Tiritiri Matangi & terug naar Whangarei 11 maart - 17 april

De Hauraki golf ligt beschut tussen de kust van het Noordereiland, het Coromandel Schiereiland en de Little en Great Barrier eilanden. Op een steenworp afstand van Auckland bevinden zich tal van eilanden en eilandjes. Na een half uur varen bij je al bij Rangitoto. In ons geval duurt het bijna anderhalf uur want we boksen op tegen een flinke oostenwind en hebben tij tegen. Er wordt zwaar weer voorspeld van ex cycloon Debbie en wij gaan schuilen in Islington Baai. De baai ligt tussen het 600 jaar oude vulkaan eiland Rangitoto en het veel oudere zustereiland Motutapu. Dat laatste werd al bewoond door Maori toen Rangitoto ontstond. Zwaar weer wordt het en tussen de buien door lopen we over het prachtige maar desolate Rangitoto. Na 600 jaar groeien er weer bomen, maar het merendeel is onherbergzaam zwart lava rots. Motutapu kan geen grote contrast bieden, liefelijk glooiend grasland met hier en daar een boerderij en veel vogels. Op grote schaal zijn hier door vrijwilligers nieuwe bomen aangeplant in de hoop dat er in de loop van de tijd weer bossen groeien en nog meer vogels komen.

Het is echt herfst aan het worden, vroeger donker, vochtige nachten en het weer doet mee. Na de storm varen we met zon naar Oneroa Baai op Waiheke, het is een soort afscheidsrondje. We maken een kustwandeling en zien hoeveel schade de storm heeft aangericht, stukken van het pad zijn naar beneden gespoeld en later horen we dat in Auckland en de Bay of Plenty heel veel schade is door overstromingen. De laatste cappucino bij onze stam(koffie)kroeg Feniche krijgen we van het huis, met de beste wensen voor een goede vaart. We horen hier bijna thuis.

Hoogtepunt van deze tocht is een bezoek aan het eiland Tiritiri Matangi, wat we samen met Niels en Margret van de Unwind doen. Helemaal ongedierte vrij en actief beheert door DOC (Staatsbosbeheer) en een grote groep vrijwiligers. Het grasland is in de loop van de tijd aangeplant en ziet er weer uit als bos. Uit heel Nieuw Zeeland zijn bedreigde vogelsoorten naar het eiland gebracht en die hebben het goed naar hun zin. Overdag delen we het eiland met zo'n 50 wandelaars die met de Ferry komen, al zie je die eigenlijk nauwelijks meer dan 2 kilometer van het bezoekerscentrum. 's Avonds hebben we het eiland vrijwel voor onszelf. En daar maken we goed gebruik van om op zoek te gaan naar de kiwi's. De eerst avond horen we ze wel maar vinden we ze niet. Wel lopen we een tuatara tegen het lijf die aan de rand van het pad scharrelt. Hij lijkt op een kruising tussen een krokodilletje en een draakje, met over de volle lengte van zijn rug rechtopstaande stekels. De tuatara die wij zien is zo'n 30 cm lang kop tot einde staart, maar ze kunnen ruim 3x groter worden. Het zijn een soort prehistorische dieren die ook al leefden toen er nog dinosaurussen waren. Ze kunnen 100 jaar oud worden en hun eieren doen er een jaar over om uit te komen. Op het vasteland een prooi voor ratten, maar hier met succes weer uitgezet. Als hij ons in de gaten krijgt scharrelt hij weg tussen het gras in de berm. Verderop zijn onderzoekers van de Universiteit van Auckland reuzen weta's aan het zoeken om te tellen. Een uniek Nieuw Zeelands ongewerveld insect wat eerst alleen nog voorkwam op Little Barrier Eiland en nu hier uitgezet is om het leefgebied te verbreden. Het schijnt het grootste insect ter wereld te zijn. Het lijf is tot 10 cm groot met 10 of 11 schalen overelkaar geschoven, met poten en antennes erbij indrukwekkend. De weta leeft vooral 's nachts en als je op hem schijnt met een lamp blijft hij doodstil zitten. Moeilijk te bestuderen vertelt de onderzoekster, maar hier zit hij voor ons te poseren.

Overdag maken we lange wandelingen en genieten van de vogels die we alleen kennen uit de boekjes: stichbird, rood gekruinde parakeet, sadleback en de grappige takahe. De laatste is een grote dikke vogel, een beetje een blauw/groene kip. Aan zijn omvang en gescharrel te zien kost het geen moeite om te bedenken waarom hij bijna uitgestorven was, lekker in de pan denk ik zo. Het gezang op het eiland geeft een indruk hoe Nieuw Zeeland geweest is voor er mensen kwamen. De paden en boardwalks maken het makkelijk om er volop van te genieten. Voor sommige vogels zijn nectarvoederplaatsen gemaakt, de vogels vliegen af en aan. De tweede avond gaan we weer op kiwi speurtocht, we weten nu beter waar we moeten zijn. Als we een pad afkomen bij een kruising met de weg zien we haar (of hem): de kleine gespikkelde kiwi. Karakteristiek port ze links en rechts met haar lange gevoelige snavel in de hummus op zoek naar wormen. Als ze ons in de gaten krijgt kruipt ze in een afwateringsbuis. We blijven doodstil staan en ja hoor daar komt ze er weer uit. Kiwi's kunnen fantastisch ruiken en horen, maar erg slecht zien en ze loopt bijna over Niels' voeten. Maar dan ruikt ze onraad en weg is ze, het bos in. Margret en ik zijn helemaal in de wolken: onze eerste kiwi in het wild. Niels moet er om lachen, zoveel opwinding, maar dat geeft niets. Later vinden we op eigen kracht een reuze weta en twee tuatara's en vlak bij de dinghy zien we nóg een Kiwi. Onze avond kan niet meer stuk.

Onderweg leggen we aan bij een paar kleine eilanden om te wandelen en varen daarna door naar Kawau Eiland. De invloedrijke politicus Sir George Grey heeft het eiland in 1862 gekocht en er zijn buitenhuis laten bouwen. Het ligt prachtig aan een beschutte baai, witte houten veranda, een heerlijk huis om in te wonen. Het is nu museum, maar wij wonen met onze Tara toch maar op een steenworp afstand van zijn prachtige onderkomen. We voelen ons bevoorrecht hier zo rond te varen.

De tijd begint te dringen, we zijn nog niet klaar voor de oversteek, dus we zetten koers naar Whangarei. In Urquhart Baai aan de ingang van de Hatea rivier beproef ik mijn geluk, net voor de sluiting van het jacobsschelpen seizoen duik ik naar de bodem voor ons voorgerecht. Ze moeten een bepaalde grootte hebben voor je ze mee mag nemen en op de bodem zagen ze er groter uit, want Roel z'n meetlat stuurt zeker de helft weer terug in het water, voor het volgende seizoen. We smullen van de vangst, dat is zeker.

In Whangarei komt Steve weer aan boord voor een paar klussen. Wat kan hij goed meubelmaken! We hebben nog lijsten vol met klussen die niet af zijn, maar het grootste plezier (en werk!) hebben we aan het inbouwen van onze nieuwe watermaker. We hebben de stap gezet. Het is een groot ding, maar hij maakt dan ook 60 liter drinkwater per uur, terwijl hij per liter veel minder stroom verbruikt dan onze vorige watermaker. We offeren een bakskist op voor de pompunit (26kg) en het 1,2 meter lange membraan krijgt een plekje onder een lange plank. Roel doet dagen lang loodgietersyoga in de kastjes onder het keukenblok om alle filters, aansluitingen, terugslagkleppen en nog veel meer met elkaar te verbinden. De rivier is te vuil om ook maar 1 liter buitenwater erdoor te laten lopen dus we moeten geduld hebben tot we uitvaren. Nu we meer water kunnen maken komt er ook een buitendouche op de achterspiegel: wat een luxe! Dat is echt een aanwinst, zelfs het aanlsuiten gaat in één keer goed.

Van een andere aanwinst hebben we ook gelijk profijt. We proberen de wintertent uit als ex cycloon Cook overtrekt, het hoost dagen lang, maar wij zitten buiten in de kuip droog en ook de koudere avonden beletten ons niet buiten te eten in het sfeervolle Townbassin.

Onze dagen in Whangarei zijn geteld. Dat betekent afscheid nemen. Met de Unwind maken we een afscheidsdiner voor Sharron, Darren, Karen, Veronica en Hans, de vrienden die we hier gemaakt hebben en waar we zoveel leuke avonden en dagen mee doorgebracht hebben. Het wordt een 1 april diner en we hebben veel plezier samen, incluis 1 april coktails. Drie chefs, een 7 gangen diner en een kleding wissel maken het compleet.

Mo en de sportklas zijn jaloers op ons, maar we mogen altijd terugkomen om te trainen. We hebben nu zelfs een boksset aan boord om onderweg de fitness op peil te houden. We gaan lunchen bij David en Polly op Little Earth en we planten daar een Kowhai boompje. Het was zo fijn daar dat we graag iets achter laten wat verder groeit in onze naam. Ook voor de bijen op de Hideout van Phil en Naylene komt een boompje, de honing van onze vrienden gaat mee aan boord. Zelfs de mensen in de winkels wensen ons een goede reis, ze zullen de omzet node missen.

De laatste dagen gaan we op en neer naar de Pak'n Save. Met hoog water kunnen we de grote boodchappenkarren tot bijna naast de boot rijden. Met zeker 4 maanden eten en drinken aan boord varen we dan tweede paassdag weg. De bootbemanningen die we kennen zwaaien ons uit, de prachtige brug draait voor ons en ik heb het er even moeilijk mee. Whangarei voelt als thuis in Nieuw Zeeland.

Om het gevoel van ons af te schudden besluiten we na Breamhead een paar uur door te varen de nacht in naar Mimiwhangata Baai. We weten niet hoe snel we de wollen mutsen en handschoenen moeten zoeken als de zon eenmaal weg is, maar het zeilt heerlijk en alles doet het. Nou ja alles, de watermaker doet vreemd en er komt geen water uit. Dat wordt weer knutselen voorspel ik.