Klusweek Ushuaia 8-15 maart

Etentje in Dientes de Navarino

Het afscheid van de mede zeilers naar Antarctica gaat zeer geleidelijk. In Puerto Williams eten we nog een keer met z'n allen bij Dientes de Navarino, een authentiek restaurant waar al jaren niets veranderd is. In de zaak is dat leuk, we zitten voor de hout kachel op wankele stoeltjes. De toiletten en de keuken schijnen aan renovatie toe te zijn, maar dat hebben we niet onderzocht. Mevrouw Carmen Gamboa, ruim 70 jaar, serveert ons het Chileense aperitief pisco sour en enorme borden frietjes met een sortering aan vlees. Dat gaat niet op en Carmen vindt dat we eten “als vogeltjes”. We krijgen de restjes mee voor morgen. Er was iemand geweest die haar zaak wilde overnemen en er iets leuks van wilde maken. Zoals Carmen erbij kijkt als ze het vertelt “er iets leuks van wilde maken”, ze heeft hem vierkant de deur uitgezet. Het is een van de leukste plekken waar we de laatste tijd geweest zijn.

laagste barometerstand ooit voor ons 976 mbr

De verbinding tussen Puerto Williams en Ushuaia wordt onderhouden door een groot uitgevallen opblaasboot voor 8 passagiers. Het weer speelt deze “ferry” nog al eens parten, als het té hard waait gaat hij op last van de havenbaas uit de vaart. Dat is ook zaterdagmiddag het geval en zondag vaart de ferry niet. Dus komen drie medezeilers bij ons aan boord om maandag mee te varen. We krijgen nog een opstapper die terug moet, dus het is een drukke overtocht voor Tara.

Club Nautico Ushuaia met 1e klas internet

Winkelstraat San Martin, Ushuaia

Terug in Ushuaia is het lawaai, de bureaucratie en de drukte om niets overweldigend. Sirenes, auto's, gehaaste mensen, winkels met goedbedoelde souvenirs en veel te dure dingen. In Puerto Williams heeft de tijd een beetje stilgestaan, maar je zou bijna wensen dat dat in Ushuaia ook gebeurd was. Ik schrijf “bijna” want we zijn wel blij met het snelle internet zodat we kunnen Skypen, onze belastingaangiften kunnen doen en nog wat administratie voor we weer de rimboe van de Chileense scheren ingaan.

We hebben ook een verdrietig bericht van het overlijden van een vriend/collega van mij als we onze mailbox openen. Het blijft heel moeilijk om dan zover weg te zijn en mijn gedachten zijn opeens weer terug in Nederland. We proberen het toch een plekje te geven aan boord.

Ik overdrijf, er was er één: dit is de Vuuroog Diucon

Dat niet alles goed kan gaan bewijst de vogelexcursie die we op de valreep meepikken in het Tierra del Fuego park. Vogelgids Gaston doet zijn uiterste best, maar van de vogels vrijwel geen spoor. Het is ook koud en sneeuwt licht, de zomer was al niet warm maar de herfst is kennelijk overgeslagen: en het is nog niet eens 21 maart! Waarschijnlijk zitten die vogels vandaag allemaal lekker in hun warme nest en dat hadden wij ook beter kunnen doen.

Morgen gaan we de laatste boodschappen doen voor we weer vertrekken. Eerst terug naar Puerto Williams om weer in te klaren in Chili, daarna varen we het Beagle kanaal af in westelijke richting en verlaten we na twee jaar de Atlantische oceaan op weg naar de Pacific.