Juan Fernandez - 24-28 februari

Cumberlandbaai vanaf  Mirador Selkirk

Vier dagen zijn we al op het eiland Robinson Crusoe van de Juan Fernadez archipel. Het is heerlijk hier en vandaag spant de kroon met de hele dag mooi, zonnig en rustig weer.

We liggen voor anker in de Cumberlandbaai, beschut voor winden uit zuidelijke richtingen maar open naar noordelijke richtingen. Aan de baai ligt San Juan Bautista, de hoofdstad van de archipel en daar wonen wel 600 mensen. In de winter dan, want een gedeelte van de bevolking woont de zomermaanden op de andere eilanden om Langoesten te vangen.

Het zeldzame Juan Fernadez Kolibri mannetje

Het klimaat heet mediterraan en het is inderdaad erg aangenaam. Niet te warm, maar wel lekker om in t-shirt buiten te zitten. Het grootste verschil met Puerto Montt is dat het 's nacht nauwelijks afkoelt.
Om het dorp heen rijzen de bergen steil op uit zee. De eilandjes van de archipel zijn allemaal puntjes van een onderzeese bergketen en toevallig steken zij er net (tot 1000 meter) boven uit. Wij kijken uit op de groene kant van het eiland. De meeste wind komt uit het zuiden en door de pieken blijven daar de wolken hangen en valt er regen aan beide kanten van de top. Het lagere gedeelte van het eiland is kaal en droog.

De zuidkant van het eiland vanaf Mirador Selkirk

De grootste inkomstenbron is de vangst van Langoesten, De populariteit was bijna het doodsvonnis van deze dieren, want de vangst liep gestaag terug. Nu gaan bijna alle langoesten naar Europa waar de slow food beweging het opneemt voor kleine ambachtelijke productie. Door deze belangstelling houdt het zich nu in evenwicht: de bewoners beloven ambachtelijk te vangen en de Europeanen in de sterren restaurants betalen een goede prijs voor deze overheerlijke delicatesse.
Wij ook? Nee, wij nog niet, want de afgelopen week hebben wij ons door een enorme hoeveelheid tonijn heen gegeten.

De Huaso´s met hun paarden op de pas

Gelukkig liggen er nog twee Franse boten om ons heen en die hebben we gelijk uitgenodigd om ons te helpen. Vanavond de laatste keer tonijn: als salade in een wrap met onze laatste blaadjes sla.
Hoe jammer ook voor het ego van de visser en onze plaats in de competitie met de Fransen, maar de volgende keer hoop ik op een wat kleinere vis.

Het gemeentehuis van San Juan Batista

Wat kan je hier zoal doen? Winkelen hoort in ieder geval niet in dit rijtje thuis. Er zijn een paar mini en dan écht mini marktjes, waar ze vooral drank verkopen en diepvries spul. Deze week kwam de bevoorradingsboot en wij dachten wel wat verse dingen te kunnen scoren: helaas. Het meeste verse eten gaat op bestelling naar de paar restaurantjes en op de kade wordt de rest verkocht: binnen 10 minuten was alles weg en daar kwamen wij pas een dag later achter. Wachten op de volgende boot, wanneer die komt? Zo rond de 8e maart..... De mensen hier leven met het schema van de boot, die ook het eiland naar het westen aandoet en post en passagiers cq toeristen meeneemt.

Prachtige bloemen onderweg

Wandelen is wel heerlijk hier. Er zijn verschillende wandelingen vanuit het dorp en we hebben er al een paar gelopen. Vandaag zijn we met Anne en Gilles van de Troubadour naar de Mirador de Selkirk gelopen. Het uitkijkpunt waar Selkirk 4 jaar lang de horizon afspeurde naar mogelijke schepen om hem op te pikken. Vanaf het hoogste punt kijk je uit over beide kanten van eiland en het is echt prachtig. Aan de zuidkant zien we dan ook het eilandje Santa Clara liggen. Het eiland verder naar het westen hebben we niet gezien. De route is maar 4 km lang maar wel steil omhoog. Afdalen is dan zo lekker!
Onderweg komen we een paar huaso's tegen (Chileense gaucho's) met hun paarden. De paarden lopen al vanaf 2 maanden mee naar boven en zijn het helemaal gewend. Leuke mannen en iedereen heeft hier wel even tijd voor een praatje. De huaso's hebben ook andere banen, de ene is leraar op de basisschool, de andere visser en de volgende runt een hospedaje voor gasten.

Reusachtige planten:  zoek mij in het midden!

Het leven gaat niet zo snel hier. Auto's zijn er nauwelijks, wegen waar ze op kunnen rijden nog minder. Het populairste vervoermiddel is een quad, een soort brommer op vier wielen.

Wat ook prachtig schijnt te zijn is het onderwater leven. We hebben al een paar keer een school vuurrode vissen om de boot gehad. Duiken en snorkelen gaat hopelijk nog gebeuren. Het water is rond de 19ºC dus met een wetsuit aan goed te doen. Vandaag voor het eerste gezwommen!

Bloemstengel van dezelfde reuzen plant

Het nadeel van een paar van die stekelige eilanden in zee is dat het weer snel verandert en er een aardige deining staat. In de nacht van woensdag op donderdag waait het hard (5 beaufort) het uit het zuiden, op zich liggen we dan goed, maar....over de bergkam komen de racha's (valwinden) naar beneden scheuren! In heel Patagonië hebben we niet zoveel en niet zulke sterke racha's gehad als die nacht. We doen bijna geen oog dicht. Het giert en fluit om ons heen. Het anker heeft zich weer bewezen, maar wat zal dat vast zitten als we weg willen! De dag erna lijkt het rustig en leggen we de dinhgy zonder motor achter de boot voor de nacht.

Met Anne en Gilles en ´onze´ straathonden op de mirador

Uit het niets komt een valwind en de dinghy wappert achter de boot en draait drie keer om. Daarna maar op dek gelegd, dat slaapt rustiger en zonder dinghy is het lastig de komende maanden.
Gisteren kwam de wind heel zachtjes uit het noord westen, de deining komt dan de baai in en we rollen 20º naar beide kanten. De kleine ongemakken van een zeilend bestaan, maar verder is het heel fijn hier. We blijven nog een paar dagen!

Foto's volgen zsm als de bibliotheek weer open is voor zeer traag wifi.