Weer op zee 20-22 februari

20 februari 11.00 vertrek Puerto Montt bestemming Islas Juan Fernadez, ongeveer 600 mijl
21 februari 12.00 positie: 40º19 S – 075º 04 W dagafstand 165 mijl
22 februari 12.00 positie: 38º15 S – 075º 44 W dagafstand 139 mijl

Met 15,3 knopen een record, de oever suist voorbij

We varen weer! Na een week té veel wind komt er eindelijk een goed weer venster met gematigde zuiden wind om naar buiten te gaan. Roel is weer opgeknapt en de klussen zijn grotendeels af. Eten kan er in ieder geval niet meer bij, de laatste ruimte die er was hebben we volgestouwd met flessen rum en dergelijke. "Ze" die van de Pacific komen zeggen dat je daar niet genoeg van mee kunt nemen want alle alcohol is schaars en duur.

8 maanden was Puerto Montt onze thuisbasis en het is tijd om te vertrekken. Afscheid nemen van de mensen om ons heen kost meer moeite. Met een aantal zeilen we al meer dan een jaar op. Anderen kennen we pas kort maar hebben we een fijn contact mee. Het is steeds weer ontmoeten en loslaten.
Om 10 uur staan ze op de steiger om ons uit te toeteren, geweldig! Wat zullen we ze missen.....

Zo ziet het er buiten uit: Rocas Remolinos vuurtorentje

Gelukkig moet er gewerkt worden, opruimen, diesel tanken en afmelden bij de Armada. Het is een koude, grauwe dag en Puerto Montt ziet er deprimerend uit, we gaan naar de zon. Met de zuidenwind recht op de neus varen we op de motor tot we bij Canal Chacao komen. Een klein stroomgat tussen de binnenzee achter het eiland Chiloé en de oceaan. En stromen dat doet het daar! We zijn met hoog water bij de ingang van het Canal en tegen de tijd dat we 8 mijl verder op het smalste punt varen gaan we 15,3 knopen op de GPS. Dat is vast en zeker een record voor Tara! 6 van onszelf en de rest van stroom.
De hele weg naar buiten hebben we lekker stroom mee. De Pacific ziet er rustig uit dus we varen in een keer door. In de loop van de middag is de zon doorgekomen en onze eerste mijlen op zee zijn prachtig.
We waren een beetje bang dat we de routine verleerd waren, maar die angst was overbodig. Zowel binnen als buiten loopt het gesmeerd.

Bijna buiten, de laatste krijtrots en nog wat branding

Wat ik wel vergeten was, is hoe vervelend die eerste nacht is. Ik ben gammel van de zeebewegingen en de eerste keer dat het donker wordt op zee, Roel slaapt dan al, vind ik vreselijk. Angst voor wat er kan gebeuren, hoe groot en zwart de zee is en hoe koud het is. Of ik niets over het hoofd zie en zulke dingen. De wind is nog pittig en de zeilen zijn nog niet goed afgestemd, het kost me veel moeite om de windpilot goed in te stellen. Dan zit ik te mopperen en ondertussen denk ik: ik krijg het nooit goed, zie je wel ik kan dit niet, of het ding doet het niet. Als alles dan staat ben ik versleten. Slapen van 00.00 tot 3.00 en dan er weer uit voor nog 3 uren nachtwacht, brrrr. Slaapritme ontregeld, eetritme ontregeld. De eerste dag op zee na die eerste nacht is dan ook vooral erg rustig aan doen.
De 2e nacht is prachtig! We hebben een mooie wind van achter, de golven zijn nog iets afgenomen en we vlinderen met beide zeilen voluit door de nacht. Het is veel minder koud en ik kan tot het eind van mijn avondwacht buiten zitten en genieten van de sterrenhemel. In de pot zit muntthee van de laatste munt die we zelf geplukt hebben in Puerto Williams aan het Beagle kanaal. Vaarwel Patagonië we zijn op weg naar nieuwe eilanden.....