Hokkaido - juni

Onze laatste haven stop op Honshu wordt Akita. Door verschillende zeilers genoemd als een erg fijne marina. Wij komen aan als het kantoor gesloten is, dus geen welkoms-comiteetje, maar dat maken ze de dagen erna ruimschoots goed. We mogen de auto van de haven gebruiken voor de was, boodschappen en wat sightseeing. Wat een heerlijkheid! Alles gaat 10 x zo snel als je het in één keer kunt combineren. Ons tripje maken we naar Kakunodate, een stadje uit vervlogen jaren in het binnenland. Hier zijn prachtige samoerai villa's, nog grotendeels intact en te bezoeken. Het stadje zelf ligt heel strategisch, aan drie kanten omgeven door bergen. Er is wat gevochten tussen de verschillende clans in vroeger eeuwen. De samoerai behoorden tot de elite van samenleving, na de heersers waaraan zij trouw zwoeren. Ze leverden strijdkrachten en hun families stonden in hoog aanzien. De huizen zijn een manier om dat te bekrachtigen.

Vaak is het een complex van gebouwen, met verschillende ingangen afhankelijk van rang en stand, omgeven door mooie tuinen. Als wij door de straat lopen doet het ons denken aan Wassenaar, maar dan met houten gebouwen. Sommige villa's zijn open en laten nog veel zien van luister waarin geleefd werd. In de omgeving werd rijst verbouwd en de mooie rijstpakhuizen staan naast de woonhuizen. In de wintertijd, als de sneeuw meters dik lag, konden ze zo toch bij de voorraden komen. We lunchen met de plaatselijke noodles in een 250 jaar oud schoolgebouwtje, midden in de samoerai-wijk. Het platform van de meester wordt nu ingenomen door de kassa, de schoolboeken en houtsnede-blokken liggen nog ter inzage. Wat jammer dat we het Japans niet kunnen lezen.

Enorme storbuien maken een eind aan de pret, de auto is droog en we rijden over de binnenwegen terug naar Akita.

Roel is nog steeds bezorgd om de vibratie van de schroefas, al is het met de nieuwe motorsteunen wel een stuk minder. We willen nog een keer op de kant voor we naar Alaska gaan, maar dat is minder eenvoudig dan gedacht. Het lijkt wel mogelijk op Hokkaido, het laatste Japanse eiland wat we aandoen, dus we vertrekken richting Hakodate aan de zuidkust. Onderweg vangen we een 5 kilo Yellow Tail! Dat is nog eens leuk aankomen en samen eten.

Hokkaido is pas eind 18^e eeuw ingelijfd bij Japan. Voorheen werd het bewoond door de Ainu. Van dit volk zijn er nog maar weinig over, het bekende verhaal van kolonisatie. Hokkaido is wel 20% van het grondoppervlak van Japan, maar er woont maar 5% van de bevolking. Hokkaido is enorm groen, de zomerhitte van de zuidelijke eilanden komt hier niet, de regen ruimschoots. Er zijn veel boerenbedrijven, melkveehouderijen en landbouw.

Hakodate heeft een rechtstreekse treinverbinding met Tokio en het is een bruisend stadje. Het was een van de eerste open havens na het einde van de afzondering van Japan. Door zijn ligging erg geschikt voor handel met Rusland en China, gevolgd door de US en Europa. De bouw dateert ook uit die tijd, dus rode bakstenen pakhuizen en Europees aandoende huizen. We lopen een stuk door de oude stad. Een Boeddhistische tempel, Episcopaalse kerk, Russisch orthodoxe kerk, Katholieke kerk, ze staan op een paar honderd meter van elkaar. De Engelse ambassade is ook een mooi gebouw uit die tijd, nu met Engelse theetuin en souvenirs.

Via het zeilersnetwerk hebben we contact met Mizuno san en zijn vrouw. Hij regelt allerlei zaken voor de buitenlandse zeilers, de douane, kustwacht en hand en spandiensten. Geweldige en bijzonder aardige mensen bovendien. Hier ontmoeten we ook weer 3 boten met Alaska-zeilers, iedereen is op weg naar Kushiro voor de laatste etappe. Het is gezellig, samen eten, op pad en plannen maken. Akira San uit Tannowa doet een single handed omzeiling van Honshu en is ook in Hakodate. Hij is geweldig gezelschap en trakteert ons op een Shabushabu eet feestje aan boord van een van de boten. Zelf zeilt hij in een kleine 21 voeter, maar is al drie keer Japan omgezeild. We lopen en fietsen in de omgeving, thermaal bad, prachtige parken, met de kabelbaan omhoog voor het in Japan beroemde nachtgezicht op Hakodate. Het is inderdaad erg mooi en gelukkig treffen we een heldere avond.

Lang blijven we helaas niet in Hakodate, we varen door naar het ongezellige Muroran. Hier kunnen we wel het water uit, al zijn we in gewicht iets meer dan ze normaal tillen. Mizuno san heeft Toshi san, een bevriende zeiler in Muroran, gevraagd of we op zijn bok mogen staan. Iedereen heeft hier zijn eigen bok en zonder dat mag je het water niet uit. Wat een geluk voor ons. De inklapbare schroef heeft inderdaad speling en we besluiten de reserve vaste schroef erop te zetten. Jammer van het klapeffect, dat scheelt snelheid met zeilen, maar wel veiliger voor de vele te verwachten motoruren.

Verder ziet Tara er goed uit aan de onderkant. Nog afspuiten om de slijmerige aangroei er af te halen en ze kan weer het water in. We nodigen Toshi san en zijn vrouw Ayako uit voor een etentje als bedankje.

We gaan naar het plaatselijke yakitori restaurantje, vrienden van Ayako. We eten weer van alles voor het eerst: stokjes met krokant kippenvel, spiermaag en gegrilde darm. Soms is het lekker, soms is het even wennen. De sfeer is geweldig. Toshi san vertelt over zijn boot Fuji, een 45 voet tweemaster van 40 jaar oud. Over twee jaar hoopt hij zijn wereld omzeiling te beginnen. We vragen Ayako of ze mee gaat, maar ze denkt er niet over. Zij blijft hier om voor haar en zijn ouders te zorgen en heeft zo haar eigen werk en hobby's. Ze zegt “het is zijn droom dus hij moet dat vooral gaan doen, ik kom wel op bezoek”. Bij het afrekenen komt er weer een aapje uit de mouw. Wij mogen bij hoog en bij laag niet betalen. Het blijft lastig om goed te bedanken in Japan. Gelukkig hebben we voor Toshi san's verjaardag een kruik oude jenever en klompjes meegenomen, dat wordt zeer op prijs gesteld. Later gaan we op de Fuji kijken. Hij heeft al 20 jaar aan het schip gewerkt. Alles is van hout en zo mooi gemaakt. Hij heeft zelfs met de hand alle zeilen gemaakt, volgens oud principe. Wat een doorzettingsvermogen! De volgende morgen brengt hij 5 kilo meel en 5 kilo melkpoeder uit zijn bakkerij voor ons mee, voor onderweg! Goede reis.

Het weer zit helaas niet mee. Er komt een tyfoon langs de oostkust van Japan, dus we blijven een paar dagen in Muroran. We huren een auto en gaan naar de Azu san vulkaan. De afgelopen honderden jaren verschillende keren uitgebarsten, de laatste keer in 2000. Bij een van de uitbarstingen halverwege 1900 is er een nieuwe berg ontstaan, in zo'n 20 jaar groeide hij tot de huidige vorm. Het is nog maar een puber, er komt nog stoom uit al zijn poriën. Het is moeilijk om steen voor te stellen al levend materiaal, maar het is het wel, als je maar de tijd hebt. Over miljoenen jaren is de berg grind en zand in een rivier. We lopen naar de Azu krater ruim 900 traptreden op en dus ook neer, onze zondagtraining. We krijgen er mooie uitzichten bij over de Pacific en het landschap eromheen. Oer!

Noboribetsu is een dorp van thermale bronnen. Voor wie het nog niet weet, dat is een favoriet onderdeel van al onze Japanse uitstapjes. Hier maken we eerst wandelingen naar de nabijgelegen vulkaan meren. De een nog mooier dan de ander.

Dan naar Hell Valley, wit en geel van de zwavel. Het borrelt, stoomt en stinkt dat het een lieve lust is. Geweldig is het om zo dicht op de natuur hier rond te lopen. We zijn natuurlijk niet alleen, maar met een beetje moeite (lees: het lange wandelpad) hebben we toch het gevoel dat wij iets unieks meemaken.

Het thermale bad heet Tengoku Onsen, de Hemelse Onsen. Na de hel vallei een toepasselijke afsluiting. Het is inderdaad een prachtig bad. Met zeker 15 verschillende baden met verschillende temperaturen en samenstelling water. Goed voor de bloeddoorstroming, huid, exceem, ontspanning, spieren en zo voort. Dat is het allemaal. De buitenbaden kijken uit op een mooie bosachtige Japanse tuin, je hoort de vogels en het stromende water. Kortom, niet even naar het bad, maar uren genieten.

Er zit een adempauze in het weer, we varen uit voor de laatste Japanse etappe: 170 mijl naar Kushiro. Misschien is er komend weekend een goed weerbericht, maar iedere dag veranderen de lange termijn weerplaatjes. Stabiel is het zeker niet.

Vandaag keihard gewerkt in Kushiro, de was, uitklaren, diesel, boodschappen en nog tig andere dingen. De weerplaatjes zien er inderdaad goed uit en we varen op dit moment uit de pieren van Kushiro op weg naar de Aleoeten.

We houden jullie op de hoogte als de sailmail vebinding het toelaat.