Dank voor alle leuke reacties op de voorgaande blogs, heerlijk dat jullie meelezen en zo meevaren met ons!
De attracties van de Juan Fernandez eilanden zijn op het eerste oog niet zo zichtbaar.
Op nummer één staan de langoesten, maar die hebben we in het dorp nog nooit gezien. Ze willen ze zelfs niet op bestelling aan ons verkopen. Vanavond is onze laatste avond op Robinson Crusoe dus hebben we maar een restaurant besproken en gezegd dat we langoesten willen eten. Dat schijnt te lukken. We gaan uit eten met de bemanning van de Finisterre, een Nederlands schip wat we al kennen uit Ushuaia. Leuk om weer Nederlands te praten!
Alle Franse schepen zijn al vertrokken en vandaag is de Chileense buurman op weg naar Arica gegaan, nu liggen er alleen twee Nederlandse schepen.
Attractie nummer twee is het onder water leven. Het duiken is inderdaad erg leuk. Honderden vissen in heel helder water. Daar zie ik drie langoesten in hun natuurlijke omgeving, lekker weggedoken in een grot. Ook twee baby langoestjes in een klein holletje. Wat is het eigenlijk erg dat ik dan gelijk aan lekker eten denk. Een prachtige platvis wel 50 cm lang met twee van die schuine ogen op zijn kop. Hij volgt ons een gedeelte van de duik. Een bloemenzee van gele anemonen aan de binnenkant van een rotsgrot. Als we een beetje aan de rots krabbelen warrelt er bezinksel op en worden we omringd door een school vissen die graag mee snoepen van deze hapjes. Ze eten zo van onze handen. Nog een wrak van een visbootje overgroeid met koraal en dan zijn we weer bij de duikboot.
Attractie nummer drie zijn de Juan Fernandez zeehonden (Fur seals, Lobos Marino de dos Pelos). Vroeger waren deze ook al zeer geliefd vanwege hun prachtige vacht en het zijn alleen de dieren in de afgelegen kolonies die zich hebben weten te handhaven. Nu zijn ze beschermd en zijn het er zelfs bijna te veel voor de eilanden hier. Wij gaan ze bezoeken en varen om naar de punt van eiland. Kathleen, een Belgische die hier onderzoek doet voor de Cousteau Fundatie, vaart mee voor de gezelligheid. Met z'n drieën gaan we naar de Bahia de los Padres. Er zijn wel honderden zeehonden en ze praten en brullen dat het een lieve lust is. Als we zwemmen komen ze naar ons toe, ze zijn nieuwsgierig tot en met. Ze zijn niet bang van ons en gelukkig voor ons ook niet agressief. Het zijn prachtige dieren in het water, zo soepel en snel. Ze duiken onder ons door, hangen op hun kop in het water en kijken naar ons, liggen lekker op hun rug te zonnen en te zwaaien met hun flippers. Ongemerkt komen we dichtbij een rots waar kleintjes op zitten. Erg leuk om te zien, maar beter toch een beetje afstand houden. Ze zijn wel beschermend voor hun kleintjes. Na een uur krijgen we het koud ondanks de wetsuits, en helemaal nagenietend stappen we weer aan boord. Die nacht slapen we in Bahia Tierras Blancas. Om ons heen een maanlandschap van steen en lava, hier en daar met witte kwarts wat de baai zijn naam geeft. Wat een verschil met de groene Cumberlandbaai. De hele nacht horen we de zeehonden en na het ontbijt gaan we in de dinghy op pad. De beesten genieten net als wij van de zon, er zijn er tientallen in het water. Ze trekken zich niets aan van ons en er zijn een paar nieuwsgierigen die ons op komen zoeken. Als we een stukje verder roeien hebben we een gevolg van zeehonden. We dobberen een hele tijd van de ene familie naar de andere familie en het is geweldig om de dieren zo in hun element te zien. We worden er blij van en ook een beetje stil.
Een afspraak bij de armada doet ons weer terugvaren naar San Juan Bautista. Onderweg pikken we per ongeluk een touw op van een langoestenkooi. Het touw zit muurvast in de schroef. Het stroomt behoorlijk en het kost nog aardig wat moeite om het touw uit de schroef te krijgen Dat is mijn werk, want Roel gaat niet zo makkelijk onder water. Als we alles eindelijk los hebben komt de visser nog even langs. Kathleen denkt dat hij komt helpen, maar hij is alleen geïrriteerd dat we niet beter uitkijken en in zijn vistuig gevaren zijn. Gelukkig kan zij even met hem praten want ik ben buiten adem. Daarna varen we ruim om alles wat drijvers heeft heen. Hier blijken die namelijk aan elkaar vast te zitten in plaats van alleen een lijn naar de kooi op de bodem.
Attractie nummer vier is niet te zien alleen te voelen: dat is dat het hier zo rustig is. Alles gaat gemoedelijk, niemand heeft haast. We zijn in die anderhalve week hier in een ander tempo gekomen, al lopen we nog steeds de dorpelingen voorbij. Onthaasten is iets wat je als kind moet leren! Zelfs de internet verbinding is érg gemoedelijk (wij zouden zeggen: uitgesproken traag!) en de bibliotheek vandaag gesloten. De foto's en filmpjes van de zeehonden zullen moeten wachten tot Paaseiland/Hanga Roa.
We maken klaar om te vertrekken. Na een dikke week van wisselende winden en wind tegen draait de wind zondag weer naar het zuiden en gaan we de sprong wagen naar Paaseiland. We verwachten er zo'n twee weken over te doen en daarmee wordt het onze langste oversteek tot nu toe. Via de sailmail houden we jullie onderweg op de hoogte, mits we goede radioverbinding hebben. Dus een dag geen nieuws wil niet zeggen dat er iets is!
De attracties van de Juan Fernandez eilanden zijn op het eerste oog niet zo zichtbaar.
Op nummer één staan de langoesten, maar die hebben we in het dorp nog nooit gezien. Ze willen ze zelfs niet op bestelling aan ons verkopen. Vanavond is onze laatste avond op Robinson Crusoe dus hebben we maar een restaurant besproken en gezegd dat we langoesten willen eten. Dat schijnt te lukken. We gaan uit eten met de bemanning van de Finisterre, een Nederlands schip wat we al kennen uit Ushuaia. Leuk om weer Nederlands te praten!
Alle Franse schepen zijn al vertrokken en vandaag is de Chileense buurman op weg naar Arica gegaan, nu liggen er alleen twee Nederlandse schepen.
Attractie nummer twee is het onder water leven. Het duiken is inderdaad erg leuk. Honderden vissen in heel helder water. Daar zie ik drie langoesten in hun natuurlijke omgeving, lekker weggedoken in een grot. Ook twee baby langoestjes in een klein holletje. Wat is het eigenlijk erg dat ik dan gelijk aan lekker eten denk. Een prachtige platvis wel 50 cm lang met twee van die schuine ogen op zijn kop. Hij volgt ons een gedeelte van de duik. Een bloemenzee van gele anemonen aan de binnenkant van een rotsgrot. Als we een beetje aan de rots krabbelen warrelt er bezinksel op en worden we omringd door een school vissen die graag mee snoepen van deze hapjes. Ze eten zo van onze handen. Nog een wrak van een visbootje overgroeid met koraal en dan zijn we weer bij de duikboot.
Attractie nummer drie zijn de Juan Fernandez zeehonden (Fur seals, Lobos Marino de dos Pelos). Vroeger waren deze ook al zeer geliefd vanwege hun prachtige vacht en het zijn alleen de dieren in de afgelegen kolonies die zich hebben weten te handhaven. Nu zijn ze beschermd en zijn het er zelfs bijna te veel voor de eilanden hier. Wij gaan ze bezoeken en varen om naar de punt van eiland. Kathleen, een Belgische die hier onderzoek doet voor de Cousteau Fundatie, vaart mee voor de gezelligheid. Met z'n drieën gaan we naar de Bahia de los Padres. Er zijn wel honderden zeehonden en ze praten en brullen dat het een lieve lust is. Als we zwemmen komen ze naar ons toe, ze zijn nieuwsgierig tot en met. Ze zijn niet bang van ons en gelukkig voor ons ook niet agressief. Het zijn prachtige dieren in het water, zo soepel en snel. Ze duiken onder ons door, hangen op hun kop in het water en kijken naar ons, liggen lekker op hun rug te zonnen en te zwaaien met hun flippers. Ongemerkt komen we dichtbij een rots waar kleintjes op zitten. Erg leuk om te zien, maar beter toch een beetje afstand houden. Ze zijn wel beschermend voor hun kleintjes. Na een uur krijgen we het koud ondanks de wetsuits, en helemaal nagenietend stappen we weer aan boord. Die nacht slapen we in Bahia Tierras Blancas. Om ons heen een maanlandschap van steen en lava, hier en daar met witte kwarts wat de baai zijn naam geeft. Wat een verschil met de groene Cumberlandbaai. De hele nacht horen we de zeehonden en na het ontbijt gaan we in de dinghy op pad. De beesten genieten net als wij van de zon, er zijn er tientallen in het water. Ze trekken zich niets aan van ons en er zijn een paar nieuwsgierigen die ons op komen zoeken. Als we een stukje verder roeien hebben we een gevolg van zeehonden. We dobberen een hele tijd van de ene familie naar de andere familie en het is geweldig om de dieren zo in hun element te zien. We worden er blij van en ook een beetje stil.
Een afspraak bij de armada doet ons weer terugvaren naar San Juan Bautista. Onderweg pikken we per ongeluk een touw op van een langoestenkooi. Het touw zit muurvast in de schroef. Het stroomt behoorlijk en het kost nog aardig wat moeite om het touw uit de schroef te krijgen Dat is mijn werk, want Roel gaat niet zo makkelijk onder water. Als we alles eindelijk los hebben komt de visser nog even langs. Kathleen denkt dat hij komt helpen, maar hij is alleen geïrriteerd dat we niet beter uitkijken en in zijn vistuig gevaren zijn. Gelukkig kan zij even met hem praten want ik ben buiten adem. Daarna varen we ruim om alles wat drijvers heeft heen. Hier blijken die namelijk aan elkaar vast te zitten in plaats van alleen een lijn naar de kooi op de bodem.
Attractie nummer vier is niet te zien alleen te voelen: dat is dat het hier zo rustig is. Alles gaat gemoedelijk, niemand heeft haast. We zijn in die anderhalve week hier in een ander tempo gekomen, al lopen we nog steeds de dorpelingen voorbij. Onthaasten is iets wat je als kind moet leren! Zelfs de internet verbinding is érg gemoedelijk (wij zouden zeggen: uitgesproken traag!) en de bibliotheek vandaag gesloten. De foto's en filmpjes van de zeehonden zullen moeten wachten tot Paaseiland/Hanga Roa.
 |
| Katleen mee op een oefenrondje |
We maken klaar om te vertrekken. Na een dikke week van wisselende winden en wind tegen draait de wind zondag weer naar het zuiden en gaan we de sprong wagen naar Paaseiland. We verwachten er zo'n twee weken over te doen en daarmee wordt het onze langste oversteek tot nu toe. Via de sailmail houden we jullie onderweg op de hoogte, mits we goede radioverbinding hebben. Dus een dag geen nieuws wil niet zeggen dat er iets is!
Wederom fijn jullie blog te lezen.
BeantwoordenVerwijderenDit blijft weer in het geheugen opgeslagen.
Later de herinneringen weer eens ophalen
of vertellen aan anderen.
Blijf de belevenissen schrijven, we lezen ze graag.
Voor jullie behouden vaart richting Paaseiland.
L/E Xxxx