De eerste dag op Chuuk officials dag. Ondanks al het inklaren in Pohnpei gebeurt het hier opnieuw: havendienst, immigratie, gezondheid en douane gaan nog redelijk vlot maar quarantaine laat het afweten. Uiteindelijk gaat iemand de mevrouw voor ons halen om de formaliteiten af te ronden. We zijn blij met ons kopieer apparaat want dat draait overuren om alle mogelijke formulieren in vijfvoud te produceren. Dan kunnen we voor anker en lekker zwemmen bij het Blue Lagoon, een duikresort aan de zuidkant van Weno eiland. Door het gevraag en gebel gelijk wat Chuuks geleerd: rananim (goedendag) en kinisou chapur (hartelijk bedankt), het doet wonderen als je over straat loopt. De mensen maken uit zichzelf geen contact en kijken eerder van je weg dan dat ze iets zeggen, maar “rananim” tovert vrijwel iedere keer een verbaasde glimlach op de gezichten en een “rananim habib” terug.
We zijn moe en de boot zat, dus we zitten twee dagen in het Blue Lagoon op het terras, wat overigens vrijwel uitgestorven is. We lopen naar het dorp en het is heerlijk, al is het warm. De zeilersinformatie over Chuuk is niet erg flatteus. Er wordt gestolen, agressie, als de salarissen uitbetaald worden kan je beter niet in het dorp komen vanwege dronkenschap en ruzies enz. Ook onze toeristen gids maant tot voorzichtigheid. We merken er overdag gelukkig niet veel van, maar alles gaat wel op slot als we van boord gaan. Het tourist office is tot nader order gesloten en behalve duiken is er niet veel te doen. In het dorp zijn een paar supermarkten met wat Amerikaanse producten en stalletjes langs de weg waar groente en fruit verkocht wordt. De keuze is beperkt. Ook aan restaurants of iets dergelijks. De meeste huizen en bedrijfsgebouwen langs de kant van de weg zijn erbarmelijk met tussendoor ook af en toe een goed gebouwd huis. Op de andere eilandjes in het lagoon zijn kleine dorpjes. Weno eiland is duidelijk het centrum en er lijkt veel woon- werk verkeer te zijn, school of het verkopen van de waren uit de tuin. Het vervoer binnen de lagoon gebeurt met snelle motorbootjes, die maar twee standen kennen: gas helemaal open of gas helemaal dicht. Wij liggen in de aanvaardroute met de boot en hoeven echt geen wekker te zetten. Ze scheuren af en aan.
De duikafspraken zijn gemaakt, maar het weer slaat om en we liggen niet goed bij Blue Lagoon, ankeren opnieuw, maar het waait flink door. Terug naar de haven, eerste poging krabt het anker en in het donker gaan we naar een betere plek, wel op de wind, maar in ieder geval goede ankergrond zonder koraal. De dagen daarna ankeren we in een mooi zandstrookje bij het Truk Stop hotel en duikschool. Nu dan toch duiken! Het Chuuk lagoon is wereldberoemd onder duikers vanwege de vele wrakken die er op bereikbare diepte liggen. Het waarom van al de wrakken is minder rooskleurig. Aan het eind van de Pacific oorlog kreeg Amerika steeds meer militair overwicht en werden sommige eilanden na een bloedige strijd veroverd op Japan. Zo konden ze dichterbij komen en kwam het Chuuk Lagoon binnen bereik van de vliegdekschepen. Het Chuuk lagoon was de vlootbasis van de Japanse marine in de Pacific. Bevoorrading, reparatie faciliteiten en veel schepen voor anker.
Een US verkenningsvlucht begin februari 1944 wekte argwaan en veel van de militaire schepen vertrokken uit het lagoon. Op 17 en 18 februari 1944 werd in de Operatie Hailstone 180.000 ton aan scheepscapaciteit tot zinken gebracht: 60 Japanse schepen en 250 vliegtuigen werden vernietigd. De 45.000 overlevenden en de bevolking van Chuuk werden afgesloten van aanvoerroutes en leden ernstig honger in de maanden daarna. Tot een jaar geleden hadden wij nog nooit van Chuuk gehoord en de oorlog in de Pacific kenden we eigenlijk alleen door de gebeurtenissen in Nederlands Indië. De afgelopen maanden hebben we veel gelezen over de Pacific Oorlog en zoals alle oorlogen is het een verschrikkelijk verhaal. De wreedheden, tactische zetten, innovatie, verlies en overwinning en uiteindelijk de atoombommen die het pleit beslechtten. Ongelofelijk veel mensen zijn omgekomen, militairen maar ook burgers. De gevolgen zijn hier om ons heen nog steeds zichtbaar.
Maar het lijkt van alle tijden. Wij volgen enigszins gespannen de huidige woordenwisseling tussen Noord Korea en Amerika. Guam is immers onze volgende bestemming. Ik vraag me dan af of wereldleiders wel geschiedenis les krijgen. Of ze beseffen wat het betekent om grote woorden om te zetten in daden van agressie en de onvermijdelijke tegenaanval en wie daar de dupe van zijn. Ik hoop dat er op tijd inzicht komt om de spiraal tot staan te brengen.
Het duiken naar de wrakken is interessant én inspannend. Het gaat tot de grenzen van wat ik kan duiken en ik leer iedere dag nieuwe dingen. Ik duik met drie Walen en dat is erg leuk. Jeremy (ruim 3000 duiken) en Christian zijn instructeur en tech duikers, van hen leer ik het meest. Brigitte duikt op hetzelfde niveau als ik en wij zijn dus buddy's. Het is voor het eerst dat ik dagen achter elkaar met dezelfde mensen duik en het maakt het duiken zoveel leuker. 's Avonds zitten we achter onze foto's en filmpjes en wat zouden we morgen gaan doen?
Gelukkig is onze gids Junior in staat om ons probleemloos door de verschillende wrakken te leiden. Sommigen liggen op 40 meter, sommigen bijna aan de oppervlakte en diepe en minder duiken wisselen elkaar af. We gaan de wrakken binnen, vooral als ze op hun zijkant liggen is dat lastig omdat de 'gewone' oriëntatie ontbreekt. Sommige doorgangen zijn zo nauw dat ik echt mijn best moet doen om er doorheen te zwemmen met mijn tank op mijn rug en alle slangen dichtbij moet houden om nergens achter te haken. Maar ik merk ook dat het went en het vertrouwen groeit dat het goed gaat. We zwemmen door machine kamers, keukens, badkamers en door scheepsruimen vol met materieel. Trucks, tractors, tanks, bommen, ammunitie en artillerie geschut. Maar ook bierflesjes, servies en gasmaskers, er werd geleefd op de schepen. Eén wrak heeft nog een tank op dek staan en een transport voertuig, het is alsof de tijd in een seconde stilgezet is, het beeld voor altijd gestold. Natuurlijk is er in de loop van ruim 70 jaar veel vergaan en de schepen vallen langzaam uit elkaar waar het ijzer weg roest. Op de buitenkanten van de wrakken groeit koraal in de meest bizarre vormen en kleuren. Vissen houden ook van wrakken en we zwemmen gedurig door grote en kleurrijke scholen. Langzaam wist de tijd de sporen uit. We duiken naar de Fujikawa Maru, Heian Maru, Kensho Maru, Kiyosumi Maru, Nippo Maru, Shinkoku Maru, Gosei Maru en Hoki Maru.
De laatste duik is een herhaling op de Heian Maru van de eerste dag. Het is een interessant wrak waar we diep naar binnen kunnen en het valt ons op hoeveel meer we nu zien dan de eerste dag. We weten een beetje wat er gaat komen en ik heb toch veel geleerd in de tussenliggende duiken zodat ik meer ontspannen ben en beter om me heen kan kijken. Ik heb het opgegeven om binnen te filmen, want er is niets bruikbaars op te zien. Het filmen leidt ook af van de techniek, het kijken en ervaren van de ruimtes. Al met al ben ik erg blij met deze duikweek.
Roel heeft halve dagen het rijk alleen, een soort luxe. Er zijn kleinere klussen te doen, wat uitzoek werk en lezen over de komende passages. In de loop van de middag wordt het echt heet aan boord, maar zwemwater 30º plus is altijd dichtbij, dan wordt de waterlijn weer ontdaan van groene aangroei. Jammer genoeg is er weinig mooi koraal in de buurt om te snorkelen. Teno van de duikschool neemt het onderwaterschip voor zijn rekening, zodat ik dit keer niet hoef te boenen op aangroei en pokken. Ook luxe!
De laatste avond van de Belgen hebben we een barbecue op het terras van Truk Stop met de mensen van de duikschool. Kreeft en vis uit het lagoon, mmm. Mooie gelegenheid om Roel's verjaardag te vieren en we nemen flessen witte wijn uit Nieuw Zeeland en chocolade taart mee voor de feest vreugde. Het is voor ons ook bijna tijd om te vertrekken, dus het is gelijk een afsluiting van Chuuk en Micronesië.
Er komt hopelijk ook nog een filmpje, maar internet is super traag hier, dus ik ben al blij als het blog wil laden.... het komt vast goed in Guam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten