zaterdag 7 juli 2018

Adak, Aleoeten - juli

Het blijft inderdaad 200 mijl op de motor varen. Soms wat lichter, maar meestal mistig. We zien geen enkele van de eilanden waar we langs varen. Konami, die soms maar een halve mijl van ons afzit, kunnen we de hele tocht niet zien. Er is geen andere scheepvaart gelukkig en we houden wacht met de AIS op het scherm. We varen naar Adak door de Beringzee aan de noordkant van de Aleoeten. Er lijkt veel stroming te staan tussen de eilanden, dus we plannen onze aankomst met stroom mee. Het valt reuze mee met de stroom, maar door de mist zien we weinig. Gelukkig zijn er de digitale kaarten en radar en varen we tussen de eilandjes door de Bay of Islands in. We zien een adelaar die vanuit vlucht met zijn grote klauwen probeert te vissen, prachtig, maar hij is niet succesvol. Het ankeren is even uit proberen. In Beverley Cove, de eerst baai, zijn we niet tevreden en we varen naar de volgende, Gannet Cove. Hier liggen we goed, maar het geluid van de motor blijft nog uren in onze oren hangen.
We gaan een stuk lopen, Roel heeft last van zijn rug, dus de steile hellingen laten we voor wat het is. We verstoren een adelaar (bald eagle) die vanaf een hoger punt luidkeels naar ons schreeuwt. De partner zit aan de andere kant van de baai ook te schreeuwen. Oké, we weten het al, we gaan wel terug. We zijn moe, dus het wordt een rustige dag.

Er komen een paar dagen harde oosten wind en we liggen teveel in een tochtgat. Een eindje terug zagen we een baaitje, Trapper Cove, wat beter beschut lijkt, dus daar varen we de volgende dag heen. Het is alsof de wind en golven uitgezet worden en hier is het zonnig, heerlijk! We wandelen naar Fisherman's Cove waar otters en zeehonden zouden zitten. We zien ze niet, maar het is een prachtige wandeling. Weer zijn er adelaars, maar ook een Grauwe Franjepoot en een IJsgors. Ik puzzel de vogels bij elkaar met verschillende vogelgidsen, ik heb nog geen goede gids van dit gebied. De vogels lijken hier minder schuw dan anders, we kunnen dichtbij komen voor ze wegvliegen. 's Avonds na het eten lopen we weer naar Fishermans Cove, we zien een paar zeehonden lekker liggen genieten en poetsen in het water, maar geen otters. Het is prachtig met de ondergaande zon op het water, de patronen van de kelpslierten, vogels en zeehonden. Ik voel me gelukkig en dankbaar dat we op zo'n mooie plek aangekomen zijn zo ver van de bewoonde wereld.

Met Jacques en Françoise van de Franse boot Arpatas heb ik al maanden email contact, maar een ontmoeting is er nog steeds niet van gekomen. Nu varen ze de baai binnen. Het is grappig dat het bij voorbaat al voelt of er vrienden binnen varen. We eten met z'n zessen op Konami. Diane is half Japans en heeft een heerlijke Japanse maaltijd gemaakt met de laatste groenten, lamsvlees en kruiden van daar.

Na de wind hebben we een mooie zeildag naar de andere kant van het eiland. Het dorpje Sweepers Cove ligt daar. Hemelsbreed is het minder dan 10 mijl van Trapper Cove, maar het eiland heeft een waterhoofd en het kost ons ruim 6 uur om er naar toe te varen. De wind en het hoge eiland maken vreemde combinaties en we hebben alles, geen wind, mooi voor de wind, gereefd en motorsailend varen we uiteindelijk het kleine haventje in.
We hebben gehoord dat er een café is met Pizza en Burgers en geloof het of niet, maar dat klinkt opeens super aantrekkelijk. Sweepers Cove blijkt een spookachtig dorp. Er staan huizen en faciliteiten voor 8000 mensen, er was een grote militaire basis hier. Scholen, hospitaal, community centre alles is er. In 1997 is de basis opgeheven, er wonen nu nog rond de 100 mensen. Als je aan komt lopen is het net of alles er goed uitziet. Dichterbij zie je pas dat de deuren dichtgetimmerd zijn, er stukken van de muren ontbreken, het gras niet gemaaid is. Het is al avond, maar nog zo licht, het maakt een onwerkelijke indruk. En waar zou nu dat café zitten, want we zien geen mens, geen auto niets. Uiteindelijk vinden we de drankwinkel (een fles whiskey kost bijna $ 70,-) en Bernardo wijst ons de weg.
Het Blue Bird Café blijkt een woonkamer te zijn in een van de huizen. Mike woont hier nu 5 jaar en runt het café. De burgers zijn goed en we mogen de volgende de was doen in zijn huis.

Regelmatig staat er een auto naast de boten en komen mensen een praatje maken. We krijgen lifts aangeboden als we naar het dorp lopen of terug. Elaine en Ed komen een doos groente en fruit brengen om te delen. Zulke dingen zijn nergens te koop hier, dus een ware luxe voor ons! We gaan vis halen op de visfabriek en krijgen een doos heilbot mee om te delen, met de complimenten van de baas. Joe roept ons dat we moeten komen kijken. Ed en Joe hebben een heilbot gevangen van zeker 50 kilo, "morgen komt ik verse vis brengen" zegt hij. Gaandeweg horen we ook de roddels en zorgen van de mensen in het dorp. De werkers van de visfabriek komen maar een paar maanden en zijn niet betrokken bij de dorpsgemeenschap. Er is een auto en een huis afgebrand, er is iemand die dat aansteekt. Voor $ 15.000 kan je twee gemeubileerde huizen onder 1 kap kopen, maar wie wil hier wonen? In de winter gaat de visfabriek dicht en veel mensen vertrekken naar andere plekken.
De avond van 4 juli, een belangrijke feestdag in de US, is de bar open. We fietsen erheen met z'n zessen maar zijn bijna de enige gasten. De bar lijkt een op de kantine van een ziekenhuis, inclusief betegelde gangen. Een man en vrouw aan de bar kijken tv, een glas wijn of bier kost $8, dus dronken zullen we niet worden en gezellig is het ook niet. De winkel in het dorp is 2 uur per dag open, maar is ook vaak gesloten. Iedereen weet wanneer, behalve wij. Het is een enorm magazijn met een paar stellingen met blikken, koek en snoep en droog eten. Geen kaas of zuivel, geen diepvries, geen groenten of fruit. We denken dat iedereen die bestelt en af laat leveren als het wekelijkse vliegtuig komt.

Toch komen we jonge mensen tegen en wonen er een paar gezinnen tussen alle single mannen. Het is een leven voor zonderlingen, eigenlijk voelen we ons hier wonderwel thuis. Niemand kijkt er van op dat we al jaren rondvaren in ons mini huis, mensen doen nu eenmaal vreemde dingen toch? Maar om hier te wonen? Voor geen goud.



Foto's restanten bebouwing bij Trapper Cove, Franjepoot, Tara op weg naar Sweepers CoveDe hoge kant van het eiland met oude vulkaan, de haven van Sweepers Cove, Highschool (leeg) annex postkantoor, De heilbot, doorsnee bak van een auto hier.









10 opmerkingen:

  1. De plekken op deze aardbol waar jullie komen. Het blijft werkelijk ongelofelijk voor de doorsnee Nederlander. Veel plezier en behouden vaart. Liefs L/E

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het blijft voor ons ook een beetje ongelofelijk moet ik zeggen, maar zeker geweldig.Dank je wel voor de wensen!

      Verwijderen
  2. Wauw! Diehards!! Wat leest het als heeeeeeeel ver weg!! Xxx, Rob en Anja

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Origineel zo ver van alle massaliteit. Zoveel natuur, en gelukkig zo weinig mensen! Geweldige tocht. Hans vd K.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dit is zeker onze meest afgelegen bestemming van deze hele reis. Toch zeggen de vissers hier dat er zóveel jachten komen de laatste jaren, ook dat is relatief. Groeten van Roel.

      Verwijderen
  4. MOOIE ERVARINGEN WEER !!
    VIA GOOGLEMAPS HEB IK EVEN 'RONDGELOPEN' DAAR EN KWAM OOK LANGS HET BLUE BIRD CAFE:) HET IS 'NIKS' EN TOCH EEN BELEVENIS!

    LFS LIA

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, zeker het is alle twee waar. Wat leuk dat het ook op Google te zien is, in denk daar niet aan, maar internet is hier ook een schaars goed, lfs terug

      Verwijderen
  5. Met gevoelens van respekt en geluk jou laatse blog gelezen.Fijn te weten dat het goed met jullie gaat en fantastisch om de verhalen te lezen. Vanuit de trein naar Tokio. Ik wens jullie voorspoed en genot, w

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank voor de wens, we kijken met zoveel plezier en warmte terug op onze maanden in Japan en ons bezoek aan jullie. Groeten en alle goeds voor jullie.

      Verwijderen