We zeilen nu voor de kust van Mauritanië bijna ter hoogte van Cabo Blanco, het meest westelijke puntje van Afrika. Rondom deze kaap liggen ondieptes, waardoor we met een ruime afstand van 80 mijl het puntje gaan passeren vannacht. Daarna verleggen we de koers richting Dakar. Halverwege dus.
Het was een pittig etmaal. Het weerbericht liet een tamelijk rustig weerbeeld zien, dus gisteren eind van de middag hebben we het tweede rif eruit gehaald. Het ging als de brandweer! In de loop van de avond nam de wind flink toe, 20-25 knopen. Het zeil sleurde Tara door de golven, die dan ook regelmatig over kwamen. Om 10 uur toch weer het tweede rif erin. Dat ging gesmeerd, ondanks golven en donker. We krijgen duidelijk wat meer ervaring. Daarna ging het allemaal iets rustiger, met de nadruk op iets. Van slapen is niet veel gekomen. De wind en de golven maakten zo'n kabaal en het schip rolde behoorlijk op de hoge golven. Geen moment was het gevaarlijk of ongecontroleerd. Tara en Sara (de stuurautomaat) deden het samen prima. Wij waren de onaangepasten. Omdat de koude wind van achter staat biedt de buiskap geen bescherming, we hebben dan ook de wachten beneden doorgebracht. Om het kwartier gaat de kookwekker af, daar zitten inmiddels braillepuntjes op zodat we blindelings in het donker de tijd in kunnen stellen. De wacht gaat naar buiten, controleert de stuurautomaat, koers en de omgeving op schepen zoals wij, zonder AIS. Daarvan zijn we er overigens nog geen een tegengekomen. Dan snel weer naar binnen. De zeeschepen die ook allemaal rond het puntje moeten volgen we trouw met AIS, één keer hebben we een tanker opgeroepen om even af te stemmen, de anderen gingen we ruim omheen.
Ook overdag koud, veel golven en wind en dus geen beesten. Een prachtig etmaalgemiddelde is wel het resultaat: 157 mijl.
Dat is voor mij het verschil met het zeilen wat we de afgelopen tijd hebben gedaan. Een oversteek is gaan en niet meer terug kunnen. Geen uitwijkmogelijkheden op dit traject, je moet het doen met wat je krijgt. De voldoening zit hem in het zo goed mogelijk zeilen, leven en de bestemming.
Wat ook een groot verschil is, is het ontbreken van "nieuws" hoe het met SNS is? Geen idee. Wat er speelt deze week in Nederland of de wereld? Geen idee. We leven even in een miniwereld van 30m2 met twee mensen. En dat gaat tot nu toe heel goed.
Nog ongeveer 390 mijl te gaan. Tot morgen,
Jacomine
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Het was een pittig etmaal. Het weerbericht liet een tamelijk rustig weerbeeld zien, dus gisteren eind van de middag hebben we het tweede rif eruit gehaald. Het ging als de brandweer! In de loop van de avond nam de wind flink toe, 20-25 knopen. Het zeil sleurde Tara door de golven, die dan ook regelmatig over kwamen. Om 10 uur toch weer het tweede rif erin. Dat ging gesmeerd, ondanks golven en donker. We krijgen duidelijk wat meer ervaring. Daarna ging het allemaal iets rustiger, met de nadruk op iets. Van slapen is niet veel gekomen. De wind en de golven maakten zo'n kabaal en het schip rolde behoorlijk op de hoge golven. Geen moment was het gevaarlijk of ongecontroleerd. Tara en Sara (de stuurautomaat) deden het samen prima. Wij waren de onaangepasten. Omdat de koude wind van achter staat biedt de buiskap geen bescherming, we hebben dan ook de wachten beneden doorgebracht. Om het kwartier gaat de kookwekker af, daar zitten inmiddels braillepuntjes op zodat we blindelings in het donker de tijd in kunnen stellen. De wacht gaat naar buiten, controleert de stuurautomaat, koers en de omgeving op schepen zoals wij, zonder AIS. Daarvan zijn we er overigens nog geen een tegengekomen. Dan snel weer naar binnen. De zeeschepen die ook allemaal rond het puntje moeten volgen we trouw met AIS, één keer hebben we een tanker opgeroepen om even af te stemmen, de anderen gingen we ruim omheen.
Ook overdag koud, veel golven en wind en dus geen beesten. Een prachtig etmaalgemiddelde is wel het resultaat: 157 mijl.
Dat is voor mij het verschil met het zeilen wat we de afgelopen tijd hebben gedaan. Een oversteek is gaan en niet meer terug kunnen. Geen uitwijkmogelijkheden op dit traject, je moet het doen met wat je krijgt. De voldoening zit hem in het zo goed mogelijk zeilen, leven en de bestemming.
Wat ook een groot verschil is, is het ontbreken van "nieuws" hoe het met SNS is? Geen idee. Wat er speelt deze week in Nederland of de wereld? Geen idee. We leven even in een miniwereld van 30m2 met twee mensen. En dat gaat tot nu toe heel goed.
Nog ongeveer 390 mijl te gaan. Tot morgen,
Jacomine
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Klik hier voor de kaart
BeantwoordenVerwijderenDank voor het bijhouden, interessant, maakt onze koude doordeweekse werkzaamheden achter ons bureau weer wat aangenamer. Vroeger zaten waar jullie nu varen veel heel grote tonijnvissers met bijboten en met enorme cirkelvormige netten. De tonijn zal nu wel bijna op zijn.
BeantwoordenVerwijderenHans,
BeantwoordenVerwijderenJa de tonijn is vrezen wij op. En de andere vis ook. Afgezien van kleine bootjes bij Dakar geen visser gezien. Zelf zijn we nog niet aan visser toegekomen, maar dat komt vast als zoon Jeroen aan boord is in de oversteek van de Kaap Verden naar Brazilie.