Gambia, de dierentuin en terug - 10-15 maart

Chimp op de uitkijk

Het Gambia National Park/Baboon Islands is een verzameling eilanden, sommige doorgangen toegankelijk en anderen strikt verboden. Het is oorspronkelijk een initiatief van een Afrikaans/Engelse dame die hier getracht heeft de chimpansee voor de ondergang te behoeden. Zij deed dit door wereldwijd chimpansees uit gevangenschap (zowel geconfisceerd als ex- huisdier) in een beschermde omgeving op te nemen en weer in familieverband in het "wild" te laten leven. Naar we later horen is dat nog best lastig, want de chimpansee is wat bescheiden en kan niet altijd tegen andere apen op die ook op de grotere eiland wonen.

De avond tevoren in Kuntaur lopen de onderhandelingen het een professionele gids vast. Hij vraagt een exorbitant bedrag en wij krijgen hem er niet vanaf. Dus varen we de volgende dag met Tara het park binnen en direct komen 2 rangers ons begroeten. Uiterst vriendelijk en correct worden we te woord gestaan. Op onze vraag ''hoe we het beste nijlpaarden, krokodillen en apen kunnen zien'', stapt een van de rangers aan boord en gaat met ons mee. Wat heerlijk om een geoefend oog en een getrainde gids bij de hand te hebben. De ranger laat ons alle mooie plekjes zien waar we mogen komen en vertelt honderd uit. Wij zien een klein nijlpaardengezin met een zeer beschermende vader,  waarvoor we even iets omvaren. 2 krokodillen, enkele apen en natuurlijk wederom vogels. Van de ranger horen veel over de leefwijzen. Als we voorbij het kleine eiland varen doet hij een chimp roep en direct komt het hoofdmannetje in een grote boom de indringer bekijken. Alle chimps hebben een naam en ze voeren ze wekelijks bij omdat dat de enige manier is om ze regelmatig te zien.

goed kijken: lekker banaantje!

Later in de middag komt dezelfde ranger ons halen met een klein bootje en zien we nog de zojuist gevoederde chimpansees. En dat alles voor een fractie van de prijs van de professionele gids, een goede keus dus. Hij vertrekt zingend en duidelijk in zijn sas met de vergoeding, misschien hebben wij de goede mix ook nog niet gevonden.

We blijven nog een nachtje op de grens van het park voor anker en genieten op het achterdek van een onverwacht djembé concert in Kuntaur. We durven er niet heen te varen in het donker, maar de muziek is goed te horen. In de ochtend varen we nog 1 keer het park binnen. We zien nu een grotere groep van 8 nijlpaarden en een visser er vlakbij. Wij houden ons hart vast omdat er zo op gehamerd is dat we uit de buurt moeten blijven. Maar kennelijk hebben dier en mens hier ook een laten leven afspraak: het gaat allemaal goed. Met opkomend tij komt de visser te dicht bij een groep pelikanen en zeker 100 vogels gaan tegelijk de lucht en vliegen over de boot. We zijn er stil van. Wat een bijzondere, prachtige plek.

Wassu stone cirkels

We varen een stukje terug naar Kuntaur. We zijn veel aan boord geweest en hebben behoefte aan lichaamsbeweging. De Afrikanen begrijpen niet waarom wij de aangeboden lift afslaan, maar dat terzijde. In alle vroegte gaan we door de rijstvelden richting Wassu, waar een verzameling menhirs in cirkels staan. Wederom een soort Stone Henge, waarvan we er eerder gezien hebben in Engeland en Ierland.

Bijzonder is vooral dat de rotstekeningen wel heel erg op de Keltische lijken en zelfs zo genoemd worden. Kennelijk is er onafhankelijk van elkaar op diverse plaatsen ter wereld hetzelfde bedacht cq uitgevonden. Het zijn meerdere grafheuvels, waar met veel lokale huisvlijt een museumpje van gemaakt is. Toch weer 4-5 arbeidsplaatsen..... De suppoost heeft jaren in Rotterdam aan de Maaskade gewoond, op de binnenvaart en wilde vaart gewerkt. Maar hij is blij nu weer in zijn thuisland te zijn. Zo komen we steeds verrassende mensen tegen.

Nu we weten dat het begin van de Gambia minder interessant is, doen we extra lang over dit gedeelte. De water temperatuur is 29+ graden, slecht voor de koelkast maar heerlijk om meerdere keren per dag te zwemmen. 

De rode Djali Djali heuvel

De warmte hier, rond de 35+ graden, brengt ons moeiteloos in een tropenschema. We staan om 6.00 uur op, nog net donker. Op het heetst houden we ons rustig en om 17.30 gaat de muskietentent erop, want de muggen en andere beestjes zijn zeer actief. We hebben geen licht aan als het donker wordt, maar kletsen wat in ons blootje in de kuip onder de tent tot het iets afkoelt. We drinken liters water en zetten frisse thee van hibiscusbloemen. De volgende tussenstop is de Bird Island en de rode heuvel Jali-Jali met een prachtig uitzicht over de Gambia rivier. We zijn er bij zonsopgang. Na het uitzicht wandelen we naar het nabijgelegen dorp voor brood. Helaas geen brood, veel kinderen en geen school - dat kost ons de laatste voetbal, schriften, pennen en lolly's.

Het uitzicht vanaf de heuvel op de Gambia en Bird Island

Een stukje verder in Kudang Tenda ontmoeten we Ibrahim, de zoon van het stamhoofd cq grootgrondbezitter. Met zijn uitgeholde boomstam bezoeken we een van zijn eilanden om nog meer nijlpaarden te zien. De volwassen nijlpaarden zijn overdag in het water om te eten en de jonge nijlpaarden blijven op de onbewoonde eilanden tot ze 2 jaar zijn. Nijlpaarden kunnen 85 jaar oud worden en Ibrahim kent al zijn 500 nijlpaarden bij naam. Er wonen drie familie groepen in de buurt. We zien een peuter van net 1,5 jaar en later zelfs een tweeling van slechts 2 dagen oud. De jongen worden overdag een beetje aan hun lot overgelaten en lopen gewoon tussen de koeien rond. De moeders komen ze 's avonds zogen. De baby's hebben nog geen naam, die krijgen ze later in hun naamgevingsceremonie. 

Het toekomstig stamhoofd vertelt ook dat hij maandag naar Banjul moet om belasting te betalen. 

Roel en Ibrahim pompen water voor de boot

Zijn vader heeft flink wat grond en de belasting is wel 200 euro per jaar. Daar zit wel een kanttekening bij, hij wil bijvoorbeeld geen markt in het dorp, want dan moet hij meer gaan betalen. En de overheid hanteert een strikte lik op stuk: als de belasting niet betaald is, doen ze niks meer voor het dorp. Helaas ook geen school in het dorp, de dichtstbijzijnde is 2 km verderop. Wij hebben de indruk dat er niet veel kinderen heen gaan. Iedereen woont in lemen hutten met stro- of golfplaat dak en kookt op kleine vuurtjes op de grond. Wij zijn de attractie van de dag en we worden bijna opgevreten door ze. Ibrahim leert ons drie woorden van de taal van zijn stam en die doen wonderen. Badha: Hoe gaat het met je? Jantam: Goed en Jaram: dank u wel.

rijstvelden met waterlelies en witte reigers

We nemen hartelijk afscheid en gaan verder naar Tendaba kamp waar we nog een beetje de toerist uit willen hangen. Helaas, het zwembad is net in onderhoud, maar we kunnen er 's avonds wel eten. De eerste keer dat we in Gambia uit eten gaan. De andere 8 gasten komen vogels kijken of wilde zwijnen schieten. Wat een uitersten. Er is ook een conferentie van ongeveer 20 officials uit Gambia die een programma op moeten stellen voor noodgevallen rondom kinderen. Met powerpoints en al.

In Tendaba kamp hebben ze ook televisie en CNN. We hebben al dagen niets gehoord of gezien en kijken nu naar het Plein van de St Pieter waar witte rook opstijgt. Om ons heen een groep mannen uit het dorp die zeer geïnteresseerd zijn in wie de nieuwe paus wordt. Ze weten meer van de kandidaten dan wij! Zo worden wij heen en weer geslingerd tussen dorpjes waar niets is en de wereld waar alles doorgaat.

Zeilen door Afrika, nét genoeg wind en stroom mee

We besluiten de avond met een internet sessie in een lokaaltje van het dorp/kamp met 4 pc's waar we voor 37 Daliasis een half uur kunnen internetten (bijna 4 maanden schoolgeld voor 1 kind!). Tegenover Roel zit een jongen die zich uitleeft. In zeer bloemrijke taal verzekert hij zijn vriendin via skype dat hij er helemaal voor gaat en zij de aller, allerliefste geweldige vrouw is die hij zich kan denken, maar dat hij nog niet zoveel geld heeft. In de derde sessie met evenzoveel dames verzekert hij de Spaanse Ana dat hij echt alleen is en ze alles kan delen wat ze wil. Hij kan haar wel opvreten. Roel kan zijn lachen bijna niet inhouden en zijn concentratie om de belastingaangiften voor te bereiden leidt eronder, ook ik kan mijn aandacht er maar moeilijk bijhouden.

Kinderen in het Djali dorp

De volgende 1,5 dag gaan we met een lange ruk terug naar Banjul. We handelen alvast de formaliteiten af voor het weekend begint.  Op de kade spontaan 2 jonge mannen die helpen met aanleggen, water tanken, diesel halen, op de boot letten etc. Nog een laatste keer naar de kleurrijke markt waar horen, zien en ruiken je vergaat. De taxi die ons terugbrengt met alle boodschappen mag het terrein niet op. De chauffeur is boos op zoveel bureaucratie en zegt tegen ons: "Maak je geen zorgen het komt goed" . Hij stapelt 6x1,5 liter water, een tray met 24 blikjes cola en 12 pakken melk op zijn hoofd, neemt nog 6x1,5 liter water in de hand en loopt zo de halve kilometer naar de boot. Wij volgen vol ontzag met de rest van de boodschappen.

Zo komen onze jerrycans weer bij het water

Dat is ook het verhaal van onze reis door Senegal en Gambia. Prachtige natuur, heerlijk weer en wat zijn we veel leuke mensen tegengekomen. Overal zijn we geholpen, voorgesteld, ergens naar toe gebracht, werden er dingen geregeld, hadden mensen tijd voor ons. Het leven is hier anders dan in Nederland of Europa, minder strak geregeld. Dat heeft voor- en nadelen natuurlijk. Wij zijn bevoorrecht, dat realiseren we ons goed. Gewoon door in Nederland geboren te zijn, maar ook om deze reis te kunnen maken. In Nederland lijken we ook iets kwijtgeraakt. Hoe vreemd het ook lijkt maar mensen zijn hier blijer, leven meer met de dag. Wat we vooral meenemen is het vertrouwen "dat het goed komt".

zelfgemaakte xylofoons met kalebas klankkasten