30 mei - 5 juni 2012 Caledonian Canal

De zeesluis bij Inverness in totaal 9 sluizen

Altijd een hele overgang van zee naar binnenwater, al scheelt het maar één sluis. Is de zee vooral ruig en wijds, binnenwater is veel gemoedelijker. Zelfs de natuur op binnenwater loopt 3 tot 4 weken voor ten opzichte van de kust. We moeten wel lachen om de Schotten, 13 graden is ''a warm day'' en 17 graden is ''to hot to walk''. Het is maar net wat je referentiekader is. Wij kennen Schotland vooral van wandelingen met Jeroen in zijn Edinburgh-tijd. Meerdere malen beklommen we kale heuvels – de Schotten zelf noemen het bergen – die in de 18e eeuw zorgvuldig door de mensheid ontbost zijn en wat sindsdien door schapen cq herten in stand gehouden wordt. Langs het kanaal is het anders en waar je zou verwachten dat de natuur door het klimaat wat gematigd is, is het tegenovergestelde het geval. Het lijkt wel of de natuur in een paar maanden wil doen, waar in Nederland de gehele lente en de zomer voor gebruikt wordt. Je ziet het groeien en het woekert flink, mede omdat de wind af en toe flink huishoudt en een deel der bomen zich – al dan niet levend – in horizontale positie bevindt. Een bijzondere rol is weggelegd voor de rhodondendron. Deze van oorsprong uitheemse plant doet het hier in het wild heel goed en bloeit volop en dan moet je niet denken aan die mooie bolletjes zoals we die in Nederland kennen. De echte natuurliefhebber is er niet zo blij mee, we zullen ze de tip aan de hand doen om feuten bij wijze van ontgroening Rhodondrendons te laten trekken in plaats van prunussen.

Tara voor anker bij Dores op Loch Ness

In 8 dagen passeren we het kanaal, onderweg genietend van zowel een enkel stadje, een kasteel of ruïne en mooie ankerplekken en pontoons. We wandelen steeds grotere afstanden en laten de rust en het ruige landschap over ons komen. Het weer blijft op onze hand, tot nu toe nog geen dag met regen, mist of storm! We hebben zelfs het eerste kampvuur met 2 andere Schotse boten. Het vuur is dan wel vele malen groter, de sfeer is zoals we die kennen van de Grevelingen en nodige consumpties doen de rest. Diep in de nacht komt een Schot in plat dialect tot de opmerkelijke conclusie dat Schotland voor de slag bij Culloden in 1746 – waar de Engelsen onder aanvoering van onze koning Willem I op bloedige wijze een einde maakten aan de Schotse ambities op zelfstandigheid - niet zoveel verschilde van het huidige Afganistan. Tijd om te gaan slapen.

Urquhart Castle, verwoest na de slag bij Culloden 1746

Ook onze emotionale roller coaster raast verder. Het afwerken van allerlei lijstjes in maart en april hebben we snel afgeleerd en we denken met veel plezier terug aan alle contacten, bezoeken, diners en het afscheid zelf. We komen in een nieuwe fase en zijn nog zoekende. Enerzijds omdat blijkt dat er te veel bijzondere en mooie dingen zijn, of misschien wel dat we te veel leuk vinden. We komen dus nog steeds tijd tekort! Anderzijds ook omdat we de balans zoeken tussen het hier en nu en het voorbereiden van wat we de komende weken gaan doen. Dat komt natuurlijk mede omdat de informatie beperkt is. Wifi is schaars, slecht en duur of zijn wij er meer aan verslaafd dan we willen toegeven. De Lonely Plannets houden nauwelijks rekening met boaties en de Engelse watersportalmanakken beperken zich strikt tot vaaraanwijzingen en verlagen zich niet tot toeristische tips. We moeten nog even het juiste gevoel hiervoor ontwikkelen en onze eigen weg hierin bepalen. En in de tussentijd varen we door prachtig Schotland met prima voorzieningen en zeer vriendelijke mensen.

Voorjaar in Schotland

De boot houdt zich prima, al merken we wel dat we de laatste 2 jaar veel veranderd hebben. Kinderziektes, op zijn minst omdat we zelf merken dat het tijd kost om informatie op te nemen en vooral vast te houden. En we hebben niet veel aandacht geschonken aan het lopende onderhoud. Tijd dus om de normale routine weer op te pakken en de kitspuit weer af en toe ter hand te nemen.

Roel

30 mei Findhorn

Vandaag ga ik alleen op stap naar Findhorn, een klein plaatsje iets ten oosten van Inverness. Te ondiep om in te varen, maar met de trein en fiets kom ik er ook.

Ik ga naar de Findhorn Community, een spirituele gemeenschap die 50 jaar geleden gestart is door Eileen en Peter Caddy en Dorothy Maclean. Ik heb verschillende keren over Findhorn gelezen en ben nieuwsgierig hoe het er is. Door de Findhorn community lopen drie "rode draden": liefde en bewustzijn in wat je doet in het gewone dagelijkse leven, positieve kijk op het leven/de toekomst en leven in evenwicht met de natuur. De oprichters hebben zich in de loop van de jaren meer en meer teruggetrokken en zo heeft de gemeenschap haar eigen voortbestaan verder opgebouwd onafhankelijk van de initiatiefnemers. Er wonen zo'n 400 mensen en jaarlijks komen er duizenden mensen op bezoek. Voor een dag, zoals ik, of voor langere tijd. Er zijn cursussen, workshops etc. Tot zover de introductie.

Ik fiets langs de droogvallende Findhornbay, het is heerlijk weer en de natuur is geweldig mooi. Voor mij uit jogt een vrouw met rugzak op. Ik maak een praatje en ze blijkt al 12 jaar in de Findhorn Community te wonen. De rest van de weg gaan we samen op en praten we over haar leven in Findhorn en mijn leven op de boot. Het toeval wil dat ze Nederlandse is (dat schept een band) en we hebben een fijn gesprek. Een goed begin!

Als ik aankom en oppervlakkig kijk, zie ik een stacaravanpark met daarom heen wat huizen. Als ik eerlijk ben had ik iets anders verwacht, iets meer gepolijst. Het neemt even tijd om daar doorheen te kijken. De tijd tot de rondleiding breng ik door op het park. Tussen de huizen zijn mooie stille plekken, bomen of stenen in cirkels. Mensen zijn de maat en niet de auto's. Overal bloemen en vogels. Tijdens een koffie op het terras zitten er twee merels, een roodborst en een vinkje vlakbij me aan de rand van het vijvertje. Moeilijker in woorden uit te drukken is hoe het voelt om daar te zijn. Alles, de mensen in de eerste plaats, maar ook de omgeving stralen rust en openheid uit. Ik voel mij welkom en ontspannen.

's Middags bezoek ik met een groepje de openbare gebouwen die de verschillende bewoners door de jaren heen gebouwd hebben. Architecten, kunstenaars en idealisten hebben samen, in een organisch proces, mooie ruimtes gemaakt. Om te mediteren, zingen, dansen, kunst te maken en samen te eten. We zitten in de Taizé ruimte waar 's morgens vroeg gezongen wordt. Een soort “Hobbit” achtig huis met een prachtige regenboog vloer en allemaal natuurlijke materialen uit de omgeving. Het nodigt uit om afstand te nemen en stil te zijn, of te zingen.

Op het Field of Dreams mogen huizen gebouwd worden en de bewoners worden uitgenodigd om zo creatief en duurzaam mogelijk te bouwen. Er is een huis wat per jaar 60 pond uitgeeft aan stookkosten en er zijn huizen gemaakt van enorme oude Whiskeyvaten. Het park heeft twee windmolens gebouwd en is vrijwel zelfvoorzienend in zijn energiebehoefte. Er is een “livingmachine” die van rioolwater energie maakt en die de openbare ruimtes en een tiental huizen verwarmd. Ze verbouwen zoveel mogelijk hun eigen eten en er zijn tal van kleine bedrijfjes ontstaan. De totale energie behoefte van de Findhorn cummunity is de helft van een vergelijkbaar dorp in England.

Misschien is deze combinatie wel zo indrukwekkend. De liefde waarmee alles bedacht en gedaan wordt en het innovatieve karakter. Er is veel ruimte om te experimenteren, het is niet “af”.

Dat blijkt ook uit de ruimte die mensen krijgen om op hun eigen manier invulling te geven aan hoe ze een bijdrage willen leveren. Sommigen leven en werken in en voor de community (en dat is meer dan 40 uur per week), krijgen onderdak en eten en een toelage van 200 pond per maand. Sommigen wonen op of om het park in de dorpjes, hebben een baan en doen mee met de activiteiten en werkzaamheden binnen de community. Weer anderen leven elders en komen voor enkele weken per jaar om te werken en deel te nemen aan de community.

Ieder wordt gevraagd om op zijn eigen manier invulling te geven aan de waarden waar Findhorn voor staat. “Be the change you want to see in the world”. Wees zelf de verandering die je in de wereld zou willen zien. De uitspraak is van Ghandi en ik ervaar het hier om mij heen. Ik mijn eigen leven is er nog werk te doen op dit vlak. Ik neem een boekje mee met 365 meditaties/stukjes in de hoop dat ik iets kan laten groeien van wat ik vandaag ervaren heb.

Jacomine

voor wie meer wil weten: www.findhorn.org

27-29 mei Farne Eilanden - Inverness

Zeekoeten en kuifaalscholvers op Farne

Kuifaalscholver, kittiwake meeuwen en zeealkenZondagmorgen is er dichte mist op Farne, jammer natuurlijk, maar de temperatuur is goed. Om de tijd te doden zetten we een van de voorramen er opnieuw in. De kit blijkt verhard en dat veroorzaakt lekkage

Voordat het eiland “open gaat”voor de toeristen, gaan wij aan wal en kijken enige uren onze ogen uit naar alle vogelbedrijvigheid. De aalscholvers blijken kuifaalscholvers te zijn. We zien een jong dat nét uit het ei is, nog blind en nat. Er broeden ook aalscholvers op Farne, maar die hebben een eigen rotseilandje, omdat ze niet graag met andere vogels samen broeden. Indrukwekkend vind ik de Noordse sterntjes die ieder jaar uit Antartica (!!!) komen vliegen om in deze streken te broeden. Ze verdedigen hun nestjes met verve en hebben er geen moeite mee om je daarvoor flink op je kop te pikken. De zeekoeten worden ook de pinguins van het noorden genoemd, alleen ze vliegen. Als ze landen, ziin het net helicopters en het is een koddig gezicht! De papegaaiduikertjes zijn nog leuker, die vliegen met de beide poten wijdbeens naar achteren en molenwiekende vleugeltjes. Als ze landen stoppen de vleugels, ze vallen naar beneden en kukelen bijna voorover. Dan moeten ze snel hun hol in duiken, want als ze vis bij zich hebben zitten de meeuwen klaar en dat gaat niet zachtzinnig.

Papegaaiduiker (Puffin)

de vogelboekhouding van Farne

De vogelwachters op het eiand wonen daar 9 maanden per jaar van maart t/m december. Ze tellen de nestjes, de eitjes, de kuikens, ringen etc. Als de vogels uitgevlogen zijn gaan ze verder met de zeehonden. Ze zijn bevlogen, vertellen, leggen uit, kortom ze nemen hun werk serieus. Als ik er van een afstand naar kijk, is het ook een uitdrukking hoe we omgaan met natuur. De vogels zijn hier al eeuwen of nog langer? Komen en gaan en nu zijn hun nestjes genummerd. Het maakt ze niet uit, zij gehoorzamen aan andere wetten.

Kuifaalscholver met 3 kuikens

Eind van de dag vertekken we. De mist is er nog steeds, maar we hopen op open weer op zee en dat is ook zo. De zee is ongelofelijk vlak, totaal geen wind. Een prachtige zonsondergang rond een uur of 9, alle kleuren weerspiegelen in het water. Magisch, op het geluid van de motor na. Als ik Roel om 12 uur wakker maak wordt het pas een beetje donker en zie ik nog net een paar dolfijnen achter de boot.

2 etmalen 220 mijl zeilen en varen op de motor tot Inverness aan het begin van Caledonisch kanaal. In de haven komt een dolfijn ons verwelkomen en blijft een stukje naast de boot tot we bij de eerste sluis zijn en we meters omhoog gaan. We liggen op binnenwater. Het is prachtig hier.

Ik ben erg moe en vooral de laatste nacht is mij zwaar gevallen. We hebben nu een kwart van het rondje Engeland gevaren in iets meer dan een week, en zoeken nog naar het goede ritme. Eerst maar eens even slapen.

Sterntje

Jacomine

23-26 mei Whitby-Farne eilanden

Prachtig weer, al dagen. Heerlijk gewoon. In Whitby starten we met het fitness programma: twee dagen lopen we langs de rivier de Esk. De enige (of een van de weinige?) rivieren aan de Oostkust waar nog wilde zalmen zwemmen. De zalmen en forellen zien we niet, maar het is een prachtige omgeving. Alle voorjaarsbloemen bloeien, we lopen langs hagen van meidoorn en velden van daslook. Waar Nederland de mooiste fietspaden heeft, heeft Engeland een geweldig wandelnetwerk. De tweede dag denk ik een makkie te hebben: het pad loopt op de kaart naast de rivier. Hoe Nederlands! In Engeland betekent het dat je het ene moment langs de rivier loopt en het volgende moment driehonderd meter hoger op de oever, en zo zig zaggen we op en neer. Fitness is het zeker en morgen vast stijve spieren, maar dan mag ik gelukkig weer zeilen.
Tussen Whitby en Pickering loopt een van de oudste stoomtrein trajecten van Engeland en daarmee gaan we naar het start punt en weer naar de boot . We missen het stationnetje waar Hogsmeade opgenomen is in de Harry Potter Films, maar ook op de anderen wanen we ons 100 jaar terug. Als we zien dat de locomotief de "Groene Ridder" heet is het plaatje compleet.
Met Fish en chips nemen we afscheid van Whtiby, dat hadden we beter niet kunnen doen.

25 mei zeilen we 60 mijl in 12 uur van Whitby naar Amble. De eerste uren op de motor het tweede gedeelte op zeil.

26 mei vandaag zeilen we 20 mijl naar de Farne eilanden. Een mooiere dag kan ik niet bedenken. Wind 3 á 4 Beaufort uit het Noorden, van dat prachtige heldere licht, alles bezeild in twee lange slagen en achter de buiskap ook nog lekker in de zon. Het is ook de eerste dag dat ik me weer helemaal fit voel op zee: hoera!
De Farne eilandengroep is een natuurreservaat, beroemd om de vele vogels die hier nestelen en de duizenden zeehonden die hier jongen. We ankeren op Inner Farne naast de toeristen boten die hier van 14.00-17.00 aan land mogen. Omdat Farne al zolang een reservaat is, zijn er veel vogels opgegroeid met mensen in de buurt zonder er bang voor te zijn. We lopen dan ook op 50 cm van sternnestjes, zitten oog in oog met een aalscholver met jongen op een piepklein richeltje en verbazen ons over de aantallen vogels die hier op een kluitje zitten en door elkaar heen broeden. De Papegaaiduikertjes graven nesten onder het gras, maar liever gebruiken ze die van vorig jaar. De eerste eitjes zijn al uit, want de ouders vliegen heen er weer met voedsel naar binnen. De grote meeuwen weten het ook en zitten al te wachten op een onbeheerd jong, maar die laten zich nog niet zien.
Na 5 uur liggen we alleen en wachten we op de vloed. Op open zee merk je eb en vloed alleen in stroom mee of tegen. Hier is het effect spectaculair. We ankerden in een hoefijzerbaaitje, 6 uur later liggen we bijna op open zee met hier een daar een rots die uitsteekt boven het water en een eilandje.
Op de stroomrafels zit vis en de vogels en paar zeehonden vissen om de boot. Uren zitten we buiten in de zon te kijken. Tot om 9 uur in vijf minuten tijd alles dicht zit van de mist: show over voor vandaag.

Jacomine

Wegens gebrekkig wifi aan de wal verzenden we dit vanaf de boot met de kortegolfzender.
Foto's en filmpjes volgen later.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Precies een week geleden het vertrek uit Scheveningen, emotioneel door het afscheid van Anouk die nog een nachtje aan boord was. Het blijkt een valse start. Voor vertrek hadden we al een probleem met de dieselpomp. Op 20 mijl uit de kust gaat de motor aan bij gebrek aan wind, maar deze stopt met een duidelijke tekort aan diesel.

Wat te doen? Doorvaren de nacht in, met diverse drukke scheepvaartvaartroutes te gaan? We keren om en zijn na 12 uur varen weer terug in Scheveningen. Een heerlijk rondje gezeild dat wel, maar happy is anders.

De volgende dag zijn we in de weer met de dieseltanks, filters, anti bacteriespul etc. Maar de motor loopt nog steeds niet goed. Aan het eind van de dag ruikt alles naar diesel en voel ik me monteur in opleiding, wat ik wel leuk vind. 's Avond lopen we mogelijke oorzaken door en maken we een plan voor de volgende dag: alle dieselleidingen nalopen want er klopt iets niet, alle filters zijn schoon en we hebben nauwelijks iets van bateriedrap gevonden. Toch lijkt het haperen van de motor daar wel op. De eerste verbinding is gelijk raak! Er is, we kunnen het eigenlijk niet eens geloven, een krulsliertje rood plastic in de leiding geschoten die kleine vuiltjes verzameld heeft tot een dodelijk propje. Op de foto is het goed te zien. Hoe zoiets in de tank komt: geen idee! Zo onwaarschijnlijk is het.

Alles in elkaar gezet, de bakskist weer ingeruimd pff, we kunnen op pad.

Omdat Roel nog steeds voorzichtig is met zijn rug,  doe ik bijna al het tilwerk en krijg dus ook last van mijn rug. Ik kijk een beetje meewarig naar de foto met de zonnige,verre horizonnen die in de boekenkast staat. Als ik over reizen nadenk komen er altijd van die heerlijke beelden op, maar voorlopig kunnen deze twee kantoorwatjes beter op fitness gaan als we daar ooit willen komen.

Door al het dieselgedoe verlaten we zaterdag opgelucht de haven, erg blij eindelijk op pad te gaan.

We varen in twee dagen/nachten door naar Whitby, boven Hull aan de Engelse Kust.

De eerste middag zwemmen er dolfijnen achter de boot, duidelijk bezig met iets anders en toch geeft het een kick, zo ook de eerste Jan van Genten en stormvogeltjes. We hebben geluk met de wind: we kunnen vrijwel alles zeilen. Wel aan de wind (dus we gaan de hele tijd schuin) en de Noordenwind is koud. Ook waren we even "vergeten"  hoe druk de Noordzee is: wat komen we veel vrachtschepen, supertankers, vissersboten, ferries en boorplatforms tegen. De eerste nacht zijn we meerdere uren samen aan en onder dek om ze allemaal in de gaten te houden. Dit jaar hebben we een AIS ontvanger, waarmee we op ons navigatiescherm de schepen, hun koers, snelheid en mogelijk aanvaringsgevaar  kunnen zien. Beroepsvaart is verplicht om zo'n signaal uit te zenden en het is een gewedig hulpmiddel voor ons.

De tweede nacht is het rustiger om ons heen, we varen dan boven Hull. De temperatuur is gedaald rond de 6 graden met mistbanken: brrr, mijn koudste nachtwacht ooit en we zitten buiten met dekens en in een soort wintersportzeiluitrusting.

Het aanlopen van Whitby is spectaculair tussen de hoge pieren door, en het welkom hartverwarmend.  De Nederlandse toerzeilers hebben een clubtocht, van de 9 schepen zijn er maar 3 aangekomen door het slechte weer (?).  Iedereen is blij dat wij de Nederlandse equipe komen versterken, inclusief uitnodiging van de jachtclub voor een BBQ morgen. Met 6 graden??? Organisator Keith belooft ons beter weer, en dat is maar goed ook als we horen dat het zelfs in Schotland 20 graden is en aan de zuidkust 25!

We slapen heerlijk in de stille beschutte haven. De volgende morgen zorgt een korte woordenwisseling over iets onbenulligs als het opladen van een PC ervoor dat we een paar uur gescheiden doorbrengen. Het is heerlijk om even op mijzelf te zijn, na alle intensieve weken samen. Ook Roel geniet hiervan.

Het is een prachtige dag, zonnig, goede temperatuur: eindelijk. Whitby is een mooi stadje gebouwd op de hoge oevers van de rivier de Esk, waar ook de haven aan ligt.

Ook hier is de visvangst zo goed als verdwenen, maar toerisme is een dankbare vervangende inkomstenbron. Het jaar rond komen er veel mensen, met een top in de zomer.

De BBQ op de club is super gezellig. De leden hebben zelf van alles klaargemaakt en het komt warm en sociaal over. Leuke gesprekken over zeilen, wat vooral de mannen doen, en andere zaken erom heen op de club, waar vooral de vrouwen zich mee bezig houden.

De eertste oversteek zit erop en we genieten van het gevoel hier even te blijven om te wandelen en zo.

Jacomine

PS als je het leuk vindt om zelf de scheepsbewegingen  op de Noordzee (en de hele wereld) te zien met AIS  kan dat op www.marinetraffic.com/ais/nl 

De laatste loodjes: en nu los!

Het wordt bijna een saai verhaal, maar dat hoort hopelijk bij de voorbereidingen! Afgelopen maand in Zeeland tussen de buien door veel gewerkt aan de boot. Anderhalve week op de kant gestaan om het onderwaterschip te verven met anti-aangroeiverf,  het "onderwater" lijstje weg te werken en gelijk de waterlijn wat hoger op het schip te zetten: kan er weer wat lading bij. Tot 15 ton weliswaar en daar zitten we al dichtbij.

 Hoe ziet een gemiddelde klusdag eruit? Vandaag: schroefas lager vervangen, maar dat wil er niet uit zoals wij denken. Dan de schroefas losmaken bij de motor, achterstevoren ondersteboven in de achterkooi. De schroefas kan er niet ver genoeg uit, het roer demonteren: Nu kan de schroefas eruit. Dan kan het schroefas lager eruit en vervangen en bouwen we alles weer in omgekeerde volgorde in elkaar. Weer twee dagen verder. Ik bespaar je de rest van de klusdagen, je snapt vast hoe het werkt. Als we in het water liggen is alles óók nog waterdicht en doet het weer. Mijn bewondering voor de klus-technische capaciteiten van Roel is inmiddels tot ongekende hoogte gestegen.

Zondag 6 mei zwaaien onze zeilvrienden in den Osse ons uit. We zijn op pad en komen helemaal tot de Stampersplaat, nog geen 2 mijl verder, waar we nog één laatste nacht genieten van de Grevelingen.

Na wat omzwervingen varen we alle bruggen van Rotterdam door, wat een feestje is het, al die bekende plekken nu vanaf het water te zien. De Erasmusbrug is het leukste. De laatste brug is de VOC brug in Delfshaven met het prachtige opschrift: Invia nulla via favente deo. Na wat zoekwerk blijkt het van een penning te komen ter gelegenheid van het 100 jarig jubileum van de VOC in 1702: "Geen pad is onbegaanbaar met de hulp van God".

De laatste dagen Rotterdam liggen we in Delfshaven, bijna waar we samen begonnen. De afhaal chinees zit er nog, verder is er veel veranderd. De unieke sfeer van Oud Delfshaven is gebleven en we genieten ervan. Roel heeft last van zijn rug, dus noodgedwongen doen we het rustig aan en dat is minder erg dan het klinkt, beetje wennen aan anders leven. We krijgen veel mail/post en sms-jes met wensen, erg bedankt allemaal, het is fijn om te lezen.

12 mei: nog één keer zien we familie en vrienden bij een Vaar-wel Party. Het is super gezellig en hartverwarmend. Ik zag er een beetje tegenop, maar het is gewoon fijn. Het moment dat we aan boord gaan en iedereen uitzwaaien op de brug heel bijzonder. We sluiten 37 jaar Rotterdam hier af en gaan op pad.

Gelukkig blijven Jeroen en Anouk nog een nachtje en hebben we samen een "day after"

Eigenlijk hebben we al dagen "day after" gehad en het is nu woensdag! Genoeg? Genoeg! Het is heel gek, we leven hier al jaren naar toe en nu het zover is, is er toch een drempel om te gaan.

We liggen te teuten: nog even dit en dat. Nog even het blog, filmpje is klaar maar komt later en ook de foto's volgen.

Het weer gaat om en wij gaan ook. Morgen op weg naar Engeland.

lieve groet voor allemaal.

Nog één afscheidsfeestje

Speech van Roel's moeder

14 afscheidslunches& etentjes, 3 dagen en 2 afscheidsweekeinden: deze maand is het raak. We belanden in de volgende fase van dit avontuur, het afscheid nemen van kinderen, familie en vrienden. En die laten dat niet ongemerkt voorbij gaan. Ze verwennen ons, speechen, zingen, komen de boot bewonderen, wensen goede reis en zeggen dat ze ons zullen missen. Als alle beloften dat ze ons onderweg komen bezoeken  ook uitgevoerd worden, dan hebben wij binnenkort een charter- annex  reisbureautje. Dat lijkt ons wel wat.