De oversteek naar Recife verloopt
probleemloos. 306 mijl in 52 uur, gemiddeld bijna 6 mijl per uur. Op
2 uur na kunnen we alles zeilen. Soms wat wisselende winden rondom de
buien, dus voorzeil in of uitrollen. Overdag zoeken we de schaduw op
van de zeilen, want de zon staat nu duidelijk in het noorden en
schijnt zo de kuip en buiskap in. Zelfs met het zonnetentje is het
daar erg warm. 's Nachts hebben we een prachtige volle maan, zonder
wolken is het zelfs licht genoeg om mijlen ver te kunnen zien.
Heerlijk vind ik de lichte nachten. Jeroen heeft liever donker, dan
is de sterrenhemel veel mooier. Roel heeft van zijn Cap collega's een
paar jaar geleden een sextant gekregen. Jeroen is nu aan het oefenen
met sterren schieten om de plaatsbepaling te doen. Het moeilijke
rekenwerk wordt tegenwoordig met een programmaatje gedaan. Met
zonnetjes schieten komt hij al een heel eind, hij is echt een kei in
dat soort dingen. Ik hoop dat we genoeg leren om het eerdaags ook te
kunnen.
Precies met laag water lopen we in de
avond Recife binnen, dan is er weinig stroming. We leggen Tara ergens
langszij om later bij daglicht de haven te verkennen voor een vaste
plek.
Het wordt de Pernambuco Iate Clube,
waar ze net “nieuwe” steigers hebben. Het is nog niet helemaal
af, maar ook hier: niemand maakt zich er echt druk om. Water komt uit
een losse lange slang en boven aan de steiger hangt een een niet
geaard stekkerblokje wat in een woonkamer niet zou misstaan....
De havenmeester biedt ons 's morgens
gelijk het visitekaartje van Brazilië aan: een kopje hete, sterke,
zoete koffie. Heel vriendelijk legt hij ons de formaliteiten uit die
we moeten doorlopen: immigratie (Policia Federal), douane en als
laatste de havenofficials.
We varen met de taxiboot over naar het
oude centrum. De buitenboordmotor is van Chinese makelij en lijkt
meer op een lange staafmixer die los in het water hangt en ijselijke
geluiden maakt. Er wordt veel gebouwd op het voormalige haventerrein.
De foto's op de omheiningen laten flitsende theaters en terminals
zien, alles vooruitlopend op het wereldkampioenschap voetbal van
volgend jaar. Als we het goed begrijpen hopen ze cruiseschepen te
gebruiken als accommodatie. Best slim!
Het “gele gebouw” waar de Policia
zit blijkt toch iets moeilijker te vinden dan gedacht, er zijn
namelijk nog al veel gele gebouwen. We worden een paar keer heen en
weer gestuurd, maar staan uiteindelijk voor de Policia Federal, in
een blauw gebouw. Bij het grote hek komt een beambte naar buiten en
kijkt misprijzend naar Roel's keurige shorts en maakt duidelijk dat
hij er zonder lange broek niet inkomt. Jeroen's afgeknipte broek
keurt hij geen blik waardig, maar de boodschap is duidelijk. In
Fernando gingen we keurig gekleed aan wal om in te klaren, maar dat
viel daar duidelijk uit de toon. Wij dachten snel te leren, maar
helaas. Roel gaat weer op en neer met het taxibootje om andere kleren
te halen. Voor mij ook maar lange mouwen? Anders kunnen we nog een
keer terug! Omgekleed naar binnen, bij de eerste balie herhalen we
onze vraag en worden we gelijk weer naar buiten gestuurd. Dit is niet
de goede afdeling, we moeten nog een halfuurtje lopen naar de andere
kant van de haven bij het fort en dan linksaf. Daar aangekomen volgt
eerst een uitgebreide incheck procedure via een mini loket en dan
blijkt dat de Policia lunchen is tot 14.00 uur. Wachten dus! We
kijken wat rond en vinden op de deur een handleiding voor
jachtbemanning in het Engels. Regel 1: als u op Fernando al bij de
Policia Federal bent geweest voor een visum, kunt u deze stap
overslaan! Pffff! Maar goed ook, want anders moesten we alsnog naar
het vliegveld om daar onze paspoorten van een visum te laten
voorzien.
Gelukkig zit de Douane op hetzelfde
terrein, dus zijn we er niet helemaal voor niets. Daar is iedereen
ook lunchen, maar we krijgen weer koffie en water van een zeer
behulpzame douanier. Meneer 1 doen al het voorbereidende werk (legt
alle papieren op volgorde), dan komt meneer 2 die zet alles in de
computer, dan moet meneer 3 komen om te tekenen, maar die is er even
niet en kennelijk op vrijdagmiddag ook niet meer van plan te komen.
Wederom koffie en water. Maandag komen ze onze vergunning om in
Brazilie te varen op de haven afgeven. Wat een service!
Op weg dan naar de havenofficials! Het
gebouw hebben we tijdens onze omzwervingen al gezien, dus dat is
gelukkig een eitje. Ze nemen al onze papieren mee en na enige tijd
wachten en glaasjes water (ze zijn erg aardig) krijgen we groen
licht. Het is inmiddels 4 uur 's middags, deel 1 van de inburgering
is hiermee afgerond.
De volgende uitdaging is een dongel
voor de pc zodat we weer internet aan boord hebben.
Dat gaat ongeveer zo: Nee, dat verkopen
we niet dan moet u naar....., dat gebeurt drie keer achter elkaar. In
de tussentijd verkennen we zo natuurlijk het halve centrum, het is
vrijdagmiddag en op straat wemelt het van de kleine eettentjes,
iedereen is relaxed en het maakt een rommelige, drukke, gezellige
indruk. Na de derde winkel worden we doorgestuurd naar een groot
winkelcentrum voor de vestiging van telefoon provider TIM. De
baliemedewerker spreekt gelukkig wat Engels. Ja, hij heeft een dongel
in de verkoop, onbeschoft duur dus praten we eerst een kwart van de
prijs af, SIM erbij, tegoed erbij, tot we bij de vraag komen hoe het
geactiveerd moet worden. Daar heb je een Braziliaans Burger Service
Nummer voor nodig! Hij gaat bellen en deelt mee dat hij ons wel de
dongel mag verkopen maar geen SIM. Ik probeer nog dat er toch meer
buitenlanders moeten zijn, maar regels zijn regels en we krijgen geen
SIM. Dan ook maar geen dongel.
Het is intussen 8 uur 's avonds en we
nemen een taxi naar de kade door de regen. Morgen deel 2 van de
inburgeringscursus.
De volgende dag lopen we na de grote
markt van San Antonio wat te dwalen. Alle stalletjes en winkeltjes
zijn daar gesorteerd in straatjes: de fietsenmakers zitten allemaal
bij elkaar, net als de goudvissen, de horloges en zo ook de
elektronica verkopers. Jeroen ziet een aanbieding van dongels. Ja,
die hebben ze, simlock vrij zodat we hem over de hele wereld kunnen
gebruiken, TIM chip hebben ze niet, maar die regelen ze wel even bij
de buren. Activeren moeilijk? Welnee, dat regelen ze wel even voor
ons met hun eigen BSN en ze loodsen op hun eigen telefoon de chip
door het programma heen om aan te melden. Klaar is Kees en dat voor de helft van de prijs! Deze blog wordt u dan ook mede aangeboden
namens de gezamenlijke elektronica verkopers de San Antonio markt van
Recife.
In de reisgids lezen we later dat hier
zelfs een woord voor is “Jeitinho”. Brazilië is een land met
veel bureaucratie. Er is een officiële manier om iets te doen (wat
meestal erg moeizaam is en de Braziliaan ondergaat dit gelaten door
uren in de rij te staan) en er is jeitinho, de typisch Braziliaanse
manier eromheen. Een paar goede vrienden, een beetje humor en je komt
een heel eind. Dat moeten we maar goed in onze oren knopen, want ik
merk dat ik eerder de discussie aanga en hier lijkt dat op windmolen
vechten. Jeitinho klinkt een stuk leuker, sneller en goedkoper.
