Het ijspaleis 21-23 februari

het ijspaleis in volle glorie

Voor we af kunnen meren bij Enterprise eiland varen we door de Wilhelmina baai. De baai is in kaart gebracht door de Belg Gerlache in 1898 en vernoemd naar onze Wilhelmina. Een prachtige zonsondergang kleurt de enorme gletsjers, sneeuwwallen, bergen en drijvende stukken ijs goud, roze en paars. Het water is vrijwel vlak en ook daar tovert de zon haar kleuren. Als we dieper de baai invaren komen we keer op keer bultrugwalvissen tegen in groepjes van 4 tot 6 bij elkaar. Iedereen is aan dek want het is een geweldig schouwspel. We dobberen meer dan dat we varen.

zoveel keuren blauw en wit

Een walvis waagt zich vlak bij de boot en draait net voor de boeg langs om op zijn zij even te kijken wat voor vlees hij in de kuip heeft. Hij is enorm groot en erg dichtbij, wat een kop en zijn staart! Het gaat allemaal goed, maar Roel is blij dat het onze boot niet is, want hij zou er erg zenuwachtig van worden. Ook duiken ze regelmatig onder de boot door, bang zijn ze in ieder geval niet van ons. Zou het kunnen zijn dat ze spelen? Bij dolfijnen is dat goed te zien, maar de walvissen bewegen zich zo langzaam dat het niet te duiden is. In ieder geval blijven ze keer op keer rond de de boot.

De zonsondergang weerkaatst op de bergen

We kunnen er geen genoeg van krijgen en tot de ankerplaats wordt er gekeken en talloze films en foto's gemaakt in de ondergaande zon. De walvissen bewegen heel langzaam, soms liggen ze minuten lang alleen maar aan de oppervlakte. Als ze onder water gaan is het één sierlijke lange beweging en als laatste komt de staart uit het water. Eén keer gaan er drie tegelijk naar beneden en we houden onze adem in, zo mooi.
Het begint hier ook al druk te worden: we willen afmeren naast de Guvernøren, een in 1915 gezonken walvisboot, maar er ligt al een zeilboot. Het is de Spirit of Sydney en dat is te horen ook als Mathew de schipper zich voorstelt.

Toverkleuren

 Alles gaat heel relaxed en we liggen rustig naast elkaar in het kommetje met rondom enorme ijswanden.
De volgende morgen heb ik al 5 walvissen gezien voor het ontbijt. Met de dinghy erheen is echter geen succes (ze gaan weg) dus we gaan wandelen bij de waterboten die achter gelaten zijn door de walvisvaarders. Met deze boten werd water gehaald bij smeltende gletsjers of waar ze het maar konden vinden. Ze liggen er al meer dan een eeuw, maar zien er nog verrassend goed uit. De stootrand van touw om de boot zit er zelfs nog gedeeltelijk op.

Waterboten, letterlijk om zoetwater te halen voor de walvissers

Het is een prachtige dag en we varen in de stralende zon tussen de mooiste ijsbergen door naar de Cuverville baai. Het is lastig om te oriënteren op het water. Overal zijn eilandjes, bergen met sneeuw en inhammen, maar ook ijsbergen die in de verte lijken op bergen met sneeuw. Afstanden zijn moeilijk te schatten en een doorgang opent zich soms pas op het laatste moment. We hebben bewondering voor de schipper en de ontdekkers die dit gebied stukje bij beetje in kaart hebben gebracht.
Wij genieten en kunnen zelfs een poosje zonder dikke jassen buiten zitten. De walvissen en een enkele zeehond of zeeleeuw zorgen voor de nodige afleiding aan boord, er is steeds iets nieuws te zien.

Verstilde natuur

Wat ik ook schrijf, het is bijna onmogelijk om iets over te brengen van het ontzag wat in mij opkomt als we zo door dit ijspaleis varen. De kleuren blauw in lucht en water in zoveel tinten, het wit maar ook blauw en groen in de ijsbergen en de gletsjers, de dieren, de heldere lucht, alles bij elkaar is het echt vorstelijk. Het is een prachtig maar ook hard en onherbergzaam landschap. Onverbiddelijk komt in mij op, je kunt hier geen fouten maken. Misschien dat de foto's en filmpjes er iets van laten zien, ik hoop het. 's Avonds eten we, helemaal in de stijl van het ijspaleis, een koningsmaal. Champagne, een enorme rosbief met alles erop en eraan, appelcake en Laprohaig whisky toe. Een geweldige dag.

Op een beschutte  noordhelling vinden we een moedig mosje

Gentoo Pinguïn kuikens boven op de rots

Naast de ankerplaats is een grote Gentoo pinguïn kolonie en daar wandelen we een paar uur. Gentoo's worden ook wel Ezelspinguïns genoemd en hun roep lijkt inderdaad verdacht veel op ezelgebalk. Sommige pinguïns zitten hoger op de rots, wel 100 meter boven het water. Wij lopen er naar toe en komen in de crèche van de kolonie. In groepjes van een kuiken of 20 zitten ze daar met steeds drie volwassen pinguïns om de skua's op afstand te houden, die er niet voor terug deinzen om een kleine pinguïn te doden en op te peuzelen. De andere dieren zijn op zee om te vissen.

Smeltende gletsjer bij de waterboten 

Sommige kuikens zijn al bijna net zo groot als de volwassen dieren en verliezen hun bruine kuiken pluis om als zwart witte Gentoo door het leven te gaan. Andere kuikens zijn vrij klein en moeten nog heel wat groeien. De rotsen en de sneeuw zijn diep roze van de garnalenpoep, dus met het eten zit het wel goed. De pinguïns blijven hier tot begin april voor ze weer naar het noorden gaan. Voor die tijd moeten ze dik en rond zijn om dat allemaal te overleven. Het blijft koddig om ze rond te zien scharrelen op land. Als we ze in het water tegen komen zijn ze supersnel en springen ze elegant uit het water. Zo snel dat het nog steeds niet gelukt is er iets van de filmen. Voor ik de camera aan heb zijn ze alweer weg.

Prachtig helder water

We varen op ons gemak naar de Chileense basis Gonzales Videla in Paradise baai, te midden van een Gentoo kolonie. We worden hartelijk ontvangen en rondgeleid. 12 mannen zitten 4 maanden op de basis, van december tot en met maart. Er is ook ruimte voor onderzoek, maar dit jaar is er geen project. Het ziet er goed uit en de sfeer is plezierig, in ieder geval voor ons als bezoekers. Ze hebben een geweldig uitzicht vanuit hun uitkijkpost over de baai en de pinguïn kolonie. De stank nemen ze vast op de koop toe. Er lopen hier ook twee albino Gentoo pinguïns, erg zeldzaam. We krijgen een mooi stempel in ons paspoort en worden uitgenodigd om nog eens te komen. De wind staat niet goed om er te ankeren, dus een tweede bezoek zit er niet in. We varen verder de baai in en ankeren tussen veel ijs en ijsbergjes aan de voet van de gletsjer in water van 1,2 º C. We liggen heel beschut en het wordt nu mistig en koud buiten. Ik ben benieuwd of we morgen zo weg kunnen varen, het zou best eens kunnen vriezen vannacht.

Santa Maria Australis bij Cuverville eiland

Ankerplaatsen:

21 februari Enterpise Eiland 64º33 Zuid 62º00 West aan wrak van Gobanoa
22 februari Cuverville Eiland 64º41 Zuid 62º37 West
23 februari Paradise Baai 64º54.15' Zuid 62º51.94'West

Gletsjer in Paradise Baai

rust

Videla Basis met links de albino Gentoo pinguïn

Bedelen om eten stimuleert voedreflex bij moeder

Wilhelmina baai

Wilhelmina baai, de walvissen staan op de video: kijken!

Enterprise eiland, noord helling

Enterpise eiland in het midden het gezonken schip

Ik ben al bijna een echte pinguin!

Goede whisky met gletsjer ijs......mmmm

IJs om de boot in Paradise Baai vroeg ochtendlicht