Een record, Ilha Grande & Santos 14-31 oktober

De oceaan kant van Ilha Grande, hier schijnt de zon

Om met het record te beginnen: op weg naar Florianópolis hebben we het afgelopen etmaal 170 mijl afgelegd! Dat is gemiddeld ruim 7 knopen en wat gingen we lekker hard voor zeilboot begrippen. 7 knopen halen we wel vaker, maar 24 uur lang nog nooit. Dan schieten de afstanden ook lekker op, 2 etmalen varen wordt ineens 1,5 etmaal. Aankomen in het donker is het gevolg, dus ankeren we om 02.00 uur in de buitenbaai in afwachting van daglicht. 

Maar laat ik bij het begin beginnen. Na Rio zeilen we in een nachtje naar Ilha Grande. Een watersportparadijs met 365 eilanden en eilandjes (lees rotspuntjes) en even zoveel ankerplekken in baaitjes en inhammen. Het landschap doet ons erg denken aan Noorwegen, hoge rotsachtige bergen begroeid met bomen, diepe inhammen en zelfs één echt fjord. De palmbomen passen niet helemaal in het plaatje en de temperatuur is 15 graden hoger.

Saco de Mamangua: en hier zijn de wolken

Maar wel: mist, regen, flarden wolken die zich over de hoge kammen van Ilha Grande heen vouwen. We krijgen er een winters gevoel van, dus ik diep een blik zuurkool op en we eten stamppot met worst. Het is net of we “thuis” zijn, want ik hoor dat in Nederland na de warmste dag in oktober ook de eerst novemberstorm in oktober zich aankondigt.

We ankeren een paar dagen op de mooiste plekjes, wandelen door regenwoud naar het prachtige strand Lopez Mendes, iedere mijl die we varen heeft verrassingen. We liggen in Saco do Ceu. een holletje helemaal omgeven door land. De gids belooft ons de weerkaatsing van de sterrenhemel in het water, zo stil is het er. De stilte klopt maar wij zien alleen de weerkaatsing van regendruppels in het water.

Ankeren bij Lagoa Azul, achter de boot snorkelen

We snorkelen op de ankerplaats van Lagoa Azul, met prachtig helder water.

Achterin de baai ligt Parati, een plaatje van een dorpje. Voorheen een plaatsje waar het eerste goud afgevoerd werd richting Portugal (de Brazilianen hebben het nog steeds over ''gestolen'') en uit die tijd stamt ook de rijkdom. Daarna aan zijn lot overgelaten omdat er betere plekken waren voor het transport. De afgelopen 15 jaar is het opgeknapt en voorzien van talloze restaurantjes, souvenirshops, galeries en pousada's om te overnachten. Parati ligt laag bij het water en de huizen zijn zo gebouwd dat bij hoogwater het water net door de straten spoelt en alle vuilnis en dergelijke netjes afvoert naar zee.

Parati met de zeewater straatjes

Het systeem stamt van voor het plastic, dat is duidelijk. De huizen zijn in vierkantjes gebouwd met in het midden tropische binnentuinen, we zien er een paar bij pousada's, prachtig! In deze baai kan je wel 365 dagen rondvaren en wij hebben er maar 5! We genieten er wel van, dat is zeker.

We eten samen met Fabio, Cecillia en hun zoontje Igor op de Planckton. We hebben hen eerder ontmoet in Vitória en het is gezellig om weer met zeilers aan tafel te zitten. Zij hebben veel gevaren in Brazilië en wonen al jaren aan boord. Ze leven van wat ze verdienen met charteren en als het onderhoud van de boot beheersbaar blijft, is het leven vrij simpel. We zijn in Brazilië al vaak mensen tegengekomen die genoegen nemen met een veel simpeler leven en ook minder stress.

Simpel leven, alleen te bereiken per boot

Een huisje van leem op de berg, golfplatendak, veranda voor als het regent, een vissersbootje voor de deur, wat heb je meer nodig? Wij denken dat het klimaat daar ook een rol in speelt, maar mensen buiten de steden lijken meer met de dag te leven. Of misschien zijn er gewoon zoveel mensen en is er zoveel ruimte (in vergelijking met Nederland) dat je veel meer mogelijkheden hebt om je eigen leven vorm te geven?

De laatste dag varen we naar de idyllische Saco de Mamangua, een echt fjord met hoge, beboste hellingen. We gaan alweer een waterval te bezoeken en wederom zijn we te laat en dreigen we vast te lopen in de modderige mangroves. Ditmaal door een onverwachte omschakeling naar zomertijd waardoor we misrekenen met hoog water. We kunnen er met de peddel nog nét uitkomen met de dinghy. Dan blijft er niets anders over dan op ons achterdek te zitten met een glas champagne om Roel's verjaardag te vieren en intens te genieten van de omgeving en de stilte.

Een beetje couleur locale, het past al aardig

In alle vroegte vertrekken we zondagmorgen uit Mamangua. Het onthaasten is nog niet helemaal ingesleten in ons levenspatroon: op maandagmorgen moeten we in Santos zijn om het water uit te gaan. Het is 130 mijl varen en dat moet nét kunnen in een etmaal. Onderweg zien de we de eerste 2 pinguïns langskomen! Ze zijn vast een beetje afgedwaald in de vorige storm uit het Zuiden, maar het blijft bijzonder. Met onze beperkte kennis van pinguïns zouden het Maggelhaen pinguïns kunnen zijn.

Om klokslag 9.00 liggen we in Santos bij de werf Pier 26. We kunnen pas om16.00 uit het water, dus het onthaasten begint gelijk weer. Wat een heerlijke werf om te werken.

De witte band is al af, nu de neus nog

Goed uitgerust, verzorgd, iedereen is behulpzaam en vriendelijk. Flink wat kolossale hallen om schepen tot 20 meter te spuiten, want een beetje Braziliaan wil wel ieder jaar een ander kleurtje. En een aantal klassiekers die hier een totale refit krijgen. Er wordt vakwerk geleverd! In 1 week krijgen ook wij veel werk gedaan. Onderwaterschip schoon en in de antifouling, huiddoorvoeren voor watermaker en grijswatertank, witte buitenband, neus en spiegel geschilderd, watermaker geïnstalleerd, schroefas-afdichting weer op orde, de gaten in het purschuim weer dicht en nog een paar handen vol klussen van de lijst. We lopen de achterstand in!

 vlnr koelkast, dieselpomp,waterpomp, watermaker, lenspomp

Op het droge zijn er verschillende schepen “bewoond”en al snel kennen we de vaste mensen. Over en weer zijn er bezoekjes, het uitwisselen van tips, vergelijken van kaarten, samen eten en drinken. De dagen vliegen voorbij. Het is echt fijn om te werken met een professioneel team op de werf, afspraken worden nagekomen en wat geleverd wordt is van goede kwaliteit.

Als ik betaal en afscheid neem op kantoor krijg ik van Eliane een cadeautje: een flesje rode nagellak. Ik had haar een compliment gegeven voor haar blauwe nagels en ze vond dat ik ook wel toe was aan een vrolijk kleurtje. Ik kan niet wachten tot de resten purschuim afgesleten zijn en ik ook weer damesachtig door het leven kan gaan.... Voor Eliane had ik een paar klompjes meegenomen en ook van de anderen op de werf nemen we hartelijk afscheid. Als we ooit nog veel aan de boot moeten werken, zou ik het hier willen doen!

Afschuimen van de gaten in de keuken met pur, wat een troep

We varen de 240 mijl naar het zuiden in 34 uur! Steeds halve wind uit zuid oost, 1 rif in het grootzeil en de genua 1 of 2 riffen ingerold afhankelijk van de wind. Heerlijk zeilweer en voor Tara een optimale combinatie. Nu hebben we een weekje ''vakantie'' voor de boeg in Florianópolis in de Baai van Santa Catarina. Ik heb de hangmat al klaarliggen. Het wordt onze laatste stop in Brazilië voor ons visum 17 november verloopt.

Bamboo bos, indrukwekkend!

Ze lopen achter hier: Patricia is een MRS!

Pech! weerstand van de scheidingstrafo is doorgebrand

De Parati 2 het beroemde schip van Amyr Klink in Parati

Alles is scheef in Parati