Oversteek Guam Chichijima, Japan 1 - 7 november

De passage naar Chichijima in Japan is 840 mijl, een dag of 6 varen. Onze koers is vrijwel noord en dat betekent aan de wind. Voorbij is het lounge zeilen op de passaat winden. We zitten nog wel in tropische sferen, dus de temperatuur is goed. De eerste twee etmalen hebben we de golfslag tegen en regelmatig pittige squalls waarin we moeten reven en de wind alle kanten opgaat. De tweede nacht maken we een adrenaline moment mee. Er komt een erg heftige squall over en Roel komt uit bed om te helpen reven. Hij rolt de kotter in, maar er gaat iets mis. De schoot van de kotter haakt in de schoot van de genua en maakt een grote kluwen. De kotter rolt gedeeltelijk weer uit maar het zeil blijft steken in een zandloper. De mast en de verstaging staan te trillen en te schudden. We moeten snel iets doen. Roel gaat naar voren om de kotter te strijken. Ik stuur de boot zo dat de kotter het minste wind pakt want ik ben bang dat Roel in de harde wind met zeil en al overboord gaat, maar alles komt goed. De kotter op dek en vastgebonden en alleen op zwaar gereefd grootzeil varen we door. De tophoek van de kotter is uitgescheurd op zijn stiksels dus die moeten we repareren. Pfff, even bijkomen. De hele nacht blijft het onrustig en we zijn allebei moe en brak van 2 etmalen hard werken en gebroken nachten.

Gelukkig wordt het daarna 2 etmalen iets rustiger. De swell gaat meer naar het oosten en de wind ruimt ook wat zodat we comfortabeler kunnen zeilen. We sprokkelen overdag wat uren slaap extra en zo komen we weer een beetje bij. We repareren de kotter, zeker niet eenvoudig door al die harde lagen zeil. Met de boormachine en een 1 mm boortje maken we een gaatjes patroon die ik later met zelfklevend zeildoek en garen in elkaar naai. We hopen dat het sterk genoeg is tot Osaka. 

We hebben wel last van een nieuwe stressfactor, want we hebben niet de goede vergunning om Chichijima in te lopen. Het is wel een Port of Entry (waar je als buitenlands jacht mag inklaren) maar tevens een gesloten haven. Dat is voor ons een geheel nieuwe mix, want voor dat laatste moet je een speciale vergunning hebben. Onze Japanse vrienden Wout en Mayumi hebben ons gevraagd of we deze vergunning hebben. Nee dus! Roel maakt grapjes dat hij een andere scheeps-agent gaat zoeken, dit is de tweede keer op rij dat ik mijn huiswerk niet goed gedaan heb. Maar intussen zitten we er wel mee.

Alternatief is in 1 keer doorzeilen naar Osaka (minstens 5 dagen extra) en daar inklaren. Wout en Mayumi mailen dat we het nog even moeten aanzien, zij gaan proberen de vergunning te regelen. Maar nu is het weekend, dus op zijn vroegst maandag.

Zondagmorgen (de 5^e dag) wordt ik om 10.00 wakker na mijn slaapwacht en heeft Roel een lekker ontbijtje gemaakt. Het is heerlijk rustig en zonnig buiten en we hebben een vakantiedag. In de praktijk betekent dat hard werken: hoezen naaien voor de stootwillen en een Japanse vlag. Brood en kruidkoek bakken, eten klaarmaken voor de komende dagen want er komt veel wind aan. En zo nog tal van klussen die we maar beter kunnen doen nu het rustig is. Ook hebben we 1,5 dag een huisdier: een jonge booby, blauwe snavel, rode poten, heeft de radar tot zijn thuis gemaakt. Af en toe is hij een uurtje weg voor ontbijt, lunch en diner om daarna zijn stek weer in te nemen. Hij kijkt zijn ogen uit, schijt de boel onder en wij hebben wat afleiding. Als het harder gaat waaien kan hij op het gladde oppervlak niet blijven zitten en na 10 pogingen zien we hem verdwijnen.

Wij gaan twee dagen zwaar weer in. We varen door de Marianna eilandenrijm heen naar het oosten, langs de Marianna Trog met dieptes van meer de 5 kilometer. Ten westen van ons liggen nu de eilanden en de ondiepte van het plat erachter. Misschien komt het daardoor, maar de golven zijn knap hoog. Het zenden via de SSB lukt niet en via de Satphone is het een heel gedoe in de storm en regen. Maar af en toe krijgen we er toch sms'jes in en uit. Anouk helpt met documenten uit Nederland voor de vergunning en alles komt bij elkaar. Mayumi krijgt in 1 dag de speciale vergunning voor elkaar! Wat een prestatie en wat zijn we er blij mee.

Dinsdagmiddag 7 november komen we aan in Chichjima, een kleine archipel 1000 km ten zuiden van Tokyo. Als we ons melden bij de kustwacht zeggen ze gelijk: “Oh ja, TARA, die kennen we” en “stay on boat we come”. Wij zijn binnen......