Land in zicht - 24 februari

Middagpositie 34º07'Zuid 078º14' West
Etmaal 149 mijl afstand Juan Fernandez 40 mijl

De eerste blik op Robinson Crusoe

We hadden een rustige nacht met zoveel bewolking dat de sterren en de maan niet te zien zijn. De zeewatertemperatuur blijft constant rond de 18º Celsius, een beetje koud om straks lang te zwemmen denk ik. De Humboldt stroom heeft ons nog niet verlaten.
Vandaag hoeft er niet gevist te worden, want de tonijn gaat ons nog wel enige dagen voorzien van eten. Gisteren hadden we rauwe tonijn bij het happy hour, helaas dat er op zee geen wijn of zo geschonken wordt, maar de tonijn smaakte prima. Verser kan bijna niet. Deze tonijn is niet zo donkerrood als we die kennen uit de viswinkel, maar je hebt er vast verschillende soorten in.
's Avonds tonijn van de gril en vanmiddag bij de lunch omelet met tonijn. Na vier dagen ben je misschien blij dat hij op is ;-)
Voor vanavond staat er Ceviche van tonijn op het menu, rauwe tonijn ingelegd in zout en citroensap met kruiden. We zijn benieuwd.

De mijlen naar de Juan Fernadez eilanden tellen langzaam maar zeker af. Vanmorgen hadden we eerst drie dolfijnen rond de boot, daarna met hun vrienden erbij zeker tien. Dan weten we al dat we dichterbij komen. Om 13.00 zag Roel voor het eerst de berg (915 meter hoog) op het grote eiland, Robinson Crusoe. Vanavond denken we daar voor anker in de baai te liggen en dan lekker lang samen slapen. De komende dagen wordt rustig, zonnig weer voorspeld, heerlijk!

de weg langs de kust, verderop het dorp

De eilanden zijn ontdekt in 1574 door, je raadt het al, Juan Fernandez. Maar ze zijn bekend vanwege de opstandige matroos Alexander Selkirk die er in 1704 aan land gezet is door de kapitein. Selkirk wilde niet langer op het schip meevaren. Selkirk heeft er ruim 4 jaar overleefd tot er eindelijk een schip langskwam om hem weer naar de vaste wal te brengen. Het verhaal van Selkirk was inspiratie voor Daniël Defoe om zijn boek Robinson Crusoe te schrijven. Ik ken het verhaal, maar het boek uit 1719 ben ik nu pas aan het lezen. Het is een hilarisch relaas van een man waarbij alles fout gaat, maar die wel de hele wereld overkomt. Nu lees ik over de episode in zijn leven dat hij een plantage heeft in Brazilië vlak bij San Salvador. De stranding op de Juan Fernandez eilanden kan dus nog wel even duren want het is een dikke pil. Destijds was het een enorm populair boek met vele herdrukken en navolgingen van andere auteurs. Het heeft het romantische beeld van de eenling op het eiland voorgoed in de literatuur en ons spraakgebruik geplaatst.

In het midden Tara, in de Cumberlandbaai

De Juan Fernandez is een kleine archipel zo'n 300 mijl uit de kust van Chili ter hoogte van Santiago. Het grote eiland het dichtst bij de kust heet Robinson Crusoe, het kleinere eiland 84 mijl verder naar het westen heet Alejandro Selkirk. Het laatste eiland is alleen 's zomers bewoond door Langoesten vissers, een soort kreeften die aan de kust van de vaste wal niet voorkomen. Of we daar ook aanleggen weten we nog niet, eerst is Robinson Crusoe aan beurt.
De hele archipel is een Unesco site vanwege de bijzondere flora en fauna die daar voorkomt. In sommige opzichten lijkt het iets van de Galapagos weg te hebben, maar dan veel minder bekend.
Zo weinig bekend dat er in onze pilot niet eens een kaartje staat en er maar een halve kolom tekst aan gewijd is. Ze zijn er nog, de plaatsen waar je niet makkelijk komt en wij zijn er bijna.

Beet, onze eerste vis - 23 februari

Middagpositie 36º14 Zuid 077º01 West.
Afgelopen etmaal 148 mijl gevaren, afstand tot Juan Fernandez Eilanden 178 mijl

Mooi rustig zeilweer, de wind van achteren.....

Een rustige nacht, we hebben het mooiste zeilweer van de hele wereld wat de wind betreft. 4 beaufort schuin van achteren en de Humboldt stroming help ook nog een knoop per uur mee, dus de voortgang is goed zonder dat we er veel moeite voor hoeven doen. We kunnen zelfs gewoon voorin de punt slapen zo rustig is het.
De maan is pas een sikkeltje en er is veel bewolking dus de nacht is erg donker. Schepen zien we nauwelijks, gistermiddag een vrachtschip op weg naar Rio de Janeiro en de dag ervoor één op weg naar Montevideo. Door de bewolking en de koude golfstroom is het fris buiten en het grootste gedeelte van de wacht zitten we lekker binnen en kijken een serie. Hester heeft ons het een en ander meegegeven en we kijken met plezier een aflevering per dag. Lekker relaxen.

BEET!!!

Ons project voor deze reis is vis vangen. Tot nu toe is het ons nog niet gelukt op een paar makrelen na onder de kust van Engeland zo'n 20 jaar geleden. Fans van het vissen zijn we niet echt, reden nummer één waarom we niets vangen. Er is altijd een reden om het uit te stellen of te stoppen.
Maar vis eten we wel graag en de komende maanden zullen we daar toch echt zelf voor moeten zorgen als we niet alleen blik vis willen eten.

De afgelopen weken hebben we met de vissers onder de andere zeilers gepraat en hun tuig bekeken. Onze IJsselmeer haakjes en blinkertjes hebben we gelijk maar onder in een lade gelegd en naar de viswinkel voor serieus tuig gegaan. Draad waar je een olifant mee op kunt tillen, enge haken, plastic inktvissen en kunstvissen met nog meer enge haken liggen nu in een echte viskoffer. Aan de investering ligt het niet.
Samen met Franck van de Petit Prince en Guy van de Manatai knutselen we onze eerste kunstvissen en inktvissen in elkaar. Met staaldraad voor de scherpe tanden en genoeg frutsels om de vissen aan te trekken, wartels zodat ze mooi zwemmen, lood, van alles. Van Guy kopieer ik gedeelten uit zijn Polynesische visboek zodat we weten wat we kunnen eten.
En dan het visserlatijn, de een zegt diep de ander niet, de een vist alleen met inktvisjes de ander zweert bij een rood witte kunstvis. Voor ons is het allemaal abacadabra. Twee lijnen achter de boot of nog meer? Een haakje met kaviaar erom heen zou binnen 15 minuten een zalm opleveren in de route naar het Chacao Canal, maar helaas. Ook de eerste dag vissen met twee lijnen levert niets op. Een andere hint: vissen bij zonsopkomst, Roel legt vanmorgen om half 10 de hengel uit en tegen 10 uur ratelt de molen: BEET!!

Wat een kanjer van een vis

Mijn wacht is nog niet begonnen, dus ik word uit bed getrommeld. De volgende uren zijn we bezig met onze vis. De snelheid uit de boot, voorzeil ingerold en in de wind gestuurd. Eigenlijk gaat het aan boord brengen redelijk soepel, we volgen de tactiek van Johan en Silvia: Roel haalt de lijn in en houdt hem strak ik haak de vis aan de haak en haal hem op en ik moet zeggen dat hij niet erg tegenspartelt. Het is volgens ons een big eyed tuna, een tonijn dus. Volgens de koffer weegschaal 13 kg en 80 cm lang, een joekel! Het gaat me aan het hart het dier dood te maken, maar zonder dat óók geen vis in de pan.
We maken hem schoon zo goed en kwaad als het gaat, alles is leren en deze maat hebben we nog nooit zelf gedaan. Daarna moeten we ook de halve boot schoonmaken, maar dat hebben we er graag voor over.
Vanavond eten we de eerste tonijn steaks, en we hopen dat Gilles en Anne, die voor ons uit varen naar de Juan Fernandez eilanden, nog niets op het menu hebben voor morgenavond, want van deze vis kunnen we wel een paar dagen eten.

Het geeft de hele dag een soort feestgevoel, we hebben onze eerste vis gevangen!

Wordt vervolgd....

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Weer op zee 20-22 februari

20 februari 11.00 vertrek Puerto Montt bestemming Islas Juan Fernadez, ongeveer 600 mijl
21 februari 12.00 positie: 40º19 S – 075º 04 W dagafstand 165 mijl
22 februari 12.00 positie: 38º15 S – 075º 44 W dagafstand 139 mijl

Met 15,3 knopen een record, de oever suist voorbij

We varen weer! Na een week té veel wind komt er eindelijk een goed weer venster met gematigde zuiden wind om naar buiten te gaan. Roel is weer opgeknapt en de klussen zijn grotendeels af. Eten kan er in ieder geval niet meer bij, de laatste ruimte die er was hebben we volgestouwd met flessen rum en dergelijke. "Ze" die van de Pacific komen zeggen dat je daar niet genoeg van mee kunt nemen want alle alcohol is schaars en duur.

8 maanden was Puerto Montt onze thuisbasis en het is tijd om te vertrekken. Afscheid nemen van de mensen om ons heen kost meer moeite. Met een aantal zeilen we al meer dan een jaar op. Anderen kennen we pas kort maar hebben we een fijn contact mee. Het is steeds weer ontmoeten en loslaten.
Om 10 uur staan ze op de steiger om ons uit te toeteren, geweldig! Wat zullen we ze missen.....

Zo ziet het er buiten uit: Rocas Remolinos vuurtorentje

Gelukkig moet er gewerkt worden, opruimen, diesel tanken en afmelden bij de Armada. Het is een koude, grauwe dag en Puerto Montt ziet er deprimerend uit, we gaan naar de zon. Met de zuidenwind recht op de neus varen we op de motor tot we bij Canal Chacao komen. Een klein stroomgat tussen de binnenzee achter het eiland Chiloé en de oceaan. En stromen dat doet het daar! We zijn met hoog water bij de ingang van het Canal en tegen de tijd dat we 8 mijl verder op het smalste punt varen gaan we 15,3 knopen op de GPS. Dat is vast en zeker een record voor Tara! 6 van onszelf en de rest van stroom.
De hele weg naar buiten hebben we lekker stroom mee. De Pacific ziet er rustig uit dus we varen in een keer door. In de loop van de middag is de zon doorgekomen en onze eerste mijlen op zee zijn prachtig.
We waren een beetje bang dat we de routine verleerd waren, maar die angst was overbodig. Zowel binnen als buiten loopt het gesmeerd.

Bijna buiten, de laatste krijtrots en nog wat branding

Wat ik wel vergeten was, is hoe vervelend die eerste nacht is. Ik ben gammel van de zeebewegingen en de eerste keer dat het donker wordt op zee, Roel slaapt dan al, vind ik vreselijk. Angst voor wat er kan gebeuren, hoe groot en zwart de zee is en hoe koud het is. Of ik niets over het hoofd zie en zulke dingen. De wind is nog pittig en de zeilen zijn nog niet goed afgestemd, het kost me veel moeite om de windpilot goed in te stellen. Dan zit ik te mopperen en ondertussen denk ik: ik krijg het nooit goed, zie je wel ik kan dit niet, of het ding doet het niet. Als alles dan staat ben ik versleten. Slapen van 00.00 tot 3.00 en dan er weer uit voor nog 3 uren nachtwacht, brrrr. Slaapritme ontregeld, eetritme ontregeld. De eerste dag op zee na die eerste nacht is dan ook vooral erg rustig aan doen.
De 2e nacht is prachtig! We hebben een mooie wind van achter, de golven zijn nog iets afgenomen en we vlinderen met beide zeilen voluit door de nacht. Het is veel minder koud en ik kan tot het eind van mijn avondwacht buiten zitten en genieten van de sterrenhemel. In de pot zit muntthee van de laatste munt die we zelf geplukt hebben in Puerto Williams aan het Beagle kanaal. Vaarwel Patagonië we zijn op weg naar nieuwe eilanden.....

Nog steeds in Puerto Montt 17 februari

met Anouk bovenop de Villarica vulkaan bij Pucon

We hebben het blog ernstig verwaarloosd. Na heerlijke weken met Anouk en Jeroen gewoon gewerkt. Eigenlijk niet veel te schrijven en toch iedere dag druk. Maar we gaan ons leven beteren de komende maanden! Als we varen is er iedere dag iets nieuws.

We liggen nog steeds in Puerto Montt. Nu we er bijna weggaan valt het me op dat ik er niet veel over geschreven heb. Op zich is dat ook niet zo verwonderlijk, want er is ook niets over te vertellen. Nou ja, dat je van hier naar Chiloe kan of naar het noorden van Chili. Een werkstad, dat is het. En toch is weggaan niet makkelijk.

met Jeroen kajakken in het fjord Reloncavi

Ook de boten om ons heen hebben daar last van, zouden allang vertrokken zijn, maar de meesten liggen er nog. Het kost moeite om de blik af te wenden van het ijs en de gletsjers en daar palmbomen en tropische eilanden voor in de plaats te denken. De Grote Oceaan heet niet voor niets zo en we moeten toch een paar weken zeilen voor we bij die eerste eilanden komen.

Is dat het wat ons hier houdt? Nee, eigenlijk is het meer dat we een beetje geworteld zijn hier. De buren in de haven zijn onze vrienden geworden en Puerto Montt een stukje van “thuis”.

Happy Hour van half zes tot half zeven

We zien de vulkaan Osorno soms in de wolken, maar we kennen hem ook met een strak blauwe lucht. De Jumbo is een soort AH en het onderling georganiseerde ''happy hour'' aan het eind van de middag voelt als een stamkroeg. En we bedenken steeds weer nieuwe klussen of iets wat toch echt gehaald moet worden.

Na een jaar van weinig zeilen en veel binnenwater gaan we de oceaan op en het is weer spannend. Klopt alles, hoe zit de route in elkaar, de weersystemen, hoe werkt het weerbericht via de boordradio ook alweer. Wel of geen el Niño? Het laatste lijkt trouwens op: nee, geen el Niño. Dat is fijn, want el Niño zou voor ons veel storm en onvoorspelbaar weer betekenen.

versie 4, de bak eronder = 20 meter ketting

Het is verrassend hoeveel er toch weer te klussen is. We vertrouwen de ankerlier niet. Als de motor gedemonteerd is, blijkt er een flinke scheur in het huis te zitten en heeft vocht zijn vernietigende werking kunnen doen. Gelukkig kunnen we een nieuwe bemachtigen. De ankerketting wordt opnieuw gegalvaniseerd en nu we toch bezig zijn, ons hoofdpijn dossier: de kettingbak. De ketting loopt steeds vast bij het ophalen, wat gedoe geeft en potentieel gevaarlijk is. We hebben in Amsterdam en Gran Canaria hier al aan gewerkt, maar goed opgelost is het nog steeds niet. Poging drie, we laten een verlaagde bodem in de kettingbak lassen, waarschijnlijk ook de laatste poging want de bak zit dan helemaal klem in de punt. Met oefenen vanaf de steiger ziet het er prachtig uit, dus we hebben goede hoop voor straks op de ankerplaatsen.

ruim 60 boodschappentassen komen aan boord

Boodschappen doen voor minstens 5 maanden is echt een uitdaging. We hebben alle oude voorraad opgegeten dus we beginnen vanaf 0. Ik heb er een rekenblad voor gemaakt want anders is het niet te overzien. Diverse ritten naar de grote supermarkten en de boot zakt gaandeweg dieper in het water. Het is niet alleen inkopen maar ook dingen zoeken die handig zijn, lang houdbaar zijn, weinig ruimte innemen en toch afwisselend.

Aioli maken met Silvia van de Alea

Als we samen boodschappen doen bij de Jumbo en na anderhalf uur twee karren vol hebben, drinken we even een kop koffie in de cafetaria midden in de supermarkt om de lijsten door te nemen. Als we terug komen bij de karren blijkt alles weer teruggezet in de winkel door overijverig personeel. We hebben ze niet eerder op enige efficiëntie kunnen betrappen, dus het is een super tegenvaller en we moeten weer van vooraf aan beginnen. Maar dat was het diepte punt! Daarna is er dagen ingeslagen, gekookt, geweckt en ingeruimd. Een nieuwe aanwinst is de vacumeermachine.

De Caso VC 100 klein én sterk

Die gaat er (hopelijk) voor zorgen dat we droog meel en rijst zonder beestjes hebben de komende maanden. Het werkt geweldig, ook voor weinig gebruikt gereedschap en onderdelen. Met de andere boten wisselen we recepten uit voor op zee, die heeft dit gevonden en daar is dat te krijgen. Alles ligt nu stampvol dus we kunnen er even tegen.

We hebben anderhalve week geleden al een afscheids BBQ gehouden, maar deze week was er zóveel zuidenwind dat er buiten golven staat van 4-6 meter, geen aanlokkelijk vooruitzicht. We zijn dus weer een beetje watjes geworden, maar het komende weekend hopen we toch echt het zeegat uit te varen. We houden jullie op de hoogte.

Aioli in wording: stilleven

Maar hoe krijg je die ankerbak er nu in?

Ketting gangbaar maken na het galvaniseren

Fijne Kerstdagen & een gelukkig 2015

2014 in vogelvlucht

De haven is hier in kerstsfeer: de zonnebrandcreme tevoorschijn gehaald, de zomerhuisjes worden al voller, de parilla's (bbq's ter grote van een olievat) worden opgestookt. Kerst in de zomer blijft voor ons een combinatie die een beetje vreemd aanvoelt. Toch heb ik de lichtjes opgehangen en om half 10 's avonds zijn ze eindelijk te zien.
Om het nog verwarrender te maken heet kerst in Chili Pasqua (pasen?) Hoe dat komt zijn we nog niet achter, eerst dachten we dat alle Pasqua broden in de winkel nog over waren van de pasen. Nu mensen elkaar  "Buena Pasqua" wensen zit het kennelijk toch anders in elkaar. Ook de kerstboom heet Arbol de Pasqua. Vreemde jongens die Chilenen.

Kerststerren in overvloed, bomen van wel 4 mter hoog

Neemt niet weg dat we iedereen vanuit het zuiden een hele warme kerst wensen! Onze gedachten zijn weer veel bij de familie en vrienden in Nederland. Dit jaar hebben we zoon Jeroen bij ons aan boord (Anouk is net weg) en vieren we straks kerst bij onze Franse buren van de Petit Prince, ook een beetje familie, dus het voelt een stuk fijner dan onze eenzame kerst vorig jaar.



Voor 2015 wensen we iedereen de wind in de zeilen, gezondheid en geluk. Dank voor het lezen en de reacties, tot het volgende blog!

Rondom Santiago tot Puerto Montt okt-nov

Gletsjer in Cajon del Maipo met bergmeertje

We gaan de bergen in. Als je van Santiago naar het oosten rijdt zit je binnen twee uur hoog in de bergen. 's Winters kan je er skiën en nu in het voorjaar loopt alles uit als we de kloof Cajon del Maipo inrijden. De sneeuw komt dichterbij en de bomen verdwijnen langzamerhand. We hebben niets geregeld, maar dat blijkt hier niet handig. De Refugio Alleman, met prachtig uitzicht op de gletsjer, wil ons niet ontvangen. Er zijn weliswaar geen andere gasten maar we hebben ons niet van te voren gemeld en regel is regel, zelfs al komen we van ver.

Prachtige kleuren onderweg door de aardlagen, hier ijzer

Het andere guesthouse zit helemaal vol met een schoolreisje, maar geeft ons een adres van cabaña's (hutten) in het dorpje aan de overkant. Slaapplaats geregeld, maar er blijkt geen winkel en het enige restaurant heeft niet veel zin om ons te eten te geven. Ik laat me niet zo snel afschepen, anders moeten we 30 km terug over de grindweg en daar hebben we geen zin in. Zielig verhaal dat niemand ons wil hebben en dat we nergens kunnen eten en uiteindelijk gaat de señora overstag. We mogen komen. Ik had niet moeten schrijven dat we het minder luxe wilden hebben, want nu komen we in het andere uiterste.

Lopen naar boven, warm én sneeuw!

De mijnwerkers uit de buurt eten hier en daar is het menu op afgestemd: een enorme berg puree, een doorgebakken lapje, en een hapje wortels. De fles wijn is de allergoedkoopste Santa Rita en zeker 25 graden, maar we kunnen lekker buiten zitten bij onze hut en gaan niet hongerig naar bed.

De volgende ochtend zijn we bij het ontbijt al gepromoveerd tot “Mi Cariños” (mijn liefjes). We hebben in ieder geval genoeg fooi gegeven en zijn verzekerd van eten de komende dagen.

We lopen naar boven richting de gletsjer. We kunnen tot het meertje komen, verder is de sneeuw te zacht. Helemaal niet erg, want dit is al hoog genoeg voor mij. De uitzichten zijn prachtig en de natuur ook, nog even een sneeuwballen gevecht en dan langzaam weer naar beneden. 

Roel te paard in de Andés. 

We maken een paardrijrit en dat bevalt mij matig. De paarden zijn schrikkerig en wandelen in de bergen is al een uitdaging, paardrijden blijkt dat nog meer te zijn. Mijn paard kijkt bij het verlaten van het dorp een paar keer achterom, ik denk nog dat hij mij wil zien en klop hem braaf op de hals. Voor hem betekent het waarschijnlijk dat hij met mij geen rekening hoeft te houden, want hij keert om en loopt resoluut terug naar huis, wat ik ook doe of zeg. De dorpsbewoners kijken lachend toe en de baas komt terug om paard en mij op te halen. De rest van de rit lopen we aan de leiband.

Termas Valle de Colina 

Verderop komt een hond uit de bosjes, laatst waren er poema's dus de paarden schrikken zich een ongeluk en wij ook. We lopen langs een steile aardverschuiving en het enige moment dat ik echt kan genieten, is als we naast het paard staan om het uitzicht te bewonderen. Roel gaat het gelukkig een stuk beter af!

Dan nog naar de thermale baden verder op in de bergen. Onze huurauto haalt het allemaal nét over de grindwegen en door de kleine riviertjes. Het gaat steeds meer op een maanlandschap lijken. De baden zijn lekker warm en modderig, zo uit de bergen met vulkanische warmte. Helemaal gestoofd gaan we terug naar beneden.

Een laatste stop in het toeristische San Jose del Maipo tot slot, voor we weer door de heksenketel van Santiago naar het westen rijden.

Woeste golven op de  kust bij Isla Negra

Isla Negra was ooit een gehuchtje aan zee, nu is het een dorpje wat bestaat uit honderden zomerhuisjes en een paar hostels voor de zee-genieters. De kust doet een beetje Bretons aan met grote rotsen en stoere golven. We gaan hier naar toe om het kusthuis van Pablo Neruda te bezoeken. Zij collectie houten boegbeelden, schelpen, zeekaarten en tal van andere bijzonder vondsten geeft het huis en aparte sfeer. Hij was dol op varen en water, maar alleen vanaf de kant.

Het zeilbootje naast het huis van Pablo Neruda

Naast zijn huis staat een mooi houten zeilbootje, waar hij graag in de kuip zat en een borreltje dronk met vrienden, dan had hij ook het gevoel op zee te zijn geweest. In de tuin staat een oude locomotief en iedere ruimte heeft zijn eigen verhaal. Zijn werkplek met uitzicht over zee heeft een golfplaten dak, als het dan regende herinnerde het geluid hem aan zijn jeugd in het zuiden van Chili. Eigenlijk zijn de huizen een soort gedichten en daar een poosje rond te dwalen heeft hetzelfde effect als het lezen van zijn gedichten. Speelsheid, verliefdheid, met andere ogen kijken naar dezelfde dingen.

Casa Marin, vlak bij Isla Negra

Vlak achter de kuststrook liggen de eerste wijngaarden waar witte wijnen gemaakt worden. Dus er kan weer geproefd worden. Het is hier een stuk koeler dan in de Centrale Vallei en daar doen de witte wijn druiven het goed. De streken Casablanca en Leida zijn bij uitstek witte wijn gebieden. De witte Sauvignon Gris van het huis Marin is bij ons favoriet, wat is die lekker. Hier zijn de wijn “huizen” die we bezoeken overigens een stuk minder poeha-achtig dan rondom Santa Cruz. Gewoon een mooi gebouw rondom een binnenplaats en een fijne ruimte om te proeven is al genoeg. Het past ook beter bij de sfeer van het omliggende landschap, met zijn duinen en bossen.

Presidentieel paleis "Casa de Moneda"

Nog een paar dagen Santiago maken het plaatje compleet. Er wonen miljoenen mensen en vaak hangt er een dikke smog, vooral in de zomer. Het centrum heeft prachtige oude gebouwen, mooie groene parken en een vriendelijke sfeer. We doen weer een Tour for Tips, wat een leuke rondleiding! De verhalen over de ontwikkeling van de stad, de val van Allende, de dictatuur van Pinochet en grappige details maken dat we binnenstad beter leren kennen.

Toegang park Santa Lucia

Een sterk staaltje marketing vinden we de “Koffie met Benen”. Chili was van oudsher een theeland en toen de koffie geïntroduceerd werd in de jaren 70 liep het niet storm. De “Koffie met Benen” bracht daar verandering in. In de zakenbuurten verrezen tussen de winkels koffietentjes met dames in korte rokjes, die op een verhoging koffie maken voor de heren. Een poosje was het nieuwtje eraf, maar nu bloeit het weer als vanouds door een hang naar nog bloter. Er zijn zelfs drie uitvoeringen met verschillende roklengtes, waarbij de ramen ondoorzichtiger worden naarmate de rokjes korter. Het hoogtepunt van de dag in de kortste rokjes zaak is één minuut dat er een serveerster topless komt, maar welke minuut is dat?? daar kan je een dag op wachten. Voor ons buitenstaanders zijn deze laatste tenten onvindbaar, maar de gewone “Koffie met Benen” komen we opeens overal tegen. Roel haalt vanaf nu de koffie dat snap je!

Deur in Chascona, Pablo Neruda

We zwerven door de zonnige stad. We bezoeken Chascona, het derde– en laatste- huis van Pablo Neruda en zijn vrouw Mathilde, even bijzonder als de vorigen. Neruda overleed in Santiago, enkele dagen na de coup in 1973 en de condoleance bezoeken vonden hier plaats. Het huis was in de tussentijd geplunderd en gedeeltelijk vernield door de militairen. Het Museo de la Memoria, het museum van de herinnering, over de coup in 1973 en de dictatoriale jaren van Pinochet daarna maakt indruk op ons. We kijken de films 'NO' en 'Machuca' over die tijd en verdiepen ons in die belangrijke periode voor Chili. Nog steeds zijn Chilenen verdeeld, soms tot in families toe, over Pinochet.

Wisseling van de wacht, Presidentieel Paleis

Voor de een was het de weldoener die Chili gered heeft van de chaos en de ondergang, voor de ander was het de wrede dictator die opdracht gaf tot moorden en onderdrukken.

De wisseling van de wacht bij het presidentieel paleis is een uitgebreide militaire ceremonie en doet erg stijf aan. Strak in het gelid, gepoetste laarzen en marsmuziek. We realiseren ons dat we dat militair vertoon helemaal niet gewend zijn en we zijn er niet rouwig om. Erom heen wordt gestaakt door bankmedewerkers voor betere arbeidsomstandigheden. Wat een levendige stad. We hebben een klein appartementje voor de dagen in Santiago en we voelen ons weer een beetje stads.

Blik op Puerto Montt en de vulkaan Osorno

Maar de vakantie zit er op, na al het zwerven trekt de boot weer. Het is wel even wennen in Puerto Montt: de temperatuur komt er nog niet boven de 15 graden en iedere dag 4 seizoenen weer. Er moet nodig gewerkt worden dus we brengen onze dagen door met klussen, dan wel boodschappen doen voor de volgende klus. Ik vind een yogaklasje waar ik met de buurvrouwen van de haven naar toe ga. We barbecueën samen met de andere overwinteraars in de speciale bbq ruimte in het clubhuis en bereiden ons voor op de oversteek door de Pacific in 2015. De dagen van november vliegen voorbij en aan het eind van de maand komt dochter Anouk naar ons toe. Een betere en leukere stok achter de deur om alles af te maken is nauwelijks denkbaar!

Rondom Santiago, Valparaíso & Santa Cruz - oktober

"Ik zou met je willen doen -wat de lente met de bloemen doet"
gedicht van Pablo Neruda op garagedeur in Valparaíso

Op de terugweg naar Chili gaan we 2 weken op bezoek bij vrienden van lang geleden. Heerlijk om bij te praten en te genieten van het huiselijke leven, de weken vliegen voorbij!

Dat is toch iets bijzonders van tijd. Soms zou je de uren stil willen zetten omdat het veel te vlug gaat, soms ben je maar een paar dagen onderweg en lijken het weken.

Dat laatste overkomt ons de twee weken daarna. We maken een vier windstreken rondje om de hoofdstad Santiago heen. Omdat Chili zo smal is rijd je een paar uur en je bent in een heel ander landschap. In de lengte richting van Chili duurt een reis weken: 4300 kilometer!

De baai van Valparaíso vanaf Cerro BellaVista

Eerst naar het noorden naar de havenstad Valparaíso, het “paradijselijke dal” met een mooie natuurlijke haven. Een “booming” stad uit de 18e en 19e eeuw. Alle scheepvaart naar noord en zuid kwam hier langs en er werd volop gebruik gemaakt van de faciliteiten van Valparaíso. Met de opening van het Panama kanaal in 1914 kwam er een abrupt einde aan de grote welvaart. Valparaíso is nog wel de tweede stad in Chili na Santiago, maar veel oude gebouwen staan er wat treurig bij. Valparaíso is gebouwd op 42 heuvels in een kleurrijke stijl, het maakt een prachtige indruk als je binnenvaart of rijdt.

Trolleybus in het centrum

De kleurrijke huizen hebben een praktische achtergrond. In de haven werd er vaak golfplaat afgedankt door de schepen en dankbaar verwerkt om de houten huizen te beschermen tegen de zoute lucht. Met verf die over was van de schepen werden de huizen ook “gratis” geschilderd, maar er moest een beetje creatief mee omgegaan worden want het waren restjes. Het resultaat is prachtig. Valparaíso is ook de stad van artistieke graffiti muurschilderingen en er zitten mooie bij! Met steile tandrad treintjes (ascensor) kan je naar boven op de heuvels.  Door de kloven ertussen heeft iedere heuvel zo zijn eigen "dorpje". De uitzichten op de baai zijn om te zoenen.

Antieke Ascensor

Dit alles vertelt de gids van tour4tips, die ons 3 uur lang mee neemt door de stad. De trolleybus, ascensores, de leukste wijken, het beste drankje, alles wat binnen het bereik van een paar dagen zit laat hij ons zien. We zijn de “free”walking tours al eerder tegen gekomen. Steevast jonge enthousiaste gidsen die op een frisse manier de stad laten zien en Engels spreken. De achtergrond-informatie hebben ze ook, maar laten dat afhangen van wie er in de groep zit. Na afloop krijgen ze een bedrag, naar gelang wat je het waard vond. Er komen gelukkig steeds meer toeristen die voor extra inkomsten zorgen in de stad.

Graffiti of kunst? Graffiti Kunst!

We beginnen hier aan wat de komende weken een een kleine Pablo Neruda pelgrimage wordt. Dichter, schrijver, diplomaat en Nobelprijswinnaar. Hij had een huis in Valparíso en het bezoek is zeer de moeite waard. Hij was een enorme verzamelaar en in zijn huizen zijn veel grappige dingen verwerkt. Overal is een bar, een grote eettafel om met vrienden te eten en slaap- en werkkamers met uitzicht. Natuurlijk komen we ook meer te weten over zijn prachtige gedichten en zijn reizen over de hele wereld als diplomaat. Hij was het land uitgezet omdat hij kritiek had op het bewind van de voorganger van Salvador Allende. Later werkte hij als Chileense ambassadeur in o.a. Frankrijk. Neruda maakte nog net de militaire coup mee en de dood van Allende, voordat hij overleed aan een ziekte. Een kleurrijke man! Zijn huizen zijn na de val van Allende allemaal geplunderd en daarna weer opgeknapt door de weduwe van Neruda en de stichting die zich bekommerde om zijn nalatenschap.

Valparaíso bij nacht

Een grote gevangenis op een andere heuvel is omgebouwd tot theater en we zien een paar mooie dansvoorstellingen in een internationaal festival. Heerlijk uit eten, met prachtig uitzicht op de baai en een zonsondergang of de maan boven het water. Spierpijn van de steile klimmetjes, maar verder genieten we enorm van de stad.

de vaten van La Postolle

Er is vast nog meer te zien en we vertrekken dan ook richting het zuiden van Santiago naar de Colchagua vallei, onderdeel van de Centrale Vallei, hét wijngebied voor de rode Chileense topwijnen. We logeren in het hotelletje Vino y Tierra in Santa Cruz met een zeer behulpzame eigenaar. Roel wordt er een beetje kriegel van, maar dankzij Enrique komen we wel overal en hij regelt de rondleidingen enzovoort. 

We bezoeken top wijngaard La Postolle, helemaal naar Frans concept. Het gebouw is geweldig. Hier maken ze de topwijnen, in hun andere wijngaarden maken ze gewonere wijnen en verdienen ze het geld om dit neer te kunnen zetten. Er komt hier geen pomp aan te pas, alle wijn stadia van pers tot fles worden met zwaartekracht doorlopen. Ook andere toevoegingen vind je niet in deze wijn, puur natuur à ongeveer 75 euro per fles. De opslagplaatsen zijn ingegraven in de berg en helemaal pas gelegd op het Zuiderkruis en de aardstralen.

De wenteltrap met Pendulum van Foucault

De plafonds zijn sterrenhemels. Een prachtige wenteltrap leidt door alle 5 verdiepingen heen met in het midden een enorme pendulum die een patroon schrijft in het zand op de bodem. De laagste en zesde verdieping is alleen voor de eigenaar. Door de glazen vloer kan je nog net de duizenden flessen zien die daar opgeslagen liggen. Ik hoop voor de beste man dat hij veel vrienden heeft om te genieten van al dat lekkers.

Uitzicht op de wijngaard van Montes

Ook de wijngaard van Montès heeft een prachtig gebouw als parade paardje. Hier is alles Feng Shui uitgevoerd en kosten nog moeite gespaard om indruk te maken op de gasten. Een heerlijke lunch tussen de wijnstruikjes maakt het geheel compleet. We zitten behoorlijk decadent te doen vinden we zelf. We kunnen helaas geen wijn meenemen, dus het is een genoegen om ze hier te proeven.

Enrique regelt ook nog een leuke paardrijtocht voor ons in de wijngaard van MontGras. Het is voorjaar en warm in de vallei en je ziet de druivenstruiken groeien. Boven op de heuvels hebben we een mooi uitzicht over de hele vallei en Santa Cruz in de verte. Nog een proeverij met hapjes na afloop, wat een leven!

Proeflokaal van Montes in de kelder, rond en Feng Shui

De Centrale Vallei ligt tussen de Andes bergketen in het oosten en wat kleinere heuvelruggen in het westen. Het eerste zorgt voor voldoende aanvoer van water, de tweede dat de koude zeelucht geen invloed heeft op de druivenstruiken. Voeg daaraan toe een zonnige, lange zomer en het resultaat is een uitstekend klimaat om de rode wijnen te maken. Met alcoholpercentages van rond de 14% en daar komt geen suiker aan te pas. In Chili zijn ook oude rassen teruggevonden die verloren gegaan zijn in Frankrijk toen daar eind 19e eeuw een vernietigende ziekte heerste onder de druiven. Carmenère en Malbec zijn nu de topwijnen van Chili.

Prachtige omgeving, heerlijk rustig rijden met onze gidsen

Waar geen druiven kunnen groeien staan fruitbomen, overal bloeien rozenstruiken en rozenhagen, de tuinen staan vol bloemen en de bergen zijn nooit ver. Het is een feest hier rond te rijden.

We bezoeken het buiten "San José del Carmen" in El Huique gebouwd in 1829. Eén van de bewoners was Frederico Errázuriz, van 1896 tot 1901 de president van Chili. De 6 zomermaanden bracht hij met zijn familie, ministers, ambassadeurs en gasten hier door.

Gaanderij met bloemengordijn

Het landgoed had 22 binnenplaatsen, een eigen kerk uit 1858 en ik weet niet hoeveel hectare land erom heen. De inventaris van de kamers rond de hoofd binnenplaats is nog origineel en dan zie je hoeveel er toentertijd uit Europa gehaald werd om hier “Europees” te kunnen leven. Prachtig vond ik de gaanderij om de binnenplaats, waar aan de buitenzijde een gordijn van bloemen neerhangt van zo'n halve meter lang. Schaduw voor de witte huid van de dames tijdens hun wandeling en heerlijk geurend.

Kerk van "San Jose del Carmen" El Huique

Het Cardoen museum in Santa Cruz is ook een vermelding waard. Opgebouwd door een particuliere verzamelaar en nog nooit zagen we zo'n uitgebreid museum. Van fossielen in alle soorten en maten, via de originele bewoners, de Spaanse verovering, de politiek tot de tentoonstelling over de redding van de 33 mijnwerkers in 2010. De afdeling met oude auto's en treinen hebben we maar gelaten voor wat het was, dan moesten we er nog een dag voor uit trekken.

Na al dit proeven en de luxe zijn we toe aan iets anders: we gaan weer de natuur in.

bediening van de Ascensor Reina Victoria

Wandel tours in Valparaiso en Santiago: http://www.tours4tips.com/

Stilleven in wijn