Lia heeft ook een gastblog geschreven over onze kanotocht over de Wanganui River:
Alleen de tocht er naar toe is al is een plezierige dag. Sharron uit Whangarei komt ons ophalen en met z'n vieren gaan we op pad. Rijden, of beter gezegd meerijden door het ruime rustige en groene landschap, geen verkeersdrukte, is zelfs ontspannend. De puntige met grasachtig begroeide heuvels laten zien dat we vulkanisch gebied doorrijden. We komen door 2 Nationale Parken Tongariro en Whanganui. We zien in de verte Mount Doom uit de Lord of the Rings films, maar gelukkig is vandaag alles rustig daar.
Jacomine ontdekt dat we vrijwel langs het Otorohanga Kiwi House komen en toevallig op het tijdstip dat ze gevoerd gaan worden! Deze typisch Nieuw Zeelandse nachtdieren zie je nooit, dus die kans pakken we natuurlijk. We zien niet alleen de Kiwi's, maar ook de bijzondere Kea en andere unieke vogels. Al met al vergeten we de tijd, maar 'no worries', het is nog lang niet donker! Ook alle boodschappen voor onze tocht ( 3x ontbijt, 3x lunch, 2x diner, koffie, water etc. ) slaan we zonder haast in, als we met zijn vieren een supermarkt doorzoeken. We gaan heerlijk uit eten en drinken vast een glaasje op de goede afloop. Eenmaal in het donker in onze motelkamer, komen er toch wel wat zorgjes. Ha ha, Jacomine wil morgen goed voorbereid de kano in en denkt dat het helpt enige instructievideo's te gaan bekijken! Met een beker thee kruipen Sharron en ik links en rechts naast haar om op de I pad mee te kijken! Roel gelooft het wel en dat blijkt heel verstandig! Wij zien voornamelijk woelige, zelfs wild bruisende stroomversnellingen en daarbij een bijna schreeuwende man die adviezen geeft over wat je wel en beslist niet moet doen! Alleen al het lawaai van de rivier werkt enigszins op de zenuwen. Ik besluit heel gauw om mijn hoofd onder de dekens te steken, morgen immers vroeg op.
Gelukkig allemaal prima, zonder nachtmerries, liggen tukken in de donkere stille nacht.
's Ochtends blijkt dat mijn ergonomisch verantwoord gevormde rugzak, niet past in de droogtonnen die wij van de organisatie krijgen. Haha dat weet ik dan weer voor de volgende keer: gewoon alles in een plastic zak proppen. Proppen, daar zijn Roel en Jacomine heel handig in! Het lukt ze om een geweldige hoeveelheid spullen zoals slaapzakken, pannetjes, zaklamp maar vooral eten en drinken in die waterdichte tonnen te krijgen! En die gaan nog heel wat keren open en vooral weer dicht! Want Het Zou Kunnen dat alles nat wordt! ! Die boten zien er behoorlijk groot uit: moet ik die in beweging krijgen?
Om mij heen zie ik vooral jonge mannen die er zin in hebben hoor! Zelf heb ik nog enige twijfels, maar ik kan niet meer terug dus doe best wel enthousiast!
Na uurtje in de bus met aanhanger - het gebied wordt steeds ruiger, geen mens te bekennen - komen we dan daadwerkelijk bij de Wanganui rivier en kunnen de boten aan de oever gelegd worden en onze tonnen met riemen vastgezet . Instappen dan maar? ! Nee, nee, nog even geduld! Daar komt iemand met papieren in de hand aanzetten. Verdomd het lijkt die vent van de instructievideo wel! En jawel hij blijkt een lijst met zo'n 30 punten te moeten afvinken voordat hij ons mag laten gaan! Zijn platte Engels versta ik maar half, maar ik begrijp dat wij een aantal pittige watervalletjes tegemoet gaan die onze aandacht vragen. Wij moeten bijvoorbeeld, daar en daar, letten op een grote uitstekende steen die we dan links moeten passeren, ALS we die zien, want soms zie je hem niet! ! EN we moeten op de V 's Letten in het water. IN de V varen als die met de punt van je af ligt en anders links of rechts er om heen als de V met de punt naar je toe is, snap je!
Vol goede moed stappen wij in. Jacomine is mijn stuurvrouw en ik doe voorin mijn best. Het water is bepaald niet kalm in het begin. Na een beetje geklungel begrijp ik dat je zo'n peddel als een spade (ik werk wel eens in de tuin) verticaal in het water moet zetten! ! Ja ja ik heb het door! Maar toch nog niet helemaal! Onze boot maakt knap vaak een pirouette. Ra, ra hoe komt dat ? Ik vind dat niet erg, zolang wij maar niet omslaan! Maar Jacomine is dat heel snel zat, zij wil vooruit! Bovendien staat er 6 á 7 uur kanoën voor deze dag, dat is serieus niet niks! Bij de eerste plek waar we makkelijk kunnen aanleggen gaan we plaatsen ruilen en ontdekken we wat de beste teams zijn. Roel en ik blijken in de kano een uitstekend koppel, hoeveel hij moest bijsturen kan je voorin gelukkig niet zien! En Jacomine en Sharon heb ik maar een keer een pirouette zien maken :)
Uiteindelijk was het geweldig om te doen en viel het allemaal reuze mee. Al heel snel is het de omgeving die zo'n indruk maakt dat je ondanks de inspanning als vanzelf ontspannen raakt.
Lia
De rivier heeft zoveel verhalen. We komen langs Maori nederzettingen van weleer, rotsen waar de krijgers hun uitkijkpost hadden en vijandige kano's konden aanvallen. De hut waar we slapen is genoemd naar John Coull 'ontdekkers' en mannen die het gebied in kaart hebben gebracht. Het gedeelte waar wij kanoën heeft hoge steile wanden waar de rivier een weg geslepen heeft in de rotsen, stroomopwaarts konkelt de rivier door landbouwland. We komen langs de “Bridge to Nowhere” (de brug nergens heen). De brug vertelt het verhaal van soldaten die teruggekeerd waren uit de eerste wereldoorlog en een stuk land kregen. In dit geval in het vrijwel onbegaanbare gebied rondom de Whanganui rivier. Ze maakten touwbruggen om voorraden te halen en heen weer te gaan, maar keer op keer werd de brug verwoest door het water. Tegen de tijd dat er eindelijk een brug gebouwd werd (de kosten van het transport waren hoger dan de bouwkosten) woonde er al bijna niemand meer. De laatste bewoner werd een paar jaar later gedwongen zijn land te verlaten toen het national park werd. We lopen over de brug die letterlijk van niets naar niemand gaat. Onderweg zien we nog wel enkele werktuigen en naambordjes. Herinneringen aan de mensen die geprobeerd hebben hier met veel moeite een bestaan op te bouwen.
De laatste avond van onze tocht op de Whanganui slapen we in Tieke Kainga, een bijzondere hut. De hut staat op hetzelfde terrein als de Marae ( gemeenschapshuis) van de Maori familie die hier thuishoort en de beheerder is ook van deze familie. Als alle slapers gearriveerd zijn krijgen we een welkomstceremonie in Maori stijl in de buitenruimte voor de Marae. Het is een leerzame ervaring over de etiquette en de betekenis van de ceremonie. Er ligt veel nadruk op het vaststellen van de bedoeling van de bezoekende groep, vreedzaam of oorlog? Wij komen vreedzaam, wat op zich al bijzonder is met zoveel nationaliteiten waaronder Joods en Palestijns. Na afloop bezoeken we de Marae met afbeeldingen van de familie en voorouders. Alle onderdelen van het gebouw, de ruimte voor de Marae en de gebeeldhouwde paal ernaast hebben betekenis. Voor de iwi (familie) die er thuishoort vertellen ze de verhalen over de voorouders en de legenden van de Maori sinds ze in Nieuw Zeeland aangekomen zijn. Met de beheerder lopen we naar boven waar een wirwar van paden is, aan het oog ontrokken als je op de rivier bent, waardoor de Maori's zich snel konden verplaatsen. Bij de steile rotsen hingen touwladders naar beneden om in de kano's te komen of op te halen als er ongewenst bezoek kwam. Aan de overkant van de rivier staan hoge populieren, zij zijn meegebracht door een missionaris die gerespecteerd werd door de Maori's. Waarschijnlijk respecteerde hij ook de stammen die er woonden want ze hebben er vele jaren samen gewoond. De bomen vormen nu een onderdeel van de verhalen van de rivier.
Op de terugweg naar Auckland slapen we bij de Waitomo Grotten en de nachtelijk wandeling in één van de gloeiworm grotten maakt het een geweldige uitsmijter van de tocht. Gloeiwormen zijn eigenlijk kleine larven die een soort hangende spinnenragdraadjes maken en zich voeden met mugjes en vliegjes die daarin vliegen. Om hen aan te trekken gloeien ze op als er een luchtstroom is, hoe hongeriger ze zijn hoe harder ze gloeien. De wandeling gaat door een open lucht gedeelte van de grot met varens en allerlei bomen en klimplanten. De lucht is helder met veel sterren en soms weet je niet of je naar de gloeiwormen kijkt of naar de sterren. Intussen ruist de rivier langs de stenen en door de watervallen. Door het donker ben ik me veel meer bewust van de andere zintuigen, wat bijdraagt aan de indringende ervaring.
Lia brengen we naar het vliegveld, afscheid na een heerlijke vakantie samen, tot in Nederland! Sharron brengt ons terug naar de boot, tot later in Whangarei! Daarna gaan we met goede moed verder met onze klussen. We studeren op een nieuwe watermaker, installeren een nieuwe windgenerator en radar en tal van kleinere projecten waarmee ik jullie niet zal vervelen. Het duurt in ieder geval lang voor we toekomen aan projecten die iets nieuws toevoegen aan Tara, vooralsnog zijn we vooral aan het vervangen. Dat geeft een wat gemengd gevoel, als je klaar bent met de klus, ben je arm én blij maar je ziet er niets meer van. Wat er was is er nog steeds maar nu doet het weer mee. De windgenerator heeft geluk, we krijgen regen en harde wind: hij kan gelijk laten zien wat hij kan, de accu's weer vol!
We hangen ons plastic frontje in de buiskap en dat blijkt een fantastische aanwinst te zijn in dit slechte weer, we kunnen nog steeds buiten zitten. Ik noem het grappend onze serre en dat geeft zo'n ruim gevoel al is het maar een mini plekje. Als je niet kan lachen om de kleine dingen, zie je de grote ook niet, toch? We gaan lekker weer een paar dagen zeilen in de Hauraki golf op weg terug naar Whangarei.
