SY – TARA NL: Partir c'est mourir un peu

Laatste groet van Christiaan in Lamin Lodge

Zo voel ik het wel een beetje nu het mijn laatste dag is op de Tara. Niet alleen dat het het einde is van een bijzondere vakantie, maar bij mij kwamen er ook een heleboel goede en soms minder goede herinneringen boven uit de tijd dat ik hier werkte. Een nostalgische blik op het verleden is me niet vreemd en ja, ook wel een beetje jaloezie op het leven en werken in Afrika.
Aan het begin van mijn drie weken als opstapper voor het gedeelte Senegal/Gambia heb ik een stukje geschreven en Jacomine vindt dat ik dat op het einde ook maar moet doen.

Op pad met Momon, 2e van links

Ik had als laatste iets verteld over een avondje uit eten bij Momon. De volgende dag zijn we met hem en zijn piroque het mangroven gebied in geweest Dat is het gedeelte van de rivier aan de kust waar het tij zorgt voor heel speciale struiken en bomen die in het zoute water groeien en bovenop hun wortels staan. We zouden er veel bijzondere vogels zien, maar die hadden die dag vrij genomen. Momon spreekt met ons over zijn businessplan voor No Stress. Het komt niet bij hem op dat wie er komen eten en slapen daar ook een plaats in hebben. Maar goed, zonder optimisme kom je nergens.

In gesprek met Jo van Gunjur Project, wat een doorzetters

Trots op de school gebouwd door Rotterdamse jongeren

Onderweg in Mar lodge eten we heerlijk bij een restaurantje gerund door een Zwitser, de volgende plaats waar we een paar dagen ankeren is Toubacouta. De ankerplaats is voor een werkelijk prachtig hotel Keur Saloum, gerund door Belgen. Hier in Gambia gaan we in Gunjur naar een project van een school van Jacomine in Rotterdam. Dat gaat via twee zeer bijzondere lodges. Een eco-lodge voor voornamelijk vogelliefhebbers, de andere lodge voor groepen waarvan veel mensen een beperking hebben. Alle twee de lodges worden door Engelsen gerund. In dit gedeelte van Afrika zijn er jammer genoeg nog nauwelijks lokale mensen die dit soort zaken kunnen managen. Dat was 35 jaar geleden toen ik hier voor het eerst kwam ook zo. Wat wel veranderd is, en dat zien we vooral bij de laatste twee lodges, is de zorg voor de omgeving. Niet alleen de natuur door het gebruik van zonne-energie, milieu vriendelijke toiletten maar ook door samenwerking met de dorpen in de buurt. Die worden geholpen met het bouwen van scholen en een eerste hulp post.

water tanken bij Lamin Lodge, Banjul

Banjul, de hoofdstad van Gambia waar we inklaren, is zo'n verhaal over hoe heet het was en hoe veel we over het haventerrein gelopen hebben. Eigenlijk meer sjokken in de hitte en ik soms op een sukkeldrafje achter de lange benen van Roel aan, om ons te melden bij de douane, immigratie en de havenmeester. Dat alles natuurlijk in de juiste volgorde.
De chef van de douane stuurt iemand met ons mee om aan boord te gaan. Die man krijgt het spaans benauwd als hij het bijbootje van de Tara ziet. Ik zeg dat ik er al twee keer uitgevallen ben om hem te overtuigen dat aan boord gaan en kijken naar de boot vanaf de kade eigenlijk hetzelfde is, maar daar trapt hij niet in. Na een op niets gebaseerde garantie van Roel dat het goedkomt onderneemt hij de tocht. Bij de aanblik van Jacomine aan boord smelt hij en is alles in orde. Jammer voor hem levert de terugtocht hem toch een nat pak op van het spatwater. Hij had van te voren gezegd dat wij een mobieltje moesten betalen als hij in het water viel, maar de vergoeding voor een nat pak blijft gelukkig achterwege.

Mosselen oogsten aan de wortels van de bomen: zwaar werk

Immigratie, no problem! Vooral toen ik op de vraag of ik al eerder in Gambia geweest was zei dat dat voor mij 35 jaar geleden is. Ik ben dus van voordat de immigratie meneer geboren is en dat is zeer oud en geeft een hoop respect en voordelen. Zo hoef ik niet eerst terug naar Banjul voor nóg een stempel als ik morgen vertrek. De kosten van de immigratie – de douane is gratis – laat ons wel de bodem van de scheepskas zien en daarom gaan Roel en ik "even" geld wisselen omdat de havenmeester de duurste van de drie autoriteiten is. Als goed econoom hebben we natuurlijk geen euro's bij ons want die kun je op tien meter van de haven wisselen en heb ik geen creditkaarten bij me. Ik ben per slot van rekening niet het opperhoofd van de kas. Roel zijn onduidelijke ABN/AMRO/Maestro werkt "al" bij de tiende bank en ja toen was de havenmeester al naar huis. We mogen wel weg, maar moeten de volgende dag op Casual Friday alles afmaken, dat casual is nog meer casual dan anders. De gemiddeld drie schepen per week, twee vrachtboten en een cruiser leert het op het schoolbord bijgehouden schema ons, komen gelukkig niet op deze vrijdag aan. Na uren met vriendelijke lieden op andere vriendelijke lieden wachten voor het begeerde stempel kan Roel zich verenigen met Jacomine en mij op de markt waar wij in de tussentijd inkopen doen.

weelderige natuur

Ach ja, voor Afrika moet je tijd hebben anders wordt je er gillend gek. Je haat het of het komt, zoals bij mij, in je bloed en dan laat het je nooit meer los.
Christiaan