Kadavu 5 - 14 juli

Het is meestal even omschakelen na een gezellige week met mee zeilers, maar in Savusavu gaan we naadloos over in de volgende fase. De Nederlandse Let's Go met Rixta en Eddy is net aangekomen uit Tonga en 's avonds zitten we alweer gezellig te eten met verhalen van hun reis door Tonga. Ze vertellen over twee boten die in Fiji de afgelopen maanden op een rif gelopen zijn, waaronder een Oyster 56, de Rolls Royce onder de zeilboten. Het verhaal is dat ze niet genoeg ingezoomd hadden op de elektronische kaart om het rif te kunnen zien. Dat verhaal kennen we van de laatste Volvo Ocean Race. De boot kon niet gered worden, ik moet er echt niet aan denken! Een ander schip is vastgelopen voor Suva, we vragen ons allemaal af hoe dat nu toch kan als je zoveel kaartmateriaal tot je beschikking hebt?

De volgende morgen gaan we al vroeg op pad, we hebben een goede wind om naar het zuiden te zeilen en willen voor donker bij het eiland Makongai aankomen. Het is helemaal bezeild en we hebben er zoveel plezier in dat we besluiten nog een stuk door te varen. Overnachten bij Levuka op Ovalau? Nee, laten we maar in één keer naar de Kadavu eilanden zeilen, onze tijdelijke eindbestemming. We kunnen voor donker door het rif bij Makongai en dan met ochtendlicht door het rif om de Kadavu lagune in te varen. Ertussen is vrij water. Wel is het hoog aan de wind zeilen als we de Makongai pas voorbij zijn. Ik maak vast avondeten klaar voor we opsturen en Roel verwisselt één van de blokken van de genua. Als ik opgeruimd heb loop ik de keuken uit om even een blik op de kaart te werpen, ik schrik me rot. Ik zie nog net dat de dieptemeter terug springt van 120 meter naar 40 meter en vlak daarna naar 17 meter en zowel op de elektronische kaart als op Google Earth zitten we vlak op het rif! Ik gil naar buiten en Roel maakt snel een draai van 90 graden de andere kant op. Roel denkt eerst dat het nog wel meevalt, maar als hij op de kaart kijkt waar we gevaren hebben is ook hij geschrokken. Onze baan is de laatste paar 100 meter van een koers richting de pas afgebogen naar het rif om het eiland. We varen met de windvaan, was het een wind shift of een forse verandering in de stroming? In ieder geval was niet helemaal duidelijk wie er aan het navigeren was en met rustig weer, misschien juist met rustig weer, is de verleiding groot om iets anders te doen terwijl je vaart. De wind stond van het rif af, dus er was ook geen branding aan onze kant van het rif, iets waar we meestal een ondiepte aan herkennen. Een combinatie van omstandigheden en onduidelijkheden die we niet goed ingeschat hebben. We weten nu in ieder geval hoe het kan dat je “zomaar” op een rif kan lopen, al is dat laatste stapje ons gelukkig net bespaard gebleven. Het houdt me de hele nacht bezig, hoe dicht we waren bij een TARA op het rif en misschien ook het verlies van de boot. Een gewaarschuwd mens telt voor 2, dus bij ons voor 4, ieder rif waar we maar in de buurt komen heeft nu een verhoogde paraatheid met dubbele bezetting tot gevolg.

Vlak voor de Kadavu eilanden worden we voor het eerst in Fiji verwelkomd door een groep dolfijnen die komen spelen om de boot. De dag is al weer goed! De Kadavu lagune doet met erg denken aan het invaren van de Gambier eilanden op Frans Polynesie en ik ben gelijk helemaal blij om hier te varen. In de beschutting van het grote rif liggen verschillende eilanden, sommigen hoger en bebost, anderen laag met witte zandstranden. Het is een beetje een uithoek van Fiji en daarom erg rustig. We ankeren bij Nagara op het eiland Ono, eerst een nachtje lekker slapen. De volgende dag varen we nog een stukje verder, door een pas aan de zuidoost kant van de lagune en later weer naar binnen door de volgende pas om bij het dorpje Kadavu voor anker te gaan. Hier zit het Matava resort waar ze duiken met manta roggen. Onze kennismaking met het resort verloopt stroef en ook het gesprek over eventuele duiken loopt vast. “Wij zijn niet ingesteld op jachten” zegt de onvriendelijke hostess. Nee, dat was ons al duidelijk, maar dan hebben wij er ook geen zin in. We liggen nog een dag bij Kadavu tot dochter Anouk en haar vriend Ron aangekomen zijn. Het is heerlijk om hen hier te zien en aan boord te hebben. We snorkelen dat het een lieve lust is en dan vertrekken we naar een andere plek in de lagune waar ze het wel leuk vinden om iets met ons te doen.

We komen uit bij MAI Dive op Ono eiland, met een leuk team van lokale duikgids Dee. We ankeren om de hoek, maar dat is geen succes als de wind draait. Midden in de nacht varen we een paar mijl verder op de Google Earth kaarten naar het eilandje Vorulevu waar we wel beschut liggen. Zonder Google Earth zou het onmogelijk zijn, want op de digitale kaarten liggen we op het eiland.

Groot voordeel van deze ankerplaats is dat er 's morgens mantaroggen zijn, of met hoog water, maar dat is nu ook s'morgens. We blijven er drie nachten liggen. Ron is de meest fanatieke snorkelaar van ons alle vier en iedere morgen ligt hij voor dag en dauw in het water. Hij wordt beloond met het gezelschap van manta roggen, rifhaaien en allerlei andere rif bewoners. Ook wij genieten van het snorkelen met de manta's.

Het is zo bijzonder om daar te liggen met je boot en “gewoon”, zo lang je wilt en zij bereid zijn met ons te snorkelen, met ze op te zwemmen. De manta's zwemmen met open bek en die is reusachtig, tegen de stroom in langs de buitenkant van het ondiepe rif. Aan weerszijden van de bek hebben ze lange flappen die een beetje op pollepels lijken waarmee ze het plankton in de richting van hun mond wapperen. De elegantie waarmee ze zwemmen, draaien en soms ook weg sprinten als er iets is waarvan ze schrikken is echt prachtig om te zien.

Anouk en Ron maken een lange wandeling op Ono terwijl Roel en en ik een Sevusevu van Kava wortels als welkomscadeautje gaan brengen aan de chief op het eiland Bulia. Vurolevu eiland hoort onder deze chief en het is prettiger als we toestemming hebben om te ankeren en te snorkelen. Het is een korte ceremonie maar wordt zeer op prijs gesteld en we worden uitgenodigd om vrijdag terug te komen, dan organiseren ze een kinderkamp op het strandje waar we even geankerd hebben.

De volgende dag gaan we met Dee van MAI duiken in de Herald Passage. Het zijn de meest ontspannen duiken die ik ooit gemaakt heb. We zwemmen door prachtige kloven met aan beide zijden koraalwanden en talloze vissen. We zien een groene zeeschildpad die lekker blijft zitten voor de fotosessie en enkele haaien. Dee raakt een stuk koraal aan wat direct van donkergrijs in wit verandert. Prachtig. De veiligheid stop is boven het rif dus ook daar kunnen we minutenlang genieten van de kleine visjes die in en uit schieten. Het zijn de eerste echte duiken van Anouk en Ron na het behalen van hun duikcertificaat, wat een geluksvogels!

Nog één keer naar de manta's en dan brengen we Anouk en Ron naar de ferry voor hun rondreis door Fiji, maar waar is de ferry? Die blijkt al vertrokken naar de volgende stop in Kadavu want het schema is toch anders dan ze uitgezocht hadden. Dikke pech want de ferry komt maar 2 keer per week! We besluiten ze zelf naar Suva te varen, op de motor want er is geen wind. Zij zijn er erg blij mee en dat verzacht het overhaaste vertrek uit dit prachtige gebied.

Er zijn mooie foto's en filmbeelden van de roggen en vissen, maar afgelopen weken zijn te gezellig geweest om veel achter de pc te zitten. Zoon Jeroen is inmiddels aangekomen, Anouk en Ron wachten op hun vliegtuig terug naar Nederland, en Tara vertrekt voor de oversteek naar de Vanuatu eilanden. Er komt nog een laatste Fiji blog, en natuurlijk de foto's!