De goede kant op 11 januari

Positie 17.00 boordtijd (21.00 in Nederland) 53º13' Z 67º04' W
watertemperatuur 9 gr, buitenlucht ongeveer 13 gr max

We blijven ons verbazen over het weer. Voor vannacht waren alle weergoden het eens: NW5. Wel, we beginnen als een haas eerst het 2e en daarna gelijk het 3e reef er weer in te zetten, want op zijn plat Nederlands: de stront waait van de dijk. 30 minuten later is het windstil en moet de motor aan. Dat windstille hebben we de hele nacht zo gehouden, dus we hebben uitstekend geslapen. Een prettige bijkomstigheid hier is dat de golf zich makkelijk opbouwt, maar even makkelijk weer afneemt. Dat is een groot verschil met de Noordzee of het IJsselmeer, waar als je pech hebt de golf zelfs na 24 uur nog koppig doorstaat.
Vanmorgen kwam dan eindelijk die NW5 en sinds die tijd surfen we voor de wind met drie reven en een kotter of kleine genua met een lekkere snelheid de goede kant op. Het is nat buiten, we hebben zelfs een tijdje ordinaire regen. Aangezien de laatste regen 4 weken geleden is en alle touwwerk door het stof en zout zo hard geworden is als staal, vinden we het niet eens erg. De wind is immers zo stabiel en we kunnen de boel zo goed instellen, dat wij lekker binnen zitten. Luiken dicht, want met wind van achteren wordt het duidelijk frisser, we hebben zelfs enige tijd de kachel aan! Schepen zien we niet of nauwelijks.
In de tussentijd passeren we de beroemde of eerder beruchte Straat van Magellanes, vernoemd naar de Portugees die in 1520 als eerste een doorgang naar Indië wist te vinden. Berucht omdat het door het slechte weer en de tij-verschillen oplopend tot 13 meter een niet erg aanlokkelijke doorgang was. De Nederlands Schouten en LeMaire hebben in 1616 het Beagle kanaal en Kaap Hoorn gevonden. Als Schouten en LeMaire uiteindelijk in Batavia aankomen, worden ze niet geloofd en op transport naar Nederland gezet door de VOC die niets moet hebben van concurrentie. Uiteindelijk wint de route van Schouten en Lemaire aan populariteit. De Kaap Hoorn route is beter te zeilen voor schepen uit die tijd en daardoor aantrekkelijker. Al heeft deze route niet voor niets de klank van gevaar in zich voor zeevaarders, van toen en van nu. Het blijft een onvoorspelbaar gebied.

In de middag klaart het op en is het met een dikke jas aan aangenaam toeven buiten. We ruimen wat op, prutsen nog wat aan de zeilen, proberen wat spullen te drogen en kijken naar onze huisalbatros die ijverig zijn rondjes draait. We kunnen buiten ons dagelijkse happy hour vieren. Nog 130 mijl, dus morgen in de middag hopen we Stateneiland te bereiken.

Wordt vervolgd...

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Frontpassage 10 januari

Positie 17.00 boordtijd (21.00 in Nederland) 51º13' Z 68º34' W
watertemperatuur 10 gr, buitenlucht ongeveer 15 gr max

Wat zou hierin zitten? Veel wind!

Gisterenavond hebben we een heel wolvenpak overgehad, een koufrontpassage met veel wind. We denken windkracht 7 met om de wolken pittige vlagen. We hebben geen windmeter aan boord, want daar wordt ik zenuwachtig van, dus we moeten een beetje gokken. Het water van onze boeggolf en de golftoppen waait horizontaal naar achteren en dat is spectaculair.
Doordat we dicht onder de kust zitten kan de golfslag niet zo heel hoog opbouwen.
Eenmaal gereefd en met de kotter loopt Tara goed, voor zover een schip goed kan lopen aan de wind met deze windkracht. Roel ontdekt met het eerste reven dat het roerblad van Sara (de windvaan) in een rare hoek staat. De inbus bouten van de verbinding zijn iets losgekomen. Wat een geluk dat we dat nog op tijd kunnen vastzetten, zonder windvaan zou ons leven er een stuk anders uitzien en zat ik hier niet te schrijven maar te sturen!

De stormuitvoering:  3x gereefd&kotter

Roel doet van 10 tot 12 geen oog dicht door het bonken en gieren. We schieten ook niet op, dus we gaan bijliggen. Het waait hier harder dan een paar weken geleden in de Golfo San Jorge, maar het oasegevoel is weer overduidelijk. We slapen alle twee heerlijk, waarbij een van ons om het halfuur de situatie buiten opneemt en uitkijkt naar andere schepen.
Ook vanmorgen is er nog harde wind, dus we ruimen de boot op en ik bak nog snel een brood. Voor de middag wordt al iets minder wind voorspeld en daar willen we optimaal van profiteren. Om 12.00 zijn we weer onder zeil. Waar we anders een reef sneller laten staan, want het moet er later vaak toch weer in, proberen we nu zo optimaal mogelijk te zeilen en snelheid te maken. Zonder Tara of Sara te overbelasten, want de eerste zorg is dat alles heel blijft, inclusief wijzelf. Ook voor ons is dat belangrijk, dus we hebben nu ook overdag wachtschema, zodat je om en om extra rust neemt.

We zijn nu weer op het punt waar we vannacht gingen bijliggen, want we zijn door de stroom en de harde wind tot 25 mijl teruggedreven, gelijk spel dus. Op voor de volgende ronde.
De windplaatjes en de berichten van Frans spreken van noordwesten wind, voor ons ideaal.
De sfeer aan boord is verder goed, we hadden ons beter weer voorgesteld, maar zo gaat dat hier.
We nemen het zoals het komt en hopen het komende etmaal goed op te schieten. En nu zeilen we heerlijk de nacht in.

Wordt vervolgd...

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Screaming Fifties 9 januari

Positie 17.00 boordtijd ( 21 uur in Nederland): 50º46,9' Z 68º 29,7 W
watertemperatuur 13 graden, buitenlucht rond de 18 graden overdag

Lekker zeil weer hebben we ook!

Vannacht zijn we over de 50e breedtegraad gevaren. De roerige 40-ties liggen achter ons, de gillende 50-ties voor ons. Vandaag laten de 50-ties zich nog van hun aardige kant zien. Ze doen zich voor als schaapjes, als daar maar geen wolf tussen zit.......
Het weerbericht verandert steeds en het weer houdt zich niet aan de voorspelling. Dus we moeten het maar nemen zoals het komt. Geen stormen in ons gebied en dat is al mooi meegenomen.
De wind laat het al de hele dag afweten en als ze staat is het wind tegen. Gelukkig doen onze 50 paarden benedendeks het goed. We varen al zeilend met de motor bij en kruipen tegen 2-3 knopen stroom in langs de monding van Santa Cruz de Bahia Grande in.

De zon schijnt, het is prachtig weer en de zee is vlak. Een Comerson dolfijn komt ons even bekijken. Ze noemen ze hier Tonina's en het zijn de mooiste dolfijnen die we ooit gezien hebben. Een opvallende zwart-wit tekening en zo speels. Hij vindt ons leuk, of we hebben geluk, misschien wel allebei, want hij komt terug met z'n vrienden en ze spelen een tijdje om de boot. Dan kan onze dag al niet meer stuk. In de baai zien we ook weer aalscholvers, albatrossen en pinguïns, duidelijk meer dieren dan op open zee. De kustlijn is laag en ziet er rotsachtig uit. Ook hier lijkt niets te groeien.
We genieten van het rustige weer, ondanks het motorgeluid. We kunnen zelfs even douchen.

Het is een beetje té rustig misschien, het weerbericht sprak toch van meer wind? En ja hoor, daar komt de wolf om de hoek kijken. Een wolk zoals zovele anderen ontpopt zich als een furie. Het water stuift binnen 10 minuten over dek en de golven spoelen erover heen. Waar die opeens vandaan komen? Tweede reef in het grootzeil, maar het kan nog harder. De tweede zit er nog niet in of gelijk kan de derde reef erachter aan. Kotter bij en we hebben alles weer onder controle. Het werken ging goed, al loopt het water uit onze pakken. Als we weer in de kuip zijn is het een uur verder. Dan is de bui over, de zon breekt door, de temperatuur is 10 graden omlaag en de wind is weer weg. We starten de motor maar weer, want de golven staan nog wel en dat is geen pretje zonder snelheid. Onze koppen weer even zout als voor het douchen.

We varen de Bahia Grande helemaal in, nog 20 mijl tot Ria Coig (nog nooit van gehoord tot vandaag), het diepste puntje in de baai. Voor vannacht geven ze zuidwest op en wij varen dan in de relatieve luwte van het land. Als alles volgens plan gaat kunnen we zelfs wat zeilen, want onze koers gaat dan meer zuidoost als we richting de Straat van Magelhaen gaan.
Het gaat niet hard vandaag, maar langzaam maar zeker komen we toch verder.

Wordt vervolgd......

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Onderweg 1e dag 8 januari

Positie op 18.00 boord tijd (22.00 in Nederland): 49º18,8'Z 66º57,8' W
watertemperatuur 13 graden, buitenlucht ongeveer 15 graden

We zijn onderweg! Terwijl ik het vorige blog aan het afmaken ben, komen de nieuwe weerplaatjes binnen en het ziet er goed uit. We houden het nog even in overweging. De dag ervoor stonden we ook al in de startblokken en deed de laatste informatie ons besluiten om toch niet te gaan. Alle energie ontsnapt dan als een luchtballon die leegloopt. Het enig goede van dat moment is dat we water aan boord hebben, alle dieseltanks en jerrycans vol zitten en ook de koelkast goed gevuld is.
Maar nu lijken de weerplaatjes met elkaar in overeenstemming. De komende dagen is er vrijwel geen harde wind in het gebied waar we gaan varen en ook aan de Chileense kant op de Pacific is het vrij rustig. Daar komen immers onze fronten vandaan.
Er zit zelfs af en toe een noordwest in de windverwachting en dat zou geweldig zijn. Maar ook een halve dag zuid, dat is tegen de wind in, dus het is nog geen gelopen race.
We zijn alle twee gespannen. Roel vraagt zich af of dit anders is dan de eerste keer de Duitse Bocht of de oversteek naar Noorwegen of de Kanaal Eilanden. Ik weet het niet, dit traject kent zware verhalen, maar de Duitse Bocht ook. Het is voor ons dat we onze grenzen weer verleggen en dat blijft spannend.

Enrique van de Yamana help ons op weg

We vertrekken om 20.00 uitgezwaaid door de hartelijke Enrique van de sleepboot Yamana, waar we een paar keer naastgelegen hebben om het stadje in te gaan. Hij leeft erg met ons mee! De eerste nacht is in ieder geval heerlijk. We hebben stroom mee en we scheuren door het water met bijna 8 knopen. Zelfs al weten we dat we daarna ook weer stroom tegen krijgen, het is goed voor de stemming aan boord. De spanning lost een beetje op. Deze nacht is er weer een halve maan te zien en het Zuiderkruis begint al aardig omhoog te klimmen aan de horizon. Begin van de nacht zijn er veel sterren, daarna weer bewolking. Het weer is rustig en de wind redelijk gelijkmatig. Op een paar uur na met de motor bij, kunnen we alles zeilen. We varen afwisselend met 1 of 2 reven in het grootzeil en de kotter of de genua uitgerold. De hele dag hebben we een paar grote albatrossen rond de boot en af en toe wat sterntjes, verder is het rustig met de dieren.

Spectaculaire zonsondergangen

Aan de horizon in het westen zien we af en toe nog land. We varen nu ter hoogte van San Julian, de laatste haven die we eventueel aan kunnen lopen, maar we varen voorbij. De komende nacht zullen we Santa Cruz passeren aan de noordkant van de Bahia Grande.

De weerplaatjes blijven vrij gunstig. We zijn op weg voor de laatste etappe naar het meest zuidelijk punt van onze reis: Ushuaia. Voorlopig is dit ook de laatste meerdaagse oversteek, hierna worden het vooral dagtrips. Wordt vervolgd!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Vast in Puerto Deseado 3-7 januari

Grijze aalscholver met jongen

We zijn bijna een week verder en liggen nog steeds in Puerto Deseado, wachtend op een goed weervenster om verder te kunnen. Het weer heeft er helaas geen zin in. Het is ongelofelijk frustrerend om de dagen zo voorbij te zien gaan, iedere dag is de kans kleiner dat we Pieter gaan zien in Ushuaia. Het leek zo ruim bemeten, maar het weer houdt zich hier niet aan kansberekening. En om uit te varen met voorspelling 8+ vinden we te risicovol. De ervaring leert dat de zuidwesten wind vaak nog iets harder waait dan de gribfiles laten zien en dan zit je op 9 á 10. Het traject van hier naar de ingang Straat LeMaire is 500 mijl, 4 dagen op zee.

Zelfs een korter traject van 1 etmaal naar San Julian, 100 mijl zuidelijker zit er niet in. Dan zouden we namelijk weer een stukje van de totale afstand afknabbelen en hebben we een korter weervenster nodig om naar Straat LeMaire te varen. San Julian is al lastig aan te lopen met grote zandbanken voor de deur, de havens zuidelijker daarvan zijn voor zeilboten een gevaar op zich in plaats van een veilige haven.

De zwarte, met kuifje

De meest gebruikte strategie is vanaf Deseado de kust volgen tot voorbij San Julian en dan oversteken naar de ingang van Straat LeMaire, als het weer het toelaat, dus zonder stormvoorspelling. Als er meer wind voorspeld wordt: onder de kust blijven varen ivm golfhoogte. Dat traject is wel langer, dus ook weer langer op zee.

Ook op de ankerplaats waait het natuurlijk en al houdt Tara zich goed, we hebben regelmatig zorg over stroom, wind, anker en ketting. Na een paar dagen willen we toch even van boord en varen we naar de haven. Ankeren lijkt echt een waagstuk en we zijn blij als de wacht van de sleepboot Yamana gebaart dat we langszij mogen komen. Het hoogste waterpeil ooit in de haven vertelt hij later.

Enrique is erg aardig en helpt ons later weer aan boord als het waterpeil 5,5 meter gezakt is.

Wat een rust om Tara daar achter te laten.

Even langszij de Yamana

Het dorpje is klein. Het is zo rond 1900 gebouwd en de huizen zijn van een praktisch soort: plat vierkant beton met kleine ramen. Er zijn 2 dorpsstraten met winkels, maar veel is er dicht door de vakantieperiode rond kerst/oud en nieuw. Internet vinden we in het hotel/restaurant met uitzicht over de rivier. Aan alle tafeltje zitten internetters en we maken grapjes over het beste internetcafé waar we ooit gezeten hebben. Heerlijke koffie, uitstekende bediening en 2pp lunch voor 20 euro.

Schouten en Le Maire, de ontdekkers van de doorvaart om Kaap Hoorn, lagen in 1615 ook in Puerto Deseado met hun schepen de Hoorn en de Eendracht. Helaas is de Hoorn niet verder gekomen dan Deseado. Tijdens het afbranden van de aangroei op de romp vatte door een onverwachte windvlaag het want vlam en is het schip vrijwel geheel afgebrand. De reis werd voortgezet met de Eendracht. Op de pentekeningen die we vinden op internet liggen de schepen op precies dezelfde plek in de rivier als wij nu liggen. Ook de Beagle heeft hier gelegen en Darwin verkende de rivier monding tijdens de zoektocht naar zoet water. Het is leuk om hun belevenissen te lezen en hoe weinig er hier veranderd is.

Niets geleerd van de Hoorn: hier nog op het voordek

Het is niet alle dagen rozengeur en maneschijn. Na een nacht van ankeralarmen hoor ik in de ochtend een ander alarm, ik denk het batterij alarm van de CO2 melder en dat klopt. Dan gaat het gasalarm, maar we kunnen geen lekje vinden. Het blijft afgaan dus gas afsluiten, want we zijn met iets anders bezig. De looplamp doet het niet, want de omvormer doet het niet en knippert rood??? Wat is hier aan de hand? Onderspanning of overspanning zegt het boekje. Wat? De accu's staan op 17 volt! (in plaats van de 12-14 volt die normaal is). De schakelkast van onze geweldige windvaan had gisteren kuren en kennelijk is zijn beveiliging doorgebrand. We zetten de windvaan uit, de accu's normaliseren en lijken geen schade te hebben.

Magelhaan penguin aan onze voeten

De omvormer doet het weer en ook het gasalarm had last van de overspanning: pff gelukkig geen lek. Dan maar de vloerbedekking van de kajuit afmaken, we willen het dit keer netjes doen en leggen het stuk op het voordek om af te meten met de vloerplaten. In een onbewaakt ogenblik komt er een windvlaag en weg is het vloerkleed. We kunnen het bijna niet geloven, zo stom. Dit lijkt op de Hoorn! We stoppen, we doen niets meer vandaag. We zetten de verwarming aan en gaan een borreltje drinken. Na 10 minuten stopt de kachel ermee, foutboodschap 2 en kortsluiting. We balen als een stekker. We gaan vandaag ook niets meer open maken! We kijken “Lock stock and two smoking barrels” onder een deken en lachen ons een bult om hun geblunder.

De kachel doet het nu weer met hulp van onze geweldige achterwacht in Nederland, maar de windvaan is echt kapot en zal moeten wachten tot Ushuaia.

De iets grotere Papúa Penguin

Gelukkig zijn er ook andere dagen! We laten ons ophalen door Darwin tours en maken een excursie naar het natuurgebied op de rivier, zo'n 500 meter verder. Geweldig! Verschillende aalscholvers, waaronder de prachtige grijze, 80% van de broedende paartjes in Patagonië zit hier en een blauwoog aalscholver . Een rots vol zeeleeuwen en een Comerson dolfijn. Magelhaan pinguïns en 1 Papúa pinguïn als dwaalgast. Sterntjes en meeuwen. We kijken onze ogen uit. Jammer dat de rivier verderop zo ondiep is met laagwater dat we er niet kunnen ankeren. Maar nu we de dieren gezien hebben “zien” we er ook meer om de boot. Achter de boot strekt de pampa zich uit, geen boom te zien alleen gras zover het oog kijkt. Soms zien we schapen of paarden grazen langs de waterkant, een desolate omgeving.

We wachten en wachten......

Zo ontzettend mooi, die grijze

Een drukte van belang op de rots, ook jonkies

Het kiezelstrand waar de Magelhanen aan wal komen

Puerto Deseado 2 januari 2014

De haven van Puerto Deseado, ankerplaats bij X

Gelukkig Nieuwjaar vanuit Puerto Deseado op 47º45,5'Z 65º55'W!
In drie etmalen varen we van Puerto Madryn naar Puerto Deseado. We steken de Golfo San Jorge over en die doet echt denken aan de Golf van Biskaje. Het weer blijft wisselend: wind, veel wind, geen wind. De zonsondergangen zijn onvoorstelbaar mooi, zulke heldere lucht en felle kleuren oranje en rood. Wat dat betreft is dit gebied veel afwisselender om te zeilen dan de tropen. Geen dag is het hetzelfde en de aandacht is constant op de omgeving gericht. Wat is dat voor wolk, hoe staat het tij en de golfslag, wat voor weer komt eraan en zo voort.

Prachtige lucht, donkere wolk links:wind!

Deze tocht blijkt maar weer hoe afhankelijk we zijn van de omstandigheden. In onze dromen zagen we ons al liggen in Caleta Horno, een prachtige inham, beschut tegen alle winden in het midden van niets, vlak voor de oversteek van de Golfo San Jorge. Maar onze snelheid laat te wensen over en we komen daar bij donker aan en deze Caleta is niet geschikt om 's nachts aan te lopen. Daar komt bij dat we goede wind hebben richting het zuiden en het doorvaren toch aantrekkelijker is in deze omgeving, waar de wind maar zelden goed staat. We zien de komende nacht wel een koufront met windkracht 6 overkomen op de weer plaatjes, maar dat kunnen we wel hebben, denken we.

Windkracht 6+ in de Golfo San Jorge

Voor de nacht reven we met het oog op het koufront vast behoorlijk, ook al is de wind nog redelijk.
Om middernacht waait het flink, gaat de kotter erop en de derde reef in het grootzeil. Jammer dat er niemand is om een foto te maken, want de punten van deze zeilen hebben alle twee een knal oranje top van een 1,5 meter voor een goede zichtbaarheid, maar we hebben nog nooit gezien hoe dat staat. Alle franje in het denken gaat dan over boord, want het stormt behoorlijk en het is een herrie van de wind en golven. Om 03.00 gaan we bijliggen: de kotter gaat dan bak, het roer helemaal naar loef gedraaid en vastgezet. Het oefenen komt nu goed van pas, want Roel doet het in zijn eentje probleemloos aan het eind van zijn wacht.

Zonsondergang, nog een dag varen te gaan

Het is of iemand het geluidsknopje uitzet: al het gegier is weg en de boot ligt heel rustig te midden van de golven en wind. Het enige nadeel van bijliggen is dat je de boot als het ware parkeert en we dus ook niets meer opschieten. Ik begin mijn wacht met een uur buiten zitten onder de buiskap, vol bewondering voor het natuurgeweld en Tara, die golf na golf onder zich door laat lopen en onze zeilen die voor deze rust zorgen. Dan ben ik koud en ga ik naar binnen. De kookwekker zet ik om de 20 minuten om de toestand buiten weer op te nemen.
We liggen bij tot 12.00 de volgende dag en in deze 9 uur zijn we 20 mijl afgedreven. We zeilen even een paar uur en dán: is de wind weer op. Motor aan en zo gaan we weer verder met het spel van wind en geen wind.

We mogen even langs de Yamana

Ik lees "Met de Joshua rond Kaap Hoorn" van Bernard Moitessier. Hij voer met zijn vrouw en stalen tweemaster van 11 meter precies 50 jaar geleden hier ook. Alleen deden zij het andersom: van Tahiti naar Gibraltar varen ze rond Kaap Hoorn nonstop naar huis. 14.000 mijl, 126 dagen. Zonder weerbericht, zonder motor, zonder goretex en met navigatie op zon en sterren. Het is fascinerend om te lezen en ik heb diepe bewondering voor ze.
Wat ben ik blij dat wij een "Kaap Hoorn arrangement voor Watjes" hebben! Ik denk niet dat we zover gekomen zouden zijn zonder GPS en de andere hulpmiddelen. Ik ben blij met de weerberichten via de boordradio en Frans, onze vriend in Nederland. Hij houdt het weer in de gaten, omdat hij het grote plaatje kan zien wat wij missen. We krijgen een mail van Frans: hij maakt zich zorgen om een groot stormgebied uit het westen wat de komende dagen over Argentinië gaat trekken. Vanaf 1 januari al. Het maakt de beslissing voor ons makkelijk: we kunnen dus niet door zeilen naar San Julian, maar gaan halverwege de 31e Puerto Deseado in. Deze "begeerlijke haven" heeft ook een aantal nadelen, maar die wegen toch niet op tegen drie dagen storm op open zee. Wij wachten gewoon op beter weer!

Aan boord komen is een uitdaging met 6 mtr tijverschil

Het stadje ligt aan lagerwal, daar kunnen we dus niet ankeren en er is geen goede haven. Wij liggen aan de overkant, een beetje in de beschutting van de zuidoever van de rivier. Dat ligt redelijk, maar we kunnen niet van boord. De rivier stroomt met zo'n 3 tot 5 knopen en daar kan de motor van de dinghy niet tegenop. We vieren oudejaarsavond dan ook gezellig samen. Roel is wel erg moe van drie dagen zeilen en valt om 11.45 in slaap.... Ik zie het vuurwerk aan de overkant, maar ben best tevreden aan deze kant van de rivier, we vieren het 1 januari gewoon nóg een keer.

Weerplaatje 2 januari: kracht 9 voor de deur, even wachten

Het is nu 2 januari, gisteren was het nog redelijk rustig maar vandaag stormt het rond windkracht 8. Het is ook springtij en het verval op de rivier is bijna 6 meter. Met opkomend tij staat de stroom tegen de wind in en voeren zij een gevecht wie Tara het hardst om kan duwen. We maken enorme zwiepers aan onze ankerketting en zelfs 60 meter ketting in het water lijkt nu kort. Op de plotter kunnen we goed in de gaten houden of het anker nog vast ligt en we zijn erg waakzaam in deze uren. Als het tij het opgeeft en de wind wint, zijn we er weer voor een paar uren vanaf. Vanavond nog een wind tegen tij sessie en morgen gaat de wind dan hopelijk genoeg liggen om naar de overkant te kunnen varen.

Ons ankerplaatje: harde wind en tij, we maken een mooie vlek

We gebruiken de tijd om lekker te klussen en de vloerbedekking te leggen die we in Puerto Madryn gekocht hebben. Jullie hadden het gezicht van het jongetje moeten zien toen we met de rol over de jachthaven liepen te slepen. Vloerbedekking en boot was geen haalbare combinatie in zijn hoofd. Zijn vader had ook al zeer bedenkelijk gekeken toen hij hoorde dat wij samen naar het zuiden zeilden. Hij mat mijn 1 meter 60, keek naar Roel en schudde zijn hoofd. Hij zeilde al jaren in dit gebied met zijn vrienden, maar nooit verder dan het hoekje bij Golfo San Jorge en op de boot slapen in Puerto Madryn deed hij ook niet. 's Avonds ging de zeilboot met de trailer uit het water en dan sliepen ze op de kant. Tja......

Oud huisje in het stadje Deseado van rond 1900

Maar op onze watjes boot hebben we nu weer lekkere warme voeten. De watertemperatuur koelt de diesel en water in de vloertanks tot net boven het vriespunt als we verder zuidelijk zijn. Een koelelement waar we niet op zitten te wachten. Met bubbeltjesplastic als isolatie en voerbedekking kunnen we overdag zonder kachel en dat scheelt aardig wat diesel.
De zomerkleren gaan in de puntberging en wol, skibrillen en wanten komen weer tevoorschijn. We maken ons op voor de laatste etappe naar het zuiden. Eerst maar eens wachten op beter weer met wat minder wind.

Historische wagon in Deseado, tevens hoogepunt bezienswaardigheden

Foto's volgen later als we weer internet hebben, maar dat wordt wel steeds lastiger. Ook onze gmail lezen we als we wifi ontvangst hebben, dus een antwoord kan langer duren.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Kerst in Madryn 21-26 december

Sigaarwolk, daar zit veel wind in!

We verlaten Mar del Plata met goede vooruitzichten voor wind uit het noorden. In grote lijnen klopt dit ook. De dagelijks praktijk is dat we regelmatig in de weer zijn met de zeilen bijstellen, reven of ontreven, stukje op de motor en zo komen we verder. De tweede dag trekt er een imposant onweersfront over, met grote sigarenwolken ertussen. De bliksem gaat meestal van wolk tot wolk, maar we proberen er toch zoveel mogelijk omheen te zeilen. Het ene moment windstil, het volgende overwegen we een tweede rif erin te zetten.

Op andere momenten is het zo: heerlijk maar wel windstil

Als het gaat regenen en twee minuten later dikke hagelstenen op het dek kletteren, doet het ons denken aan Schotland: 4 jaargetijden in een dag, maar dan hier in een uur. Als het 's avonds donker is geworden, zie ik achter ons nog steeds de onweersflitsen, een prachtig schouwspel.
De watertemperatuur gaat van 18,5 omlaag naar 15,5 graden en dat merken we vooral 's nachts: koud en nat buiten. Als de zon schijnt is het lekker weer. De maan komt wat later op, maar de nachten zijn nog steeds mooi verlicht. We hebben de langste dag terwijl we zeilen, al zal het naarmate we zuidelijker gaan nog langer licht blijven. De zomer is officieel begonnen!

Versteende duinen met op de waterlijn zeeleeuwen

De laatste uren varen we op de motor na 476 mijl de Golfo Nuevo binnen, aan de zuidkant van het
Schiereiland Valdès. Een paradijs voor Magelhaan pinguins. zeeleeuwen, olifantsrobben, talloze vogels en de Southern Right Walvis, een van de grootste op aarde. De walvissen krijgen hier hun jongen, maar helaas vertrekken ze voor half december al uit de golf richting Antarctica, dus die missen we net.

 Prachtige ankerplaats Puerto Pardelas, westkant van Valdès

De Prefectura is niet erg behulpzaam, maar na enig heen en weer praten (wat is Spaans toch moeilijk door de marifoon!) mogen we naar Puerto Pardelas, aan de westkant van het schiereiland zelf. Daar liggen we weliswaar van alles verlaten, maar er zwemt wel een zeeleeuw om de boot. Het schiereiland ziet er doods en dor uit. Op onze ankerplaats lijken we omgeven door versteende zandduinen, op het strand ligt grint. Een oud rif steekt een stuk de golf in, waardoor we wat beschut liggen. Er gaat een bijzondere schoonheid vanuit.
Aan de wal lopen we over bergen zand en oude schelpen tussen verdroogde struikjes door. We komen gelijk een paar Guanaco's tegen, maar ze moeten niets van ons hebben. We denken dat we naar Puerto Pyramide kunnen lopen, het enige plaatsje op het eiland in de volgende baai. We wilden daar ankeren, maar dat mocht dus echt niet.

Zoekplaatje in schutkleur: Pa, moe en kleintje Gaunaco

Het dorp blijkt toch vele kilometers lopen en de zon brandt ongenadig op het warme zand. Dan maar weer terug naar de boot, voor een welverdiend aankomst wijntje/biertje. Het water is hier in de luwte weer bijna 19 graden en er zwemmen zelfs een paar dappere Argentijnen.
Wat is zo'n eerste nacht voor anker toch altijd weer heerlijk, ongestoord slapen en samen: luxe.

Van hieruit gaan we niet meer van het eiland zien dan ons uitzicht. Zonder vervoer of dorp op loopafstand komen we niet ver. De vooruitzichten geven ook een westenwind op Kerstdag, deze ankerplaats is dan onhoudbaar. Wat te doen? Puerto Madryn is weer 40 mijl verder de baai in en ook die ankerplaats is niet helemaal beschut. Van daaruit gaan wel dagtochten naar het schiereiland.

1e Kerstdag op het strand, Kerstgevoel van Argentijnen

We zijn hierheen gevaren om wat van de natuur te zien, dus nemen het ongemak van 40 mijl heen (en later weer terug) maar op de koop toe en gaan richting Puerto Madryn. Het eerste deel van de nacht op de rede van Madryn is ongemakkelijk, de golven zijn fors en de wind is weg. Dus Tara wordt af en toe van opzij door die lieverds te grazen genomen en de glazen zijn verre van veilig op tafel. We slapen in stormhouding: armen en benen wijd zodat we niet omrollen in bed.

Eerste Kerstdag begint geweldig. De vissers varen niet uit en een zeeleeuw komt bij ons zijn dagelijkse portie bij elkaar bedelen. Hij roept, doet alvast zijn bek open, maar helaas voor hem hebben wij geen vis. Na een kwartiertje druipt hij teleurgesteld af. Nu moet de luilak er zelf op uit!

Ook de aankomst bij de Club Nautico Atlantico Sud is bijzonder. De commodore (voorzitter) en de havenmeester staan ons op het strand op te wachten. We zijn hartelijk welkom, mogen de faciliteiten gebruiken, krijgen alle hulp die nodig is. En dat allemaal voor nop. Zelfs bij de Prefectura staan we met een paar minuten weer buiten. Een tegenvaller, de wind zit in het zuid-westen met windkracht 5-6 soms 7 en dat is net de kant waar we naartoe willen. Een paar dagen pas op de plaats dus.

Het Kerstdiner 2013: erwtensoep

Er zijn geen andere zeilboten bewoond en het is verder een wat kale Kerst. De winkels dicht, de restaurants zijn bijna allemaal gesloten en de Argentijnen slapen hun roes van Kerstavond uit op het strand. Terwijl we via whatsapp/mail Nederlandse berichten krijgen over het gezellige kerstdiner en schaatsen met chocolademelk lopen wij over het strand. Ons Kerstdiner bestaat uit een halve fles champagne en erwtensoep. Heimwee eten, bedoeld voor gisteren, maar ik was even vergeten hoelang het duurt voor het klaar is. Of misschien waren de Nederlandse erwten een beetje oud.
Om niet zielig te worden hebben we voor tweede

even alle veertjes goed doen:lief!

Kerstdag een tour geboekt naar de Pinguïn kolonie van Punta Tomba. Er zijn daar meer dan een miljoen Magelhaan pinguïns en ze hebben jongen. We vermaken ons. Naast de pinguïns sprinten er kleine caviaatjes van struik naar struik en grazen de guanaco's. We rijden er in 2,5 uur naar toe door een woestijnachtig landschap met kleine struikjes, wat een droge, dorre boel! Eén schaap heeft hier 3 hectare nodig om genoeg gras te kunnen vinden om in leven te blijven. Op de terugweg gaan we via de vallei van de Chibut rivier, of je zo een oase inrijdt! We komen in Gamain nog langs het huis waar Butch Cassidy en zijn handlangers hebben gewoond, toen de grond hen elders te heet onder de voeten was. Dan is het wilde westen opeens dichtbij.
We maken alweer plannen voor morgen en nu maar hopen op een gunstige wind voor het weekend!

De buren...

zo groot ( of klein) zijn de penguins 

Zover we kunnen kijken zien we de holen, ver lopen naar zee!

Uit het hol gegroeid, in april gaan deze naar Brazilië

Monument Malvinas/Falkland oorlog in Madryn