Fernando de Noronha - 19-24 april

Dos Irmaos rotsen vanaf Boldrostrand

5 heerlijke dagen blijven we nog op Fernando. Na de eerste 2 dagen hebben we geen regen meer, anders dan een enkel buitje midden in de nacht. Er is wel ergens storm geweest, want we hebben behoorlijk wat deining in de haven. Ons anker houdt het prima, dus we kunnen rustig van boord.
Het water is wel troebeler dan normaal rond Fernando, de 30 tot 40 meter zichtbaarheid halen we niet. Maar, er blijft gelukkig genoeg te zien!

's morgens heel vroeg hebben we de dolfijnen rondom de boot. Eén ochtend zijn het er weer heel veel, echt een feest om naar te kijken.

Dolfijnen show

We verkennen het hele eiland met de buggy. Behalve dat het ons van A naar B brengt is het ook érg leuk om te doen. Ik zit achterop en heb een geweldig uitzicht. De bloeiende felrode flamboyant bomen, kokospalmen, de enorme ficus bomen met hun luchtwortels, manshoge rode hibiscus en nog tal van andere bloeiers. De kleine, gekleurde huisjes van de mensen zie hier wonen. Hotels zijn hier niet, gasten verblijven in kleine gasthuizen, pousada's genoemd. Alles is kleinschalig en dat is leuk om te zien. Doordat de "auto" open is voelt het heel dichtbij de omgeving waar we doorheen rijden.

Flamboyant bomen

De buggy is een hoestbui op wielen, en als we hem na dagen inleveren zie je door de modderspatten bijna geen blauw meer. De achterverlichting doet het niet, niemand maakt zich er druk over. Jeroen maakt er een sport van om sportief te rijden, als het videootje af is begrijpen jullie vast wat ik bedoel en dat geeft het extra charme.

We snorkelen op iedere plek waar we kunnen komen. Iedere keer is het weer anders en genieten we van het onderwater leven. Op het Atalaia strand mag alleen onder toezicht gesnorkeld worden. Daar is een grote zoutwater poel die bij laag water afgescheiden is van zee. Het water is daardoor erg helder en de vissen laten zich rustig bekijken: ze kunnen toch nergens heen. Het is een kwetsbare omgeving, dus het aantal snorkelaars is zeer gelimiteerd. Het is er werkelijk prachtig, een grote verscheidenheid aan vissen, planten en koraal-afzettingen op de rotsen. Hier ik zie mijn eerste haaitje, wat een gaaf gevoel!

Even nagenieten van het snorkelen in Baia Sud Este

Met onze gids lopen we na de Atalaia poel over de kliffen naar nog twee poelen aan de oostkant die minder beschermd zijn en ook in verbinding blijven met de zee. Hier weer zoveel andere vissen en een aantal scholen waar we tussendoor zwemmen. We zien een bruin met zwarte vlekjes Morene (zeeslang) een zwarte krab verschalken. Ik zou willen dat ik de vissen namen kon geven om de verscheidenheid tot uitdrukking te brengen. Zoveel kleuren en vormen, sommigen felgekleurd, anderen zo goed van schutkleur dat je echt moeite moet doen om ze te volgen.
Ik krijg Roel en Jeroen niet mee om een ochtend te duiken, maar ga alleen op pad. Er is nog één duiker dus we gaan samen met de instructeur naar beneden. Soms zie ik dezelfde vissen als met snorkelen, maar dan groter. Het gevoel mét de vissen te zwemmen in plaats van ernaar te kijken is nog steeds onbeschrijflijk.

Schildpad meten, deze heeft maar 1 voorpoot

We zwemmen met hele grote zeeschildpadden, zien een grote witte met zwarte gespikkelde rog en een haai van 2 meter die door de duikinstructeur naar ons toegeleid wordt en echt vlakbij voorlangs zwemt. Prachtig gekleurde koralen, bijna teveel om op te noemen. De tweede duik beginnen we in de buitenzee en worden dan door de stroming meegenomen naar een binnenzee omgeven door eilandjes. Ook de vissen om ons heen gaan zo mee op de stroming en het is een beetje magisch om zo te bewegen. Ik ben er helemaal vol van als ik weer afgezet wordt op de boot!
Een andere bijzondere plek is Sancho strand. Om er te komen moeten we ruim 200 treden naar beneden langs een steile rotswand en gedeeltelijk over twee ladders die tussen de rotswand en een afgevallen tig meters hoog rotsblok doorlopen. Niet voor mensen die claustrofobisch zijn! Geen wonder dat we er bijna alleen zijn. Het is een spectaculair strand. Een kom omgeven door hoge rotswanden met tropische begroeiing, prachtige wit zand, helder turkooizen zee en golven. Langs de rotswand snorkelen we tot we moe zijn. Jeroen ziet als eerste Barracuda's. Beetje opdrogen, weer naar boven en nog even genieten van het uitzicht.

Grote Hagdis ongeveer  50 cm lang

Het eind van de dag zoeken we een paar keer hetzelfde barretje op aan het Boldro strand, een mooi vlak strand met palmen en een prachtig uitzicht op de twee gebroeders rotsen en de zonsondergang. De zoetwater douche staat boven een badkuip, dus even afspoelen is inbegrepen. Wijn schenken ze hier bijna nergens en na een paar pogingen met locale cocktails die mij niet kunnen bekoren, ontdek ik de verse vruchtensappen: passievrucht, ananas, kokossap zo uit de noot: hmmmmm
En dan langzaam de zon zien ondergaan, helemaal onbewolkt of met spectaculaire wolken, altijd geweldig.

Mooie zonsondergang, regen rechts!

Terug aan boord zijn we zo moe dat we soms al om half negen in bed liggen, maar wat een dagen!
We leven in een soort tijdscapsule, iedere dag prachtig weer, welke dag is het ook alweer, waar waren we gisteren, wat gaan we doen? De dagen lopen in elkaar over, daardoor lijkt het of we er al heel lang zijn en toch vliegt het voorbij.
De laatste avond op het eiland gaan we uit eten bij Zé Maria, één van de mooiere pousada's annex restaurant. In een prachtige tropische tuin eten we een zeevruchten feijoada (locale bonenschotel) hier mét wijn. De pousada ligt wat hoger en we kijken uit over het donker wordende eiland, de baai met de lichtjes van de andere huizen en de sterren. Een gevoel van dankbaarheid komt op, dat wij hier mogen zijn.

De ankerplek gezien vanaf Fort Remedios

Toch wacht Recife, "maar" 300 mijl varen, 2,5 etmaal denken we er over te doen. Het vertrek dinsdag morgen wordt een dag uitgesteld, we vertrekken pas tegen de avond. Het is overdag erg warm om te zeilen en nu hebben we drie nachten en twee dagen te varen, dat gaat beter.
Het betekent ook nog één dag strand, snorkelen en barracuda geroosterd in bananenblad op het strand. 's Morgens klaren we wel vast uit: het is weer een grappige gebeurtenis. Niemand lijkt te weten welke stempels of formulieren we moeten hebben. Er zijn zeker 7 mensen mee bezig. Eind van de middag vlak voor we weg gaan krijgen we er toch nog een vertrekverklaring bij: voor Recife.

Met een prachtige zonsondergang zeilen we uit. We kennen nu alle stranden en rotsen waar we langs varen, de hoge Picorots in het midden. Wat hebben we een heerlijke week hier gehad, een paradijsje dat is het! Een bijzonder plekje in ons hart.

Internet was erg matig op het eiland, foto's uploaden vrijwel onmogelijk. Eigenlijk wilden we daar ook niet uren aan besteden om het steeds te proberen. Dus in Recife komen ze er allemaal bij, als we weer een fatsoenlijke verbinding hebben.

We zijn nu 24 uur onderweg en hebben alweer 130 mijl gevaren, nog 170 tot Recife. Het ritme pakken we moeiteloos weer op, wat een luxe met drie wachten!
Tot in Recife, Jacomine

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com