9-18 augustus Corme-Muros

Boulevard in Corme

Corme, onze eerste ankerplek in Spanje, ligt aan een van de Spaanse Ria's. Dat zijn de rivieren aan de Atlantische kust van Spanje. De grootste daarvan, met de baaien rondom la Coruna hebben we overgeslagen. We hebben iets meer dan een maand om Spanje en Noord Portugal te bezeilen en dan rond 12 september in Lisabon te zijn. Ook al hebben we veel tijd, we ontkomen niet aan een schema.

Corme is een klein vissersplaatsje met een beschutte haven voor alle windrichtingen behalve zuid. We hebben er drie heerlijke dagen. Het weer is geweldig: zonnig en niet te veel wind. Het plaatsje is net groot genoeg: er is een markt op vrijdag, twee piepkleine supermercado's en talloze café's. We genieten vooral van het buitenleven met gewoon een t-shirtje aan en gaan naar het strand. We varen voor het eerst met de bijboot door de branding het strand op. We komen er dwars op te liggen, lopen bijna vol en dan zijn dit nog maar kleine golfjes. Dat vraagt nog wat oefenen. Het afvaren gaat al veel makkelijker omdat we nu eerst het patroon van de golven bekijken.

Paella a la Jacomine

Ik geniet van het verse eten wat we overal kunnen kopen, vaak uit een bestelbusje wat gewoon op straat parkeert. Bij de visbus vraag ik de dames die er wachten in mijn beste Spaans wat ik nodig heb voor Paella. De meningen blijken verdeeld, want er volgt een een heftig gesprek waar ik slechts woorden van begrijp. Dan komt de vertaling in langzaam 'Spaans voor Buitenlanders' (en dat is erg aardig, want meestal herhalen Spanjaarden wat zo zoeven ook gezegd hebben, maar dan twee keer zo hard en de derde keer zelfs drie keer zo hard): 'We doen de kast open en kijken wat we hebben en daar maken we paella van'. Dus dat doe ik ook en voeg daar wat schelpjes en chorizo aan toe. Het resultaat is uitstekend, een goed recept! Lastiger is de gezouten vis van de supermercado, waarvan ik alleen het eerste deel van de instructies begrijp, de overige 5 minuten gaan me te snel. Het is zeker eetbaar, maar of het ik een tweede keer weer kan?

Tijdens de siesta werken we aan onze kluslijst. Ik naai een zonnetentje voor over de kuip. Die stond al lang op mijn lijstje, maar ik kon er niet toe komen in het herfstige Engeland. Nu de zon schijnt lijkt het meer voor de hand te liggen.

Kerkje op de rotsen aan de Costa del Morte

De eerste dag komen de buren even langs met de bijboot om gedag te zeggen. We spreken af voor een borreltje eind van de middag. Het is een Engels stel en hun boot kon niet verschillender zijn van de onze: een catamaran van 20 meter lang en 10 meter breed. 6 hutten en 4 badkamers etc. Een enorm zonnedek en een bewegend zwem- annex bijboot-platform annex loopplank en alles gaat hydraulisch op en neer. Een soort James Bond boot dus. Ze hebben deze zomer 5 maanden in het noorden van Spanje gevaren als oefenrondje en hopen volgend jaar voor onbepaalde tijd naar de Middelandse Zee te gaan en wellicht verder. Hoe verschillend de boten ook zijn, we hebben dezelfde dromen. Het is dan ook erg leuk om uit te wisselen en we praten over plannen en hoe dit zo gekomen is in ons leven. Ook de volgende dag zien we elkaar en gaan we naar een concert(je) in Corme. Alle stoelen op het pleintje zijn nog leeg en we gaan eerst even wat drinken. Het gesprek is zo boeiend, dat we de hele muziek vergeten en pas weer op het pleintje komen als alles weg is. Nou ja, ik weet niet of we veel gemist hebben.......

Weerkaart 14 augustus 2012 

De weerberichten blijven in beeld: het ziet er niet best uit. We tellen 8 lagedruk-gebieden en twee of drie hebben net dit puntje van Spanje uitgekozen om in Europa te landen. De buren vertrekken richting la Coruna en wij gaan zuid naar de volgende baai. In Camarinas vinden wij een beschutte plek voor de harde wind, de regen ontlopen we helaas niet. We wandelen een stukje van het kustpad langs de Costa del Morte. Wie wil daar nu op vakantie? In vroeger tijden zijn hier heel wat schepen te pletter gevaren op de onherbergzame kust met enorme rotsen voor de deur. Verder is Camarinas alleen memorabel omdat we de grandioze afsluiting van de olympische spelen daar zien en een leuke avond hebben met een Engels stel wat ook richting het zuiden vaart.

Vuurtoren van Finisterre

We hebben alle tijd om te lezen en ontdekken dat dit gedeelte van de Spaanse kust bekend staat om het grillige weer, wat daarna Engeland en Nederland trefft. Ten zuiden van Finisterre komt het weer onder invloed van een ander syteem en is vaak veel beter....... Na Finisterre??? Wat doen we dan hier?

De volgende dag liggen we in Finisterre en de wind loeit om onze oren. Gelukkig liggen we achter de havendam (met dank aan de EG-subsidie, deze is zojuist verlengd) en zien we de golven aan de andere kant van de baai uiteenspatten. We worden er een beetje chagerijnig van. Nou ja, volgens Roel ben ik alleen chagerijnig. In ieder geval hoog tijd om weer even los van elkaar op pad te gaan. Heerlijk!

Er komt nog een front aan met zuidenwind, dus eind van de dag gaan we toch anker op naar de volgende ria, maar 12 mijl varen. De vissers die binnenkomen waarschuwen met handgebaren dat er hoge golven staan en dat is ook zo. Tara slaat zich er moedig doorheen, we gaan alleen niet zo hard en moeten met de hand sturen. De branding op de rotsen die een paar mijl buiten de kust liggen is indrukwekkend en ik ben blij dat we goed zicht hebben.

Ankerbaai achter de havendam van Finisterre, Tara ligt links

Muros is dit keer de bestemming. Heel beschut en het ziet er prachtig uit als we net voor het donker het anker laten vallen. Roel neemt me mee uit eten, er is een buitenbioscoop op het pleintje en live muziek in de tent. Het is weer helemaal goed zo!

Er komt beter weer aan (we blijven erin geloven) en dat betekent dat we eindelijk de buiskap kunnen schilderen. Die staat al sinds maart in de grondverf en de binnenkant is zelfs nog kaal aluminium. Het is een grote klus want de ramen moeten eruit en de zonnepanelen moeten los etc. Het blijft moeilijk om het verfsysteem goed te doen: juiste temperatuur, juiste luchtvochtigheid, twee componenten in de juiste mix, de verwerkingstijd, drie verschilende lagen en sommige wel 2 keer en met de juiste tijd ertussen. We ontdekken dat op een paar plekjes toch corrosie ontstaan is onder de verflaag die er al op zit. Ook die schuren we weer open. Lastig hoor! Hoe moet dit nu ooit mooi worden? We doen het dus zo goed mogelijk. De temperatuur is goed, het is droog genoeg, met een paar halve dagen werken ziet het er weer prima uit.

Buiskap voor de eerste keer in de primer

's middags is er dan tijd om in het stadje te banjeren. Er is een driedaagse San Roque herdenking met een processie op donderdagavond. Hij lijkt erg veel op St Jacobus? In ieder geval een hele groep pelgrims met de Jacobusschelp op hun pij. Op vrijdagavond is er live muziek op een klein binnenpleintje met een jazz muziekant en zangeres. Het is sfeervol en opvallend is dat er nog gegeten wordt tot diep in de nacht, er veel kinderen zijn die gewoon rondom alles heen spelen, of slapen in de armen van een ouder en jonge ouders met kleintjes slapend in de buggy die gewoon aanschuiven bij hun vriendengroep op het terras. Wat is dit toch een heerlijk klimaat wat uitnodigt tot zo'n andere manier van leven. Dat wij nog niet helemaal gewend zijn blijkt als we om 12 uur alletwee omvallen van de slaap en als eersten het plein verlaten. 's Morgens vroeg als we gaan schuren, zijn we alweer omgeven door kleine, felgekleurde vissersbootjes die met 4 lijntjes drijvend aan het vissen zijn. Zo zijn er de hele dag mensen aan het vissen, met laag water op de slikken, of vanuit de boot met een drijfnet wat met de hand in en uit het water gaat etc. Alsof de tijd heeft stilgestaan.

Ankerbaai van Muros

29 juli-8 augustus Falmouth-Biskaje-Spanje

Soms zou ik willen dat ik meer op een man lijk. Of, om preciezer te zijn, op de man die naast mij ligt te slapen. Morgen gaan we op weg naar Spanje en Roel en ik zijn heel verschillend in hoe we daar mee omgaan. Ik lig nog uren van alles na te lopen in mijn hoofd, Roel slaapt als een blok. Ik ben jaloers en weet dat ik mijn energie later hard nodig heb, maar het helpt niet.

dek schrobben

De afgelopen week hebben we allerlei bootklussen afgewerkt. Roel heeft gisteren nog een uur boven in de mast gehangen om de marifoonantenne opnieuw aan te sluiten en na weken zoeken en proberen doet de marifoon het nu weer uitstekend. Lang leve internet voor de technische beschrijvingen!

We hebben een paar dagen ver naar binnen op de rivier geankerd en aan een ponton gelegen: het heeft flink gestormd! Het laag bij Ierland kwam maar niet van zijn plek. We worden steeds beter in het ontcijferen van weerberichten: “a low with rather unsetteled en windy conditions” betekent gewoon dat er echt slecht weer met veel wind aankomt. “Unseasonable” durven ze geloof ik niet meer te zeggen deze zomer.

In het begin tel ik de dagen en denk: “Iedere twee dagen extra hier is een Spaanse rivier minder.”

Maar we liggen op een van de mooiste rivieren in Engeland! En het beste plan was toch om geen plan te hebben? 

Dan krijgen we verdrietig nieuws uit Nederland, een vriend is onverwacht overleden. Het houdt ons alle dagen bezig en we ervaren hoe het is om daar niet bij te zijn. De oversteek en tijdschema zijn even niet belangrijk. We hebben ook geen zin in “bezichtigen”.

Fal river met donkere luchten

We maken lange wandelingen en de omgeving van de rivier is erg afwisselend. Zien op een avond in een afgelegen kreek zo'n 20 zilverreigers langsvliegen, op weg naar hun slaapplek. Lezen veel, ik heb een boek wat zich afspeelt in de omgeving van Falmouth, het maakt de plaatsjes waar we langskomen extra bijzonder. We onmoeten nog een keer het stel zeilers van eerder deze reis en hebben een hele fijne avond. Het is als afspreken met vrienden die we al veel langer kennen, en dat is iets wat we net nodig hebben.

Intussen volgen we steeds het weer, bekijken de kaarten van de Golf van Biskaje, de aanloop naar de verschillende havens, maken een langere termijn planning etc. We zijn er nu wel klaar voor.

En nu lijkt er een “weergat” aan te komen waar we genoeg aan hebben om over te steken.

Het laag gaat opschuiven. Daarna komt er altijd noordwesten wind, dat is gunstig voor de slag naar het zuidwesten die we moeten maken. Later draait de wind west of zelfs door naar zuidwest. Dat laatste is ongunstig voor ons, dus we hopen dat de wind niet te snel draait. Ten noorden van Spanje komt dan oostenwind, ook gunstig voor ons. We puzzelen wat af op de weer- en windkaartjes. Sommigen met golfhoogten etc. Maar het zijn voorspellingen en daardoor blijft het spannend. We zullen 3 á 4 dagen onderweg zijn en uitwijken is niet echt makkelijk.

Blauw oog van de Golf van Biskaje

De laatste boodschappen gedaan, de boot opgeruimd en alles wat los zit opgeborgen. Alvast warm eten gemaakt: de eerste dag op zee is keukenwerk niet mijn sterkste kant. Alleen nog tanken en weg.

We beginnen rustig op de motor en na 5 uur op het zeil. De rollen zijn omgekeerd: Roel is dit keer zeeziek en ik niet. Dat is geloof ik nog nooit voorgekomen. De eerste nacht vind ik altijd moeilijk. Deze avond wordt het donker uit het westen in plaats van het oosten. Een zwarte muur van wolken komt op ons af en de wind trekt ook aardig aan. We reven al uit voorzorg. Om 12 uur blijkt het niet genoeg: er moet een tweede rif in het grootzeil (doet Roel), de genua ingerold en het kleinere kotterzeil uitgerold. In het donker (maar wel met het deklicht aan – een soort spotlight halverwege de mast) op een stampend schip niet echt een pretje. Dan blijkt dat de binder van het kotterzeil er nog op zit: Jacomine nog een keer naar voren. De bakstag vergeten: Roel nog een keer naar voren. Dit is dus aldoende leren: mooi weer overdag betekent niet dat het zo blijft. We hebben een onrustige nacht. Als ik aan het begin van mijn tweede wacht probeer thee in te schenken, wordt ik door een bokkige golf van mijn benen gezwiept tegen het keukenkastje. Een geluk dat de randjes zo netjes rond afgewerkt zijn, anders had Roel de hechtlessen in praktijk moeten brengen. Het levert me wel een dik, blauw oog op. Voortaan zorgt diegene die van de wacht afkomt dat er voldoende warm water is: die is ingeslingerd.

eindelijk in de zon buiten kunnen lezen

De tweede dag hebben we een prachtige zeildag én nacht, waarin we allebei onze slaapuurtjes inhalen en waarin Roel voor het eerst deze reis in zijn blote bast zit (7 augustus, dus het werd hoog tijd....). We eten die avond gewekte lamscurry, twee weken geleden door Roel gemaakt en mijn eerste wekexperiment. Het is prima gelukt! (met dank aan Coletta en Erwin van de Fuga die ons na hun Atlantisch oversteek de wekspullen cadeau deden) Er is 's nachts een heldere maan en er zijn veel sterren en soms ook vallende sterren. De eerste vallende ster zie ik aan voor een lichtkogel van een schip in nood, maar de kleur klopt niet... ? Dan maar snel een wens.

We varen nu buiten het continentaal plat, de aardkorst waar Europa op ligt. Op een zee die rond de 4.500 meter diep is! De golven zijn hier veel rustiger, vooral de onderlinge afstand is veel groter en er is bijna geen scheepvaart, omdat we niet op hun route zitten.

We zien een walvis achter de boot die een keer of 5 bovenkomt om adem te halen en dan uit het zicht verdwijnt. Het zou een Mink kunnen zijn, of een Fin Whale? Indrukwekkend is het in ieder geval, de elegante en langzame beweging die meters lang doorgaat. Gelukkig hebben wij zijn adem niet kunnen ruiken (rotte kool) en het lijkt mij ook beter voor de boot dat hij/zij een beetje afstand houdt.

vissers om ons heen op het plotterscherm

De derde nacht is heftig. Veel wind, weliswaar uit de goede richting: oost, dus we kunnen ruime wind varen. Maar het gaat hard, zo'n windkracht 5 tot 6 schatten we in en vooral de golfslag is heftig en bokkig. Het voelt het anders dan op het IJsselmeer. De windvaan heeft moeite met sturen en in verschillende stappen reven we tot we alleen nog een gedeelte van het grootzeil hebben staan en nog steeds lopen we 7 knopen! Er rollen forse golven onder de boot door. In mijn tweede wacht naderen we de kust van Spanje. De diepte loopt daar in korte tijd terug van bijna 5 kilometer naar 200 meter of minder. De golven worden echt onstuimig en ik roep Roel uit zijn slaap om dit stuk samen te doen. Als ik dan op de hand moet sturen is er nog iemand die de kaart en zo in de gaten kan houden. Het gaat eigenlijk prima, Tara rolt overal doorheen en ook de windvaan blijft sturen. Spectaculair is dat de golven naast de kuip soms op een meter afstand nog hoger zijn dan ons schip, maar Tara tilt op tijd haar kont op en meer dan wat druppels komen er niet binnen. Ons alziend oog in de mast tovert op de plotter zoveel visserschepen in het ondiepere stuk dat het net een goedgevuld krentenbrood lijkt. Daar zeilen we maar even omheen. Roel kruipt weer te kooi en ik zie de zon opkomen. Pff wat een nacht, maar, we zijn bijna in Spanje! Geheel volgens de voorspelling op de weerkaarten is om twaalf uur 's middags de wind op en starten we de motor voor het laatste stuk. We zagen al een paar keer dolfijnen in de verte en nu is het kennelijk speeltijd. We hebben diverse malen groepen dolfijnen langs en onder boot. Ze blijven een tijdje hangen voor de boeg, zwemmen een stukje ondersteboven in het heldere water en het lijkt of ze je aankijken: kortom, ze zitten lekker in hun vel. De zon schijnt, het is warm: ook voor ons lekker!

Eind van de middag, na 80 uur varen, melden we ons op verzoek van de Engelse kustwacht bij de kustwacht van La Coruna. Ik geloof dat zij er er niet zo mee zitten dat we er zijn, maar voor ons plezier willen ze ons wel afmelden in Falmouth. Toch een beetje andere cultuur?

Crome in de ochtendmist

We varen de baai in van Crome en Laxe (ten zuid-westen van La Coruna) en kiezen voor een ankerplaats bij Crome, aan de noordkant van de baai. Het zijn beiden piepkleine vissersplaatsjes, weinig toeristisch, met een paar andere “jachies”, witte strandjes en palmbomen waar verder niet veel te doen is. Maar wie zou hier nu ook iets willen DOEN? Wij niet. We roeien naar de kant, eten een visje in een plaatselijk tentje, roeien terug en vallen als een blok in slaap. We zijn er, het is goed gegaan, we hebben veel geleerd en dit was de langste oversteek voor dit half jaar. Toch weer een beetje vakantie?

PS 1: ons wachtschema is nu 8-12uur 's avonds Jacomine; 12-3 uur 's nachts Roel; 3-6 uur 's nachts Jacomine; 6-10 uur 's morgens Roel. Overdag is het nu nog wisselend, wie het meeste zin heeft.....

PS 2: hebben jullie de video's al gezien – tabblad 5 op het hoofdscherm van het blog!!!

15-28 juli Scilly's Falmouth Bath

Twee weken in één blog! Voorbij gevlogen.

Een pittige dag en nacht zeilen brengt ons in 21 uur op de Scilly's. Halve wind (de wind op de zijkant van het schip, boot niet schuin dus) met windkracht 4 tot 5. Het gaat lekker hard, maar ook voor het eerst de oceaandeining. Lange golven, 1,5 meter hoog ongeveer ook dwars op het schip, dus die rollen onder ons door. Ik blijf het bijzonder vinden dat 's nachts de wind altijd harder lijkt en de golven hoger, ik denk omdat je het niet ziet. Veel vissers onderweg, dus opletten geblazen. 

We leggen aan bij een van de vele vrije ankerboeien op St Mary's, het “grootste” eiland van de 48. Tussen haakjes want ze zijn namelijk allemaal (erg) klein, niet meer dan rotsklompen die boven de zeespiegel uitsteken. Er wonen 2.000 mensen op de 5 bewoonde eilandjes. Een prachtige gebied, maar vooral om met mooi, rustig weer te verblijven aldus de pilot. Veel ankerplekken, maar niet één die bij alle windrichtingen beschut is. De eilanden hebben een subtropisch klimaat en op de dag dat we aankomen, doen ze hun naam eer aan! Zon, buiten zitten, lekker door het dorpje Hugh Town slenteren en op een strandje liggen. Overal bloemen en zelfs palmboompjes. De dag erna is het alweer over: (mot)regen en wind. We stuiteren aardig aan de ankerboei. Toch even fietsen over het eiland: in een uur ben je rond. Maar wel drie grafheuvels van rond de 4.500 jaar oud, dezelfde tijd als Newgrange in Ierland. Veel bescheidener dan daar, waarschijnlijk woonden hier ook veel kleinere gemeenschappen. Het valt ons op dat iedereen iets wil verkopen: bloemen, plantjes, groente etc. Als we de huurfietsen terugbrengen, maak ik een praatje met de eigenaar. Twee jaar woont en werkt hij nu op het eiland, een droom. De verhuur valt wat tegen, dit jaar omdat het weer tot nu toe te wensen overlaat, maar ook door de “crisis”denkt hij. Het is duur om naar de Scilly's te komen. Als hij een goed seizoen heeft kan hij de winter overbruggen, maar een klus op het vasteland is ook welkom om de financiën aan te vullen. Hij kijkt wat mistroostig naar de vele ongebruikte fietsen. “Maar ik kan altijd voor mijn winkel in de zon staan en uitkijken over de haven” zegt hij moedig. 

Porth Hellick grafheuvel, de ingang achter de steen

We praten over het eilandleven in de winter. Er wonen veel ouderen op de eilanden, kinderen kunnen tot hun 16e naar school, maar voor verdere studie gaan ze naar de vaste wal en komen meestal niet meer terug. De jongeren die terug willen komen, vinden vrijwel geen werk en kunnen geen huis kopen. Bijna alles wat leeg komt wordt voor veel geld verkocht als verhuur/ vakantiehuis. We zien dat ook in het dorp. Hoe moet het dan met de ouderen? En met de gemeenschap? Er lijkt geen lange termijn visie te zijn op dit probleem. Als mensen echt zorg nodig hebben moeten ze ook naar de vastewal. Misschien dat over een aantal jaren het dorp alleen nog maar vakantiepark is? Onderweg zien we verschillende bankjes met koperen plaatjes: “als dank voor de 25 heerlijke vakantie jaren op het eiland” en meer in die trant. Zou dat ook een verandering zijn: de generatie van de bankjes is een andere dan de jonge mensen van nu, die gaan naar Spanje of Thailand. Ook de vakantiegasten die we tegen komen in het dorpje zijn voor het merendeel duidelijk 55+ ers die terug keren naar hun geliefde Scilly's. Ik hoop dat het een momentopname is, de schoolvakanties beginnen net en misschien is het volgende week helemaal anders.

We gaan in ieder geval even wat drinken in de “Mermaid” een kroeg waarvan ik denk dat die in de winter ook nog heel gezellig is: klein, met biljart en een leuke bar.

Hortensia's in Trelissick Gardens

Volgende morgen, weerbericht windkracht 5 toenemend tot 7 over 24 uur en verder. Geen Scilly's weer. Jammer. We gooien los en we zeilen heerlijk voor de wind weg naar het vasteland, naar de vissershaven Newlyn, net onder Penzance. Hier ligt de vissersvloot van heel zuid-westelijk Engeland. Ik ben net Trawler van Redmond O'Hanlon aan het lezen over de visserij in de Noordelijke Atlantic. Hilarisch en erg leerzaam tegelijk. Zwaar en gevaarlijk werk en de gevolgen van de regulatie vanuit Brussel gaan ver. We zitten er met ons neus bovenop, maar eten ook verse kreeft (die net in de pan past) en krab tot we twee dagen later naar Falmouth vertrekken.

Er moet namelijk wat gedaan worden om de boot klaar te maken voor de oversteek naar Spanje en Falmouth is een zeilers-reparatie-paradijs. Voorzeil reparatie, ankerketing doorvoer lekt, schilderklusjes, marifoon werkt niet goed etc etc. We vinden alles wat we nodig hebben en crossen op de vouwfietsjes heen en weer. Het weer werkt dit keer erg mee en we hebben heerlijke klusdagen.

het Romeinse Bad met de Abbey op de achtergrond

We huren een auto, verkennen Cornwall en ontmoeten Jeroen en Pauline in Bath. Een stadje wat in de 18e eeuw echt chic was. Prachtige gebouwen in geel zandsteen, brede lanen, parken en pleinen. Lang daarvoor, onder de Romeinen, een beroemde badplaats en tempel vanwege de natuurlijke thermale warmwaterbron. In de Tweede Wereldoorlog helaas zwaar gebombardeerd, maar daarna ook gerestaureerd en wij kunnen het verschil niet zien. We doen toeristen dingen en Pauline en ik dobberen heerlijk een paar uur in de thermale wateren van Bath Spa. Het zwembad op de bovenste verdieping is in de openlucht en kijkt uit over de prachtige “skyline” van het stadje en de groene heuvels die het omringen. Niet slecht!

Op de terugweg bezoeken we de Trelissick Gardens, een landgoed aan de rivier Fal. Erg mooi en rustig, we zoeken een bankje en lezen een paar uur. Ik heb een spannend boek gevonden wat speelt in de omgeving van Falmouth en Trelissick speelt daarin een belangrijke rol. Roel leest over Kindsoldaten in Soedan....

Nu zijn we weer een paar dagen aan het werk. Vanavond krijgen we zeilers uit Falmouth op bezoek, die we eerder deze reis ontmoet hebben in Tobermory. Daarna wachten we op een goed weerbericht om over te steken naar Spanje.

Jacomine

5-14 juli Ierland

Zomer in Ierland

Halverwege  donderdag komen we aan in Howth, een jachthaven net buiten Dublin. Op de kade een overvloed aan verse vis en de eerste dag ook zon: geweldig. We genieten van het buiten zitten en lopen Howth Head wandelpad langs de kust, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op de baai waaraan Dublin ligt.

Hal van een van de faculteiten van Trinity

Dublin zelf bekijken we de volgende dag bij regen, maar niet te min is er veel te zien. We doen een historische tour Ierse geschiedenis. De gids is net afgestudeerd en vertelt bevlogen. Ik realiseer mij dat we, door te reizen in Schotland, Engeland en Ierland, de verschilende kanten van de geschiedenis horen, steeds bekeken vanuit een ander perspectief. De Ieren (voor zover ik daar iets over kan zeggen) voelen zich vaak in de steek gelaten door Engeland en ondergewaardeerd. De Katholieke meerderheid had niet zoveel te zeggen en de residuen daarvan vind je nu nog steeds terug in het verhaal over hun geschiedenis. Het prachtige Trinity College is opgericht in 1592 door Koningin Elizabeth I en was natuurlijk protestants. De Bank van Ierland in het centrum was daarvoor het parlement van Ierland, tot het zichzelf in 1801 min of meer gedwongen heeft opgeheven om aan te sluiten bij Engeland. In 1845-51 is er grote honger door de aardappelziekte, waarbij vele Ieren (1 miljoen) sterven, 2 miljoen vertrekken terwijl de graanoogsten om commerciele redenen gewoon naar Engeland verscheept worden. De laatste 100 jaar de onafhankelijkheid, de onrust in Noord Ierland en jaren van ongekende armoede en welvaart lijken elkaar af te wisselen. 

De Ierse bank/ voormalig palement

Dublin is een levendige stad, met mooie parken, veel geschiedenis en de winkels zijn veelal gevestigd in oude panden waardoor het een authentieke sfeer heeft. Het Trinity college staat bol van de oude gebruiken en de bibliotheek huisvest het boek van Kells, een boek met de 4 grote evangelien van rond het jaar 800 en prachtig geillustreerd. Schrik niet, per boek waren bijna 200 runderen nodig voor het perkament. De oude bibliotheek is ook bijzonder door het systeeem van ordening. Boeken worden niet op onderwerp of schrijver geordend maar op de de hoogte van het boek. We spreken een student geschiedenis die vertelt dat hij soms 6 uur moest zoeken naar het boek wat hij nodig heeft: eerst zoek je het boek dat je wilt hebben op in de catalogus, dan kijk je hoe hoog het is dan ga je met een meetlatje de bieb in en zoek je tussen alle boeken die even hoog zijn het exemplaar wat je nodig hebt. Rare jongens die Ieren!  Als ik door de bieb loop en zie hoeveel boeken ze hebben en dat alles echt helemaal volgestampt staat, snap ik het ook wel. Het ziet er “netjes” uit. Het is zo leuk in Dublin dat we nog een dag teruggaan om door de stad te lopen. Ik ben James Joyce's Dubliners aan het lezen en het is bijzonder om dan door de straten te lopen waar de verhalen zich afspelen.

We huren een auto en verkennen de omgeving van Dublin. 

kerkje in Glendalouch

Glendalough, een kloosterstadje uit de 5e eeuw - nu grotendeels ruines – in een prachtig dal. Erg mooi, vooral als je de tourbussen kunt omzeilen, wij waren daar 9 uur 's avonds en hadden het rijk alleen.

Wicklow mountains waar we een stukje van het lange afstand wandelpad lopen. 

Wicklow mountains

De prachtig aangelegde tuinen van Powerscourt. Als ik het goed begrepen heb zijn 200 man daar 12 jaar mee bezig geweest, maar dan heb je ook wat. 
Newgrange /Knowth zijn rituele (begraaf?) plaatsen uit de vroege steentijd, nog 500 jaar ouder dan de pyramides. Ongelofelijk groot en ingenieus gebouwd als het binnenste na 6500 jaar nog staat en de kamers droog zijn. De ingangen zijn gebouwd op verschillende zonnewendes van het jaar en versierd met universele, in de rots gekerfde motieven. De bouwmaterialen komen uit de wijde omgeving, tot 100 km weg. Het blijft een raadsel hoe de vroegere bewoners de vele tonnen wegende stenen vervoerd hebben. De buitenkant van de heuvels is gereconstrueerd omdat er in de eeuwen daarna ook weer op gebouwd en geleefd is.

Grafheuvels in Knowth

Zeilers die we in Portpatrick onmoet hebben, wonen net boven Howth en nodigen ons uit om een avond bij hen door te brengen. We hebben veel gemeen en het is een fijn bezoek. Zo horen we ook hoe zij het leven ervaren. Een grappig verhaal is dat van de heilige drie-eenheid van een Ierse moeder: een zoon die ingenieur wordt, een die dokter wordt en een die priester wordt. Een gesprek gaat dan steeds als volgt: “my son, the engeneer (of doctor of priest), etc etc” Zij hebben een zoon die ingenieur wordt en wij ook, dus het begin is er. 
En natuurlijk komen we in veel pubs, want daar speelt het leven zich af in Ierland. Aardige mensen waarmee je makkelijk contact legt, goed eten en goede, veelal live, muziek. Ik ga zelfs over op Guiness en we leren dat je moet wachten tot alle belletjes opgetrokken zijn, voor je gaat drinken. In een pub in Dublin blijkt een lunch-muziekpauze te zijn. Kantoormensen uit de buurt eten daar op vrijdag en maken dan samen een uur of wat muziek, voor ze weer terug gaan. 4 kleine trekharmonica's, een viool, 6 dwarsfluiten en een banjo achtige gitaar. Ze spelen bekende Ierse melodien en een andere pubgast zingt a capella een ballade over zijn oom in Amerika. Dat vind ik het leukste wat er is, als we zo aan kunnen schuiven bij waar mensen gewoon mee bezig zijn.

Mijn "vagabond" in Dublin

We horen verhalen over een gezin met 7 jongens waarvan er 30 jaar geleden 6 naar evenzovele buitenlanden zijn vertrokken, de economische malaise van dit moment (maar lang niet zo erg als de jaren 80 volgens velen). We stappen half tien 's morgens een pub in op zoek naar koffie, " no luv, no cuffee ere". De bar zit wel vol met mannen aan hun eerste Guiness - dat hoop ik tenminste voor hen - en een spelletje domino. Verder hebben wij het twijfelachtige genoegen de natste en koudste maanden mei en juni mee te maken sinds jaren en zoals we het nu bekijken wordt juli hier niet veel beter. In de pub in Kilmorequay, onze laatste Ierse aanlegplaats, is de haard aan én natuurlijk goede live music. Het is druk, vrijdagavond en iedereen komt even bijkletsen. Een goed moment om te vertrekken na zo'n leuke avond. We gaan naar het zuiden (horen jullie hoe hoopvol dat klinkt), richting Scilly Eilanden het meest zuid-westlijke puntje van Engeland.

Jacomine

27 juni-4 juli Lancaster Livepool

Na de fietstocht wachten we in Glasson Dock/Lancaster 5 dagen op beter weer om naar het eiland Man te gaan. Roel gaat een avond voetbal kijken in de plaatselijke pub, hij is de enige man. Het blijkt spelletjes-avond te zijn, waarbij tien Engelse dames rondjes bingo spelen met als prijs een rondjes drank. Nederland verliest ook nog! Als we alle eendjes en zwanen gezien hebben, besluiten we te vertrekken en het eiland Man maar te vergeten. De windvoorspellingen blijven hangen op 5 tot 7 en nog steeds veel hemelwater. Niet lekker om daar dagen lang te ankeren bij steeds wisselende windrichtingen. Nog langer Glasson Dock is voor mij ook niet zo goed. Ik krijg het een beetje benauwd van de kleine ruimte in de regen en niets erom heen.

De poort van Strawberryfield

Met afgaand tij gaan we razendsnel de 12 mijl de Lune rivier af. Zeilen een bumpy 35 mijl op zee, gereefd en aan de wind natuurlijk, zoals bijna alle zeilstukken tot nu toe. Liverpool wordt de bestemming. We zeilen met 3 knopen stroom mee de 15 mijl van de Mersey River op. Leuk varen is dat en het maakt de regen weer een beetje goed.

In Liverpool volgen we de voetstappen van de Beatles in hun jonge jaren. Met een tour langs de plekjes van hun jeugd, muziek van een jongere Beatles/Stones uitvoering in de Cavern, waar ze bijna 300 keer optraden etc. Het is een leuk tijdverdrijf en van de muziek worden we vrolijk. Ik realiseer mij dat de Beatles echt "voor" mijn tijd waren, zeker op het eiland waar ik opgroeide, kregen we er niet zoveel van mee. Misschien mijn oudere broer en zus?

Mendips,het huis waar John Lennon opgroeide

De stad kende voor de Beatles al jaren geschiedenis, al zou je dat nu bijna vergeten. De welvaart van Liverpool begint met de haven en de driehoekshandel slaven/ ruwe grondstoffen/ gefabriceerde producten, waar Liverpool rijk van geworden is. Het slavernij museum doet hiervan een indringend verslag. De Titanic en vele andere schepen hadden Liverpool als thuishaven, hoofdmoot van de expositie in het maritiem museum. In de tweede wereldoorlog is Liverpool een belangrijke haven voor de bevoorrading van de strijdmachten uit de US en wachtplaats voor D-Day schepen en manschappen. Die brachten nieuwe muziek mee: Rythm en Blues en zo komen we weer bij het begin van de Beatles.

Skyline Liverpool oud en nieuw

Liverpool is nu echt een stad voor shoppers en toeristen, met talloze musea en winkels.  Een moderne stad ook, met een indrukwekkende skyline van recente hoogbouw tussen de fraai opgeknapte oudere gebouwen. Een markant punt daarin is de koepel van de katholieke kathedraal uit 1967. Vergeet alles wat je weet over kathedralen en ga dan daar kijken. Het is een Tipi-achtige vorm (Paddy' s wigwam is de bijnaam van de locals), veel beton en glas (beetje zoals Woudestein van de Erasmus Universiteit), enorme glas-in-lood ramen in de futuristische koepel. Ook de binnenkant is heel modern, het gebouw is 16 hoekig en heeft geheel in stijl 12 verschillende kapelletjes, ook qua architectuur. Er is veel moderne religieuze kunst en erg mooi vind ik. We hebben geluk want het reusachtige orgel wordt bespeeld en dat maakt het geheel compleet en prettig om enige tijd te blijven.

de koepel van de kathedraal in het midden

Een van de dingen die John Lennon betreurde toen hij beroemd was, was dat hij niet meer ongestoord een biertje in de "Phil"  kon drinken, de bar tegenover het Philharmonic gebouw. Een van de genoegens van niet beroemd zijn is dat het voor ons wel weggelegd is en we genieten er dus dubbel van, want het is een erg fijne plek.
Het weer verbetert eigenlijk nauwelijks en tussen twee depressies door zeilen en motoren we in de nacht van woensdag op donderdag naar Dublin aan de andere kant van de Ierse Zee

22-27 juni fietsen Morecambe-Bridlington

Op weg naar de bus begint het licht te regenen. Tegen de tijd dat we aan de andere kant van de baai in Morecambe aankomen giet het en waaien we van de boulevard. We wachten op de rest van onze fietsgroep in een klein cafetje. De eigenaar heeft het druk, vandaag is de dag dat de Olympische Fakkel door Morecambe en Lancaster komt. Iedereen schuilt in het cafe. Jeroen vertelde vorige week dat  de Fakkel in heel de UK maximaal 30 km van 90% van de bevolking komt. Onze hele reis zijn we de fakkel net misgelopen maar nu gaat het gebeuren. Ik heb medelijden met de rijen langs de kant: honderden schoolkinderen staan er (niet geheel vrijwillig?), een groepje zwaar gehandicapten in een rolstoel wordt ruim anderhalf uur van te voren in de kou en regen geparkeerd (mishandeling?), een groep peuters van het kinderdagverblijf in 10 buggy's (letterlijk zoetgehouden) en vele vele anderen wachten vol verwachting.

Als ik koffie bestel maakt de baas een opmerking over het weer, ik vertel hem dat wij vandaag de Way of the Roses kust tot kust fietstocht gaan beginnen. In een flits zie ik verrassing, ongeloof, bewondering en afgrijzen op zijn gezicht verschijnen. Dan komt het finale oordeel: "Mental" (gestoord) zegt hij uit de grond van zijn hart en doet een stap achteruit voor het geval het besmettelijk is. Als ik naar buiten kijk vind ik eigenlijk wel dat dit een kernachtige samenvatting is van het geheel, zowel onze fietstocht als de fakkeloptocht.

ons fietsgroepje deze week

Na wat vertaging door de optocht komt het busje met de fietsen en de rest van de groep. 4 vrienden van ons uit Australie en twee jonge vrouwen uit Nieuw Zeeland die al jaren in Londen werken. Pete is onze gids en verzorger deze week en opgewekt geeft hij ons instructies voor het eerste gedeelte van de tocht.
Het opgewekte gevoel duurt bij mij niet zo heel lang. Het is echt vreselijk slecht weer en "waterdicht"  lijkt een betrekkelijk begrip. In mijn hoofd gaat een stemmetje tekeer: wat een belachelijk idee om nu te fietsen, kunnen we niet in die bus, is er geen plan B, wie heeft dit bedacht en nog wat dingen die niet een blog passen, maar iedereen die Astrix en Obelix gelezen heeft weet hoe zo'n balonnetje eruit ziet. Als de Fakkel voorbij komt zie ik dat die zelfs in een bus zit inplaats van rondgelopen te worden! Dat maakt het er allemaal niet beter op. De lunch is echt het dieptepunt: een picknick, waar we een half uur op moeten wachten in de stromende regen. We staan met z'n achten onder een klein afdakje te kleumen, de thermoskan geeft koud water en er is echt geen plan B.
Dan gaan we de heuvels in van de Yorkshire Dales en is er zelfs geen ruimte meer voor gemopper in mijn hoofd. Alle aandacht gaat naar de volgende meter, de volgende ademhaling en mijn huurfiets komt af en toe een paar versnellingen tekort voor de steile beklimming: lopen naar boven dus.

De Yorkshire Dales

Dan gebeurt er iets wonderlijks, opeens is er rust in mijn hoofd. Acceptatie? Overgave? Mijn aandacht gaat naar buiten en ik geniet van de omgeving, de kleuren en geuren, zelfs de regen. Gelukkig heb ik nog 25 kilometer te gaan met dit gevoel. De weiden op de heuvels zijn omgeven door stenen muurtjes van gestapelde stenen zonder cement (dry stone walls) die eeuwen geleden gemaakt zijn. We hebben ze ook vanuit de auto gezien, maar dan lijken ze gewoon muurtjes en nu ik erlangs fiets zie ik hoe verschillend ze zijn. Sommigen zijn heel harmonisch, ze kloppen helemaal zonder opvulstukjes. Anderen zijn echt beginnersmuurtjes of juist heel precies met keurige rijtjes even grote stenen. Op de bovenkant ligt een randje platte stenen als een afwerkrandje. Ik zie steeds meer verschillen en verbeeld mij dat ik iets lees van de zielen van de mensen die ze gemaakt hebben. Honderden kilometers lang, duizenden kilometers lang. Wat een geduld en vakmanschap en hoeveel generaties hebben hier niet aan gewerkt. Het weer wordt steeds woester en ik ben dankbaar voor de wind in de rug (windkracht 8 en uitschieters naar 10) en ervaar met ontzag het natuurgeweld. De riviertjes om ons heen lopen steeds vaker ook over de weg, in de dalen fietsen we door de overlopende riviertjes heen. De dieren schuilen achter de muurtjes, kont in de wind, lammeren en kalfjes tussen moeders voorpoten.
Net als ik voel dat er haarscheurtjes komen in mijn verlichte staat waardoor wind en regen alsnog naar binnen sijpelen, staan we boven op een heuvel met alleen nog de afdaling naar Settle. Het B&B waar we logeren verandert in een poel druipende kleren als we binnen zijn, maar we zijn er!
Later op het nieuws zien we waar we doorheen gegaaan zijn: 100 ml water in 24 uur, overstromende rivieren, 450 huizen ondergelopen....

De Yorkshire Wolds

De 4 dagen erna fietsen we heerlijk (droog!) via York naar Bridlington aan de Noordzeekust. 275 km in totaal. Door de Yorkshire Dales, heuvelachtig met veel schapen en vee en dus die mooie muurtjes. De prachtige stad York en Fountains Abbey, de laatste is verwoest door Henry de 8e maar de ruines zijn erg indrukwekkend. York is tijdens de Romeinse tijd zo belangrijk dat Constantijn (klopt, die van Constantinopel) er tot 5e Romeinse keizer gekroond wordt. Ook begrijpen we dat in 1066 de slag bij Fulford (Noorman Harold tegen zijn broer), bij Stamford Bridge (Engelsen tegen de Noormannen) en bij Hastings (Engelsen tegen de Fransen) binnen een tijdsbestek van een maand zich afgespeeld hebben. De Engelsen liepen met meer dan 10.000 man de bijna 1.000 km heen en weer in minder dan een maand. Geen wonder dat ze bij Hastings verloren.
Dan door de Yorkshire Wolds, glooiend open landschap met veel landbouw, hier en daar bos en veel welvarender dan de Dales. Als laatste de krijtrotsen van de kust en de Noordzee.

De eindstreep van de Way of the Roses

We hebben heerlijk gefietst, gezellig in de groep en veel gezien. Helemaal bijgetankd gaan we weer naar ons boothuis.

Jacomine

16-21 juni Whitehaven-Lancaster

Whitehaven was ooit de haven die de wijde omgeving van kolen voorzag, inclusief 80% van de kolen toevoer voor Ierland. De mijnen gingen diep het land in en liepen ook onder de zeespiegel. Zwaar en gevaarlijk werk waar heel Whitehaven zijn boterham aan verdiende. De mijnen zijn gesloten eind jaren '80 van de vorige eeuw en nu probeert het stadje te profiteren van de toeristen en de ligging aan de westkant van het populaire Lakedistrict.
De oude havens zijn omgevormd tot marina en nog een paar vissersboten. Het stadje ligt mooi tussen twee hogere gedeeltes in en komt verzorgd over. We zijn in Engeland: hanging baskets, overal bloemen en bordjes waarop staat wat je wel maar vooral ook niet moet of mag doen en dat de eigenaar nergens voor aansprakelijk is.

Een auto huren op zondag blijkt onmogelijk, maar wandelen niet. We lopen met Jeroen naar St Bee's Head, een puntje rots wat net ten zuiden van Whitehaven ligt. In afwachting van de bus naar huis even in de locale pub: een waar familiegebeuren vindt daar plaats. Twee dames van mijn leeftijd en tweemaal mijn omvang hangen in een hoekje, een klein meisje hangt in een een rolloopwagentje en de moeder ertegenover op de bank. Zoonlief staat achter de bar, de enorme tatouages zijn omgekeerd evenredig met de snelheid waarmee hij reageert op onze bestelling. Pa geeft commentaar vanaf de zijlijn. Later blijkt de "moeder" van het kleintje de oma te zijn, want haar dochter van 17 heeft zich inmiddels over haar dochterje ontfermd. We trekken ons terug in de beergarden om de familie hun zondag-gevoel te laten.
's Avonds eten we in de Waterfront, een pub aan de haven uiteraard. Er komt live music en een half uur later stroomt het vol met dames van alle leeftijden op hoge hakken en in cocktail jurkjes, kleurig, bloot en kort. Terwijl de thermometer rond de 10 graden is blijven steken. De heren zijn ook goed gekleed en wij vallen een beetje uit de toon. Optutten is gebruikelijk op zondag wordt ons verteld, dus er is nog hoop voor al mijn cocktailjurkjes in het vooronder.
De band is erg goed - rock uit de jaren '60 en '70, al halen de bandleden de 18 jaar maar net – en de sfeer is dito. We raken in gesprek met een Engels stel en dat is een grappige ontmoeting. Roel zal daar later nog eens over schrijven. Ik leer Engels drinken: een fles wijn schenk je uit in 2! glazen en als je water vraagt krijg je met moeite een half glaasje. Het is maar goed dat de taxi ons bijtijds ophaalt.
De volgende dag zeilen we naar Lancaster en is het voor ons alledrie prettig dat er niet te veel wind staat..... Dinsdag gaat Jeroen weer naar huis.

We huren een auto en woensdag verkennen we het Lake district. Ook hier heeft de ijstijd 10.000 jaar geleden het landschap gevormd. Hoge heuvels/bergen en daartussen prachtige meren. De heuvels zijn vrijwel kaal op mos en gras na, in de dalen volop bomen en struiken. Het is ongelofelijk mooi! Sommige dorpjes zijn erg toeristisch, maar het kost weinig moeite om daarvan weg te komen. We rijden over de Kirkstonepas en daarna langs meer na meer. De ah en oh's klinken alom. De wegen zijn erg smal en Roel maakt dankbaar gebruik van een nieuw instrument: de samengeknepen billen indicator, voor als we te dicht aan de linkerkant van de weg komen.

We fietsen op de vouwfietsjes door de mooie Newlands Valley (gaat net!) en aan het eind van de dag de grootste verrassing: Castlerigg Stone Cirkel. Een Stonehenge van het Noorden. Op een ronde heuvel staat een ring van enorme stenen, 4.500 jaar geleden gemaakt. Om de heuvel, aan alle zijden dalen en dan een ring van hoge heuvels. Het is alsof de stenen zich herhalen in de heuvels erom heen. Het is een magische plek, zo bijzonder en de ondergaande zon versterkt dat gevoel. Het is 20 juni en zonnewende, de eerste mensen komen om de nacht door te brengen op de heuvel. Dat gaat ons wat ver, maar als ik er nu over schrijf ervaar ik weer dat hele bijzondere gevoel van deze prachtige plek.
Vandaag regen en storm dus we doen het even rustig aan. Morgen ook regen en storm maar dan gaan we fietsen en de komende dagen zijn we onderweg naar de andere kant van Engeland.
foto's volgen later.
Groetjes Jacomine

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com