De aankomst in Horta is heerlijk, een magische naam in zeezeilers kringen en in de eeuwen daarvoor voor alle schepen die de Atlantische Oceaan overstaken. Bevoorrading en beschutting in het midden van de oceaan.
We worden welkom geheten door de Spirit of a Geisha waarmee we samen op gevaren hebben en een dag later arriveert de Hoogtij. Het is erg druk in de haven, er liggen zeker 30 boten voor anker want de steigers worden vervangen. Het geeft ons niets, we klaren in in Europa en zijn aangenaam verrast door Horta. Zeer vriendelijk, heerlijk eten en patisserie, super goedkoop in vergelijking met Bermuda/Bahamas/USA, schilderachtige straatjes, prachtige oude gebouwen en groene pleinen. We gaan natuurlijk naar het beroemde café van Peter Sport waar menig zeiler iets te diep in het glaasje kijkt na de oversteek. Maar ook zonder dat is het erg gezellig. We maken mooie wandelingen met Annemiek en Gerco, waaronder rond de oude vulkaankrater. Een middag walvisvaren laat me kennismaken met een grote groep dames potvissen, één van hen heeft een paar maanden oud kalf, heel bijzonder! De Grisso dolfijn is voor mij nieuw, evenals de Loggerhead zeeschildpad. Een heerlijke middag!
De laatste dag besteden we aan het aanbrengen van onze “boot handtekening” tussen de honderden die al geschilderd zijn op de kade muren. Ik dacht, “dat doen we even” maar het was meer werk én emotioneler dan gedacht. Uiteindelijk wordt de samenvatting: Antarctica-Alaska. Strikt genomen zou het Patagonië- Alaska moeten zijn. We hebben Antarctica niet met Tara maar met een andere boot bezeild vanuit Puerto Williams, voor ons was het wel een belangrijke mijlpaal in onze reis, dus ze mag erbij. Emotioneel omdat het begin en eind nu vaststaan. Dit is het begin van afscheid nemen van ons zeilende bestaan. Ons reizende bestaan hoop ik nog heel lang vol te houden ;-)
We varen naar Velas op Sao Jorge, een totaal ander eiland, lang, smal en ruim 1000 meter hoog in het midden. De dorpjes “Faja’s” aan de kust in de diepe dalen zijn veelal verlaten. De geschiedenis van de Azoren kent vele hoogte én dieptepunten en Sao Jorge vertelt het verhaal. Bloeiende gemeenschappen, vruchtbare grond en groen. Maar ook orkanen, winterstormen, vulkaanuitbarstingen, aardbevingen en landverschuivingen. De bloeiende Citrus en druiven teelt werd een paar jaar na elkaar getroffen door gewasziekten en verdwenen van de eilanden. Invallen van piraten en plunderingen van de welvarende stadjes. De bewoners zijn een volk wat om kan gaan met tegenslagen. Zij die geen vooruitzichten hadden emigreerden, veel naar Amerika, Canada of Portugal.
Op Sao Jorge ontmoeten we een Canadese Azoriaan die ieder jaar terug komt om een maand te vissen met zijn familie. Ze vieren het feest van de Heilige Geest. Wij dachten, natuurlijk, het is Pinksteren, maar komen er later achter dat ze het vieren vanaf Pinksteren de hele zomer door. De weken erna komen we steeds andere Heilige Geest feesten tegen van andere familiegroepen.
Er is een speciaal gemeenschapshuis van de familie waar de foto’s van de familie patriarchen hangen en de Heilige Geest kronen uitgestald zijn. De oudste kroon is ruim 400 jaar oud en door de voorvaderen beschermd tegen de piraten invallen door haar te begraven. Ieder jaar neemt een familielid het feest, wat dagen duurt, onder de hoede en zorgt voor eten en drinken. Of het is om de Heilige Geest te bedanken of om iets te vragen is ons niet helder. We schuiven ‘s avonds aan en worden rijkelijk bedeeld met lokale lekkernijen.
Na het eten wordt er met zijn allen (zeker 60 mensen) liederen gezongen bij de kronen en gaan er uitgebreide schalen zoete hapjes rond. De drank die daarna komt laten we voorbij gaan, het is duidelijk een familiefeest waarvoor velen van andere eilanden en zelfs landen gekomen zijn. Er wordt ons uitgelegd dat in een land als de Azoren, zo afgelegen en waar er zoveel onvoorspelbare bedreigingen zijn, de familie en gemeenschap erg belangrijk zijn om te overleven. Door de feesten benadruk je de band en de wederzijdse steun. Helaas gaan we de dag erop al verder, want we hebben een uitnodiging om bij het zegenen van de kalveren te zijn, waarbij er ook één op de BBQ gaat, als ik het goed heb begrepen.
We gaan nog snel even naar de winkel om de lekkerste kaas van alle eilanden in te slaan, Sao Jorge kaas is pittig en stevig. Dit eiland zijn we té kort geweest!
Foto's van de walvistocht vanuit Horta, op de tweede foto staan moeder en kalf Potvis, verder Grisso Dolfijn en Loggerhead schildpad.
Wandelingen met Annemiek en Gerco, De krater van Faial, op de terugweg trekken de wolken op en zien te de top van Pico aan de overkant.
Ook een wandeling door bossen en langs oude waterkanaaltjes over de bergen/heuvels naar de kust, het zwarte strand van Praia da Faja.
Na afloop wat drinken bij Peter Sport. Bij de drank bestel je Limpets (puntkokkel), schelpdieren die in overvloed groeien op de rotsen. Ze worden hier bereid als escargots.
Op de eerste verdieping is een museumpje van potvistanden en walvisbotten kunst. Ooit begonnen als tijdverdrijf voor de walvisvaarders, uitgegroeid tot prachtige lokale kunstvoorwerpen. Nu mag walvistand en bot niet meer 'geoogst' worden, zelfs niet als de walvis dood aanspoelt. Alleen nog oude tanden mogen gebruikt worden.
Velas, uitzicht vanuit het havenstadje van Sao Jorge. De walvisboten liggen als cultureel erfgoed (klein!!) in de vissershaven. Er wordt ook mee geoefend, maar niet meer mee gejaagd. Bij Sao Jorge (St Joris) hoort natuurlijk een Draak, hier op het centrale plein van Velas.
Het eiland Pico ligt tegenover Sao Jorge, de vulkaan heeft een hoedje op: ander weer op komst. Dat merken we de volgende dag als we naar Terceira varen. Harde wind en van Sao Jorge zien we alleen de onderste 100 meter en watervallen. Op het puntje de vuurtoren van Sao Jorge, met de regenwolken erachter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten