Kiska Island - juni

We slapen een paar uur, maar de zon buiten trekt ook. We liggen in de mooie Gertrude baai, een beetje achter het Japanse wrak wat daar al 75 ligt te roesten en dat ook nog wel 75 jaar volhoudt. Er is nauwelijks swell of wind. Boven de heuvels om ons heen zien we soms een wolk, maar hij blijft daar lekker hangen. Het steile strand ziet er rustig en uitnodigend uit, dus we graven de dinghy uit. Die is sinds vorig jaar oktober in Guam niet meer uit de bakskist geweest. We hebben hem toen helemaal uit elkaar gehaald en schoongemaakt, dus we zijn wel een poosje bezig voor alles weer op zijn plek zit en opgeblazen en wel in het water ligt. Doet de buitenboord motor het nog? Na enig sleutelen en aantrekken start hij op, we zijn weer in bedrijf.
We hebben echt een jetlag, het voelt als 's morgens vroeg, maar het is al lunchtijd. We moeten ook weer even in de dinghy routine komen, door lange slierten taai kelp varen we naar het strandje, extra snelheid maken en de motor stoppen en omhoog trekken, op tijd eruit springen, de boot alvast een stukje op het strand trekken, het gaat allemaal prima.

We wandelen een stuk op eiland, maar zoals altijd na een lange oversteek zijn we na een paar honderd meter al buiten adem. Er loopt een oude, overgroeide weg uit de 2e wereldoorlog en dat loopt een stuk makkelijker dan door het zachte mos en lage begroeiing. Er groeit geen boom op Kiska, waarschijnlijk door het noordelijke klimaat en de wind. Veel IJslands mos – dat zal hier wel Aleoetisch mos heten – en allerlei andere mossoorten. Lage struikjes heide achtig materiaal en overal bloemen. Veel lupines, een dwergsoort lijkt het, viooltjes en tal van andere bloemen. In het gras ligt een patroonhuls van een granaat, beetje bizar op zo'n afgelegen plek. Vogels hebben hun weg naar Kiska gevonden, we verstoren een sneeuwhoen die luid kakelend voor ons wegvliegt, maar ons goed in de gaten houdt. Eenden zijn er, verschillende zangvogels en op het water zeekoeten met grappige knalrode pootjes die achter ze aan fladderen als ze vliegen. Hoog in de lucht een adelaar! Achter de grindwal tussen het strand en het eiland is een zoet water meer en we zien verschillende heldere riviertjes. Om de hoek komen we bij een plek waar artilleriegeschut achter gelaten is en een Japanse vrachtwagen, bijna vergaan. We hebben gelezen dat er op Attu zwaar gevochten is – de Amerikanen verloren 70 van de 74 landingsvoertuigen - maar over Kiska weten we weinig. Op de kaarten zien we dat er wegen getekend zijn van Gertrude Cove naar Kiska Harbor, misschien kunnen we die morgen lopen. Een van de andere boten ligt daar voor anker.

We hebben ons lekker winters aangekleed, we zijn tenslotte op de Aleoeten, maar dat blijkt een vergissing. Eenmaal weg van het water is het warm en kunnen we in een shirt lopen. Met armen vol kleren en een Kiska veldboeketje lopen we weer terug naar de dinghy.

Onze eerste nacht voor anker is het doodstil om ons heen, Roel slaapt als een blok, ik ben onrustiger. Het duurt altijd even voor mijn slaapritme zich weer aanpast. We kunnen de vogels over het dek horen lopen. Alweer een prachtige zonnige dag in de baai. Konami, een dag voor ons uit Kushiro vertrokken, komt aan en genieten ook van de prachtige omgeving. We maken met z'n vieren een wandeling, maar de bruggen zijn verdwenen, dus we kunnen niet over de riviertjes. Maar, er is genoeg te zien! Later horen we dat de andere boot die in Kiska Harbor lig de hele nacht heeft liggen stuiteren op valwinden, we hebben dus echt geluk gehad.

Met de winden meevaren is hier het devies en over een paar dagen staat er een flinke tegenwind, dus we besluiten in de loop van de middag te vertrekken naar het volgende eiland 200 mijl verder. Volgens het lokale weerbericht hebben we 20 knopen wind mee uit het westen, dat zou geweldig zijn.
Als we de baai uitvaren naar open zee zien we de vulkaan van Kiska met een sneeuwkap achter de heuvels uitkomen. Mooi! Verderop varen we langs nog twee oude besneeuwde vulkanen met hun voeten in de zeemist. Op de kaart is het een hele rij, maar later wordt het mistig en blijven ze voor ons verborgen. De wind trouwens ook, hoe ik ook probeer te zeilen, de wind draait vrolijk mee. De motor blijft aan, misschien wel alle 200 mijl!

Dag 13 Voor anker in Gertrude Cove, Kiska 27 juni

Ankerpositie 27 juni: Kiska, 51º56' Noord 177º27' Oost, 12 dagen en 5 uur gezeild, 1455 mijl afgelegd op het log.

De middag is echt Alaska zeilen, grijs in honderd tinten, mistig aan de randen van ons blikveld en een koude wind. Maar we zeilen het hele stuk tot we bijna op de ankerplek zijn. Tot vlak bij het eiland zien we het niet, verborgen in de nacht en mistige nevels. We hebben verschillende kaarten open staan, met een gps-muis zien we ons bootje over het scherm schuiven. Door de "vergeten oorlog" tussen Japan en de Verenigde Staten in de tweede wereldoorlog zijn er uitstekende kaarten van alle eilanden hier. Op de Amerikaanse kaarten zijn de dieptes alleen wel in fathoms en feet aangegeven maar niet in meters. Dat wordt uitkijken en rekenen! Ik heb bewondering voor de zeevaarders van ooit voor het gps-tijdperk. Gisteren was er zon, maar er zijn ook dagen en nachten geweest zonder zon of sterren, zelfs de sextant biedt dan geen uitkomst, zie dan maar een positiebepaling te doen. Tussen de eilanden kan een flinke stroming staan tussen de Grote Oceaan en de Beringzee. Ze heten niet voor niets verraderlijk deze eilanden.
Als we Vega Baai in draaien begint het licht te worden en zien we voor het eerst de kant. Afgeronde heuvels omsluiten de baai met hier en daar een klif. De heuvels zijn vaal geel van kleur, bomen groeien hier niet. Veel alken om de boot, maar geen zwemmende dieren als welkomscommitee.
Vannacht om 01.00 Japanse tijd ankeren we in Gertrude Cove. Een mooie beschutte baai aan de zuidkant van het eiland. We liggen naast een Japans wrak uit de oorlog, 75 jaar oud, maar de boeg steekt nog boven het wateroppervlak uit.

We ruimen een beetje op, de rest komt morgen. We besluiten om toch de klok op Aleoeten tijd te zetten, zodat we tot laat in de avond daglicht hebben. We gaan 19 uur terug in de tijd, over de datum grens en mogen nog een dag extra van 27 juni genieten. Dat wordt pas een jetlag!

De overtocht is ons alles bij elkaar enorm meegevallen, maar het blijft bijzonder om op zo'n afgelegen plek aan te leggen. Ik ken eigenlijk niemand uit al onze reisverslagen die hier geankerd heeft, maar Tara ligt nu te dobberen op Kiska eiland. Dat moet nog even tot ons doordringen.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 12 Heerlijke zeildag, Kiska hier komen we ! 27 juni

Middagpositie 27 juni: 51º48' Noord 175º38' Oost, etmaal van 115 mijl op het log en 111 mijl dichterbij ons doel, nog 63 mijl naar Kiska, watertemperatuur 7 ºC.

De douche was heerlijk! We hadden het expres motorvaren achterwege kunnen laten, want om 8 uur 's avonds is de wind op en gaat de motor alsnog aan. Er is veel golfslag en we varen dan ook niet hard, de golven gooien Tara van links naar rechts op hun grillige ritme. Het wordt een onrustige nacht. Voor en achter kunnen we niet slapen door de motor en de bewegingen van het schip, in de kajuit is het ook behelpen. Voordeel is wel dat we nu alle tijd hebben om beide watertanks helemaal te vullen met 400 liter vers drinkwater. Om 6 uur vanmorgen kunnen we de zeilen weer hijsen en varen eerst rustig, maar nu rond de 7 knopen. De hele morgen is er zon en er zijn honderden vogels om de boot. Een duidelijk teken dat we dichter bij land komen! De stormvogeltjes en de grotere pijlstormvogels, enorme witte stormvogels (fulmars?), en een enkele albatros, het is genieten in de serre vandaag. Geen klussen behalve ramen zemen om naar buiten te kunnen kijken.

Vannacht komen we aan op Kiska. We hopen dat er niet teveel deining staat in de baai, zodat we morgen aan land kunnen met de dinghy. Wat hebben we zin om een eind te lopen!

Wordt vervolgd....

Dag 11 Bijna halve wind 26 juni

Middagpositie 26 juni: 51º32' Noord 172º42' Oost, etmaal van 139 mijl op het log en 134 mijl dichterbij ons doel, nog 174 mijl naar Kiska, watertemperatuur 7,6ºC.

Gisteravond de genua uitgerold in plaats van de kotter en om 6 uur vanmorgen de tweede reef uit het grootzeil. De wind neemt af en draait vandaag langzaam door naar noord, dat is halve wind voor ons en erg fijn zeilen. De verwachting is dat de wind doordraait naar het noordwesten en dat is nog beter. Door het zeil-oppervlak steeds te vergroten zeilen we iets meer dan 6 knopen en schieten we lekker op. Het weer is afwisslend wat grijs en vochtig, maar de zon probeert er vandaag steeds door te komen en ik zag al wat blauw! Of we Kiska gaan halen met daglicht is nog de vraag. Gelukkig zijn de nachten super kort, om half acht wordt het donker en om half een begint het al weer licht te worden. Ik denk dat we ook al over de datum grens zijn en nu weer achterlopen op Nederland, maar voor het gemak houden we nog even Japanse tijd tot we in de bewoonde wereld zijn. Kiska is dat zeker niet, alle westelijke eilanden zijn onbewoond op misschien een paar vissers na in de zomer . Adak wordt het eerste bewoonde eiland met elektriciteit, winkels, hamburgers en zo meer. Culinair staat ons in ieder geval een cultuur-schok te wachten.
We varen nu een paar uur met de motor bij, want we moeten nodig water maken en een warme douche staat hoog op de klussenlijst van vandaag ;-)
Verder zijn er de kleine dingen, klusje hier en daar, brood bakken en lekker eten maken.

Wordt vervolgd...

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 10 goede wind, koud en grijs 25 juni

Middagpositie 25 juni: 51º14' Noord 169º08' Oost, etmaal van 137 mijl op het log en 104 mijl dichterbij ons doel, nog 309 mijl naar Kiska, watertemperatuur 7,2ºC.

Een goede nacht en veel tussendoor geslapen met de timer ernaast om tussendoor uit te kijken. Er blijft veel wind 5 beaufort uit NNE en een bokkige golf, maar om 11 uur ontreven we het grootzeil van 3 naar 2 reven. We lopen nu weer rond de 6 knopen en komen dan beter uit om in daglicht Kiska aan te lopen over ruim 2 dagen. Af en toe bonken we in een golf, maar de snelheid geeft de doorslag. Vandaag 3 vrachtschepen om ons heen. De Navios Apollon 1 passeert ons op 1,5 mijl afstand, hij is op weg naar Vancouver. Het is goed om te weten dat ze er nog zijn en er een noodzaak is tot wacht lopen. Het blijft wel vreemd om zoveel schepen te zien op een zo afgelegen plek. De schepen volgen net als vliegtuigen de grootcircel-routes en dat maakt duidelijk dat een kaart een ernstige vertekening geeft van de werkelijkheid. We hebben schepen gezien die van Singapore onderweg waren naar Panama en dit is de kortste route!

We varen zo'n 60 graden aan de wind met een helling van 15 tot 20 graden naar stuurboord. Goed weer om te lezen, maar iets doen kost moeite. Gelukkig zijn er vrijwel geen problemen, dus kunnen we ook ontspannen. Roel is al een paar dagen bezig om de SSB-radio weer te kunnen gebruiken voor het opvragen van weerberichten en sailmail. De afgelopen week deden we het via een verbinding met de satelliet telefoon, dat werkt ook, maar is een gedoe omdat we buiten moeten zitten. We komen nu weer in het bereik van het walstation in Honolulu en als we via de radio kunnen zenden gaat dat veel makkelijker.

Het weer is grijs en fris, maar geen mist gelukkig. Omdat we zoveel kunnen zeilen is het nu ook makkelijker om de kachel langer aan te hebben, we hebben meer dan genoeg diesel! Een van onze vrienden uit Tannowa mailde dat we donderdag een hoge druk gebied krijgen als we in Kiska zijn, misschien zelfs wel wat zon?!


Wordt vervolgd.....

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 9 Koerswijziging 24 juni

Middagpositie 24 juni: 51º06' Noord 166º21' Oost, etmaal van 80 mijl op het log en 62 mijl dichterbij ons doel, nog 263 mijl te gaan naar Attu, 413 naar Kiska, watertemp 6,7ºC.

Geen makkelijk etmaal! De harde wind blijft nog een tijdje en pas om 5 uur s'middags kunnen we de kotter weer uitrollen. We hebben ons vrij ver naar het noorden laten blazen, daar hebben ik een beetje spijt van gezien de windrichtingen van de komende dagen. We blijven nu in de harde noordoosten wind hangen. In de avond gaan we overstag voor een slag koers 140 graden, niet eens in de richting van Attu. We rekenen met de nieuwe weersinformatie en Attu ligt voor ons niet makkelijk te bezeilen, waarschijnlijk kruisen tegen windkracht 5 in. Als we kiezen voor Kiska iets oostelijker zijn we net zo langer onderweg, maar wel beter bezeild. Kiska wordt het, nog 413 mijl vanaf vandaag. Het lag toch al in onze bedoeling daar aan land te gaan na Attu, dus dat wordt nu wat eerder.
Verder is het grijs, nog steeds rond windkracht 5 uit noordnoordoost. Dat is gunstiger, we kunnen dan rond de 80 graden varen, bijna recht op Kiska af. De golven nemen iets af, ik denk nog tussen 2 en 3 meter. Af en toe speelt Tara voor duikboot, als ze met een geweldige knal en veel water over dek een golf in duikt. Vandaag lijkt het op onze verwachting van hier te zeilen. Het is druilerig met een koude natte wind, binnen en onder onze buiskap is het goed te doen. Roel heeft vanmorgen een paar keer een groep dolfijnen gezien en er zijn weer veel vogels om ons heen. We lijken de scheepvaartroute uit, de hele dag geen schip gezien. Vandaag hadden we een dag op de motor verwacht op basis van eerdere weersberichten, een warme douche klonk ons zeer aanlokkelijk in de oren. Maar het blijft ruig zeilen. Roel begint eruit te zien als een oude zeerot, zelf kijk ik maar niet in de spiegel. Ergens komt vast wel een rustiger uurtje voor warm water.

We zijn alletwee moe, dus proberen tussendoor extra te slapen.

Wordt vervolgd...

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 8 Storm Gaemi 23 juni

Middagpositie 23 juni: 50º47' Noord 164º46' Oost, etmaal van 98 mijl op het log en 94 mijl dichterbij ons doel, nog 325 mijl te gaan, watertemperatuur 6ºC.

Om vijf uur 's middags reven we het grootzeil voor de derde keer, de wind neemt langzaam toe. We varen gemiddeld nog 6,8 knopen per uur, dat is geweldig. Om 8 uur 's avonds rollen we de kotter in, de snelheid zakt onmiddellijk naar 2 à 3 knopen en ook de koers wordt noordelijker, deels omdat de windhoek verandert, deels omdat we zonder voorzeil minder hoog kunnen lopen. Het is zo, vannacht komt de kern van de storm over en liever wat minder snelheid en enig comfort, dan midden in de nacht je bed uit en in een storm alsnog reven.

De barometer daalt tussen 12.00 22 juni en 12.00 23 juni 21 punten en staat nu op 995, als het goed is hebben we het laagste punt gehad. De daling gaat heel geleidelijk, bijna een punt per uur. De wind neemt ook geleidelijk toe, evenals de golf. Tara houdt zich goed op dit soort trajecten, ze ploegt rustig door de golven heen en schudt alles af wat over dek spoelt. Voor ons is het vermoeiend, het geluid, de bewegingen van het schip en toch alert op afwijkingen die duiden op problemen. Volgens het Japanse weerbericht wat we dagelijks ontvangen is het systeem ongeveer 700 mijl in diameter, rond de 1250 kilometer! Op onze weerkaartjes zien we maar een mini stukje van het geheel, we vragen alleen op waar we op dat moment varen en de dagen erna. Als je dit bericht dagelijks leest kan je op Passageweather.com de North Pacific kiezen en krijg je het plaatje te zien van het hele gebied tussen Rusland en Canada. In de linker bovenhoek zit een grote gele/rode vlek die zich langzaam verplaatst naar het noordoosten, de laatste restanten van onze vriend(in) Gaemi.

We houden nog het nog wel even vol zo, wordt vervolgd.....

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 7 veel wind 22 juni

Middagpositie 22 juni: 49º15' Noord 162º46' Oost, etmaal van 161 mijl op het log en 157 mijl dichterbij ons doel, nog 419 mijl te gaan. De watertemperatuur 6ºC.

Aan het eind van de dag schijnt de zon en hebben happy hour in onze serre. Happy hour is een grapje want veel drank komt er niet aan te pas. Roel één biertje, ik drink niets op zee. Maar wel een moment om samen even lekker te zitten, hapjes te snoepen en de dag af te sluiten voor de nachtwachten beginnen. Als we zo in de zon zitten met af en toe een vogel en de golven om ons heen voelt het fijn. Dit zal wel de laatste keer zijn voorlopig, want de wind is al aan het toenemen. Om 7 uur 's avonds reven we het grootzeil voor de tweede keer en verruilen we de genua voor de kleine kotterfok. In de loop van een uur neemt de wind al toe en is de zeilvoering precies goed. De windkracht zal 5 á 6 zijn, we hebben geen windmeter dus precies kunnen we het niet zeggen. De golven bouwen maar langzaam op, dus we gaan nog steeds erg snel. De eerste 12 uur van 22 juni varen we gemiddeld 6,9 knopen per uur! We varen 70 graden aan de wind, de helling valt dus mee. We moeten wel even wennen aan de bewegingen van Tara, goed vast houden en nergens iets laten staan of het ligt op de grond. Het is goed te doen!
We varen in dezelfde richting als het laag dat overkomt en met deze snelheid betekent dat wel dat we er langer in zitten. De verwachting is dat het in de loop van zaterdagmorgen over zal zijn. Wie weet wat het weer dan brengt, de verwachting is nog niet erg stabiel.

De mijlen tikken snel weg en dat is fijn. Wordt vervolgd...

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 5 Stralend weer, halve wind 20 juni

Middagpositie 20 juni: 46º46' Noord 156º42' Oost, etmaal van 141 mijl op het log en 139 mijl dichterbij ons doel, nog 720 mijl te gaan. De watertemperatuur 6 ºC.

Het wordt saai om te lezen misschien, weer een prachtige zeildag dit keer zonder enige bewolking met stralende zon. Sinds ik 18 juni gehesen heb, hebben we de zeilen nauwelijks aan hoeven passen.
Iedere avond om acht uur hebben we een SSB-radio netje met de zeilers om ons heen. We zijn met 7 boten onderweg en nog 1 in Hakodate met onderhoudsproblemen. We proberen posities uit te wisslen en van 'onze man in Hakodate' krijgen we recente informatie. Het is leuk om iedereen te volgen, één boot zit maar zo'n 40 mijl bij ons vandaan. Twee van de zeven hebben een andere route gekozen, vanuit Tokyo naar het oosten en dan veel later direct naar Dutch Harbor in het noorden. Een traject wat rond de 30 dagen duurt. De eerste vertrekker met die route heeft een zware tropische storm over zich heen gekregen, de tweede vertrekker krijgt een vegelijkbaar scenario de komende dagen. Ons traject staat bekend als korter maar met veel mist, kou, scheepvaart en mogelijk fronten uit Siberië en uit de Zee van Japan. Wij hebben voor deze route gekozen omdat we met een oversteek van 10 tot 12 dagen veel meer grip hebben op hoe het weer is, daarna hoppen we van eiland naar eiland in gusntig weer. Dit jaar zijn er uitzonderlijk veel vroege tropische stormen geweest langs de oostkust van Japan. Ook de route van de kern is anders dan 'gewoon' ze komen veel noordelijker. Toen we in Muroran lagen kwam er een voorbij, vlak voor vertrek uit Kushiro ontstonden er twee ten zuiden van Japan. Eén daarvan is "opgelost", de andere is gepromoveerd tot tropische storm en heeft de naam ''Gaemi'' gekregen. Gaemi beweegt zich eerst langzaam naar het noorden, maar eenmaal uit de tropische sferen wordt ze een lage drukgebied en komt snel noordoostelijker. Wij verwachten het lage druk gebied in de nacht van donderdag op vrijdag, met wind tussen 6 en 7 beaufort halve wind. Tot die tijd hebben we dit weer, dus we genieten zolang het kan, want het is uitzonderlijk om op dit traject zulk kalm weer te treffen. Als de depressie voorbij is lijkt het erop dat we zuidwestenwind krijgen, alweer een goede hoek voor de laatste paar honderd mijl tot de Aleoeten.

Wordt vervolgd!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 4 - Halve wind met zon - 19 juni

Middagpositie 19 juni: 45º36' Noord 153º47' Oost, etmaal van 154 mijl op het log en 152 mijl dichterbij ons doel, nog 860 mijl te gaan. De watertemperatuur schommelt tussen de 6 en 7 ºC.

Vannacht was een erg donkere nacht met veel bewolking. De wind is stabiel dus we hoeven nauwelijks buiten te zijn, dat is fijn want de wind is koud. Bijkomend voordeel van de hoge breedte is dat de nachten ook niet erg lang duren. Om 8 uur is het donker maar 's morgens om 3 uur, als mijn tweede wacht begint, is het alweer licht. We varen in de Zee van Okhotsk, tot vandaag wist ik niet dat deze bestond als ik eerlijk ben. We zijn hemelsbreed 100 mijl van Ostrov Shimushir af, het dichtstbijzijnde Kurillen eiland. Officieel bevinden we ons dus in de Russische territoriale wateren.

We hebben ongelofelijk veel geluk met het weer. De weerplaatjes met gunstige wind waarmee we vertrokken zijn komen nog steeds uit. Halve wind windkracht 4 en geen golf, beter kan het niet. Nou ja, toch wel, want vanmorgen scheen de zon en dat was écht heerlijk zeilen. Weer allerlei klusjes gedaan, de kleine was en heerlijk in de zon achter ons plastic buiskap puitje koffie gedronken. Het komt zelden voor dat we zulk weer hebben de komende weken dus alles gelucht en de slaapzakken lekker uit laten waaien.

Om ons heen veel leegte. Stormvogels zien we veel en ook s'nachts zijn ze te horen als we door een veld slapende vogels varen, verschrikt piepend fladderen ze om de boot. Die moeten wel heel goed in hun veren zitten om in dit koude klimaat te overleven. Vanmiddag zagen we de eerste albatros met statige vleugels langs scheren, het blijft een prachtig gezicht.

We lezen over de ankerplekken op de Aleoeten en in onze Alaska reisgids voor leuke plannetjes later deze zomer. Alles rustig aan boord.

Wordt vervolgd...

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 3 - halve wind - 18 juni

Middagpositie 18 juni - 44º01' Noord 150º53 Oost, etmaal van 133 mijl op het log en 128 mijl dichterbij ons doel, nog 1012 mijl te gaan. De watertemperatuur schommelt een beetje tussen de 10 en 7,5 ºC.

Vanmorgen om half vier was er eindelijk de beloofde wind. Roel was net naar bed voor zijn tweede slaapwacht, dus die wilde ik niet wakker maken. Voor de eerste keer heb ik samen met Ray (de autopilot) de zeilen gezet en dat ging prima. Van de week ook al een keer alleen alle zeilen binnengehaald toen Roel sliep, dat geeft zelfvertrouwen. Het is ook de reden waarom we in Nieuw Zeeland toch een elektrische autopilot geïnstalleerd hebben naast de windvaan. Zonder dat kan je eigenlijk in je eentje geen grote zeilmanoevres doen op volle zee. Tara blijft niet lang genoeg met de kop in de wind liggen daarvoor. Maar ook voor kleine dingen is het handig. In een nachtwacht verschoof een blokje van de windvaan, even Ray erbij , gereedschap pakken, vastzetten en we kunnen weer verder.

Alles bij elkaar hebben we 28 uur gemotord. Vandaag en de komende twee dagen hebben we wind uit een gunstige hoek. We varen halve wind, vrijwel geen golven, koers rond de 60 graden, soms bijna 7 knopen, soms 5. Het weer is grijs, maar droog en geen mist, dus wij prijzen ons gelukkig. Het is comfortabel aan boord. Nu de boiler nog heet water heeft kunnen we douchen, uitgebreid lunchen, filmpje kijken, lezen en de weerberichten uitpluizen voor de beste taktiek voor de komende depressie.
We zijn het gebied waar de beruchte drijvende netten voorkomen uit, zonder er één gezien te hebben. Vissers zijn er ook niet meer, alleen vrachtverkeer op de grootcirkel route van Amerika naar Japen en China en terug. De schepen, tot nu toe een stuk of 10 per dag, zien we vaak alleen op ons beeldscherm, AIS kan verder kijken dan wij, Het is indrukwekkend om te zien dat ook deze snelle jongens toch nog 3-4 weken onderweg zijn naar hun volgende bestemming. Dat geeft toch een beetje het gevoel van ''wat stampen we samen op de brug'''.

Wordt vervolgd

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

dag 2 - geen wind - 17 juni

Vannacht om 12 uur was de wind op, dus sindsdien varen we op de motor. Dit was voorzien en conform het weerbericht. Als het goed is komt er in de loop van de dag zuidenwind zodat we zeilend verder kunnen, maar voorlopig is alles nog rustig.
We hebben een lijstje gemaakt van allerlei kleine klussen voor deze dag en zijn lekker opgeschoten. Het is grijs buiten, maar droog en de temperatuur is redelijk genoeg om zonder kachel te leven.

Gisteravond dacht ik dat ik een fout gemaakt had met de watertemperatuur van 12 graden, want vannacht was hij opeens 5,2 graden! Waarschijnlijk de koude Kamchatka of Ayo Shio stroming door de Kurillen trog die ons een beetje dwarszit. De stroming gaat noordoost-zuidwest en komt uit de Bering Zee. Gelukkig is de temperatuur nu weer aan het oplopen en gestegen tot 8,9 ºC. In de loop van de tocht krijgen we steeds kouder water, maar nu zou dat nog te vroeg zijn. We varen nog wel noordoost om er zeker van te zijn dat we buiten de stroom blijven.

Ons doel is Attu eiland, het meest westelijke eiland van de Aleoeten. Daarna gaan we in kortere trips met goed weer van eiland naar eiland naar het oosten. De westelijke eilanden zijn allemaal onbewoond, het eerste bewoonde eiland wat we aan gaan doen is Adak.
We hopen half juli aankomen in Dutch Harbor op Unalaska waar we officieel in kunnen klaren.

Middagpositie 17 juni: 43º06' Noord 148º14 Oost etmaal van 107 mijl op het log en 76 mijl dichterbij ons doel, nog 1140 mijl te gaan.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 1 - aan de wind - 16 juni

Onderweg van Muroran naar Kushiro horen we dat de 4 boten in Kushiro donderdag vertrokken zijn. Verdorie gaan we het weer window missen? Wij komen vrijdagmorgen om 2 uur aan in Kushiro, die 170 mijl zijn ons letterlijk niet voor de wind gegaan! We hebben er 42 uur over gedaan. Stroom en golven tegen, kruisen en vaak geen wind.
We halen gelijk nieuwe weerkaartjes op en het traject ziet er nog steeds veelbelovend uit. Een tropische storm ten zuiden van Japan lijkt op te lossen. Veel beter dan dit gaat het niet worden en we zetten de wekker op 7 uur, als we vrijdag weg willen wordt het hard werken. Diesel en benzine, motorolie verversen, was, boodschappen, opruimen en alle formaliteiten om uit te klaren. Gelukkig krijgen we hulp van Seki san, de jachten man in Kushiro. We schatten hem rond de 70, maar hij heeft net een catamaran gekocht om nog een keer naar Melbourne te zeilen. Hij regelt van alles en is belangstellend en aardig. Ik heb verschillende verhalen gelezen van mensen die geen diesel meer hebben voor de kachel en in een boot zitten van 4 graden celcius. Dat lijkt mij niet fijn dus Seki san haalt nóg twee jerrycans voor ons. We hebben nu 10 jerrycans van 20 liter, 180 in de hoofdtank en 90 in dagtank. Hopelijk hebben we wind en veel diesel over, maar de kachel kan iedere dag een paar uur aan.

Seki san komt ons uitzwaaien. Hij brengt cadeautjes mee: een zak uien, heel praktisch, een meloen, de plaatselijke zomer delicatesse en een schattig boeketje bloemen. Het zit in een papieren vaasje en zal mee gaan tot Alaska zegt hij. Het is de eerste keer dat iemand mij bij vertrek bloemen komt brengen en ik word er blij van. Zo'n jonge vrouw zegt hij tegen Roel, hij vindt duidelijk dat Roel het goed voor elkaar heeft. Het is niet de eerste keer dat Roel complimenten krijgt over mij, een mooie vrouw, een jonge vrouw en zo meer. Volgens mij gaat het vooral om een zeilende vrouw, want die zijn er niet zoveel in Japan, maar toch is het leuk.
Hij heeft een atlas bij zich waar hij de bezoekende jachten in laat schrijven. Wij zetten onze handtekening en stempel naast die van Aldert Hesseling van de Necton, het doet ons alletwee wat. We kennen Aldert uit Zuid Amerika en hij heeft een geuzen reis gemaakt om Zuid en Noord Amerika heen. Bijzonder dat wij nu in zijn voetsporen zeilen naar het Noorden. Een stukje dan, want Aldert voer door de Noord-West passage en dat laten wij voorgaan. We blijven mooi weer zeilers.

Er staat nu een boeketje onder de buiskap, het is een koelkast daar, dus wie weet haalt het inderdaad Alaska wel. Ik moet er iedere keer van glimlachen als ik er langs kom. Om 8 uur 's avonds varen we uit, net tegen donker en de eerst uren varen we tussen de vissers, maar dat wordt allengs minder. We starten hoog aan de wind over stuurboord, grootzeil en high aspect genua en varen rond de 100 graden richting het oosten. Eerst maar uit de buurt komen van Hokkaido en zo ontlopen we later misschien de stroom tegen in de Kurillen trog. Het is nu bijna 24 uur later en we varen nog steeds zo. Het was even inkomen maar Tara en Sara (de windvaan) hebben het weer uitstekend naar de zin, dus het enige wat wij doen is om de beurt slapen en uitkijken. We waren flink wat slaap te kort gekomen de laatste dagen, maar kunnen dat nu inhalen.

De watertemperatuur is 12,1 graden celsius, binnen is het rond de 14 graden zonder kachel. Nu is het happy hour, dus is de kachel even aan ;-)
We zijn onderweg!

Middagpositie 16 juni: 42 44' Noord 146 03'Oost, 83 mijl sinds 20.00 uur gisteravond, nog zo'n 1200 mijl te gaan.

wordt vervolgd

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Hokkaido - juni

Onze laatste haven stop op Honshu wordt Akita. Door verschillende zeilers genoemd als een erg fijne marina. Wij komen aan als het kantoor gesloten is, dus geen welkoms-comiteetje, maar dat maken ze de dagen erna ruimschoots goed. We mogen de auto van de haven gebruiken voor de was, boodschappen en wat sightseeing. Wat een heerlijkheid! Alles gaat 10 x zo snel als je het in één keer kunt combineren. Ons tripje maken we naar Kakunodate, een stadje uit vervlogen jaren in het binnenland. Hier zijn prachtige samoerai villa's, nog grotendeels intact en te bezoeken. Het stadje zelf ligt heel strategisch, aan drie kanten omgeven door bergen. Er is wat gevochten tussen de verschillende clans in vroeger eeuwen. De samoerai behoorden tot de elite van samenleving, na de heersers waaraan zij trouw zwoeren. Ze leverden strijdkrachten en hun families stonden in hoog aanzien. De huizen zijn een manier om dat te bekrachtigen.

Vaak is het een complex van gebouwen, met verschillende ingangen afhankelijk van rang en stand, omgeven door mooie tuinen. Als wij door de straat lopen doet het ons denken aan Wassenaar, maar dan met houten gebouwen. Sommige villa's zijn open en laten nog veel zien van luister waarin geleefd werd. In de omgeving werd rijst verbouwd en de mooie rijstpakhuizen staan naast de woonhuizen. In de wintertijd, als de sneeuw meters dik lag, konden ze zo toch bij de voorraden komen. We lunchen met de plaatselijke noodles in een 250 jaar oud schoolgebouwtje, midden in de samoerai-wijk. Het platform van de meester wordt nu ingenomen door de kassa, de schoolboeken en houtsnede-blokken liggen nog ter inzage. Wat jammer dat we het Japans niet kunnen lezen.

Enorme storbuien maken een eind aan de pret, de auto is droog en we rijden over de binnenwegen terug naar Akita.

Roel is nog steeds bezorgd om de vibratie van de schroefas, al is het met de nieuwe motorsteunen wel een stuk minder. We willen nog een keer op de kant voor we naar Alaska gaan, maar dat is minder eenvoudig dan gedacht. Het lijkt wel mogelijk op Hokkaido, het laatste Japanse eiland wat we aandoen, dus we vertrekken richting Hakodate aan de zuidkust. Onderweg vangen we een 5 kilo Yellow Tail! Dat is nog eens leuk aankomen en samen eten.

Hokkaido is pas eind 18^e eeuw ingelijfd bij Japan. Voorheen werd het bewoond door de Ainu. Van dit volk zijn er nog maar weinig over, het bekende verhaal van kolonisatie. Hokkaido is wel 20% van het grondoppervlak van Japan, maar er woont maar 5% van de bevolking. Hokkaido is enorm groen, de zomerhitte van de zuidelijke eilanden komt hier niet, de regen ruimschoots. Er zijn veel boerenbedrijven, melkveehouderijen en landbouw.

Hakodate heeft een rechtstreekse treinverbinding met Tokio en het is een bruisend stadje. Het was een van de eerste open havens na het einde van de afzondering van Japan. Door zijn ligging erg geschikt voor handel met Rusland en China, gevolgd door de US en Europa. De bouw dateert ook uit die tijd, dus rode bakstenen pakhuizen en Europees aandoende huizen. We lopen een stuk door de oude stad. Een Boeddhistische tempel, Episcopaalse kerk, Russisch orthodoxe kerk, Katholieke kerk, ze staan op een paar honderd meter van elkaar. De Engelse ambassade is ook een mooi gebouw uit die tijd, nu met Engelse theetuin en souvenirs.

Via het zeilersnetwerk hebben we contact met Mizuno san en zijn vrouw. Hij regelt allerlei zaken voor de buitenlandse zeilers, de douane, kustwacht en hand en spandiensten. Geweldige en bijzonder aardige mensen bovendien. Hier ontmoeten we ook weer 3 boten met Alaska-zeilers, iedereen is op weg naar Kushiro voor de laatste etappe. Het is gezellig, samen eten, op pad en plannen maken. Akira San uit Tannowa doet een single handed omzeiling van Honshu en is ook in Hakodate. Hij is geweldig gezelschap en trakteert ons op een Shabushabu eet feestje aan boord van een van de boten. Zelf zeilt hij in een kleine 21 voeter, maar is al drie keer Japan omgezeild. We lopen en fietsen in de omgeving, thermaal bad, prachtige parken, met de kabelbaan omhoog voor het in Japan beroemde nachtgezicht op Hakodate. Het is inderdaad erg mooi en gelukkig treffen we een heldere avond.

Lang blijven we helaas niet in Hakodate, we varen door naar het ongezellige Muroran. Hier kunnen we wel het water uit, al zijn we in gewicht iets meer dan ze normaal tillen. Mizuno san heeft Toshi san, een bevriende zeiler in Muroran, gevraagd of we op zijn bok mogen staan. Iedereen heeft hier zijn eigen bok en zonder dat mag je het water niet uit. Wat een geluk voor ons. De inklapbare schroef heeft inderdaad speling en we besluiten de reserve vaste schroef erop te zetten. Jammer van het klapeffect, dat scheelt snelheid met zeilen, maar wel veiliger voor de vele te verwachten motoruren.

Verder ziet Tara er goed uit aan de onderkant. Nog afspuiten om de slijmerige aangroei er af te halen en ze kan weer het water in. We nodigen Toshi san en zijn vrouw Ayako uit voor een etentje als bedankje.

We gaan naar het plaatselijke yakitori restaurantje, vrienden van Ayako. We eten weer van alles voor het eerst: stokjes met krokant kippenvel, spiermaag en gegrilde darm. Soms is het lekker, soms is het even wennen. De sfeer is geweldig. Toshi san vertelt over zijn boot Fuji, een 45 voet tweemaster van 40 jaar oud. Over twee jaar hoopt hij zijn wereld omzeiling te beginnen. We vragen Ayako of ze mee gaat, maar ze denkt er niet over. Zij blijft hier om voor haar en zijn ouders te zorgen en heeft zo haar eigen werk en hobby's. Ze zegt “het is zijn droom dus hij moet dat vooral gaan doen, ik kom wel op bezoek”. Bij het afrekenen komt er weer een aapje uit de mouw. Wij mogen bij hoog en bij laag niet betalen. Het blijft lastig om goed te bedanken in Japan. Gelukkig hebben we voor Toshi san's verjaardag een kruik oude jenever en klompjes meegenomen, dat wordt zeer op prijs gesteld. Later gaan we op de Fuji kijken. Hij heeft al 20 jaar aan het schip gewerkt. Alles is van hout en zo mooi gemaakt. Hij heeft zelfs met de hand alle zeilen gemaakt, volgens oud principe. Wat een doorzettingsvermogen! De volgende morgen brengt hij 5 kilo meel en 5 kilo melkpoeder uit zijn bakkerij voor ons mee, voor onderweg! Goede reis.

Het weer zit helaas niet mee. Er komt een tyfoon langs de oostkust van Japan, dus we blijven een paar dagen in Muroran. We huren een auto en gaan naar de Azu san vulkaan. De afgelopen honderden jaren verschillende keren uitgebarsten, de laatste keer in 2000. Bij een van de uitbarstingen halverwege 1900 is er een nieuwe berg ontstaan, in zo'n 20 jaar groeide hij tot de huidige vorm. Het is nog maar een puber, er komt nog stoom uit al zijn poriën. Het is moeilijk om steen voor te stellen al levend materiaal, maar het is het wel, als je maar de tijd hebt. Over miljoenen jaren is de berg grind en zand in een rivier. We lopen naar de Azu krater ruim 900 traptreden op en dus ook neer, onze zondagtraining. We krijgen er mooie uitzichten bij over de Pacific en het landschap eromheen. Oer!

Noboribetsu is een dorp van thermale bronnen. Voor wie het nog niet weet, dat is een favoriet onderdeel van al onze Japanse uitstapjes. Hier maken we eerst wandelingen naar de nabijgelegen vulkaan meren. De een nog mooier dan de ander.

Dan naar Hell Valley, wit en geel van de zwavel. Het borrelt, stoomt en stinkt dat het een lieve lust is. Geweldig is het om zo dicht op de natuur hier rond te lopen. We zijn natuurlijk niet alleen, maar met een beetje moeite (lees: het lange wandelpad) hebben we toch het gevoel dat wij iets unieks meemaken.

Het thermale bad heet Tengoku Onsen, de Hemelse Onsen. Na de hel vallei een toepasselijke afsluiting. Het is inderdaad een prachtig bad. Met zeker 15 verschillende baden met verschillende temperaturen en samenstelling water. Goed voor de bloeddoorstroming, huid, exceem, ontspanning, spieren en zo voort. Dat is het allemaal. De buitenbaden kijken uit op een mooie bosachtige Japanse tuin, je hoort de vogels en het stromende water. Kortom, niet even naar het bad, maar uren genieten.

Er zit een adempauze in het weer, we varen uit voor de laatste Japanse etappe: 170 mijl naar Kushiro. Misschien is er komend weekend een goed weerbericht, maar iedere dag veranderen de lange termijn weerplaatjes. Stabiel is het zeker niet.

Vandaag keihard gewerkt in Kushiro, de was, uitklaren, diesel, boodschappen en nog tig andere dingen. De weerplaatjes zien er inderdaad goed uit en we varen op dit moment uit de pieren van Kushiro op weg naar de Aleoeten.

We houden jullie op de hoogte als de sailmail vebinding het toelaat.

Sea of Japan - Oki Islands - mei

We mogen Japan weer in en krijgen opnieuw een 90 dagen visum. Gelukkig! Nu deze hobbel genomen is, krijgen we haast om de Seto Naikai te verlaten en naar het noorden te zeilen langs de Japanse Westkust, of de Sea of Japan zoals de zeilers hier zeggen.

We varen nu langs Miyajima, dus nemen even tijd om foto's te maken van Tara bij de “drijvende” rode Torii. Dat is al meer dan twee jaar een soort baken in onze zeilwens om hier te varen. Om 7.00 's morgens is het hoogwater en nog een en al rust. Roel vaart heen en weer en ik speel voor fotograaf. Wow, daar is ze dan, Tara tussen de rode palen.

Nog steeds geen wind. Met 2 uur zeilen sinds we ruim een maand geleden uit Tannowa vertrokken, wordt de binnenzee echt een record motor etappe.

De Seto Naikai heeft vier uitgangen, we gaan nu de derde en smalste doorgang van alle vier, de Kanmon Kaiko. Alle schepen, ook de grotere, wachten hier op stroom mee. Vandaag loopt die op tot 9 knopen. We vertrekken erg vroeg en hebben 3 tot 4 knopen stroom mee, dat schiet lekker op. Er is vrachtverkeer, maar al met al valt het ons enorm mee. Eenmaal uit het nauwe kanaal hebben we een bezeilbare wind! Na alle beslotenheid van de binnenzee, vinden we het heerlijk om weer horizon te zien, ruimte, een vrij gevoel. We zeilen in 36 uur naar de Oki Islands, een groepje vulkanische eilanden. Oki is afgelegen en prachtig, een UNESCO Geo Park. Japanse toeristen komen hier mondjesmaat en 6 keer per jaar is er een heuse cruiseboot. Ook voor Japanners buiten de gebaande paden! Wij vinden een plekje aan de pier van het Oki Seaside Hotel op Nishino Shima eiland. Katsu, de eigenaar is zelf zeiler en geeft ons een warm welkom. We mogen gratis liggen en gebruik maken van de wasmachine en badfaciliteiten van het hotel. 

Wij genieten op onze beurt van heerlijk eten in het restaurant van het hotel. De ene avond krijgen we oesters, de andere avond zelfs een bord superverse sashimi op de boot bezorgd. Cadeautje! Iedere dag is er wel een buslading toeristen voor de lunch of voor een overnachting. Dit is het mooiste seizoen voor het eiland. Vanaf de boot kunnen we goed zien hoe de gasten ontvangen worden. Er staat een welkomst-comiteetje klaar als de bus aankomt. Alle lunches staan al op tafel, de brandertjes worden aangestoken en binnen een mum van tijd wordt er gegeten. Als er een mini cruise inbegrepen is, loopt ook dat op rolletjes. Er is geen gast te laat. Iedereen staat klaar en instappen en uitstappen gaat snel en efficiënt en toch rustig zonder gehaast of stress. Na afloop worden alle bussen uitgezwaaid door het super aardige personeel tot de bus helemaal uit het zicht verdwenen is.

We lopen naar de Takuhi shrine die gedeeltelijk in een grot gebouwd is hoog op de berg. Vroeger een baken voor zeevaarders want er scheen een vulkanische gloed uit. De shrine is dan ook gewijd aan het welzijn van de varenden, daar hebben we de zweetdruppeltjes wel voor over. Ook fietsen we naar de dorpjes om het hotel heen en willen met de auto naar de ruige zuidkust. Helaas is er geen auto meer te huur. Iemand in het hotel heeft geprobeerd te reserveren en hij komt 5 minuten later naar de boot dat het hem leuk lijkt om ons het eiland te laten zien met zijn auto. We zijn in goede handen! Katsushi is de ontwerper van al het folder-materiaal van het Geo Park Oki Islands en kent het eiland op zijn duimpje. Hij is ook fotograaf dus we krijgen weer een mooie serie foto's van onszelf en de natuur. Zoals we al vaker tegengekomen zijn, heeft hij niet 1 baan maar een verzameling van activiteiten waar hij van kan leven, hij is mid-dertig en single. Zijn droom is om binnenkort terug te keren naar Oki IsIands, waar zijn familie vandaan komt en gedeeltelijk nog woont. Hij wil graag een coffee shop beginnen. Daar is inderdaad behoefte aan, in ieder geval bij ons, maar of dat voldoende is?

Hij laat ons de mooie kust zien met grillige rotsformaties en de uitkijkpunten langs de kust. Vanaf één punt zie je de krater die er ooit geweest is en nu uiteengevallen is in de verschillende eilanden. De aarde heeft zo'n andere tijdrekening dan die waar wij aan vast houden. We gaan naar de Yurahime Shrine waar waar eens in de paar jaar massaal intvissen naar toe komen, de bewoners zeggen om de goden vergeving te vragen. Wij denken om de goden te vragen of ze de lichtboten af kunnen schaffen.

We zien Katsushi een paar keer, hij brengt ons zijn eerste Coffee Latte's, de nieuwe folders waar hij aan werkt, foto's of gewoon even praten. Hij is leuk gezelschap, ziet er goed uit, waarom is hij single? Of is het mijn idee dat het leven leuker is als je het deelt en geldt dat niet voor iedereen? Ik durf het hem niet te vragen. Als ik opper dat er op Oki Islands om te wonen wel erg weinig jonge mensen zijn als gezelschap, komt de vraag niet goed over, ik krijg in ieder geval geen antwoord.

We maken nog een vriend hier, Kenn San. Hij is zijn leven lang visser geweest en nu met pensioen, maar werkt nog wel iedere dag als elektricien. Ook hij is altijd single geweest en maakt een happy indruk. Hij kiest daarvoor vertelt hij.  Hij komt iedere dag aan boord of neemt ons mee. Hij vertelt van zijn vissersleven, alleen op zijn boot. Ze vissen hier met een enorme lampen waar de vissen op afkomen. We hebben ze gezien onderweg, drijvende felverlichte strepen aan de horizon. Nu nog veel efficiënter dan toen hij viste natuurlijk. Zijn werk nu is gewoon een hobby, om onder de mensen te blijven. Haast staat ook niet in zijn woordenboek. Kenn bekijkt onze viskoffer, maar we hebben niet het goede tuig. Dat verbaast ons nu weer niet, wel dat Kenn de volgende ochtend terug komt met een zak zelfgemaakte namaak-inktvisjes en een ander tuig met veertjes & haken. We krijgen visles op de steiger.

We schrijven in het gastenboek voor zeilers. Er zijn in de afgelopen 8 jaar 12 boten die erin geschreven hebben. Buitenlandse jachten zijn nog schaarser. We nemen hartelijk afscheid van Kenn en de mensen van het hotel, we worden uitgezwaaid en varen met een warm gevoel de eilandengroep uit.

We proberen gelijk onze hengel uit en tot onze grote verbazing hebben we twee keer achter elkaar beet met jonge yellow tail, een zeer gewaardeerde vis hier. Dat wordt sashimi eten!

We gaan op weg naar Sadogshima, maar onderweg valt de wind weg en stoppen we 12 uur in Wajima, bekend om het delicate lakwerk. We hangen een dagje de toerist uit. Het lakwerk is fantastisch! Een klein doosje met deksel voor matcha thee kost wel rond de € 250,- , de mooie schalen en bento lunchdozen een veelvoud. Ze zijn dan wel prachtig en kunstzinnig. Overal in het dorp zijn werkplaatsen, waar de mensen aan het werk zijn. We krijgen zo meer begrip voor de hoeveelheid stapjes, al het werk en de aandacht waarmee het lakwerk gemaakt wordt. We hebben de indruk dat Japanse gezinnen ook echt deze prachtige dingen gebruiken op hoogtij dagen. Voor ons aan boord zijn ze niet praktisch, maar we nemen wat simpele lakwerk eetbakjes mee als herinnering.

In de Juzo Jinja Shinto Shrine komen we de priesteres tegen en worden we uitgenodigd voor een dienst die avond. Daar stellen we het vertrek graag een uur voor uit. Het is heel bijzonder. Het blijkt een speciale dienst te zijn voor een luxe reisgezelschap en wij zitten lekker achterin mee te genieten. In de dienst wordt een zegen gevraagd voor onze reizen. Op de verhoogde vloer staan prachtige lakwerk torens met sake bakjes, schalen en picknick bentodozen. Geschenken door de eeuwen heen van rijke families aan de Shrine. Na de dienst krijgen we een voorstelling van dansende en trommelden “duivels”. De legende wil dat een groep dorpelingen op deze manier ooit een samoerai-leger op de vlucht heeft doen slaan. We praten nog wat na met de priesteres en haar familie en nemen ook hier hartelijk afscheid.

Nachtje varen en het eiland Sadogashima is in zicht. Het is heerlijk zomerweer. We toeren over het eiland met de bus en bezoeken de Myosen-ji tempel. Een van de meest sfeervolle die we gezien hebben. De rust, de tuin, de sfeer, de houten pagoda, een hele fijne plek. We lopen door de rijstvelden en bossen. Het eiland ademt een en al rust uit. Zelfs onze altijd opgewekte Lonely Planet reisgids heeft het er moeilijk mee. Het dorpje Mano krijgt de volgende omschrijving mee: “Hoofdstad en cultureel centrum tot de 14e eeuw. Nu een dodelijk stil dorpje met een paar aantrekkelijke houten gebouwen en een aantal recent aangeplante wilgen”. Wilgen?? Die willen we natuurlijk gelijk zien en ja hoor ze staan er echt ;-)

We worden zelf ook iets té relaxed. Na een busreis van ruim 2 uur met onze buspas komen we bij de oude goudmijnen om te ontdekken dat mijn portemonee leeg is en Roel de zijne vergeten is... Geen goudmijn dus!

Wel heerlijke thermale baden en leuke mensen. Juko, een zeer bereisde verpleegster, komt een paar keer aan boord en we gaan samen eten. Zij bestelt en wij eten dingen die we nog nooit gehad hebben, wat denken jullie van heerlijke inktvisdarmpjes sashimi?

Tijd om door te gaan, het is al bijna juni, de zomer tikt door.

Foto's: de andere kant van de Binnenzee: industrie op de oevers, Oki Islands, de website van Katsushi, typisch houten huis op de eilanden, kleurrijke Jacobsschelpen, Deze man polijst het lakwerk in zeker 8 stappen, De ingang van Ogi Port op Shadogashima was een beetje zoeken, rijstvelden, versteende boom en speciale bloem van Sadogashima