Juan Fernandez - 24-28 februari

Cumberlandbaai vanaf  Mirador Selkirk

Vier dagen zijn we al op het eiland Robinson Crusoe van de Juan Fernadez archipel. Het is heerlijk hier en vandaag spant de kroon met de hele dag mooi, zonnig en rustig weer.

We liggen voor anker in de Cumberlandbaai, beschut voor winden uit zuidelijke richtingen maar open naar noordelijke richtingen. Aan de baai ligt San Juan Bautista, de hoofdstad van de archipel en daar wonen wel 600 mensen. In de winter dan, want een gedeelte van de bevolking woont de zomermaanden op de andere eilanden om Langoesten te vangen.

Het zeldzame Juan Fernadez Kolibri mannetje

Het klimaat heet mediterraan en het is inderdaad erg aangenaam. Niet te warm, maar wel lekker om in t-shirt buiten te zitten. Het grootste verschil met Puerto Montt is dat het 's nacht nauwelijks afkoelt.
Om het dorp heen rijzen de bergen steil op uit zee. De eilandjes van de archipel zijn allemaal puntjes van een onderzeese bergketen en toevallig steken zij er net (tot 1000 meter) boven uit. Wij kijken uit op de groene kant van het eiland. De meeste wind komt uit het zuiden en door de pieken blijven daar de wolken hangen en valt er regen aan beide kanten van de top. Het lagere gedeelte van het eiland is kaal en droog.

De zuidkant van het eiland vanaf Mirador Selkirk

De grootste inkomstenbron is de vangst van Langoesten, De populariteit was bijna het doodsvonnis van deze dieren, want de vangst liep gestaag terug. Nu gaan bijna alle langoesten naar Europa waar de slow food beweging het opneemt voor kleine ambachtelijke productie. Door deze belangstelling houdt het zich nu in evenwicht: de bewoners beloven ambachtelijk te vangen en de Europeanen in de sterren restaurants betalen een goede prijs voor deze overheerlijke delicatesse.
Wij ook? Nee, wij nog niet, want de afgelopen week hebben wij ons door een enorme hoeveelheid tonijn heen gegeten.

De Huaso´s met hun paarden op de pas

Gelukkig liggen er nog twee Franse boten om ons heen en die hebben we gelijk uitgenodigd om ons te helpen. Vanavond de laatste keer tonijn: als salade in een wrap met onze laatste blaadjes sla.
Hoe jammer ook voor het ego van de visser en onze plaats in de competitie met de Fransen, maar de volgende keer hoop ik op een wat kleinere vis.

Het gemeentehuis van San Juan Batista

Wat kan je hier zoal doen? Winkelen hoort in ieder geval niet in dit rijtje thuis. Er zijn een paar mini en dan écht mini marktjes, waar ze vooral drank verkopen en diepvries spul. Deze week kwam de bevoorradingsboot en wij dachten wel wat verse dingen te kunnen scoren: helaas. Het meeste verse eten gaat op bestelling naar de paar restaurantjes en op de kade wordt de rest verkocht: binnen 10 minuten was alles weg en daar kwamen wij pas een dag later achter. Wachten op de volgende boot, wanneer die komt? Zo rond de 8e maart..... De mensen hier leven met het schema van de boot, die ook het eiland naar het westen aandoet en post en passagiers cq toeristen meeneemt.

Prachtige bloemen onderweg

Wandelen is wel heerlijk hier. Er zijn verschillende wandelingen vanuit het dorp en we hebben er al een paar gelopen. Vandaag zijn we met Anne en Gilles van de Troubadour naar de Mirador de Selkirk gelopen. Het uitkijkpunt waar Selkirk 4 jaar lang de horizon afspeurde naar mogelijke schepen om hem op te pikken. Vanaf het hoogste punt kijk je uit over beide kanten van eiland en het is echt prachtig. Aan de zuidkant zien we dan ook het eilandje Santa Clara liggen. Het eiland verder naar het westen hebben we niet gezien. De route is maar 4 km lang maar wel steil omhoog. Afdalen is dan zo lekker!
Onderweg komen we een paar huaso's tegen (Chileense gaucho's) met hun paarden. De paarden lopen al vanaf 2 maanden mee naar boven en zijn het helemaal gewend. Leuke mannen en iedereen heeft hier wel even tijd voor een praatje. De huaso's hebben ook andere banen, de ene is leraar op de basisschool, de andere visser en de volgende runt een hospedaje voor gasten.

Reusachtige planten:  zoek mij in het midden!

Het leven gaat niet zo snel hier. Auto's zijn er nauwelijks, wegen waar ze op kunnen rijden nog minder. Het populairste vervoermiddel is een quad, een soort brommer op vier wielen.

Wat ook prachtig schijnt te zijn is het onderwater leven. We hebben al een paar keer een school vuurrode vissen om de boot gehad. Duiken en snorkelen gaat hopelijk nog gebeuren. Het water is rond de 19ºC dus met een wetsuit aan goed te doen. Vandaag voor het eerste gezwommen!

Bloemstengel van dezelfde reuzen plant

Het nadeel van een paar van die stekelige eilanden in zee is dat het weer snel verandert en er een aardige deining staat. In de nacht van woensdag op donderdag waait het hard (5 beaufort) het uit het zuiden, op zich liggen we dan goed, maar....over de bergkam komen de racha's (valwinden) naar beneden scheuren! In heel Patagonië hebben we niet zoveel en niet zulke sterke racha's gehad als die nacht. We doen bijna geen oog dicht. Het giert en fluit om ons heen. Het anker heeft zich weer bewezen, maar wat zal dat vast zitten als we weg willen! De dag erna lijkt het rustig en leggen we de dinhgy zonder motor achter de boot voor de nacht.

Met Anne en Gilles en ´onze´ straathonden op de mirador

Uit het niets komt een valwind en de dinghy wappert achter de boot en draait drie keer om. Daarna maar op dek gelegd, dat slaapt rustiger en zonder dinghy is het lastig de komende maanden.
Gisteren kwam de wind heel zachtjes uit het noord westen, de deining komt dan de baai in en we rollen 20º naar beide kanten. De kleine ongemakken van een zeilend bestaan, maar verder is het heel fijn hier. We blijven nog een paar dagen!

Foto's volgen zsm als de bibliotheek weer open is voor zeer traag wifi.

Land in zicht - 24 februari

Middagpositie 34º07'Zuid 078º14' West
Etmaal 149 mijl afstand Juan Fernandez 40 mijl

De eerste blik op Robinson Crusoe

We hadden een rustige nacht met zoveel bewolking dat de sterren en de maan niet te zien zijn. De zeewatertemperatuur blijft constant rond de 18º Celsius, een beetje koud om straks lang te zwemmen denk ik. De Humboldt stroom heeft ons nog niet verlaten.
Vandaag hoeft er niet gevist te worden, want de tonijn gaat ons nog wel enige dagen voorzien van eten. Gisteren hadden we rauwe tonijn bij het happy hour, helaas dat er op zee geen wijn of zo geschonken wordt, maar de tonijn smaakte prima. Verser kan bijna niet. Deze tonijn is niet zo donkerrood als we die kennen uit de viswinkel, maar je hebt er vast verschillende soorten in.
's Avonds tonijn van de gril en vanmiddag bij de lunch omelet met tonijn. Na vier dagen ben je misschien blij dat hij op is ;-)
Voor vanavond staat er Ceviche van tonijn op het menu, rauwe tonijn ingelegd in zout en citroensap met kruiden. We zijn benieuwd.

De mijlen naar de Juan Fernadez eilanden tellen langzaam maar zeker af. Vanmorgen hadden we eerst drie dolfijnen rond de boot, daarna met hun vrienden erbij zeker tien. Dan weten we al dat we dichterbij komen. Om 13.00 zag Roel voor het eerst de berg (915 meter hoog) op het grote eiland, Robinson Crusoe. Vanavond denken we daar voor anker in de baai te liggen en dan lekker lang samen slapen. De komende dagen wordt rustig, zonnig weer voorspeld, heerlijk!

de weg langs de kust, verderop het dorp

De eilanden zijn ontdekt in 1574 door, je raadt het al, Juan Fernandez. Maar ze zijn bekend vanwege de opstandige matroos Alexander Selkirk die er in 1704 aan land gezet is door de kapitein. Selkirk wilde niet langer op het schip meevaren. Selkirk heeft er ruim 4 jaar overleefd tot er eindelijk een schip langskwam om hem weer naar de vaste wal te brengen. Het verhaal van Selkirk was inspiratie voor Daniël Defoe om zijn boek Robinson Crusoe te schrijven. Ik ken het verhaal, maar het boek uit 1719 ben ik nu pas aan het lezen. Het is een hilarisch relaas van een man waarbij alles fout gaat, maar die wel de hele wereld overkomt. Nu lees ik over de episode in zijn leven dat hij een plantage heeft in Brazilië vlak bij San Salvador. De stranding op de Juan Fernandez eilanden kan dus nog wel even duren want het is een dikke pil. Destijds was het een enorm populair boek met vele herdrukken en navolgingen van andere auteurs. Het heeft het romantische beeld van de eenling op het eiland voorgoed in de literatuur en ons spraakgebruik geplaatst.

In het midden Tara, in de Cumberlandbaai

De Juan Fernandez is een kleine archipel zo'n 300 mijl uit de kust van Chili ter hoogte van Santiago. Het grote eiland het dichtst bij de kust heet Robinson Crusoe, het kleinere eiland 84 mijl verder naar het westen heet Alejandro Selkirk. Het laatste eiland is alleen 's zomers bewoond door Langoesten vissers, een soort kreeften die aan de kust van de vaste wal niet voorkomen. Of we daar ook aanleggen weten we nog niet, eerst is Robinson Crusoe aan beurt.
De hele archipel is een Unesco site vanwege de bijzondere flora en fauna die daar voorkomt. In sommige opzichten lijkt het iets van de Galapagos weg te hebben, maar dan veel minder bekend.
Zo weinig bekend dat er in onze pilot niet eens een kaartje staat en er maar een halve kolom tekst aan gewijd is. Ze zijn er nog, de plaatsen waar je niet makkelijk komt en wij zijn er bijna.

Beet, onze eerste vis - 23 februari

Middagpositie 36º14 Zuid 077º01 West.
Afgelopen etmaal 148 mijl gevaren, afstand tot Juan Fernandez Eilanden 178 mijl

Mooi rustig zeilweer, de wind van achteren.....

Een rustige nacht, we hebben het mooiste zeilweer van de hele wereld wat de wind betreft. 4 beaufort schuin van achteren en de Humboldt stroming help ook nog een knoop per uur mee, dus de voortgang is goed zonder dat we er veel moeite voor hoeven doen. We kunnen zelfs gewoon voorin de punt slapen zo rustig is het.
De maan is pas een sikkeltje en er is veel bewolking dus de nacht is erg donker. Schepen zien we nauwelijks, gistermiddag een vrachtschip op weg naar Rio de Janeiro en de dag ervoor één op weg naar Montevideo. Door de bewolking en de koude golfstroom is het fris buiten en het grootste gedeelte van de wacht zitten we lekker binnen en kijken een serie. Hester heeft ons het een en ander meegegeven en we kijken met plezier een aflevering per dag. Lekker relaxen.

BEET!!!

Ons project voor deze reis is vis vangen. Tot nu toe is het ons nog niet gelukt op een paar makrelen na onder de kust van Engeland zo'n 20 jaar geleden. Fans van het vissen zijn we niet echt, reden nummer één waarom we niets vangen. Er is altijd een reden om het uit te stellen of te stoppen.
Maar vis eten we wel graag en de komende maanden zullen we daar toch echt zelf voor moeten zorgen als we niet alleen blik vis willen eten.

De afgelopen weken hebben we met de vissers onder de andere zeilers gepraat en hun tuig bekeken. Onze IJsselmeer haakjes en blinkertjes hebben we gelijk maar onder in een lade gelegd en naar de viswinkel voor serieus tuig gegaan. Draad waar je een olifant mee op kunt tillen, enge haken, plastic inktvissen en kunstvissen met nog meer enge haken liggen nu in een echte viskoffer. Aan de investering ligt het niet.
Samen met Franck van de Petit Prince en Guy van de Manatai knutselen we onze eerste kunstvissen en inktvissen in elkaar. Met staaldraad voor de scherpe tanden en genoeg frutsels om de vissen aan te trekken, wartels zodat ze mooi zwemmen, lood, van alles. Van Guy kopieer ik gedeelten uit zijn Polynesische visboek zodat we weten wat we kunnen eten.
En dan het visserlatijn, de een zegt diep de ander niet, de een vist alleen met inktvisjes de ander zweert bij een rood witte kunstvis. Voor ons is het allemaal abacadabra. Twee lijnen achter de boot of nog meer? Een haakje met kaviaar erom heen zou binnen 15 minuten een zalm opleveren in de route naar het Chacao Canal, maar helaas. Ook de eerste dag vissen met twee lijnen levert niets op. Een andere hint: vissen bij zonsopkomst, Roel legt vanmorgen om half 10 de hengel uit en tegen 10 uur ratelt de molen: BEET!!

Wat een kanjer van een vis

Mijn wacht is nog niet begonnen, dus ik word uit bed getrommeld. De volgende uren zijn we bezig met onze vis. De snelheid uit de boot, voorzeil ingerold en in de wind gestuurd. Eigenlijk gaat het aan boord brengen redelijk soepel, we volgen de tactiek van Johan en Silvia: Roel haalt de lijn in en houdt hem strak ik haak de vis aan de haak en haal hem op en ik moet zeggen dat hij niet erg tegenspartelt. Het is volgens ons een big eyed tuna, een tonijn dus. Volgens de koffer weegschaal 13 kg en 80 cm lang, een joekel! Het gaat me aan het hart het dier dood te maken, maar zonder dat óók geen vis in de pan.
We maken hem schoon zo goed en kwaad als het gaat, alles is leren en deze maat hebben we nog nooit zelf gedaan. Daarna moeten we ook de halve boot schoonmaken, maar dat hebben we er graag voor over.
Vanavond eten we de eerste tonijn steaks, en we hopen dat Gilles en Anne, die voor ons uit varen naar de Juan Fernandez eilanden, nog niets op het menu hebben voor morgenavond, want van deze vis kunnen we wel een paar dagen eten.

Het geeft de hele dag een soort feestgevoel, we hebben onze eerste vis gevangen!

Wordt vervolgd....

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Weer op zee 20-22 februari

20 februari 11.00 vertrek Puerto Montt bestemming Islas Juan Fernadez, ongeveer 600 mijl
21 februari 12.00 positie: 40º19 S – 075º 04 W dagafstand 165 mijl
22 februari 12.00 positie: 38º15 S – 075º 44 W dagafstand 139 mijl

Met 15,3 knopen een record, de oever suist voorbij

We varen weer! Na een week té veel wind komt er eindelijk een goed weer venster met gematigde zuiden wind om naar buiten te gaan. Roel is weer opgeknapt en de klussen zijn grotendeels af. Eten kan er in ieder geval niet meer bij, de laatste ruimte die er was hebben we volgestouwd met flessen rum en dergelijke. "Ze" die van de Pacific komen zeggen dat je daar niet genoeg van mee kunt nemen want alle alcohol is schaars en duur.

8 maanden was Puerto Montt onze thuisbasis en het is tijd om te vertrekken. Afscheid nemen van de mensen om ons heen kost meer moeite. Met een aantal zeilen we al meer dan een jaar op. Anderen kennen we pas kort maar hebben we een fijn contact mee. Het is steeds weer ontmoeten en loslaten.
Om 10 uur staan ze op de steiger om ons uit te toeteren, geweldig! Wat zullen we ze missen.....

Zo ziet het er buiten uit: Rocas Remolinos vuurtorentje

Gelukkig moet er gewerkt worden, opruimen, diesel tanken en afmelden bij de Armada. Het is een koude, grauwe dag en Puerto Montt ziet er deprimerend uit, we gaan naar de zon. Met de zuidenwind recht op de neus varen we op de motor tot we bij Canal Chacao komen. Een klein stroomgat tussen de binnenzee achter het eiland Chiloé en de oceaan. En stromen dat doet het daar! We zijn met hoog water bij de ingang van het Canal en tegen de tijd dat we 8 mijl verder op het smalste punt varen gaan we 15,3 knopen op de GPS. Dat is vast en zeker een record voor Tara! 6 van onszelf en de rest van stroom.
De hele weg naar buiten hebben we lekker stroom mee. De Pacific ziet er rustig uit dus we varen in een keer door. In de loop van de middag is de zon doorgekomen en onze eerste mijlen op zee zijn prachtig.
We waren een beetje bang dat we de routine verleerd waren, maar die angst was overbodig. Zowel binnen als buiten loopt het gesmeerd.

Bijna buiten, de laatste krijtrots en nog wat branding

Wat ik wel vergeten was, is hoe vervelend die eerste nacht is. Ik ben gammel van de zeebewegingen en de eerste keer dat het donker wordt op zee, Roel slaapt dan al, vind ik vreselijk. Angst voor wat er kan gebeuren, hoe groot en zwart de zee is en hoe koud het is. Of ik niets over het hoofd zie en zulke dingen. De wind is nog pittig en de zeilen zijn nog niet goed afgestemd, het kost me veel moeite om de windpilot goed in te stellen. Dan zit ik te mopperen en ondertussen denk ik: ik krijg het nooit goed, zie je wel ik kan dit niet, of het ding doet het niet. Als alles dan staat ben ik versleten. Slapen van 00.00 tot 3.00 en dan er weer uit voor nog 3 uren nachtwacht, brrrr. Slaapritme ontregeld, eetritme ontregeld. De eerste dag op zee na die eerste nacht is dan ook vooral erg rustig aan doen.
De 2e nacht is prachtig! We hebben een mooie wind van achter, de golven zijn nog iets afgenomen en we vlinderen met beide zeilen voluit door de nacht. Het is veel minder koud en ik kan tot het eind van mijn avondwacht buiten zitten en genieten van de sterrenhemel. In de pot zit muntthee van de laatste munt die we zelf geplukt hebben in Puerto Williams aan het Beagle kanaal. Vaarwel Patagonië we zijn op weg naar nieuwe eilanden.....

Nog steeds in Puerto Montt 17 februari

met Anouk bovenop de Villarica vulkaan bij Pucon

We hebben het blog ernstig verwaarloosd. Na heerlijke weken met Anouk en Jeroen gewoon gewerkt. Eigenlijk niet veel te schrijven en toch iedere dag druk. Maar we gaan ons leven beteren de komende maanden! Als we varen is er iedere dag iets nieuws.

We liggen nog steeds in Puerto Montt. Nu we er bijna weggaan valt het me op dat ik er niet veel over geschreven heb. Op zich is dat ook niet zo verwonderlijk, want er is ook niets over te vertellen. Nou ja, dat je van hier naar Chiloe kan of naar het noorden van Chili. Een werkstad, dat is het. En toch is weggaan niet makkelijk.

met Jeroen kajakken in het fjord Reloncavi

Ook de boten om ons heen hebben daar last van, zouden allang vertrokken zijn, maar de meesten liggen er nog. Het kost moeite om de blik af te wenden van het ijs en de gletsjers en daar palmbomen en tropische eilanden voor in de plaats te denken. De Grote Oceaan heet niet voor niets zo en we moeten toch een paar weken zeilen voor we bij die eerste eilanden komen.

Is dat het wat ons hier houdt? Nee, eigenlijk is het meer dat we een beetje geworteld zijn hier. De buren in de haven zijn onze vrienden geworden en Puerto Montt een stukje van “thuis”.

Happy Hour van half zes tot half zeven

We zien de vulkaan Osorno soms in de wolken, maar we kennen hem ook met een strak blauwe lucht. De Jumbo is een soort AH en het onderling georganiseerde ''happy hour'' aan het eind van de middag voelt als een stamkroeg. En we bedenken steeds weer nieuwe klussen of iets wat toch echt gehaald moet worden.

Na een jaar van weinig zeilen en veel binnenwater gaan we de oceaan op en het is weer spannend. Klopt alles, hoe zit de route in elkaar, de weersystemen, hoe werkt het weerbericht via de boordradio ook alweer. Wel of geen el Niño? Het laatste lijkt trouwens op: nee, geen el Niño. Dat is fijn, want el Niño zou voor ons veel storm en onvoorspelbaar weer betekenen.

versie 4, de bak eronder = 20 meter ketting

Het is verrassend hoeveel er toch weer te klussen is. We vertrouwen de ankerlier niet. Als de motor gedemonteerd is, blijkt er een flinke scheur in het huis te zitten en heeft vocht zijn vernietigende werking kunnen doen. Gelukkig kunnen we een nieuwe bemachtigen. De ankerketting wordt opnieuw gegalvaniseerd en nu we toch bezig zijn, ons hoofdpijn dossier: de kettingbak. De ketting loopt steeds vast bij het ophalen, wat gedoe geeft en potentieel gevaarlijk is. We hebben in Amsterdam en Gran Canaria hier al aan gewerkt, maar goed opgelost is het nog steeds niet. Poging drie, we laten een verlaagde bodem in de kettingbak lassen, waarschijnlijk ook de laatste poging want de bak zit dan helemaal klem in de punt. Met oefenen vanaf de steiger ziet het er prachtig uit, dus we hebben goede hoop voor straks op de ankerplaatsen.

ruim 60 boodschappentassen komen aan boord

Boodschappen doen voor minstens 5 maanden is echt een uitdaging. We hebben alle oude voorraad opgegeten dus we beginnen vanaf 0. Ik heb er een rekenblad voor gemaakt want anders is het niet te overzien. Diverse ritten naar de grote supermarkten en de boot zakt gaandeweg dieper in het water. Het is niet alleen inkopen maar ook dingen zoeken die handig zijn, lang houdbaar zijn, weinig ruimte innemen en toch afwisselend.

Aioli maken met Silvia van de Alea

Als we samen boodschappen doen bij de Jumbo en na anderhalf uur twee karren vol hebben, drinken we even een kop koffie in de cafetaria midden in de supermarkt om de lijsten door te nemen. Als we terug komen bij de karren blijkt alles weer teruggezet in de winkel door overijverig personeel. We hebben ze niet eerder op enige efficiëntie kunnen betrappen, dus het is een super tegenvaller en we moeten weer van vooraf aan beginnen. Maar dat was het diepte punt! Daarna is er dagen ingeslagen, gekookt, geweckt en ingeruimd. Een nieuwe aanwinst is de vacumeermachine.

De Caso VC 100 klein én sterk

Die gaat er (hopelijk) voor zorgen dat we droog meel en rijst zonder beestjes hebben de komende maanden. Het werkt geweldig, ook voor weinig gebruikt gereedschap en onderdelen. Met de andere boten wisselen we recepten uit voor op zee, die heeft dit gevonden en daar is dat te krijgen. Alles ligt nu stampvol dus we kunnen er even tegen.

We hebben anderhalve week geleden al een afscheids BBQ gehouden, maar deze week was er zóveel zuidenwind dat er buiten golven staat van 4-6 meter, geen aanlokkelijk vooruitzicht. We zijn dus weer een beetje watjes geworden, maar het komende weekend hopen we toch echt het zeegat uit te varen. We houden jullie op de hoogte.

Aioli in wording: stilleven

Maar hoe krijg je die ankerbak er nu in?

Ketting gangbaar maken na het galvaniseren