Ushuaia 20-26 januari

Pa op wacht, veilig in het water vrouwtjes en kleintjes

Vanuit Cambaceres vertrekken we richting Isla Martillo, waar een grote pinguïn kolonie zit. We mogen niet aan land, maar zien toch de pinguïns als we langs het kiezelstrand varen. Er zitten zelfs een paar Konings-pinguïns tussen, de gele borst goed zichtbaar en een stuk groter dan de Magallanes pinguïns. We kiezen daarna voor een “kruip door sluip door” route tussen de rotseilanden. Het is een leuk stukje navigatie, met bakens op de kant en kelp als rotsverklikkers. We ankeren een nacht bij Almanza en stellen de aankomst in Ushuaia steeds een beetje uit. Hier liggen de vissers op koningskrab, maar helaas varen ze op zondag niet.

Vissershuisje in Almanza

Wel kunnen we een kilo schoongemaakte krab bemachtigen voor de 15 Euri, dus dat wordt smullen!

Aan de overkant van het Beagle kanaal ligt Puerto Williams, de “hoofdstad” van het Chileense gedeelte. Als we wandelen lopen we langs geschut wat opgesteld staat richting Puerto Williams. Het ziet er gelukkig al lange tijd ongebruikt uit, maar het geeft toch een vreemd gevoel. Stel je voor dat het anders was gelopen.

Ankerplaats in Beagle kanaal bij ALmanza

Maandag varen we dan eindelijk naar Ushuaia. Het stadje ligt prachtig aan het water met besneeuwde bergen op de achtergrond. In het oog springen gelijk de enorme cruiseschepen aan de kade, die vanuit hier naar Antarctica varen. In het stadje zelf is een futuristisch Casino met een wisselende gekleurde lichtstrook, die de omgeving een surrealistisch beeld geeft. Ik stel me zo voor dat de burgemeester het zag als een grote aanwinst toen hij de bouwtekeningen zag. Voor ons, vanaf het water, is het totaal misplaatst. We zien foto's in een van onze zeilboeken van Ushuaia 25 jaar geleden, toen Dick en Elly Koopmans hier voeren. Een dorpje met kleine huizen aan het water. Door allerlei oorzaken is Ushuaia nu een druk toeristencentrum met vliegveld, hotels, excursies, cruises enzovoort. In de hoofdstraat San Martin wisselen de winkels in dure buitenkleding, juwelen en taartjes elkaar af. De jachthaven heeft zelfs een steiger met water en elektriciteit. Dankzij de onderdelen die Pieter voor ons heeft achtergelaten, kunnen we de scheidingstransformator weer repareren en hebben we weer elektriciteit aan boord. Wat een luxe, weer warm douchewater!

Aan de steiger liggen zekere 10 Franse zeilboten, zoals we overal op deze reis veel Fransen tegenkomen. Ze trekken vooral met elkaar op, dus voor ons is het een beetje stil. Dan vaart de Finisterre binnen, een Nederlandse boot en kunnen we heerlijk ervaringen uitwisselen in onze eigen taal. We blijken veel achter elkaar aan gezeild te hebben, maar nog nooit kwam het tot een ontmoeting.

Ushuaia ( zonder Casino)

We hebben een aantal dingen te doen hier, dus we maken dankbaar gebruik van de faciliteiten. Maar als de zon schijnt nemen we snel de bus naar het nationaal park van Tierra del Fuego om een lange wandeling te maken. Het is windstil en we horen niets behalve onze voetstappen en een enkele vogel. We lopen door dicht beukenbos met een op de omgeving aangepaste groeiwijze. Langs baaien met overal groene rotsen en groen strand. Ook het water kleurt lichtgroen door de weerkaatsing van de zon op de rotsen. We zien roofvogels, witte zwanen met zwarte halzen, maar helaas niet de spectaculaire zwarte spechten met rode kuif. De bomen die ze onderhanden genomen hebben vinden we wel overal, dus we willen nog een keer terug.

We komen vrijwel geen andere wandelaars tegen, al is het hoogzomer hier. De natuur doet overigens meer voorjaarsachtig aan: typische voorjaarsbloemen en veel in de knop. Dat belooft nog wat de komende weken.

Wandeling in het park Tierrs del Fuego

Voorjaarsbloemen

Ondanks al het prachtigs om ons heen heb ik even een dip. Ik mis Nederland en vooral de familie en vrienden om bij te praten. Zelfs bellen vanuit een belhuis gaat moeizaam, om van Skype maar niet te spreken. De simpelste dingen kosten veel tijd en moeite. Na een paar dagen is het weer over. Nu ik erop terugkijk is het ook een weerslag van de afgelopen maanden waar we steeds met maar één doel voor ogen gezeild hebben in een spannende omgeving: naar het zuiden. Nu zijn we er en zijn de mogelijkheden bijna onbeperkt en moet er veel gekozen worden. Een pas op de plaats dus om de indrukken te verwerken van de tocht hierheen, te wennen aan de nieuwe omgeving en weer plannen te maken voor de komende maanden.

"menu"van restaurant Kalmo Resto

Het gaat het alweer beter. Aan het begin van avond hebben we in een fantastisch restaurant gegeten boven het centrum van de stad. Het uitzicht over de baai en het begin van het Beagle kanaal is geweldig. Een cruiseschip vaart langzaam de haven uit, het water is helemaal vlak en de zonsondergang zet alles in een gouden gloed met zachte roze tinten die weerkaatsen op de sneeuw van de bergen aan de overkant. We genieten van koningskrab en vers gevangen zeebaars, het leven hier is zo slecht nog niet.

Vuurlandse lunch: Koningskrab omelet ;-)

Wel de gaten, nog geen specht!

Prachtig reigertje, met "kroontje" in de haven

Puerto Hoppner & Bahia Cambaceres 13-19 januari

Panorama van Puerto Hoppner, Tara links in de hoek 

De aankomst in Puerto Hoppner is als in een droom. De buitenbaai is groot en biedt al veel beschutting, maar als we door een muizengaatje in de rotsen van maar 8 meter breed varen, komen we in een prachtige binnenbaai. Rondom bergen, in de verte een waterval en sneeuw en in de baai zelf kleine eilandjes. Achter één van de eilandjes ankeren we voor het eerst in Vuurland stijl: naast het anker gebruiken we 3 lijnen, twee naar de vaste wal en één naar het eiland.

Met de lijnen naar de kant roeien is nog een kunst op zich

De lijnen zorgen ervoor dat de boot niet draait op het tij of de wind, daar is namelijk geen ruimte voor. Daarnaast zorgen ze er ook voor dat als er windvlagen van de bergen denderen de boel op zijn plaats blijft. Gelukkig komt dat op deze ankerplaats niet veel voor.

veilig tussen de lijnen

Terwijl ik de meerlijnen naar de kant vaar zijn er om ons heen 3 zeeleeuwen aan het dineren. De ene na de andere reusachtige vis wordt door het mannetje naar boven gebracht en met veel geweld in stukken gebeten. Ze zijn erg nieuwsgierig en komen dicht bij onze bijbootje. Ik vond zwemmen tussen deze beesten minder eng dan dit. Maar ze laten het bootje met rust.

We kunnen het bijna niet geloven dat we er zijn, maar één blik naar buiten zegt genoeg. Eigenlijk zijn we best trots op onszelf. We hebben een van de lastigste stukken op onze reis zonder problemen weten te voltooien: champagne dus!

Omdat het hoogzomer is, zijn de dagen erg lang en is het bijna tot 23.30 licht buiten. De volgende dagen verkennen we de baai waarin we liggen, vullen jerrycans bij de waterval en klimmen een stuk de berg op om foto's te maken. In het water liggen enorme oerwouden aan waterplanten, kelp genoemd. De stengels zijn erg lang en sterk, de bladeren en bloemknoppen gigantisch. Ze zijn een voedingsbodem en leefomgeving voor talloze waterdieren.

Lijkt een beetje op Edelweiss, toch Staten Eiland

Voor het ankeren en de schroef zijn ze minder fijn, maar het zijn goede boodschappers voor ondieptes. De stilte in de baai is opvallend na al het zeilen en de onbeschutte ankerplaatsen van de laatste maand. Als de zon schijnt kunnen we in de kuip zitten lezen, of gewoon genieten van de omgeving. Achter ons is een Franse boot gekomen met een jong gezin, de Petit Prince. Het zijn leuke mensen en we vieren onze aankomst met hen als we bijgeslapen zijn. Zij varen al twee jaar in deze omgeving en wij hangen aan hun lippen om verhalen en tips op te slaan. Zij komen net terug van twee maanden Falklands en het diner aan boord van de Petit Prince met lamsbout is overheerlijk en erg gezellig.

waterval met drinkbaar water

Als de stormen buiten even stilvallen vertrekken we de 16e om 4.00 uur beiden richting Beagle kanaal. Het is erg belangrijk om door Straat le Maire te varen met stroom en wind in dezelfde richting, dit op straffe van reusachtige golven. We hebben geluk, de Straat ligt erbij als een pas gemaaid grasveld en de motor draait meer uren dan ons lief is. Na de passage van de Straat varen we nog uren aan de onbeschutte kant van Vuurland voor we het Beagle Kanaal invaren. De eerste eeuwen na de ontdekking van de Kaap Hoorn route voeren alle schepen buitenom. Het is Fitzroy op de Beagle die in 1830 het Beagle Kanaal ontdekt met kleine sloepen, als hij de kust in kaart aan het brengen is. Pas de volgende reis in 1833/34, waarbij ook Darwin aan boord is, gaat hij met de Beagle door het kanaal. Het Beagle Kanaal lijkt een beetje op het Caledonian Kanaal met onder andere Loch Ness in Schotland. Een smalle doorgang tussen hoge bergen. De oostelijke kant is nog tamelijk breed en naar het westen toe wordt het steeds smaller.

Kalkoengier, er zijn er veel hier

Het Beagle kanaal is ook de grens tussen Chili en Argentinië. Ten zuiden van het kanaal is Chili en ten noorden half Chili en half Argentinië. In 1977 dreigde er zelfs oorlog uit te breken tussen beide landen om drie onbewoonde eilandjes. De Paus heeft (God zij dank) bemiddeld en voor de landen de landsgrens getrokken, die tot op heden gerespecteerd is. De situatie in het kanaal is hierdoor wel gevoelig en procedures moeten strikt nageleefd worden. Dat geldt ook voor zeiljachten. Je kunt dus niet zomaar van de ene naar de andere kant zonder officieel uit- en in te klaren. Voor Argentinië is dat in Ushuaia, voor Chili is dat Puerto Williams. De Petit Prince vertelde ons dat het stuk Vuurland aan de oostelijke kant van het Beagle kanaal daardoor bijna niet aangedaan wordt: er is altijd een omweg nodig via Ushuaia van meer dan 55 mijl. Wij maken van de gelegenheid gebruik om op weg naar Ushuaia deze baaien te verkennen.

Bij de ingang van het kanaal worden we opgewacht door een escorte dolfijnen (ik denk Austral) die zeer opgetogen zijn. Een uur lang springen en duiken ze rond de boot. Ze slaan hard op het water met hun achtervin, maken koprollen, je kunt het zo gek niet bedenken. Wat een welkom!

Dan worden we opgeroepen door de Chileense kustwacht: “Het schip ten noorden van Isla Pitcon wilt u zich bekend maken etc. etc.”. Vervolgens meldt de Argentijnse Prefectura zich met dezelfde vragen: we zijn gesignaleerd!

Wandeling op Staten Eiland: woeste natuur!

Om 01.00 uur varen we op de radar de buitenbaai van Cambaceres in, na 21 uur varen. Eerst slapen!

Met hoog water de volgende morgen varen we de rustige binnenbaai in door een smalle doorgang met zandbanken. De kelp aan beide zijden is zeer behulpzaam voor het varen. We ankeren in een prachtige baai: anker en een lijn naar een dikke boom op de kant.

Vanuit deze baai lopen we 4 kilometer naar Puerto Harberton, waar het oudste huis van Vuurland staat. Iets meer dan 125 jaar oud, maar als je verder niets hebt, is het al een bezienswaardigheid. Het is een dagtrip vanuit Ushuaia met een catamaran.

Puerto Harberton met de Estancia op de rechteroever

De Estancia Harberton is gesticht door de familie Bridges. De oudste, Thomas, was eerst missionaris in Ushuaia. Toen hij merkte dat de bekering van de “wilden” meer kwaad deed dan goed, onder andere door het contact met infectieziekten, vroeg hij de regering om land om een beschermde plek te bieden voor de Yamana indianen. Hij kreeg 20.000 hectare aan de rand van het Beagle Kanaal. Hij verliet daarbij de missie en werd schapenboer.

Voor de indianen was het kwaad echter al geschied. Ziekten als de mazelen velden velen. Toen er steeds meer estancias en schapen kwamen, werd het weinige gras voor de voeten van de Guanaco's weggevreten door de schapen. De indianen namen daarop soms een schaap, maar dat kwam hen duur te staan. Sommige estancias betaalden een Engelse Pond per gedode Indiaan en vuurwapens deden de rest.

Camping Rio Varela, onderdeel van Harberton

Van de 15 stammen indianen die duizenden jaren in dit onherbergzame gebied leefden, is niets meer over. Thomas Bridges heeft een woordenboek Yamana/Engels opgetekend en daaruit blijkt hoe ontwikkeld deze indianen waren, ook al droegen ze geen kleding van betekenis en hadden ze zeer primitieve onderkomens die goed pasten bij hun trekkende manier van leven. Voor de eerste blanken waren het wilden van het laagste soort, Darwin schrijft daar in 1834 indringend over. Het is natuurlijk de bril van zijn tijd om zo naar de “primitieve” volken te kijken tijdens al die ontdekkingsreizen. Misschien ook een vrijbrief om het land als “niet bewoond” te zien, zodat het zonder enig hartzeer ingenomen kon worden. Maar ik vind het opvallend dat hij met zoveel passie schrijft over het aanpassingsvermogen van de dieren die hij tegenkomt en met zoveel afschuw over de indianen.

Comerson(Tonina) dolfijn

Een van de nakomelingen van Thomas Bridges is getrouwd met Nathalie Goodall, een Amerikaanse biologe. Zij heeft zich toegelegd heeft op onderzoek naar walvissen, dolfijnen en zeeleeuwen. Honderden skeletten heeft ze de afgelopen 50 jaar verzameld en het kleine, bijzondere museum op de Estancia Harberton is zeer de moeite waard. Mevr. Goodall is 78 en werkt nog iedere dag met een team van jonge biologen. Wij ontmoeten haar als ze een prachtige Tonina dolfijn aan het ontleden zijn, helaas gesneuveld in een visnet. Als ze hoort dat we regelmatig dolfijnen zien, worden we onmiddellijk gestrikt met een stapeltje formulieren om in te vullen bij iedere dolfijn of walvis die we tegen komen. Ook onze filmpjes wil ze graag hebben. Wat een energie!

De den Osse vlag op 55 graden zuid!

Uitzicht van Cambaceres baai: Bergen en sneeuw

Het wordt tijd om weer verder te gaan. We moeten even omschakelen. Na alle etappes hiervoor waar het doel steeds was om hier te komen en grote afstanden afgelegd moesten worden. Nu “zijn” we er en iedere dag moet ik er mijzelf wel even eraan herinneren dat het echt is wat we zien. De bergen, de sneeuw, de natuur, de volgende ankerplaats op slechts een paar mijl varen, de ene nog mooier dan de andere.

We gaan over op een ander ritme en richting Ushuaia.

Aalscholver met blauwe ogen

Staten Eiland - aankomst 12 januari

Verwachte positie 17.00 boordtijd: 54º46'90 Z 64º24'19 W Binnenbaai Puerto Hoppner, Staten Eiland
watertemperatuur 9 graden, buitenlucht rond de 12 graden

De contouren van Staten Eiland vanaf 10 mijl

De NW wind houden we tot vanmiddag 12.00 uur en we zeilen heerlijk. Meestal met voorzeil over stuurboord en grootzeil over bakboord, al naar gelang de wind worden de zeilen gewisseld. Vandaag in de loop van de ochtend neemt de wind af en rond 12.00 valt de wind vrijwel weg. We willen graag met daglicht Staten Eiland aanlopen, dus de motor gaat aan. We varen langs Vuurland, genoemd naar de vuren van de indianen die de eerste ontdekkers daar zagen. Waar Patagonië aan deze kant zo plat is als een dubbeltje, is Vuurland een uitloper van de Andes en zou prachtige toppen moeten hebben. Wij zien vrijwel niets van het land door de bewolking. Tijdens mijn avondwacht heb ik wél een geweldige, gloedvolle zonsondergang. Het lijkt één groot vuur boven het land.

Staten Eiland vanaf 5 mijl

Wederom een rustige nacht en nu onder zeil. Dat is nog beter, want dan is het stil en hoor je alleen de beweging van het schip op de golven en in de wind. Het is zo rustig dat Roel door zijn wekker heen slaapt tijdens zijn wacht, maar ik word wel wakker van de piepjes. Er is overigens helemaal niets te zien buiten. Het zicht is beperkt en sinds ons vertrek uit Puerto Deseado hebben we 1x een containerschip gezien op de plotter en bij Straat Magallanes een onderzoeksschip. Maar goed, wacht blijft belangrijk. Ik hoor dat de wind verandert en ga naar buiten. Het is niet de wind die verandert, maar de boot is helemaal van koers. Een verbinding van het blok waar de lijntjes van de windvaan doorlopen is finaal afgebroken: 6mm staal! Ik stuur op de hand terwijl Roel een nieuwe constructie in elkaar knutselt. Dat was het meest spectaculaire van deze nacht.
Tara en Sara kunnen het grotendeels zonder ons en redden het prima samen.

We zijn dicht bij Straat Lemaire en je voelt aan het water dat we langs een stroomgat varen. Zelfs nu het bijna doodtij is en de getijverschillen relatief klein zijn. Jammer genoeg hebben we Pieter gemist in Ushuaia, hij vliegt vandaag naar huis. Daarom hebben we geen enkele reden om daar nu naar toe te willen. Beter missen met een week dan met een dag, want wat hadden we hem graag gezien.
We koersen nu op Staten Eiland, waarvan Schouten en Lemaire overigens dachten dat het Statenland was. De wetenschappers uit die tijd hadden berekend dat om de wereld in evenwicht te houden, er op het zuidelijk halfrond een grote landmassa moest liggen. Het was voor iedereen gissen hoe het precies zat, maar de ontdekkers probeerden het plaatje zo goed mogelijk in te vullen.

Staten Eiland ligt in het verlengde van Vuurland en is de laatste uitloper van de Andes aan deze kant. De laatste ijstijd heeft diepe fjorden gemaakt en in een van die fjorden hopen wij straks te liggen. De binnenbaai van Puerto Hoppner is erg beschut voor alle winden, het is ook echt een muizengaatje. We kunnen daar wandelen en de berg opklimmen, dat lezen we althans in onze pilot. We kunnen Staten Eiland al zien en het is ongelofelijk, alsof we straks Oostenrijk binnen varen. Op de scherpe, hoge pieken ligt sneeuw. Het is een bijzonder gevoel dat Schouten en Lemaire hetzelfde gezien hebben 400 jaar geleden, wat een opwinding zal dat geweest zijn.

We zijn ook opgewonden en opgelucht dat we er bijna zijn. 5 dagen en bijna 600 mijl gevaren sinds Puerto Deseado. Om onze vreugde kracht bij te zetten hebben we zo'n 10 dolfijnen om de boot die rare capriolen uithalen en talloze zeevogels, heerlijk.

De bergen om de ankerplaats heen zijn zo hoog dat we waarschijnlijk geen bereik meer hebben met onze boordradio. We zijn dus een paar dagen uit de lucht en vandaar deze vooruitlopende blog. De barometer is sinds gistermorgen al met 16 punten gedaald, meestal een voorbode van veel wind, dus na het vieren van de aankomst zal het weer wachten worden op goed weer voor het laatste stukje naar Ushuaia. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat we ons daar dit keer best mee kunnen verzoenen.

Binnenbaai van Puerto Hoppner

Foto's en filmpjes volgen later, want wat is er veel te zien!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Aangekomen in Puerto Hoppner

Hallo iedereen,

Een berichtje van mijn ouders die door de bergen geen internet hebben. Ze zijn aangekomen in Port Hoppner, Tierra del Fuego, Argentina en hopen binnekort weer een langere post online te zetten. Jammer genoeg heeft Google maps dit deel van de wereld nog niet ontdekt (dat dat nog kan!) en zijn ze dus niet gemakkelijk te vinden maar om toch een idee te krijgen:

Puerto Hoppner, Argentinie

heel veel groetjes,

Anouk

De goede kant op 11 januari

Positie 17.00 boordtijd (21.00 in Nederland) 53º13' Z 67º04' W
watertemperatuur 9 gr, buitenlucht ongeveer 13 gr max

We blijven ons verbazen over het weer. Voor vannacht waren alle weergoden het eens: NW5. Wel, we beginnen als een haas eerst het 2e en daarna gelijk het 3e reef er weer in te zetten, want op zijn plat Nederlands: de stront waait van de dijk. 30 minuten later is het windstil en moet de motor aan. Dat windstille hebben we de hele nacht zo gehouden, dus we hebben uitstekend geslapen. Een prettige bijkomstigheid hier is dat de golf zich makkelijk opbouwt, maar even makkelijk weer afneemt. Dat is een groot verschil met de Noordzee of het IJsselmeer, waar als je pech hebt de golf zelfs na 24 uur nog koppig doorstaat.
Vanmorgen kwam dan eindelijk die NW5 en sinds die tijd surfen we voor de wind met drie reven en een kotter of kleine genua met een lekkere snelheid de goede kant op. Het is nat buiten, we hebben zelfs een tijdje ordinaire regen. Aangezien de laatste regen 4 weken geleden is en alle touwwerk door het stof en zout zo hard geworden is als staal, vinden we het niet eens erg. De wind is immers zo stabiel en we kunnen de boel zo goed instellen, dat wij lekker binnen zitten. Luiken dicht, want met wind van achteren wordt het duidelijk frisser, we hebben zelfs enige tijd de kachel aan! Schepen zien we niet of nauwelijks.
In de tussentijd passeren we de beroemde of eerder beruchte Straat van Magellanes, vernoemd naar de Portugees die in 1520 als eerste een doorgang naar Indië wist te vinden. Berucht omdat het door het slechte weer en de tij-verschillen oplopend tot 13 meter een niet erg aanlokkelijke doorgang was. De Nederlands Schouten en LeMaire hebben in 1616 het Beagle kanaal en Kaap Hoorn gevonden. Als Schouten en LeMaire uiteindelijk in Batavia aankomen, worden ze niet geloofd en op transport naar Nederland gezet door de VOC die niets moet hebben van concurrentie. Uiteindelijk wint de route van Schouten en Lemaire aan populariteit. De Kaap Hoorn route is beter te zeilen voor schepen uit die tijd en daardoor aantrekkelijker. Al heeft deze route niet voor niets de klank van gevaar in zich voor zeevaarders, van toen en van nu. Het blijft een onvoorspelbaar gebied.

In de middag klaart het op en is het met een dikke jas aan aangenaam toeven buiten. We ruimen wat op, prutsen nog wat aan de zeilen, proberen wat spullen te drogen en kijken naar onze huisalbatros die ijverig zijn rondjes draait. We kunnen buiten ons dagelijkse happy hour vieren. Nog 130 mijl, dus morgen in de middag hopen we Stateneiland te bereiken.

Wordt vervolgd...

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Frontpassage 10 januari

Positie 17.00 boordtijd (21.00 in Nederland) 51º13' Z 68º34' W
watertemperatuur 10 gr, buitenlucht ongeveer 15 gr max

Wat zou hierin zitten? Veel wind!

Gisterenavond hebben we een heel wolvenpak overgehad, een koufrontpassage met veel wind. We denken windkracht 7 met om de wolken pittige vlagen. We hebben geen windmeter aan boord, want daar wordt ik zenuwachtig van, dus we moeten een beetje gokken. Het water van onze boeggolf en de golftoppen waait horizontaal naar achteren en dat is spectaculair.
Doordat we dicht onder de kust zitten kan de golfslag niet zo heel hoog opbouwen.
Eenmaal gereefd en met de kotter loopt Tara goed, voor zover een schip goed kan lopen aan de wind met deze windkracht. Roel ontdekt met het eerste reven dat het roerblad van Sara (de windvaan) in een rare hoek staat. De inbus bouten van de verbinding zijn iets losgekomen. Wat een geluk dat we dat nog op tijd kunnen vastzetten, zonder windvaan zou ons leven er een stuk anders uitzien en zat ik hier niet te schrijven maar te sturen!

De stormuitvoering:  3x gereefd&kotter

Roel doet van 10 tot 12 geen oog dicht door het bonken en gieren. We schieten ook niet op, dus we gaan bijliggen. Het waait hier harder dan een paar weken geleden in de Golfo San Jorge, maar het oasegevoel is weer overduidelijk. We slapen alle twee heerlijk, waarbij een van ons om het halfuur de situatie buiten opneemt en uitkijkt naar andere schepen.
Ook vanmorgen is er nog harde wind, dus we ruimen de boot op en ik bak nog snel een brood. Voor de middag wordt al iets minder wind voorspeld en daar willen we optimaal van profiteren. Om 12.00 zijn we weer onder zeil. Waar we anders een reef sneller laten staan, want het moet er later vaak toch weer in, proberen we nu zo optimaal mogelijk te zeilen en snelheid te maken. Zonder Tara of Sara te overbelasten, want de eerste zorg is dat alles heel blijft, inclusief wijzelf. Ook voor ons is dat belangrijk, dus we hebben nu ook overdag wachtschema, zodat je om en om extra rust neemt.

We zijn nu weer op het punt waar we vannacht gingen bijliggen, want we zijn door de stroom en de harde wind tot 25 mijl teruggedreven, gelijk spel dus. Op voor de volgende ronde.
De windplaatjes en de berichten van Frans spreken van noordwesten wind, voor ons ideaal.
De sfeer aan boord is verder goed, we hadden ons beter weer voorgesteld, maar zo gaat dat hier.
We nemen het zoals het komt en hopen het komende etmaal goed op te schieten. En nu zeilen we heerlijk de nacht in.

Wordt vervolgd...

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Screaming Fifties 9 januari

Positie 17.00 boordtijd ( 21 uur in Nederland): 50º46,9' Z 68º 29,7 W
watertemperatuur 13 graden, buitenlucht rond de 18 graden overdag

Lekker zeil weer hebben we ook!

Vannacht zijn we over de 50e breedtegraad gevaren. De roerige 40-ties liggen achter ons, de gillende 50-ties voor ons. Vandaag laten de 50-ties zich nog van hun aardige kant zien. Ze doen zich voor als schaapjes, als daar maar geen wolf tussen zit.......
Het weerbericht verandert steeds en het weer houdt zich niet aan de voorspelling. Dus we moeten het maar nemen zoals het komt. Geen stormen in ons gebied en dat is al mooi meegenomen.
De wind laat het al de hele dag afweten en als ze staat is het wind tegen. Gelukkig doen onze 50 paarden benedendeks het goed. We varen al zeilend met de motor bij en kruipen tegen 2-3 knopen stroom in langs de monding van Santa Cruz de Bahia Grande in.

De zon schijnt, het is prachtig weer en de zee is vlak. Een Comerson dolfijn komt ons even bekijken. Ze noemen ze hier Tonina's en het zijn de mooiste dolfijnen die we ooit gezien hebben. Een opvallende zwart-wit tekening en zo speels. Hij vindt ons leuk, of we hebben geluk, misschien wel allebei, want hij komt terug met z'n vrienden en ze spelen een tijdje om de boot. Dan kan onze dag al niet meer stuk. In de baai zien we ook weer aalscholvers, albatrossen en pinguïns, duidelijk meer dieren dan op open zee. De kustlijn is laag en ziet er rotsachtig uit. Ook hier lijkt niets te groeien.
We genieten van het rustige weer, ondanks het motorgeluid. We kunnen zelfs even douchen.

Het is een beetje té rustig misschien, het weerbericht sprak toch van meer wind? En ja hoor, daar komt de wolf om de hoek kijken. Een wolk zoals zovele anderen ontpopt zich als een furie. Het water stuift binnen 10 minuten over dek en de golven spoelen erover heen. Waar die opeens vandaan komen? Tweede reef in het grootzeil, maar het kan nog harder. De tweede zit er nog niet in of gelijk kan de derde reef erachter aan. Kotter bij en we hebben alles weer onder controle. Het werken ging goed, al loopt het water uit onze pakken. Als we weer in de kuip zijn is het een uur verder. Dan is de bui over, de zon breekt door, de temperatuur is 10 graden omlaag en de wind is weer weg. We starten de motor maar weer, want de golven staan nog wel en dat is geen pretje zonder snelheid. Onze koppen weer even zout als voor het douchen.

We varen de Bahia Grande helemaal in, nog 20 mijl tot Ria Coig (nog nooit van gehoord tot vandaag), het diepste puntje in de baai. Voor vannacht geven ze zuidwest op en wij varen dan in de relatieve luwte van het land. Als alles volgens plan gaat kunnen we zelfs wat zeilen, want onze koers gaat dan meer zuidoost als we richting de Straat van Magelhaen gaan.
Het gaat niet hard vandaag, maar langzaam maar zeker komen we toch verder.

Wordt vervolgd......

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Onderweg 1e dag 8 januari

Positie op 18.00 boord tijd (22.00 in Nederland): 49º18,8'Z 66º57,8' W
watertemperatuur 13 graden, buitenlucht ongeveer 15 graden

We zijn onderweg! Terwijl ik het vorige blog aan het afmaken ben, komen de nieuwe weerplaatjes binnen en het ziet er goed uit. We houden het nog even in overweging. De dag ervoor stonden we ook al in de startblokken en deed de laatste informatie ons besluiten om toch niet te gaan. Alle energie ontsnapt dan als een luchtballon die leegloopt. Het enig goede van dat moment is dat we water aan boord hebben, alle dieseltanks en jerrycans vol zitten en ook de koelkast goed gevuld is.
Maar nu lijken de weerplaatjes met elkaar in overeenstemming. De komende dagen is er vrijwel geen harde wind in het gebied waar we gaan varen en ook aan de Chileense kant op de Pacific is het vrij rustig. Daar komen immers onze fronten vandaan.
Er zit zelfs af en toe een noordwest in de windverwachting en dat zou geweldig zijn. Maar ook een halve dag zuid, dat is tegen de wind in, dus het is nog geen gelopen race.
We zijn alle twee gespannen. Roel vraagt zich af of dit anders is dan de eerste keer de Duitse Bocht of de oversteek naar Noorwegen of de Kanaal Eilanden. Ik weet het niet, dit traject kent zware verhalen, maar de Duitse Bocht ook. Het is voor ons dat we onze grenzen weer verleggen en dat blijft spannend.

Enrique van de Yamana help ons op weg

We vertrekken om 20.00 uitgezwaaid door de hartelijke Enrique van de sleepboot Yamana, waar we een paar keer naastgelegen hebben om het stadje in te gaan. Hij leeft erg met ons mee! De eerste nacht is in ieder geval heerlijk. We hebben stroom mee en we scheuren door het water met bijna 8 knopen. Zelfs al weten we dat we daarna ook weer stroom tegen krijgen, het is goed voor de stemming aan boord. De spanning lost een beetje op. Deze nacht is er weer een halve maan te zien en het Zuiderkruis begint al aardig omhoog te klimmen aan de horizon. Begin van de nacht zijn er veel sterren, daarna weer bewolking. Het weer is rustig en de wind redelijk gelijkmatig. Op een paar uur na met de motor bij, kunnen we alles zeilen. We varen afwisselend met 1 of 2 reven in het grootzeil en de kotter of de genua uitgerold. De hele dag hebben we een paar grote albatrossen rond de boot en af en toe wat sterntjes, verder is het rustig met de dieren.

Spectaculaire zonsondergangen

Aan de horizon in het westen zien we af en toe nog land. We varen nu ter hoogte van San Julian, de laatste haven die we eventueel aan kunnen lopen, maar we varen voorbij. De komende nacht zullen we Santa Cruz passeren aan de noordkant van de Bahia Grande.

De weerplaatjes blijven vrij gunstig. We zijn op weg voor de laatste etappe naar het meest zuidelijk punt van onze reis: Ushuaia. Voorlopig is dit ook de laatste meerdaagse oversteek, hierna worden het vooral dagtrips. Wordt vervolgd!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Vast in Puerto Deseado 3-7 januari

Grijze aalscholver met jongen

We zijn bijna een week verder en liggen nog steeds in Puerto Deseado, wachtend op een goed weervenster om verder te kunnen. Het weer heeft er helaas geen zin in. Het is ongelofelijk frustrerend om de dagen zo voorbij te zien gaan, iedere dag is de kans kleiner dat we Pieter gaan zien in Ushuaia. Het leek zo ruim bemeten, maar het weer houdt zich hier niet aan kansberekening. En om uit te varen met voorspelling 8+ vinden we te risicovol. De ervaring leert dat de zuidwesten wind vaak nog iets harder waait dan de gribfiles laten zien en dan zit je op 9 á 10. Het traject van hier naar de ingang Straat LeMaire is 500 mijl, 4 dagen op zee.

Zelfs een korter traject van 1 etmaal naar San Julian, 100 mijl zuidelijker zit er niet in. Dan zouden we namelijk weer een stukje van de totale afstand afknabbelen en hebben we een korter weervenster nodig om naar Straat LeMaire te varen. San Julian is al lastig aan te lopen met grote zandbanken voor de deur, de havens zuidelijker daarvan zijn voor zeilboten een gevaar op zich in plaats van een veilige haven.

De zwarte, met kuifje

De meest gebruikte strategie is vanaf Deseado de kust volgen tot voorbij San Julian en dan oversteken naar de ingang van Straat LeMaire, als het weer het toelaat, dus zonder stormvoorspelling. Als er meer wind voorspeld wordt: onder de kust blijven varen ivm golfhoogte. Dat traject is wel langer, dus ook weer langer op zee.

Ook op de ankerplaats waait het natuurlijk en al houdt Tara zich goed, we hebben regelmatig zorg over stroom, wind, anker en ketting. Na een paar dagen willen we toch even van boord en varen we naar de haven. Ankeren lijkt echt een waagstuk en we zijn blij als de wacht van de sleepboot Yamana gebaart dat we langszij mogen komen. Het hoogste waterpeil ooit in de haven vertelt hij later.

Enrique is erg aardig en helpt ons later weer aan boord als het waterpeil 5,5 meter gezakt is.

Wat een rust om Tara daar achter te laten.

Even langszij de Yamana

Het dorpje is klein. Het is zo rond 1900 gebouwd en de huizen zijn van een praktisch soort: plat vierkant beton met kleine ramen. Er zijn 2 dorpsstraten met winkels, maar veel is er dicht door de vakantieperiode rond kerst/oud en nieuw. Internet vinden we in het hotel/restaurant met uitzicht over de rivier. Aan alle tafeltje zitten internetters en we maken grapjes over het beste internetcafé waar we ooit gezeten hebben. Heerlijke koffie, uitstekende bediening en 2pp lunch voor 20 euro.

Schouten en Le Maire, de ontdekkers van de doorvaart om Kaap Hoorn, lagen in 1615 ook in Puerto Deseado met hun schepen de Hoorn en de Eendracht. Helaas is de Hoorn niet verder gekomen dan Deseado. Tijdens het afbranden van de aangroei op de romp vatte door een onverwachte windvlaag het want vlam en is het schip vrijwel geheel afgebrand. De reis werd voortgezet met de Eendracht. Op de pentekeningen die we vinden op internet liggen de schepen op precies dezelfde plek in de rivier als wij nu liggen. Ook de Beagle heeft hier gelegen en Darwin verkende de rivier monding tijdens de zoektocht naar zoet water. Het is leuk om hun belevenissen te lezen en hoe weinig er hier veranderd is.

Niets geleerd van de Hoorn: hier nog op het voordek

Het is niet alle dagen rozengeur en maneschijn. Na een nacht van ankeralarmen hoor ik in de ochtend een ander alarm, ik denk het batterij alarm van de CO2 melder en dat klopt. Dan gaat het gasalarm, maar we kunnen geen lekje vinden. Het blijft afgaan dus gas afsluiten, want we zijn met iets anders bezig. De looplamp doet het niet, want de omvormer doet het niet en knippert rood??? Wat is hier aan de hand? Onderspanning of overspanning zegt het boekje. Wat? De accu's staan op 17 volt! (in plaats van de 12-14 volt die normaal is). De schakelkast van onze geweldige windvaan had gisteren kuren en kennelijk is zijn beveiliging doorgebrand. We zetten de windvaan uit, de accu's normaliseren en lijken geen schade te hebben.

Magelhaan penguin aan onze voeten

De omvormer doet het weer en ook het gasalarm had last van de overspanning: pff gelukkig geen lek. Dan maar de vloerbedekking van de kajuit afmaken, we willen het dit keer netjes doen en leggen het stuk op het voordek om af te meten met de vloerplaten. In een onbewaakt ogenblik komt er een windvlaag en weg is het vloerkleed. We kunnen het bijna niet geloven, zo stom. Dit lijkt op de Hoorn! We stoppen, we doen niets meer vandaag. We zetten de verwarming aan en gaan een borreltje drinken. Na 10 minuten stopt de kachel ermee, foutboodschap 2 en kortsluiting. We balen als een stekker. We gaan vandaag ook niets meer open maken! We kijken “Lock stock and two smoking barrels” onder een deken en lachen ons een bult om hun geblunder.

De kachel doet het nu weer met hulp van onze geweldige achterwacht in Nederland, maar de windvaan is echt kapot en zal moeten wachten tot Ushuaia.

De iets grotere Papúa Penguin

Gelukkig zijn er ook andere dagen! We laten ons ophalen door Darwin tours en maken een excursie naar het natuurgebied op de rivier, zo'n 500 meter verder. Geweldig! Verschillende aalscholvers, waaronder de prachtige grijze, 80% van de broedende paartjes in Patagonië zit hier en een blauwoog aalscholver . Een rots vol zeeleeuwen en een Comerson dolfijn. Magelhaan pinguïns en 1 Papúa pinguïn als dwaalgast. Sterntjes en meeuwen. We kijken onze ogen uit. Jammer dat de rivier verderop zo ondiep is met laagwater dat we er niet kunnen ankeren. Maar nu we de dieren gezien hebben “zien” we er ook meer om de boot. Achter de boot strekt de pampa zich uit, geen boom te zien alleen gras zover het oog kijkt. Soms zien we schapen of paarden grazen langs de waterkant, een desolate omgeving.

We wachten en wachten......

Zo ontzettend mooi, die grijze

Een drukte van belang op de rots, ook jonkies

Het kiezelstrand waar de Magelhanen aan wal komen

Puerto Deseado 2 januari 2014

De haven van Puerto Deseado, ankerplaats bij X

Gelukkig Nieuwjaar vanuit Puerto Deseado op 47º45,5'Z 65º55'W!
In drie etmalen varen we van Puerto Madryn naar Puerto Deseado. We steken de Golfo San Jorge over en die doet echt denken aan de Golf van Biskaje. Het weer blijft wisselend: wind, veel wind, geen wind. De zonsondergangen zijn onvoorstelbaar mooi, zulke heldere lucht en felle kleuren oranje en rood. Wat dat betreft is dit gebied veel afwisselender om te zeilen dan de tropen. Geen dag is het hetzelfde en de aandacht is constant op de omgeving gericht. Wat is dat voor wolk, hoe staat het tij en de golfslag, wat voor weer komt eraan en zo voort.

Prachtige lucht, donkere wolk links:wind!

Deze tocht blijkt maar weer hoe afhankelijk we zijn van de omstandigheden. In onze dromen zagen we ons al liggen in Caleta Horno, een prachtige inham, beschut tegen alle winden in het midden van niets, vlak voor de oversteek van de Golfo San Jorge. Maar onze snelheid laat te wensen over en we komen daar bij donker aan en deze Caleta is niet geschikt om 's nachts aan te lopen. Daar komt bij dat we goede wind hebben richting het zuiden en het doorvaren toch aantrekkelijker is in deze omgeving, waar de wind maar zelden goed staat. We zien de komende nacht wel een koufront met windkracht 6 overkomen op de weer plaatjes, maar dat kunnen we wel hebben, denken we.

Windkracht 6+ in de Golfo San Jorge

Voor de nacht reven we met het oog op het koufront vast behoorlijk, ook al is de wind nog redelijk.
Om middernacht waait het flink, gaat de kotter erop en de derde reef in het grootzeil. Jammer dat er niemand is om een foto te maken, want de punten van deze zeilen hebben alle twee een knal oranje top van een 1,5 meter voor een goede zichtbaarheid, maar we hebben nog nooit gezien hoe dat staat. Alle franje in het denken gaat dan over boord, want het stormt behoorlijk en het is een herrie van de wind en golven. Om 03.00 gaan we bijliggen: de kotter gaat dan bak, het roer helemaal naar loef gedraaid en vastgezet. Het oefenen komt nu goed van pas, want Roel doet het in zijn eentje probleemloos aan het eind van zijn wacht.

Zonsondergang, nog een dag varen te gaan

Het is of iemand het geluidsknopje uitzet: al het gegier is weg en de boot ligt heel rustig te midden van de golven en wind. Het enige nadeel van bijliggen is dat je de boot als het ware parkeert en we dus ook niets meer opschieten. Ik begin mijn wacht met een uur buiten zitten onder de buiskap, vol bewondering voor het natuurgeweld en Tara, die golf na golf onder zich door laat lopen en onze zeilen die voor deze rust zorgen. Dan ben ik koud en ga ik naar binnen. De kookwekker zet ik om de 20 minuten om de toestand buiten weer op te nemen.
We liggen bij tot 12.00 de volgende dag en in deze 9 uur zijn we 20 mijl afgedreven. We zeilen even een paar uur en dán: is de wind weer op. Motor aan en zo gaan we weer verder met het spel van wind en geen wind.

We mogen even langs de Yamana

Ik lees "Met de Joshua rond Kaap Hoorn" van Bernard Moitessier. Hij voer met zijn vrouw en stalen tweemaster van 11 meter precies 50 jaar geleden hier ook. Alleen deden zij het andersom: van Tahiti naar Gibraltar varen ze rond Kaap Hoorn nonstop naar huis. 14.000 mijl, 126 dagen. Zonder weerbericht, zonder motor, zonder goretex en met navigatie op zon en sterren. Het is fascinerend om te lezen en ik heb diepe bewondering voor ze.
Wat ben ik blij dat wij een "Kaap Hoorn arrangement voor Watjes" hebben! Ik denk niet dat we zover gekomen zouden zijn zonder GPS en de andere hulpmiddelen. Ik ben blij met de weerberichten via de boordradio en Frans, onze vriend in Nederland. Hij houdt het weer in de gaten, omdat hij het grote plaatje kan zien wat wij missen. We krijgen een mail van Frans: hij maakt zich zorgen om een groot stormgebied uit het westen wat de komende dagen over Argentinië gaat trekken. Vanaf 1 januari al. Het maakt de beslissing voor ons makkelijk: we kunnen dus niet door zeilen naar San Julian, maar gaan halverwege de 31e Puerto Deseado in. Deze "begeerlijke haven" heeft ook een aantal nadelen, maar die wegen toch niet op tegen drie dagen storm op open zee. Wij wachten gewoon op beter weer!

Aan boord komen is een uitdaging met 6 mtr tijverschil

Het stadje ligt aan lagerwal, daar kunnen we dus niet ankeren en er is geen goede haven. Wij liggen aan de overkant, een beetje in de beschutting van de zuidoever van de rivier. Dat ligt redelijk, maar we kunnen niet van boord. De rivier stroomt met zo'n 3 tot 5 knopen en daar kan de motor van de dinghy niet tegenop. We vieren oudejaarsavond dan ook gezellig samen. Roel is wel erg moe van drie dagen zeilen en valt om 11.45 in slaap.... Ik zie het vuurwerk aan de overkant, maar ben best tevreden aan deze kant van de rivier, we vieren het 1 januari gewoon nóg een keer.

Weerplaatje 2 januari: kracht 9 voor de deur, even wachten

Het is nu 2 januari, gisteren was het nog redelijk rustig maar vandaag stormt het rond windkracht 8. Het is ook springtij en het verval op de rivier is bijna 6 meter. Met opkomend tij staat de stroom tegen de wind in en voeren zij een gevecht wie Tara het hardst om kan duwen. We maken enorme zwiepers aan onze ankerketting en zelfs 60 meter ketting in het water lijkt nu kort. Op de plotter kunnen we goed in de gaten houden of het anker nog vast ligt en we zijn erg waakzaam in deze uren. Als het tij het opgeeft en de wind wint, zijn we er weer voor een paar uren vanaf. Vanavond nog een wind tegen tij sessie en morgen gaat de wind dan hopelijk genoeg liggen om naar de overkant te kunnen varen.

Ons ankerplaatje: harde wind en tij, we maken een mooie vlek

We gebruiken de tijd om lekker te klussen en de vloerbedekking te leggen die we in Puerto Madryn gekocht hebben. Jullie hadden het gezicht van het jongetje moeten zien toen we met de rol over de jachthaven liepen te slepen. Vloerbedekking en boot was geen haalbare combinatie in zijn hoofd. Zijn vader had ook al zeer bedenkelijk gekeken toen hij hoorde dat wij samen naar het zuiden zeilden. Hij mat mijn 1 meter 60, keek naar Roel en schudde zijn hoofd. Hij zeilde al jaren in dit gebied met zijn vrienden, maar nooit verder dan het hoekje bij Golfo San Jorge en op de boot slapen in Puerto Madryn deed hij ook niet. 's Avonds ging de zeilboot met de trailer uit het water en dan sliepen ze op de kant. Tja......

Oud huisje in het stadje Deseado van rond 1900

Maar op onze watjes boot hebben we nu weer lekkere warme voeten. De watertemperatuur koelt de diesel en water in de vloertanks tot net boven het vriespunt als we verder zuidelijk zijn. Een koelelement waar we niet op zitten te wachten. Met bubbeltjesplastic als isolatie en voerbedekking kunnen we overdag zonder kachel en dat scheelt aardig wat diesel.
De zomerkleren gaan in de puntberging en wol, skibrillen en wanten komen weer tevoorschijn. We maken ons op voor de laatste etappe naar het zuiden. Eerst maar eens wachten op beter weer met wat minder wind.

Historische wagon in Deseado, tevens hoogepunt bezienswaardigheden

Foto's volgen later als we weer internet hebben, maar dat wordt wel steeds lastiger. Ook onze gmail lezen we als we wifi ontvangst hebben, dus een antwoord kan langer duren.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com