Puerto Williams rustig?? 16-25 maart

Witte koppen op de golven, rechts nog net Gable Eiland

We zijn ruim een week in Puerto Wiliams, want het ene na het andere front komt over met harde westenwinden. Die waaien ons tegemoet in het Beagle kanaal met uitschieters tot windkracht 10/11. Even blijven liggen dus!

Saai is het zeker niet, want in Ushuaia lopen we Andries tegen het lijf. Een leuke Nederlander met rugzak op Zuid Amerika reis die wel zin heeft om mee te varen naar de overkant. Andries is even oud als Anouk en heeft dezelfde studie gedaan als Jeroen, dat schept een band. Het is erg gezellig met hem aan boord.

Voor de wind van Ushuaia naar Puerto Williams

Hij heeft veel gereisd en het is heerlijk om in het Nederlands ervaringen uit te wisselen. Ik kan mij even een paar dagen lekker uitleven in het idee een kind aan boord te hebben en Andries laat zich de reparaties aan trui en jas met plezier welgevallen. Hij kan lekker koken en cake bakken en zo komen we een heel eind. Na een paar dagen gaat hij verder en is het even stil aan boord.

Maar ook op de haven is van alles te doen. Er zijn schepen die zich klaar maken voor de winter en een tijdelijk verblijf in Europa en er komen steeds meer schepen die, net als wij, wachten op goed weer om naar het noorden te gaan.

Gezellig druk en lekker snoepen bij de tea party

We hebben een discofeestje in het clubhuis Micalvi, ter ere waarvan ben ik kwijt, maar het is erg geanimeerd. De diskjockey is nog geen 20 jaar oud, maar hij tovert de ene na de andere oude hit uit zijn pc en de 'dansvloer' is vol. Dat de Chileense wijn goed smaakt draagt daar misschien ook toe bij.

De Franse buren organiseren op een regenachtige dag een teaparty (erg on-Frans) en we smullen van verse wafels, pannenkoeken, Bretonse taart, cake en nog veel meer. We eten bij Cor en Petra die hier al jaren de zomermaanden zeilen en nu weer terug gaan naar Nederland. Nog één laatste afscheidsborrel in Micalvi voor iedereen weer vertrekt.

Wandelkaart á la Karina

Zo vliegen de dagen voorbij. De gesprekken gaan over tips en trucs om de komende passage goed door te komen. Ankerplekken, weerberichten, recepten voor gedroogd vlees en kruiden worden uitgewisseld met weckpotten en kiemtrucjes. Ik bedenk me dat ik een rookoventje aan boord heb en rook mijn eigen kipfiletjes en knoflookbolletjes.

Overdag is het altijd wel een paar uur goed weer en verkennen we de omgeving. Rondom de haven is overal natuur en je kunt hier lopen waar je wilt. Karina van de tourist-office tekent een kaartje met de 'verborgen' watervallen rondom het dorp.

Waterval van Rio Bronce, de hoogste van de drie

Mijn eerste gedachte is: “Wat inefficiënt, kunnen ze geen kaartje drukken?” Maar het is zo persoonlijk, ze vertelt er van alles bij terwijl ze tekent en het wordt met liefde gedaan. Waar we nog al eens gedachteloos met kaartjes omgaan die op een grote stapel liggen, koesteren we deze omdat het zo bijzonder is. Dat het kaartje heel goed klopt is ook erg fijn, we lopen, fietsen en klauteren naar de watervallen van drie verschillende rivieren en maken heerlijke wandelingen. Ook het huren van fietsen gaat hier bijzonder. De winkel is dicht, maar de fietsen staan niet op slot: een soort zelfbediening.

Calafate bessen, wie ze eet komt terug in Patagonië

Duivels aardbeien, mooi maar niet eetbaar

En ieder dag lopen we even langs het supermarktje om nog weer iets te halen wat toch wel lekker/handig of nodig zou kunnen zijn in de komende 3 maanden.

Het is druk in de yacht club

Alle voorraadbakken zitten nu propvol na de laatste lading wijn, koffie en een doos handgemaakte Alfajores (cakejes) van Señora Carmen.

Alle e-mails zijn beantwoord en administratie gedaan. Wanneer draait die wind nu?

Morgen, denken we en dan een week rustig weer? Laten we het hopen. De gletsjers wenken: kom, kom deze kant op, we hebben veel moois voor jullie in petto!

De bar van Micalvi, niet gemaakt voor lange mannen

Dit prachtige vogeltje heet een "gewone"snipe 

Buff Nekced Ibis bij de Rio Robalo

Iedere dag zijn we weer verrast hoe mooi het hier is

Laatste dag: het Den Osse vlaggetje in de zuidelijkste haven

Klusweek Ushuaia 8-15 maart

Etentje in Dientes de Navarino

Het afscheid van de mede zeilers naar Antarctica gaat zeer geleidelijk. In Puerto Williams eten we nog een keer met z'n allen bij Dientes de Navarino, een authentiek restaurant waar al jaren niets veranderd is. In de zaak is dat leuk, we zitten voor de hout kachel op wankele stoeltjes. De toiletten en de keuken schijnen aan renovatie toe te zijn, maar dat hebben we niet onderzocht. Mevrouw Carmen Gamboa, ruim 70 jaar, serveert ons het Chileense aperitief pisco sour en enorme borden frietjes met een sortering aan vlees. Dat gaat niet op en Carmen vindt dat we eten “als vogeltjes”. We krijgen de restjes mee voor morgen. Er was iemand geweest die haar zaak wilde overnemen en er iets leuks van wilde maken. Zoals Carmen erbij kijkt als ze het vertelt “er iets leuks van wilde maken”, ze heeft hem vierkant de deur uitgezet. Het is een van de leukste plekken waar we de laatste tijd geweest zijn.

laagste barometerstand ooit voor ons 976 mbr

De verbinding tussen Puerto Williams en Ushuaia wordt onderhouden door een groot uitgevallen opblaasboot voor 8 passagiers. Het weer speelt deze “ferry” nog al eens parten, als het té hard waait gaat hij op last van de havenbaas uit de vaart. Dat is ook zaterdagmiddag het geval en zondag vaart de ferry niet. Dus komen drie medezeilers bij ons aan boord om maandag mee te varen. We krijgen nog een opstapper die terug moet, dus het is een drukke overtocht voor Tara.

Club Nautico Ushuaia met 1e klas internet

Winkelstraat San Martin, Ushuaia 

Terug in Ushuaia is het lawaai, de bureaucratie en de drukte om niets overweldigend. Sirenes, auto's, gehaaste mensen, winkels met goedbedoelde souvenirs en veel te dure dingen. In Puerto Williams heeft de tijd een beetje stilgestaan, maar je zou bijna wensen dat dat in Ushuaia ook gebeurd was. Ik schrijf “bijna” want we zijn wel blij met het snelle internet zodat we kunnen Skypen, onze belastingaangiften kunnen doen en nog wat administratie voor we weer de rimboe van de Chileense scheren ingaan.

We hebben ook een verdrietig bericht van het overlijden van een vriend/collega van mij als we onze mailbox openen. Het blijft heel moeilijk om dan zover weg te zijn en mijn gedachten zijn opeens weer terug in Nederland. We proberen het toch een plekje te geven aan boord.

Ik overdrijf, er was er één: dit is de Vuuroog Diucon

Dat niet alles goed kan gaan bewijst de vogelexcursie die we op de valreep meepikken in het Tierra del Fuego park. Vogelgids Gaston doet zijn uiterste best, maar van de vogels vrijwel geen spoor. Het is ook koud en sneeuwt licht, de zomer was al niet warm maar de herfst is kennelijk overgeslagen: en het is nog niet eens 21 maart! Waarschijnlijk zitten die vogels vandaag allemaal lekker in hun warme nest en dat hadden wij ook beter kunnen doen.

Morgen gaan we de laatste boodschappen doen voor we weer vertrekken. Eerst terug naar Puerto Williams om weer in te klaren in Chili, daarna varen we het Beagle kanaal af in westelijke richting en verlaten we na twee jaar de Atlantische oceaan op weg naar de Pacific.

Laatste foto's:  Puerto Torro,

School Puerto Torro met symaptieke leraar en 2 leerlingen

Begraafplaats Indianen bij Puerto Williams

Drake passage & Beagle kanaal 3-7 maart

3 maart Middagpositie Drake Passage 58º35' Zuid 67º01' West
4 maart 09.30 Kaap Hoorn 55º17' Zuid 66º50' West

Kaap Hoorn, wat is het groen hier!

Het weer tijdens de oversteek van de Drake Passage is gelukkig veel beter dan de weerberichten waarmee we op pad gingen. Windkracht 10 in de vlagen wordt 8 en gelukkig halve wind. Het etmaal tegenwind met 6-7 halveert, daarna draait de wind weer meer naar het westen en kunnen we zeilen. Zolang we op zeil genoeg snelheid hebben zeilen we, maar de schipper laat de passage niet aan het toeval over: we zeilen met de motor bij om een snelheid van boven de 7 knopen te houden en de verwachte windkracht 10-12 bij Kaap Hoorn voor te blijven. Net ten zuiden van de Kaap zit een plateau waar de diepte snel terugloopt van 1.500 naar net 100 meter en juist daardoor ontstaan die beruchte golven. In combinatie met de wind geen aantrekkelijke gedachte.

Bezoek aan de vuurtoren en het Chileense gezin

Gelukkig dat het wat beter is dan verwacht, omdat het zelfs met redelijk weer een zwaar stuk is. Als we zeilen moet er met de hand gestuurd worden. De golven zijn erg onregelmatig en de Santa Maria bokt soms als een weerbarstig hobbelpaard. Het maakt het slapen lastig omdat je alle kanten op wordt geschud en soms gesmeten en het dreunen van de golven tegen de huid van het schip maken het er niet beter op. De zeeziekte is gelukkig veel minder, de wachten worden trouw gedraaid, maar er wordt ook afgeteld. Nog zoveel dagen, of vooral: nog zo vaak een nachtwacht.
De spanning over het weer is voelbaar en lost maar langzaam op. Als duidelijk wordt dat we ruim voor het front bij Kaap Hoorn zijn, is iedereen opgelucht.

Santa Maria Australis rechts te zien in de baai bij Kaap Hoorn

De laatste nacht op zee genieten we en zijn er zelfs sterren, het Zuiderkruis staat hoog boven ons aan de hemel. Roel en ik hebben de wachten van 0-2 en 2-4 uur in de nacht. We slapen dan ook nog als Kaap Hoorn op de ochtend van de 4e maart in zicht komt. 530 mijl gevaren in precies 3 etmalen! Het weer is zelfs zo rustig dat we aan land kunnen om een bezoek te brengen aan de Chileense basis op de Kaap. Iedereen is opgetogen. Het is onverwacht en het doorbreekt gelijk de hangerige sfeer. Wolf houdt de boot in de baai, want ankeren is bijna onmogelijk. De rest gaat naar boven. Wat een overgang!

Iedereen staat aan de vaste wal nog na te schudden en we zijn véél te dik gekleed. Het is hier warm met een graad of 10 en zó groen! We worden hartelijk ontvangen door het gezin wat dit jaar op de vuurtoren woont. Vader van de Chileense Marine, met vrouw en zoon van een jaar of 12. Ze hebben ook een Kaap Hoorn winkeltje en de zoon zet stempels in onze paspoorten. Op zich is de vuurtoren niet bijzonder, er te staan is dat wel voor ons. We kijken uit over het water waar eens Schouten en Lemaire voeren in de Eendracht. Het feit dat we terug gezeild zijn uit Antarctica geeft het nog extra glans. Op het hoogste punt staat een eerbetoon aan alle omgekomen zeelieden in de wateren rondom de Kaap in de vorm van een Albatros.

Wandelen op Lennox Eiland, links zee, rechts meer

Weer aan boord varen we nog 46 mijl door naar Lennox eiland. We varen door de Nassau baai en passeren daarbij de Barnevelt eilanden: we voelen ons gelijk thuis. Het is heerlijk om te zien hoe groen de eilanden zijn en hoe beschut we hier varen. Als we de ankerplaats van Lennox eiland indraaien zijn er zeker 10 dolfijnen rond de boot, die met ons mee zwemmen en springen tot we uiteindelijk het anker laten zakken in de mooie baai. Een van de zeilboten waarmee we tegelijk vertrokken vanaf Melchior Eiland ligt hier ook en ze zingen en dansen een welkom voor ons. Het glaasje wijn en de rosbief smaken heerlijk na dagen "zee-eten". Wat verheugen we ons op een nacht zonder wachten en gebonk.

Prachtige kleuren in het veen gebied

De laatste 3 dagen van de reis maken we lange wandelingen op de eilanden en varen we terug aan de Chileense kant van het Beagle kanaal. In Puerto Torro hebben we geluk en kunnen we verse Koningskrab ruilen voor een heerlijke pasta. De ''koers'' van 4 krabben is een pak wijn en 2 pakjes sigaretten. De sfeer aan boord is ontspannen, we zijn naar elkaar toegegroeid deze weken. We zijn nu bijna in Puerto Williams voor het afscheidsdiner op de jachtclub. Morgen gaat ieder weer zijns weegs en wij zoeken Tara weer op. Het is fijn weer naar "huis" te gaan.

We hebben bijna 1.600 mijl gevaren in drie weken in één van de moeilijkste passages van de wereld met 10 mensen aan boord die elkaar bij aanvang niet kenden. Wat een ervaring! Antarctica lijkt nu al een andere wereld, alsof we teruggekomen zijn van een ruimtereis. De lange dagen op zee, de pracht en onherbergzaamheid van het ijspaleis. De dieren die we overal zijn tegengekomen, de kleuren. Gelukkig hebben we foto's en film om er iets van weer te zien en het gevoel vast te houden.

Op Lennox verblijft ook een verdwaalde Koningspinguïn

Ankerplaatsen:
4 maart Lennox eiland 55º17,8' Zuid 66º50,3' West
5 maart Caleta Banner Picton eiland 55º01 Zuid 66º 55,7' West
6 maart Puerto Torro – Navarino eiland
7 maart Puerto Williams – Navarino eiland

 Steltlopertje, Playero Ala Blanca/Willet?

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

De winter is begonnen 27 februari - 2 maart

Station Port Lockroy al in wintersferen

We ankeren een tweede nacht in Port Lockroy. Het bezoek aan het station is verrassend, omdat goed te zien is hoeveel verschil er zit tussen Wordie House en dit station. Port Lockroy is gebouwd als onderdeel van een geheime missie om de claim van Engeland op dit deel van Antarctica kracht bij te zetten. Net zo goed als de andere stations die het hele jaar door bemand zijn. Argentinië had namelijk begin '40 een grote punt van Antarctica voor zich opgeëist en ook Chili had zich gemeld voor hetzelfde gedeelte. 3 Eigenaren dus! Ook andere delen van Antarctica zijn geclaimd door verschillende landen. Het is een kwetsbaar politiek evenwicht, vastgelegd in een verdrag met veel goede voornemens en weinig plichten.

Pinguïns tussen de walvisbotten op de basis

Maar het zorgt ervoor dat er wordt samengewerkt. De kansen dat er waardevolle grondstoffen verborgen zijn is groot. Nu nog onbereikbaar en zolang dat zo is blijft iedereen erbij.
De tweede dag maken we en fijne wandeling naar de pinguïn kolonie van, alweer, Gentoo pinguïns. Het is heerlijk om te lopen en het uitzicht als we boven op de rotsen staan is zo mooi. De kuikens zijn alweer groter geworden en sommigen krijgen zwemles. Een zeeluipaard is ook al gesignaleerd in de baai: de zwemmende kuikens zijn lekkere hapjes zonder al te veel moeite.
Het weer is snel aan het veranderen. Vanmorgen werd ik wakker van ijs naast de boot. Toen ik naar buiten keek lag de baai helemaal vol drijfijs en kleine ijsbergen.

IJs in de baai, voorzichtig manouvreren dus

Voor enkelen wijken we toch maar even uit. Het sneeuwt en het is flink koud. De mensen van Port Lockroy gaan volgende week naar huis, het seizoen loopt op zijn einde. Ook de laatste paar boten om ons heen maken zich op om terug te gaan naar het vaste land of de Falklands. Het weer lijkt dit in ijltempo te volgen. We kwamen met drie dagen zomer, daarna drie dagen herfst en nu is de winter begonnen.
We varen richting een ankerplaats bij Melchior eiland door het Neumayerkanaal, links en rechts grote ijsmassa's en granieten rotsen met sneeuwlagen zó dik. En dit zijn de weken van het jaar dat er het minste sneeuw en ijs ligt! Het sneeuwt licht en de zon komt soms even door, het is prachtig.

Neumayer kanaal

In het kommetje op Melchior liggen we met drie zeilboten en de grote vraag is: wanneer kunnen we gaan? Het weer is verre van stabiel en hoe we ook puzzelen en is geen weerraam waarmee we prettig naar Kaap Hoorn terug kunnen. Ook de langere termijn berichten laten niet veel goeds zien, dus wachten is gelijk láng wachten en dan nog met een onzekere uitkomst. Langer dan de retourvluchten van meeste passagiers in ieder geval. Er is druk overleg tussen de schippers met nieuwe weerberichten, afwegingen en scenario's. We gaan 1 maart toch maar op weg en hebben waarschijnlijk ergens in de passage meer wind dan ons lief is en een gedeelte tegenwind, maar het schip en de bemanning kunnen het hebben.
Ankerplaats:
27 februari: Port Lockroy
28 februari: Melchior eiland 64º19,2' Zuid 62º55' West

Buurman Vaïhéré in het kanaal Neumayer 

2 maart middagpositie 61 34,8'Zuid 65 56,4'West
Inmiddels zijn we al weer bijna halverwege. Bij het vertrek uit Melchior sneeuwt het en staat er weinig wind. De wachten zitten op hun knietjes voor het raam van de buiskap op uitkijk naar ijs en ijsbergen. Iedere minuut moet het raampje schoongeveegd worden van sneeuw. Brr. Als we uit de beschutting van Flanders Eiland komen trekt we wind aan uit Zuid-West, de goede richting. Helaas zijn we even vergeten dat de kachel niet tegen wind op de bakboords kant kan en een valwind uit het zeil blaast hem uit door de schoorsteen. De diesel die nog in de kachel zit wordt dan zo'n 10 minuten in grote rookwalmen uitgebraakt in de kajuit. Daar is niets aan te doen en de bemanning die toch al geplaagd wordt door zeeziekte komt een voor en naar buiten. Daarna blijft de kachel uit en wordt het knap koud binnen, wie geen wacht heeft ligt meestal te kooi. Langzaam stopt het sneeuwen en maken we een goede snelheid. Na een nacht met 8 beaufort, vlagen van 10 en de bijbehorende golven hebben we het eerste etmaal toch zo'n 170 mijl afgelegd van de 530. Vandaag is het weer veel beter en we zeilen heerlijk in de zon op het helder blauwe water. Het is nog steeds geen Grevelingen maar prima te doen. Gelukkig is ook het weerbericht flink verbeterd en we verwachten dinsdag weer bij Kaap Hoorn te zijn.

Tijdverdrijf voor de mannen op de basis ;-)

De eerste meet- en zend apparatuur op Port Lockroy

De dames (onherkenbaar) bij walvis en pinguins

Winterzeilen ( nou ja motoren) 

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

De zuidelijkste bar ter wereld - 24-26 februari

Zeeluipaard of luipaard zeehond? Snel&gevaarlijk.

We hebben al drie dagen minder goed weer. Jammer! Dinsdag varen we richting Pléneau Eiland, aan de andere kant van het Lemaire kanaal. Het Lemaire kanaal is een van de mooiste van Antarctica met aan beide zijden hoge rotsen die loodrecht naar beneden komen. Het is15 km lang en op sommige plek is de doorgang maar 100 meter breed.
Onderweg worden we verrast door een groepje zeeluipaarden. Normaal zijn die erg op zichzelf, maar nu treffen we er 6 bij elkaar. Ze zwemmen rond een ijsberg, over het ijs wat onderwater zit en het is alsof ze in een tropische zee zwemmen. Door de reflectie van het licht op het ijs kunnen we ze goed zien. Twee spelen bij de boot, de andere vier, wellicht vrouwtjes en/of jonkies blijven op afstand.

Ingang Lemaire Kanaal

In de loop van de dag verslechtert het weer en van het prachtige Lemaire kanaal zien we alleen de zee voor ons, vol met ijs en ijsbergjes. Sneeuw, regen, laaghangende wolken en harde wind om ons heen. Als we bij Plénau aankomen ligt er al een andere boot en met de harde wind durven we daar niet achter te ankeren, de goede punten voor de lijnen naar de wal zijn dan al gebruikt. In de buurt is met deze wind geen goed alternatief en we besluiten terug te varen naar Port Lockroy op Wiencke eiland. Zeker 4 uur varen en het weer is nu ronduit slecht. De 5 Duitse mannen varen bij toerbeurt en staan niet makkelijk het roer af. De rest van de bemanning zorgt dat er warm eten gemaakt wordt en er koffie naar buiten gaat. Vlak voor donker komen we aan in Port Lockroy en het is er inderdaad erg beschut dus we hebben een goede nacht.

Wordie House, oud station van Engeland

We zijn met een rustige groep aan boord en het is grappig om te zien hoe iedereen zo zijn plekje vindt en er patronen ontstaan. Iedereen geniet van de omgeving. Er zijn een paar enthousiaste zeilers en die krijgen alle ruimte. Roel en ik houden ons wat meer op achtergrond, onze tijd om te varen komt wel weer. Ik bak taarten en de Italiaanse vriendinnen hebben al een paar heerlijke pasta lunches gemaakt. De Engelsman is werktuigbouwkundige en regelmatig met plezier in de machine kamer te vinden. Verder wordt er gelezen en gepraat. Hajo kookt lekker en dat is een plezier op zich. De lamsbout heeft eerst een week in de kou aan de reling gehangen en gaat nu de pan in.

Gezellig samen eten & natafelen

Het is gezellig om met meer mensen te zijn. Het nadeel van een groepsreis is dat iedereen weer op tijd terug moet zijn, dus in het programma zit niet zoveel ruimte. Als we met z'n tweeën zijn kunnen we makkelijker wachten op ander weer of, als het ergens fijn is, juist langer blijven.

Antarctische Duif

Woensdag is het weer rustiger, maar nog steeds buien en wolken. We varen terug door het Lemaire kanaal naar de Argentijnse eilanden waar de Ukrainse basis Vernadsky gevestigd is, voorheen de Engelse basis Faraday. Na het uiteenvallen van Rusland konden de Ukrainse onderzoekers niet op de Russische stations blijven met hun onderzoek. Engeland heeft toen in 1996 Faraday overgedragen aan de Ukraine voor £1.
Op de eilanden is nog wel Wordie house te vinden, de voorloper van de Faraday basis uit 1947. Het is zorgvuldig gerestaureerd en geeft een indruk hoe de Engelse onderzoekers hier leefden. Die oudste verhalen van de onderzoeken zijn heldhaftig, zonder communicatie-middelen en maanden afgesloten van de rest van de wereld. Er is zelfs een Antarctica kookboek in de hut uit 1957, met pinguïn en zeehond recepten, het enige wat hier "groeit". De ondertitel is: "hoe een dikke onderzoeker in goede conditie te houden"

De bar op Vernadsky

's Avonds worden we uitgenodigd op Vernadsky. Het station ziet er erg goed uit. Eerst een rondleiding langs de onderzoeksruimtes, onder andere meteorologie, ozon en geofysica. Onze gids leidt ons wat plichtmatig rond en als er geen vragen zijn zegt hij stralend: zullen we dan maar naar boven gaan? Het hoogtepunt is namelijk op de eerste verdieping: de bar. Het is gezellig, een soort jeugdhonk, met bar, darts, biljart en hapjes op de bar. De mannen die hier in winter zitten stoken natuurlijk hun eigen wodka, maar dan driemaal gedestilleerd en donker van kleur. Je kunt in deze bar niet afrekenen maar in ruil koop je iets in de souvenir-winkel en neemt iets anders mee, bij voorkeur een paar flessen wijn. Achter de bar een verzameling trofeeën, waaronder een grote tros bh's. Als je je glaasje op de bar zet wordt het prompt volgeschonken, dus het is zaak het zolang mogelijk vast te houden. Er is nog een bemanning van een zeiljacht en we hebben een gezellige avond. De communicatie met de Vernadsky mensen is wat beperkt maar samen darten gaat altijd.

Even lekker uitleven op de biljart

Voor ons is het echt vakantie. Het is zo'n verschil of we zelf verantwoordelijk zijn voor de ankerplaatsen, navigatie en het weer, of dat we meevaren. We zien bij Wolf, de schipper, dezelfde afwegingen en gepuzzel om alles veilig en passend te krijgen. We zijn namelijk al aan het kijken voor de terug weg, maar er komt slecht weer aan.
We varen donderdag terug door het Lemaire kanaal met nóg meer ijsbergen naar de beschutting van Lockroy om op beter weer te wachten. Het weer is nog steeds erg matig met regen en sneeuw en de komende nacht veel wind.

Ankerplaatsen:
24 februari Lockroy (oude UK basis) Wiencke eiland 64º49,3 Zuid 63º29,2 West
25 februari Basis Vernadsky 65º14,9' Zuid 64º15,2'West, watertemperatuur 1,4 ºC
26 februari Lockroy

Nog een keer de rotsen langs het Lemaire kanaal

Mooie kleuren rondom de ijsschotsen

Siesta op een ijsschots

In de rij om de dieren te bewonderen & foto's te maken

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Het ijspaleis 21-23 februari

het ijspaleis in volle glorie

Voor we af kunnen meren bij Enterprise eiland varen we door de Wilhelmina baai. De baai is in kaart gebracht door de Belg Gerlache in 1898 en vernoemd naar onze Wilhelmina. Een prachtige zonsondergang kleurt de enorme gletsjers, sneeuwwallen, bergen en drijvende stukken ijs goud, roze en paars. Het water is vrijwel vlak en ook daar tovert de zon haar kleuren. Als we dieper de baai invaren komen we keer op keer bultrugwalvissen tegen in groepjes van 4 tot 6 bij elkaar. Iedereen is aan dek want het is een geweldig schouwspel. We dobberen meer dan dat we varen.

zoveel keuren blauw en wit

Een walvis waagt zich vlak bij de boot en draait net voor de boeg langs om op zijn zij even te kijken wat voor vlees hij in de kuip heeft. Hij is enorm groot en erg dichtbij, wat een kop en zijn staart! Het gaat allemaal goed, maar Roel is blij dat het onze boot niet is, want hij zou er erg zenuwachtig van worden. Ook duiken ze regelmatig onder de boot door, bang zijn ze in ieder geval niet van ons. Zou het kunnen zijn dat ze spelen? Bij dolfijnen is dat goed te zien, maar de walvissen bewegen zich zo langzaam dat het niet te duiden is. In ieder geval blijven ze keer op keer rond de de boot.

De zonsondergang weerkaatst op de bergen

We kunnen er geen genoeg van krijgen en tot de ankerplaats wordt er gekeken en talloze films en foto's gemaakt in de ondergaande zon. De walvissen bewegen heel langzaam, soms liggen ze minuten lang alleen maar aan de oppervlakte. Als ze onder water gaan is het één sierlijke lange beweging en als laatste komt de staart uit het water. Eén keer gaan er drie tegelijk naar beneden en we houden onze adem in, zo mooi.
Het begint hier ook al druk te worden: we willen afmeren naast de Guvernøren, een in 1915 gezonken walvisboot, maar er ligt al een zeilboot. Het is de Spirit of Sydney en dat is te horen ook als Mathew de schipper zich voorstelt.

Toverkleuren

 Alles gaat heel relaxed en we liggen rustig naast elkaar in het kommetje met rondom enorme ijswanden.
De volgende morgen heb ik al 5 walvissen gezien voor het ontbijt. Met de dinghy erheen is echter geen succes (ze gaan weg) dus we gaan wandelen bij de waterboten die achter gelaten zijn door de walvisvaarders. Met deze boten werd water gehaald bij smeltende gletsjers of waar ze het maar konden vinden. Ze liggen er al meer dan een eeuw, maar zien er nog verrassend goed uit. De stootrand van touw om de boot zit er zelfs nog gedeeltelijk op.

Waterboten, letterlijk om zoetwater te halen voor de walvissers

Het is een prachtige dag en we varen in de stralende zon tussen de mooiste ijsbergen door naar de Cuverville baai. Het is lastig om te oriënteren op het water. Overal zijn eilandjes, bergen met sneeuw en inhammen, maar ook ijsbergen die in de verte lijken op bergen met sneeuw. Afstanden zijn moeilijk te schatten en een doorgang opent zich soms pas op het laatste moment. We hebben bewondering voor de schipper en de ontdekkers die dit gebied stukje bij beetje in kaart hebben gebracht.
Wij genieten en kunnen zelfs een poosje zonder dikke jassen buiten zitten. De walvissen en een enkele zeehond of zeeleeuw zorgen voor de nodige afleiding aan boord, er is steeds iets nieuws te zien.

Verstilde natuur

Wat ik ook schrijf, het is bijna onmogelijk om iets over te brengen van het ontzag wat in mij opkomt als we zo door dit ijspaleis varen. De kleuren blauw in lucht en water in zoveel tinten, het wit maar ook blauw en groen in de ijsbergen en de gletsjers, de dieren, de heldere lucht, alles bij elkaar is het echt vorstelijk. Het is een prachtig maar ook hard en onherbergzaam landschap. Onverbiddelijk komt in mij op, je kunt hier geen fouten maken. Misschien dat de foto's en filmpjes er iets van laten zien, ik hoop het. 's Avonds eten we, helemaal in de stijl van het ijspaleis, een koningsmaal. Champagne, een enorme rosbief met alles erop en eraan, appelcake en Laprohaig whisky toe. Een geweldige dag.

Op een beschutte  noordhelling vinden we een moedig mosje

Gentoo Pinguïn kuikens boven op de rots

Naast de ankerplaats is een grote Gentoo pinguïn kolonie en daar wandelen we een paar uur. Gentoo's worden ook wel Ezelspinguïns genoemd en hun roep lijkt inderdaad verdacht veel op ezelgebalk. Sommige pinguïns zitten hoger op de rots, wel 100 meter boven het water. Wij lopen er naar toe en komen in de crèche van de kolonie. In groepjes van een kuiken of 20 zitten ze daar met steeds drie volwassen pinguïns om de skua's op afstand te houden, die er niet voor terug deinzen om een kleine pinguïn te doden en op te peuzelen. De andere dieren zijn op zee om te vissen.

Smeltende gletsjer bij de waterboten 

Sommige kuikens zijn al bijna net zo groot als de volwassen dieren en verliezen hun bruine kuiken pluis om als zwart witte Gentoo door het leven te gaan. Andere kuikens zijn vrij klein en moeten nog heel wat groeien. De rotsen en de sneeuw zijn diep roze van de garnalenpoep, dus met het eten zit het wel goed. De pinguïns blijven hier tot begin april voor ze weer naar het noorden gaan. Voor die tijd moeten ze dik en rond zijn om dat allemaal te overleven. Het blijft koddig om ze rond te zien scharrelen op land. Als we ze in het water tegen komen zijn ze supersnel en springen ze elegant uit het water. Zo snel dat het nog steeds niet gelukt is er iets van de filmen. Voor ik de camera aan heb zijn ze alweer weg.

Prachtig helder water

We varen op ons gemak naar de Chileense basis Gonzales Videla in Paradise baai, te midden van een Gentoo kolonie. We worden hartelijk ontvangen en rondgeleid. 12 mannen zitten 4 maanden op de basis, van december tot en met maart. Er is ook ruimte voor onderzoek, maar dit jaar is er geen project. Het ziet er goed uit en de sfeer is plezierig, in ieder geval voor ons als bezoekers. Ze hebben een geweldig uitzicht vanuit hun uitkijkpost over de baai en de pinguïn kolonie. De stank nemen ze vast op de koop toe. Er lopen hier ook twee albino Gentoo pinguïns, erg zeldzaam. We krijgen een mooi stempel in ons paspoort en worden uitgenodigd om nog eens te komen. De wind staat niet goed om er te ankeren, dus een tweede bezoek zit er niet in. We varen verder de baai in en ankeren tussen veel ijs en ijsbergjes aan de voet van de gletsjer in water van 1,2 º C. We liggen heel beschut en het wordt nu mistig en koud buiten. Ik ben benieuwd of we morgen zo weg kunnen varen, het zou best eens kunnen vriezen vannacht.

Santa Maria Australis bij Cuverville eiland

Ankerplaatsen:

21 februari Enterpise Eiland 64º33 Zuid 62º00 West aan wrak van Gobanoa
22 februari Cuverville Eiland 64º41 Zuid 62º37 West
23 februari Paradise Baai 64º54.15' Zuid 62º51.94'West

Gletsjer in Paradise Baai

rust

Videla Basis met links de albino Gentoo pinguïn

Bedelen om eten stimuleert voedreflex bij moeder

Wilhelmina baai

Wilhelmina baai, de walvissen staan op de video: kijken!

Enterprise eiland, noord helling

Enterpise eiland in het midden het gezonken schip

Ik ben al bijna een echte pinguin!

Goede whisky met gletsjer ijs......mmmm

IJs om de boot in Paradise Baai vroeg ochtendlicht