Ofwel, we wachten tot een depressie voorbij is, gaan dan zo snel mogelijk de zee op en duimen dat we op de plaats van bestemming zijn voordat de volgende depressie zich weer over ons uitstort. Gelukkig is dit met huidige weersinformatie veel makkelijker dan in het verleden. En we gaan natuurlijk de zomer tegemoet!

Pedra Azul begin van de morgen, ander weer!

Anderzijds merken we het ook aan de steden. Vitória een heel andere stad dan Salvador en dat is een voorteken van wat ons in het zuiden van Brazilie verder te wachten staat. Had Salvador een duidelijk Afrikaanse inslag - inclusief de armoede - Vitória oogt westers met flink wat hoogbouw, luxe winkels en voortrazend verkeer. Opeens zijn de straten goed geplaveid, de mensen beter gekleed, de auto's nieuw, de gebouwen zijn af en afgewerkt, er ligt geen vuilnis op straat etc. De mensen zijn blanker en vooral slanker!

Ook de haven is anders. Vanaf nu zijn het Clube's, met zwembad, sportveld, forse speeltuin en diverse restaurants en cafés. Het ledental is een veelvoud van het aantal boten en het heeft sterk het karakter van een coutryclub, met vermaak voor het hele gezin.

Het beroemde blauwe korstmos

Vitória is een aardige stad, maar de depressies houden ons langer vast dan voorzien en zo spectaculair is het nu ook weer niet. In ieder geval geeft dat tijd om weer wat te klussen. Helaas zien we dat er meer kapot gaat dan wij in de schaarse tijd die we ervoor uittrekken kunnen repareren. Dat heeft ook te maken dat veel spul voor boten gemaakt is voor een paar weekendjes en 2 weekjes zomervakantie per jaar en niet bestand is tegen 365 dagen per jaar onder soms extreme omstandigheden. En het klinkt gek, maar ondanks al het werk in Salvador hebben we gewoon nog steeds een achterstand. En met Patagonie en Chile voor de deur, waar het weer minder is en de beschikbaarheid van onderdelen nul, is het nu of niet. We worden er soms wel knap chagrijnig van, wat we dan heerlijk op elkaar uitleven, want iets anders is er niet:-). Als de boot vol ligt met piepschuim, schuurstof en onderdelen verzucht Jacomine dat ze zich aan gaat melden voor de tv serie “Mijn man is een klusser” maar volgens mij heet het programma “Mijn vrouw wil steeds iets nieuws”. Tijd voor een uitstapje van een paar dagen naar het binnenland. Nu heeft Brazilie geen treinen en in de steden nauwelijks metro of tram. De bus is hier zo'n beetje het voornaamste middel van vervoer. 

Steeds weer nieuwe kleuren en vormen: Clusia

Dat betekent dat in de steden eindeloze stromen bussen zich een weg proberen te banen, terwijl ze het overige verkeer flink ophouden. De bussen gaan frequent, al kost het vinden van een tijdsschema en de juiste opstap- en uitstapplek wel veel moeite. Maar de Braziliaan is vriendelijk en behulpzaam. We vragen het en meestal is er wel iemand die dezelfde kant op moet en 'liften' we mee. In de spits is het geen uitzondering als er een paar honderd mensen eindeloos geduldig bij een busstation staan te wachten en als de juiste bus dan eindelijk komt, is deze overvol en zit er niets anders op dan te wachten op de volgende. We begrijpen maar al te goed waarom er hier gestaakt wordt.

Tussen de steden rijden duizenden comfortabele bussen. Die vertrekken van centrale opstappunten in de stad en de organisatie is erg goed. De langere afstanden zijn vooral 's nachts erg populair. 

Langs het touw naar boven, 45% helling

Maar deze bussen kruipen over de 2-baans wegen door heuvel- en regelmatig zelfs bergachtig terrein samen met een eindeloze stoet zeer langzame vrachtwagens. Echt opschieten doet het dus niet en niet geheel tot onze gemoedsrust proberen de bussen ook regelmatig de vrachtwagens in te halen. Ach ja, de meeste buschauffeurs trainen om Formule 1 coureur te worden.

We gaan naar Pedra Azul, een enorme granietklomp bedekt met groen/blauw korstmos, die een paar honderd meter boven de omgeving uitsteekt en die vooral bekendheid geniet van zijn waterval met een aantal natuurlijke 'zwembaden' of vijvers. De wandeling kan alleen met een gids gemaakt worden en we komen in een groep met 18 Brazilianen. Da's effe wennen, want bij iedere grasspriet moet er gefotografeerd worden. En dan gaat het natuurlijk niet om de grasspriet, maar om de Braziliaanse schone, die natuurlijk wel eerst haar haar goed moet doen, in de juiste pose moet gaan staan en natuurlijk een big smile moet opzetten. Ofwel, die wandeling van een paar kilometer neemt een halve dag in beslag. 

De vijvers van de waterval en uitzicht

Aardig is wel dat de gids veel vertelt en dat er een stijl stuk in zit waar we langs touwen naar boven en beneden gaan. De waterval staat  bijna droog, het heeft immers al een paar dagen niet geregend, maar gelukkig zijn de 10 meertjes op een rijtje goed gevuld. Gezwommen wordt er door de Braziliaanse schonen helaas niet. Wat ook tegenvalt is dat in de groep jongere Brazilianen er nauwelijks Engels gesproken wordt.

We maken 's middags een tocht te paard. Voor Jacomine is dat een hele overwinning, want 15 jaar geleden heeft ze in Marokko bij het paardrijden een pijnlijke landing gemaakt en een maandenlange blessure opgelopen. De manage ziet er luxe uit, alles is hier eco en biologisch en we vragen ons serieus af hoe dit economisch te verantwoorden is met de paar klanten die er zijn. Zal wel een rijke Braziliaan zijn! De paarden zijn Noorse Fjorden en zijn goed verzorgd en gemakkelijk te berijden. We maken een mooie tocht door Atlantisch regenwoud naar een ander punt van de meren, ook nu weer met toelichting van de gids. Alle gidsen hebben hier een opleiding “fotograferen van gasten” gehad lijkt het, zie hiernaast de mooie plaatjes, maar Engels spreekt niemand.  We zien zelfs een gordeldier! Eerder hadden we al de holen gezien, maar het dier zelf is echt bijzonder om te zien.

Foto van de gids, haar altijd goed met cap!

Als econoom kan ik het niet laten van een afstandje naar deze booming economy te kijken. Ik heb gemengde gevoelens. Sao Paulo en Rio verdienen samen 54% van het Bruto Nationaal Product en dat trekt niet alleen de economie, maar ook de machtsverhoudingen scheef. Zorgwekkender is dat de inflatie hoger is dan de salarisstijging. En dat alles hier op afbetaling gekocht wordt: je vakantie in 12 maanden, je bikini in 3 maanden of je 10 jaar oude auto in 60 maanden, als die dat al haalt.... Ik hoop dat wij iets van de kredietcrisis geleerd hebben, Brazilie in ieder geval nog niet.

Roel

Gordeldier

Lieve Noorse Fjorden